Stanislaw Barszczak Christ crucified a second time!

The church needs to be changed, not only in the Roman Curia, but something you also have to do in terms to restore the truth of the history of the world, even one’s of the Bible. As believers, we can settle for just adore Jesus and his Mother … It seems that only so much could convey the story of Jesus two thousand years ago. But human consciousness through history speaks more and more. But to be in the presence of God you need to keep the works of mercy and spiritual works for the soul. Reading through especially in Jesus’ Sermon on the Mount we see still incessant insinuations, deficiencies (such!) of the Catholic church. And here Beatitudes: “Blessed are the poor in spirit, for theirs is the kingdom of heaven. Blessed are those who mourn, for they shall be comforted. Blessed are the meek, for they shall inherit the earth. Blessed are those who hunger and thirst for righteousness, for they shall be filled . Blessed are the merciful, for they shall obtain mercy. Blessed are the pure in heart, for they shall see God. Blessed are the peacemakers, for they shall be called sons of God. Blessed are those who are persecuted for righteousness’ sake, for theirs is the kingdom of heaven. Blessed are ye, when [men] insult you and persecute you, and if because of me utter all kinds of evil against you. Rejoice and be glad, for your reward is great in heaven. Thus they persecuted the prophets who were before you. “(Mt 5,1-12) … We have to be open about our feelings, retain sensitivity to his neighbor, put before the world’s evil- our humanity as an adequate attitude of the Christian. I am compassionate, gentle, humble. So, we have to endure persecution. But part of that is to say, here we expose themselves madly to the suffering inflicted to us by evil men, or rather we together begin to build a justice on earth. I would say on a personal habit of bearing witness and of showing signs of responsibility for the church in the third millennium of Christianity, when the Catholic church led successfully to all communities in the faith. But my faith to be deeper, then it will be a testament to the knowledge of Jesus’ Beatitudes … St. Gregory of Nyssa stressed the gradual and the rising human values in the Gospel transmitted by Jesus. According to some scholars the Bible was written earlier than thirty years after the passion, death and resurrection of Jesus. Early emerged writings, which by no means entered the canon of books inspired by teachings of the church, and which we call the Apocrypha. It is characteristic that the first source of news about Jesus became a Saint Marek. He is modeled on the St. Luke and St. Matthew. The Bible is evolving in quoting of the words of Jesus. For example, Jesus said from the cross: Father, forgive them, for they know not what they do; but also say: Father, into your hands I commit my spirit. Especially American pastors say: do not read the Bible literally, we read: God hated the Egyptians. Moreover, at the beginning of the third millennium, the church opens at last an opportunity to examine and correct in some way canonical write the Bible… Salman Rushdie, internationally acclaimed author, discuss his views on issues of moral courage, democracy of today and freedom of expression. Salman Rushdie also shares his experiences and thoughts and the responses of writers throughout the world to questions as follow: where are the universal values; where the absolute rights, which are good or wrong; the western idea of the human rights, who decides of that now; our wersion of the truth; where are we from -this problem is wrong, religion is not answer for this question; this particular moment we are now- militarisation of the religion; we need God; but no more gods; the problem of remembering in the society- memory against forgetting; the propaganda; today we are making story about ourselves-a new narratives now- the ability to challenge the narratives; any kind of evidence, in our era, cosmic era, universal values include new nations and new generations… Christianity is India’s third-largest religion according to the census of 2011, with approximately 27.8 million followers, constituting 2.3 percent of India’s population. Old legends say that Christianity was introduced to India by Thomas the Apostle, who visited Muziris in Kerala in AD 52. A belief that Jesus survived the crucifixion and spent his remaining years in Kashmir has led to a run-down shrine in Srinagar making it firmly onto the must-visit-in India tourist trail… Visiting the Grave of Jesus in Srinagar, Kashmir: This place is called the grave of Jesus in Srinagar, Kashmir and is also called the Roza bal, or Rauza bol, which means “tomb of the prophet.” This is the burial place of Yuz Asaph (or Asaf), in the center of Srinagar’s old part of town. The name Yuz Asaph is said to relate to Jesus. Some people believe it is the grave of Jesus and others think it is all based on faulty premises, meaning it is merely a rumor or urban legend. However, there is a complete line of logic behind this, so I will only give you the evidence and what people say and you can decide for yourself. That way, if you are ever in Srinagar, you can have some understanding of the significance of this place and check it out yourself. To visit this grave of Jesus, you will find it in Anzimar next to a small Muslim cemetery in the Khanjar (Khanyar) quarter of Srinagar’s old town. You find Rauza bal Khanyar down a narrow alley in an old, wooden mausoleum. The grave itself is inside the building. The sign in front says that it is the tomb of Ziarati Hazrati Youza Asouph and Syed Nasir-u-Din. Thus, this is a grave of two people, with Nasir-u-Din being a Muslim saint. Some say that Youza Asouph (or Yuz Asaph) means the gatherer, which could be in relation to the idea that Jesus was a gatherer of the lost tribes of Israel, some of whom were known to have come to Kashmir. Others say the name means the leader of the healed, since Jesus was a healer. While still others say the name Youza Asouph means Joseph’s son. You enter the rectangular building through a small doorway on the side of the structure. This leads into a small hall that allows to you to look through a few windows at the small central room inside with the sarcophagus. If the inner doorway is unlocked, you can go in for a closer view. On your way in you will see an inscription on a board that explains that Yuz Asaph (or Asaf) came to Kashmir many centuries ago and dedicated himself to the search for truth. The single inner chamber has a cheap looking, raised wooden frame in the shape of a sarcophagus for two graves, each covered with heavy, embroidered cloth. The first and smaller grave is for an Islamic saint Syed Nasir-ud-Din, buried here in 1451, a descendent of Imam Moosa Ali Raza, said to be a great devotee of Jesus. The larger grave behind it is for Yuz Asaph. A document signed by five Muslim judges (Muftis) of that time certifies that the tomb contains the remains of the prophet Yuz Asaph. Near this along the side of the inner chamber is a stone with the imprint of two feet showing what seem to be nail wounds (a round wound on the left foot and an arc-shaped wound on the right foot), the scars Jesus would have suffered from his crucifixion. Some people feel this is the sign for the identity of who is buried here. It is the custom for pilgrims to place candles around the gravestones, and when years of wax was removed by Professor Hassnain, not only did he discover the footprints, but he also found a cross and rosary. As typical with Muslim mausoleums, these graves are replicas and the actual graves are in a crypt under the floor in the basement. However, some also say that due to age, the ground gave way years ago and the original grave simply sank into the ground, with the present sarcophagus built over it. A look into the real burial chamber is provided by a small opening. But that window is now covered by a cloth to block the view. The grave which contains the remains of Yuz Asaph also points east to west, according to Jewish tradition. Previously, several decades ago, the central shrine in the house was surrounded by beautifully carved wooden panels. But these have now been removed and replaced with glass windows. These windows, of course, let you see the fake sarcophagus inside, which is covered with the embroidered cloth, as well as the two feet carved into the stone block at one end. You can also see this from outside through the windows of the house, but the stone with the feet can be seen only as long as the outer doorway is unlocked and you can get in. The house is also now painted green, the color for Islam. Whatever else was once inside, including various relics, scrolls, and information regarding the place, have now been removed… Suzanne Olsson, while appearing in the video “Jesus in India” by Paul David (2008), mentions that in her research she was told by local authorities that below the main floor, the real graves do not contain any bodies. But behind the wall was a ledge where the body of Yuz Asaph was actually placed, and then the ledge was sealed. That is the actual grave behind the false wall. She at one time had the permission to take DNA samples from the body through a small opening in that wall. This way she could verify the age and possible identity of the person buried there. But Islamic militancy arose before she could accomplish that and kept her from doing it. Thus, possible verification of this may now never be possible. However, when talking with the local Muslims who live nearby, they will tell you adamantly that it is not the grave of Jesus, but is the tomb of a Muslim prophet, Youza. If you ask too much, or insist on an alternative view, they will tell you that you are committing an offense to Islam and the Koran. Nonetheless, the tomb is built in an east-west direction, the same as the Jewish tradition, in line as a follower of Moses, and is not in the direction facing Mecca. But this is inconsequential to the locals. Therefore, without background information, you would never know the significance of this place. The locals will also tell you that the grave is that of a messenger of God who liked the Muslim people and settled there. They admit that the grave is ancient, but they forget that the person buried there arrived hundreds of years before Islam was ever an established religion. But they do not think it was Jesus. So even among the local people different versions of the story about the grave circulate. Also, some Muslims feel that in the end, after the crucifixion, Jesus was lifted up to heaven because if he had actually died on the cross, it would be a sign that he had failed in his mission… The grave has been maintained by attendants since its construction, which is established by ancient records to be as far back as 112 CE. The premise is that Jesus’ Hebrew name was Yuza, similar to Yuz. In Arabic and in the Koran his name was Hazrat Isa or just Isa, and Issa in Tibetan, both of which are similar to the name Isha in Sanskrit. This tradition has been carried down through the Farhang-Asafia, Volume One, which explains how Jesus healed some leper who then became asaf, meaning purified or healed. The word yuz means leader. Thus, Yuz Asaph became a common reference to Jesus as “leader of the healed.” There are other accounts of how Yuz Asaph preached throughout Persia, present-day Iran, converting many people. Some of these details can be found in Agha Mustafai’s Ahivali Ahaliau-i-Paras which confirms that Jesus and Yuz Asaph are the same person. Even the well-known Emperor Akbar had a court poet who referred to Jesus as Ai Ki Nam-i to: Yuz o Kristo, which means, “Thou whose name is Yuz or Christ.” Also, at Akbar’s city, Fatehpur Sikri, near Agra, as you enter the main gate toward the mosque, there is an inscription which states: “Jesus (Peace be with him) has said: ‘The world is a bridge. Pass over it, but do not settle down on it!’” Other records and place names that relate to Jesus point to his presence in Afghanistan and Pakistan. The Acts of Thomas describe the journey of Jesus and Thomas in Pakistan (then Taxila) at the court of King Gundafor in the 26th year of his rule, which would be about 47 CE.
Also, when Jesus came to Kashmir he came with a group of followers which included his mother, Mary, who must have been over 70 years old, and was no doubt weakened by the journey. Seventy kilometers east of Taxila, and 170 kilometers west of Srinagar on the border of Kashmir, is a small town called Mari, or Murree in English, near Rawalpindi. In that town is a very old grave called Mai Mari da Asthan, meaning “the final resting place of Mother Mary.” This is a tomb in Jewish style, aligned on the east-west line, while the Muslim tombs are always aligned on the north-south axis. Here is where she must have died before Jesus reached Kashmir, which was considered paradise, or heaven on earth. Even to this day this grave is maintained by Muslims as the resting place of Jesus’ mother because he (Isa) is considered one of the main prophets of Islam. However, the British knocked down the original shrine to Mother Mary to build a fort at that place because of the view over the surrounding area, and because they did not believe in Mary being buried there. Out of respect, the local people gathered the rocks of the grave and put them back near the original site. So, it is not in the same place as where the body was located. Also near the villages of Naugam and Nilmag, about 40 kilometers south of Srinagar is a large plain called the Yuz Marg, the meadow of Jesus. It is said that from Murree, Jesus proceeded to Srinagar entering Kashmir from the pass now called Yuz Marg, and he rested at Aish Muqam, about 50 miles south of Srinagar, where a sanctuary was erected containing the horns of ‘God’s ram’ and a walking stick that is considered Moses’ stick, later used by Jesus. It is also here that some of the tribes of Israel are supposed to have settled after 722 BCE to live as shepherds, which is still a major occupation in the area today. More evidence of Jesus in Kashmir is found in an inscription that was carved on the sides of the steps at the threshold on the Throne of Solomon in Srinagar. Behind the Boulevard near Dal Lake is Shankaracharya Hill which rises 1100 feet above the city. At the summit is a Hindu temple for Shiva, but an earlier temple was built here around 200 BCE by Ashoka’s son. One temple that had been built was by King Laltaditya in the 6th century CE known as Gopadri. The road at the base of the hill where the State Government officials are located is still known as Gupkar road in connection with that temple. This is the oldest known site in Srinagar, believed to date back to 2500 BCE when the original sandstone structure had been built by King Sandiman. It is also said that the philosopher Shankaracharya visited Kashmir many centuries ago and had stayed on the hilltop to meditate. The top of the hill also provides a great view over the lake. But due to security reasons cameras are not allowed through the final checkpoint when going to the hilltop Shiva temple. The temple as we find it today is built on a high octagonal plinth, reached by a flight of 270 steps, the side walls of which used to have inscriptions on them. The main interior shrine is a small circular room with a lingam about three feet tall. A new ceiling has inscriptions in Persian which connects its origin to the reign of Shah Jahan. The hill used to be called Takht-i-Sulaiman, the Throne of Solomon, which definitely represents some of the history of this region, and why some people think that King Solomon had been here. Other factors to consider is that there was an inscription on the remnants of the old building which states that the new temple was restored in 78 CE by King Gopadatta (or Gopananda), who ruled Kashmir from 49-109 CE. According to tradition, Solomon had visited the land of Kashmir. In fact, the local Muslims know Kashmir as “Bagh Suleiman,” the Garden of Solomon. This would go in accord with the theory that some scholars believe that Kashmir was the “Promised Land,” or the “Land of the Fathers” that the “ten lost tribes of Israel” wandered to in northern India where they found peace and tranquility. This was after they had moved eastwards when they had been driven out of Israel by the Assyrians, never to be heard from again. Therefore, it may have indeed been Solomon, as tradition declares, who divided the Barehmooleh Mountain and created an outlet for the water that later formed Dal Lake. He also may have constructed the original building of the Takht-i-Suleiman on top of what is now Shankaracharya Hill. The meaning of the inscriptions on the Throne of Solomon is described in detail by Mullah Nadiri, a historian during the rule of Sultan Zainul Aabidin, in 1413 in his book on the history of Kashmir, Tarikh-i-Kashmir. He relates that Gopananda, or Gopadatta, ruled Kashmir and had the Temple of Solomon refurbished by a Persian architect. During the renovation four sayings in ancient Persian were set in stone that said, in essence, that Bihishti Zagar is the constructor of these columns in the year of 54. Khwaja Rukun, son of Murjan, had these columns built. In the year 54, Yuz Asaf proclaimed his prophetic calling. He is Jesus, prophet of the sons of Israel. Unfortunately, these inscriptions are another artifact that has been removed from the premises, so you can no longer find these carvings in the building if you try to look for them. Nonetheless, Mullah Nadiri goes on to relate that during the rule of Gopadatta, Yuz Asaf came from the Holy Land to the Kashmir valley and proclaimed to be a prophet and preached to the people. Gopadatta ruled sixty years and two months before he died. It is calculated that Jesus came to Kashmir nearly 16 years after the crucifixion and lived to be around 80 years old. Even the Koran (23.50 or 52) intimates that Jesus did not die on the cross, but survived the crucifixion and ascended to live in a peaceful hill-side watered by a fresh spring. All this seems to indicate that not only did Jesus come to India to learn the spiritual knowledge of the Vedic Brahmanas and Buddhists as other records have described, but after returning to his land of Israel to preach and was later crucified, he did not die on the cross but suffered and recovered. After that he ascended to heaven, known as Kashmir, where, after some years, he died and was buried in Srinagar. According to various records, during his missing years Jesus was supposed to have studied for four years at the temple of Jagannatha Puri. In this regard, the 145th Shankaracharya at Jagannatha Puri was asked if Jesus had come there, and he agreed that Jesus came to Puri. He explained that the truth of Jesus’ visit to India was hidden in order to propagate lies, rather than let it be known that he came to India to study amongst the Brahmanas to acquire his deeper spiritual knowledge. The Shankaracharya mentions that Jesus studied the Vedic code of conduct on being compassionate, merciful, forgiving, etc. But most Christians deny this. However, the book “The Life of Saint Issa” from the Hemis Monastery in Ladakh explains that he later criticized the Brahmanas and the caste system and later was forced to leave. Then he traveled north to Kapilavastu (present-day Lumbini), the birthplace of Buddha in Nepal, and studied with the Buddhists. This is said to be where he got more of his wisdom. Then he went to Lhasa in Tibet for five years. After that he went homeward and then to Greece for sometime before going on to Egypt. Then at the age of 25 he went to Heliopolis and studied for five more years before returning to his homeland at the age of 30. The Hemis Monastery in Ladakh, near Leh, is another place that I have been fortunate enough to visit. They have a big festival every year with masked dancers, and people from all over attend. It was here that one of the books that stirred great interest in the idea of Jesus going to India was discovered. “The Unknown Life of Jesus Christ” by Nicolas Notovitch describes his finding a document on Issa at the Hemis Buddhist Monastery, which took place in 1886. He describes how he was there for several weeks after breaking his leg from a fall from his horse. After becoming acquainted with the monks, one showed him the document on the life of Issa, the name used in India for Jesus. He had the text translated, first into Russian, and then published his book in France in 1894. Though critics such as Max Muller and others attacked Notovitch to debunk his claims, Notovitch in turn said he talked in private to a Catholic priest at the Vatican who told him that the Vatican library had 63 documents of various oriental languages that referred to Jesus traveling in India. These had been brought to the Vatican by missionaries from India, China and Arabia. Later, there were others who also claimed to have seen that same document or scroll at the Hemis Monastery on “The Life of Saint Issa.” This then helped confirm that Jesus studied amongst the Hindus and Buddhists and valued their teachings and learned from them, setting the example that his followers should also exhibit such respect and value for other religions. This document at Hemis was later seen by Swami Abhedananda who was able to read and translate it, which he discussed in his book, “Journey into Kashmir and Tibet.” He visited Hemis in 1922 and relates in his book how a monk showed him the manuscript while he was there. The monk told him it was an exact translation of the original that could be found in the Marbour Monastery near Lhasa, which was in the Pali language, while the Hemis one was in Tibetan. Swami Abhedananda lived at an ashrama called the RamaKrishna Vedanta Society in Kolkata, which you can still visit today. His book is also still available today and provides for very interesting reading. Nicolas Roerich, a Russian born Jew who converted to Christianity, claims to have also seen the Hemis Monastery document in 1926. Unfortunately, as is so often the case, the document at the Hemis Monastery seems to have since disappeared with present day monks knowing nothing about such a document. Some feel that certain Christian missionaries or agents had gone there to deliberately confiscate it to prevent any such evidence from being available any longer. The story of Jesus’ crucifixion is also interesting because, generally, most people die on the cross by starvation or suffocation when the ribs press down on the lungs so that the person can no longer breathe. This often takes several days. According to tradition, Jesus was nailed on the cross in the early afternoon of a Friday and taken down as dusk was approaching, after being nailed on the cross for only four or five hours. So it is most unusual that a young and healthy person like Jesus died after only four hours on the cross. Thus, it is more likely that as a yogi he was able to enter an altered state and appear as if dead, only to be revived later. This is not uncommon with some yogis in India. Furthermore, there are modern commemorations of Jesus’ crucifixion wherein people are crucified every year in the Philippines and Mexico and survive quite easily. A person does not die of crucifixion after only four hours. Thus, it is quite likely that he survived the crucifixion and died elsewhere. Nonetheless, there were no witnesses to any resurrection, and it certainly cannot be investigated historically. So there is plenty of room for speculation about this from all sides, and that is mostly what we have. However, if he had survived the crucifixion, it would make sense that he would want to leave Jerusalem and the area to be free from any threat from the Roman soldiers. Thus, there is the idea he went to Kashmir where some of the lost tribes of Israel are said to have relocated. Thus, even today, one can recognize similarities with the Jewish culture in Kashmir, such as with some of the foods, clothes, butcher knives, heart-shaped boat paddles, etc. Of course, when talking to most Christians, they are often convinced that Jesus never went to India. They feel that there would be no need for him to learn from any Hindus or Buddhists. Plus, the Bible gives no information about the 18 missing years of his life (between the ages of 12 and 30). It only says that he grew in wisdom. But that is the question, what happened during those 18 years? Except within certain esoteric circles the shrine itself had not been discussed for some time after Notovitch, Swami Abhedananda, and Nicolas Roerich had brought attention to it. Then it again came into the limelight when a local journalist, Aziz Kashmiri, argued in his 1973 book, Christ in Kashmir, that Jesus survived the crucifixion some 2,000 years ago, migrated to Kashmir and was buried in Srinagar. The modest stone building with traditional multi-tiered roof again slipped into oblivion but came into focus again in 2002 when Suzanne Olsson arrived in Srinagar, claiming to be Christ’s ‘59th descendant’ and seeking DNA testing of the shrine’s remains. Olsson, though, doesn’t seem to be alone in her conviction. There are some who support her view. Renowned Kashmiri academic Fida Hassnain’s 1994 book, A Search for the Historical Jesus, was about this legend. Later, he co-authored a book on the subject with Olsson, Roza Bal the Tomb of Jesus. The stories of Jesus in India date back to the 19th century and now find mention in a plethora of texts by scholars of varied persuasions -Islamic, Buddhist and Christian… What Jesus did for eighteen years of his hidden life? As for the so-called missing years of Jesus. If born in Nazareth, probably he attended the Jewish Synagogue. Or when his father was in Kashmir, there will fetch higher learning from local teachers, it assured him highly placed in the social hierarchy of his father. Then the caravan merchant went to Canaan. Yet he could at that time for contemplation of the world reside in the desert in Egypt, preparing for his mission. In the most dramatic moments -let’s say- Christ survived crucifixion, because he knew yoga. Moreover, there may have been a conspiracy between the followers of Jesus and Pilate, Jesus was hanged just before the Passover, hung on the cross for six hours, some historians cite the facts that the convicts were hanged on the cross, this time to six days, they died from loss of blood and the last exhaustion. After six hours of Jesus was moved to a nearby cave, then after recovery Jesus returned to his native Kashmir. He died at 112 years and was buried in Srinagar. If we have not received any official information about the travels of Jesus before his thirtieth birthday, I think that Jesus as a historical figure, which the authors write ancients remained(Pliny the Younger, Suetonius, Tacitus, Joseph Flavius), he was threatening to the Roman authorities, and uncomfortable for the hierarchy of the Roman Empire. Besides historical authorities drown out even to this day the mission of his life journey. At our time we realized it’s all about Jesus, which is documented by the course of history; it seems that also what is the consequence of “transition” (passing) earthly societies, far from sometimes getting “more perfect” but of human civilization. But I will say from the experience of my generation, before my eyes I have the persona of the President Bill Clinton. It is not known whether posterity will remember his flirt with Mrs. Lewinski. Society deliberately, but also because of accidents of daily unconsciously, he will judge about the historical personality of the American president. I think it will be a tangle of internal and external causes, and finally the result of history and errors of human civilization. Iit’s time to say about Jesus more than this story will tell us, and what the Church proposes for belief. Was Jesus to be crucified a second time? It is not my goal. But we are in the way to the third millennium of Christianity. Some wise men from the east say: Jesus is risen, but the resurrection of Christianity not. Hence my reflection goes toward fulfilling our human civilization, to measure the Beatitudes of Jesus. We meet the reality of the world, the Bible or Christian does not suffer with the introduction of the “small adjustments” to a fulfilled man’s fate for the next generations. With the introduction of small changes to the Bible in the future a Christian can still use to deepen their faith. Even the most important is not what the sentence will be for us the next generation of people. I have here a very personal feeling, which I leave to my readers- I would like to announce the best message of Jesus’ mission, even crowning glory of Jesus of the Beatitudes. I would like to announce a competition for the most wonderful narration of the missing years of Jesus’ life. Let it not be just alternate history to our human capabilities. We rely on the works of mercy: “Feed the hungry. Yearning for watered. Clothe the naked. Visit the sick. Prisoners comfort. Patients haunt. Dead bury.” And at the same time carry out works of mercy the soul, “admonish the sinner. Who can not teach. Counsel the doubtful. Afflicted comfort. Wrongs patiently endure. Forgive all injuries. Pray for the living and the dead.” We are to be light of the world. In Poland, I am particularly glad in terms to inform dear readers on my view in this regard. One day I woke up early, as soon as I thought Ząbkowice village flooded, I went there and with Mom I was walking on the other side of the railroad tracks. On the other side of the tracks water flooded the valley of my childhood, which I admired in my youth from the eastern fields, located at high Ząbkowice village cemetery. Now my church half-flooded, a Saturday evening … You imagine this situation in your mind now. As Christians we set out on a journey of discovery with Jesus … Thoygh it is a triumphant march toward the truth in a strange land, full of mysteries and beauty. I would like to present to you a wonderful story about a boy from Srinagar, who with his family abandons the usual life and take an amazing, mystical and an adventurous journey through an alien land, after which nothing will ever be the same journey in the future, where the young Jesus had to fulfill the historical mission of the spiritual- the most dramatic journey into the depths of your own heart and soul. Let’s say you create a new narrative to the image. A group of Tibetan monks coming to Bethlehem in search of a new incarnation of his master. They arrive there until Jesus was born a year after the death of a monk. After much persuasion, and put the boy into the world of Buddhism twelve year old, with her father embarks on a journey to the mysterious Kashmir. At the foot of the Himalayas is subjected to a thorough verification … Obedience to God is our privilege, noted St. Augustine. So, let the new narrative of yours about Jesus arises to anyone in mind and in heart up … But we realize it together. Then let this letter read also the popes in Rome … Maybe they’d have to even new and biblical Council. “Counsel the doubtful.”.. May be the cock crowed now… For every good thing in a loud thinking about the future of my church I already very sorry. Though the above testimony I do still alone, please do not ignore it. In the end, the conclusion is yours, but if you do look into it, at least you have taken the privilege to ask and to investigate the issue rather than remain in the confines of some dogmatic dictates hammered into you by others. In the end, truth prevails, but sometimes it may take some time for the truth to become clear. (text of Srinagar I took through internet, author)

Stanisław Barszczak, Chrystus ukrzyżowany po raz wtóry!

Kościół wymaga zmiany, i to nie tylko w Kurii Rzymskiej, ale również w sprawie “odkłamania” historii a nawet Biblii. Owszem jako wierzący możemy poprzestać na adorowaniu jedynie Jezusa i jego Matki… Wydaje się, że tylko tyle można było przekazać z historii Jezusa przez dwa tysiące laty. Ale ludzka świadomość coraz pełniejsza…Lecz żeby przebywać w obecności Boga trzeba zachować uczynki miłosierdzia względem ciała i uczynki duchowe co do duszy. Wczytując się szczególnie w Jezusowe Kazanie na Górze zauważam niedociągnięcia “mojego” katolickiego kościoła. A oto Błogosławieństwa: “Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.”(Mt 5,1-12)… Mamy być otwarci w swych uczuciach, zachować wrażliwość na bliźniego, przedkładać ponad zło świata nasze człowieczeństwo (ang. humanity) jako adekwatną postawę chrześcijańską. Jestem wobec Ciebie współczujący, łagodny, pokorny. Mamy znieść prześladowania. Ale cz to znaczy, oto mamy wystawiać się bezrozumnie na cierpienie zadane nam przez złych ludzi, czy raczej mamy wspólnie zacząć budować sprawiedliwość już tu na ziemi. Tutaj powiedziałbym o osobistym nawyku dawania świadectwa i ukazywania śladów odpowiedzialności za kościół w trzecim tysiącleciu chrześcijaństwa, kiedy kościół katolicki przewodzi pomyślnie wszelkim wspólnotom w wierze (ang. community). Ale moja wiara ma być głębsza, wtedy będzie świadectwem z znajomości Jezusowych Błogosławieństw… Św. Grzegorz z Nyssy podkreśłał stopniowe a rosnące postępowanie wartości w Dobrej Nowinie przekazywanej przez Jezusa. Zdaniem niektórych biblistów Biblia została spisana najwcześniej trzydzieści lat po męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Wcześnie pojawiły się pisma, które bynajmniej nie weszły do kanonu ksiąg natchnionych według nauki kościoła, a które nazywamy apokryfami. Jest charakterystyczne, że pierwszym źródłem wiadomości o Jezusie stał się św. Marek, to na nim wzorowali się św. Łukasz i św. Mateusz. Biblia ewoluuje w przytaczaniu słów Jezusowych, na przykład: Jezus mówi z krzyża: Ojcze przebacz im, bo nie wiedzą co czynią; ale też powie: Ojcze, w twoje ręce powierzam ducha mojego. Zwłaszcza pastorzy amerykańscy twierdzą: nie należy odczytywać Biblii literalnie, czytamy tam: Bóg nienawidził Egipcjan. Co więcej, na początku trzeciego tysiąclecia kościoła otwiera się wreszcie możliwość zbadania i skorygowania w pewien sposób kanonicznego zapisu Biblii… Co Jezus robił przez osiemnaście lat swego ukrytego życia? Jeśli urodził się w Nazarecie, to zapewne uczęszczał do Synagogi Żydowskiej. Gdy z Ojcem przebywał w Kaszmirze, z pewnością tam pobierał wyższe nauki od miejscowych nauczycieli, to mu zapewniał wysoko postawiony w hierarchii społecznej jego Ojciec. Następnie z karawaną kupiecką powędrował do Kanaanu. Jeszcze mógł w tym czasie dla kontemplacji świata przebywać na pustyni w Egipcie, przygotowując się do swojej misji. W chwilach najbardziej dramatycznych Chrystus miał przeżyć ukrzyżowanie, bo znał jogę. Nadto mogło dojść do spisku między wyznawcami Jezusa i Piłatem, powieszono Jezusa przed samą Paschą, wisiał na krzyżu sześć godzin, niektórzy historycy przytaczają fakty, że skazańcy wisieli na krzyżu w tym czasie do sześciu dni, umierali z upływu krwi i ostatniego wyczerpania organizmu. Po sześciu godzinach przeniesiono Jezusa do pobliskiej pieczary, następnie po rekonwalescencji Jezus powrócił do rodzinnego Kaszmiru. Zmarł mając 112 laty i został pochowany w Srinagar. Jeśli do nas nie dotarła oficjalnie żadna informacja o podróżach Jezusa przed trzydziestym rokiem życia, to myślę, że jako postać historyczna, o której piszą autorzy starożytni, pozostawał czy był pewnym zagrożeniem dla ówczesnych władz rzymskich. I jakby wyciszano jego działalność nawet w Palestynie. Zresztą historyczne autorytety zagłuszają jeszcze po dziś dzień czas jego życiowej wędrówki. A do naszych czasów dotarło to wszystko o Jezusie, co jest dokumentowane przez bieg historii; wydaje się że także to, co jest konsekwencją “przechodzenia”(mijania) ziemskich społeczeństw, bynajmniej z czasem coraz “doskonalszej” jednak ludzkiej cywilizacji. Ale powiem z doświadczenia mojej generacji, przed oczyma mam postać prezydenta Billa Clintona. Nie wiadomo czy potomni będą wspominać jego flirt z Panią Lewiński. Społeczeństwo świadomie, ale także z racji na wypadki codzienne- nieświadomie, zawyrokuje o historycznej osobowości amerykańskiego prezydenta. I myślę, że będzie to splot wewnętrznych i zewnętrznych przyczyn, a wreszcie rezultat dziejów i błędów ludzkiej cywilizacji. O Jezusie już czas powiedzieć więcej aniżeli to historia nam przekazuje, a kościół podaje do wierzenia. Czy Jezus ma być ukrzyżowany po raz wtóry? To nie jest moim celem. Ale mamy przecież trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa. Niektórzy mędrcy ze wschodu mawiają: Jezus zmartwychwstał, ale chrześcijaństwo nie zmartwychwstanie. Stąd moja refleksja biegnie ku spełnianiu człowieczeństwa naszej cywilizacji na miarę Jezusowych Błogosławieństw. Mamy wychodzić naprzeciw rzeczywistości świata. Biblia ani chrześcijanin nie ucierpią z wprowadzeniem tej “małej korekty” do człowieczego a spełnionego losu. Z wprowadzeniem małych zmian do Biblii w przyszłosci tylko chrześcijanin jeszcze może skorzystać, aby pogłębić swoją wiarę. Nawet nie to jest najważniejsze jakie zdanie będą miały o nas następne generacje ludzi. Mam tutaj bardzo osobiste uczucie, z którym wychodzę ku moim Czytelnikom- chciałbym obwieszczać najlepszy przekaz Jezusowej misji, wręcz uwieńczenie glorii Jezusowych Błogosławieństw. Chciałbym obwieszczać konkurs na najwspanialszą narrację z ukrytych laty z życia Jezusa. Niech to nie będzie tylko adekwatna historia do naszych ludzkich możliwości. Mamy oprzeć się na uczynkach miłosierdzia względem ciała: “Głodnych nakarmić. Spragnionych napoić. Nagich przyodziać. Podróżnych w dom przyjąć. Więźniów pocieszać. Chorych nawiedzać. Umarłych pogrzebać.” A przy tym realizować uczynki miłosierdzia względem duszy: “Grzeszących upominać. Nieumiejących pouczać. Wątpiącym dobrze radzić. Strapionych pocieszać. Krzywdy cierpliwie znosić. Urazy chętnie darować. Modlić się za żywych i umarłych.” Mamy być światłem świata. W Polsce szczególnie jestem radosny w kwestii poinformowania kochanych Czytelników o moich zabiegach w tej kwestii. Pewnego dnia obudziłem się wcześniej, zaraz pomyślałem: zalało moje Ząbkowice, chodzę z Mamą po drugiej stronie torów kolejowych; a z drugiej strony torów woda zalała dolinę mojego dzieciństwa, którą w młodości podziwiałem z wschodnich pól położonych wysoko przy Ząbkowickim cmentarzu. Teraz mój kościół do połowy zalany wodą, jest sobota wieczorem…Wyruszamy w podróż pełną odkryć… Jest to tryumfalny pochód ku prawdzie w dziwnej krainie, pełnej tejemnic i piękna. Chciałbym przedstawiać wam wspaniałą opowieść o chłopcu z Srinagar, który wraz z rodziną porzuca zwykłe życie i podejmuje niesamowitą wędrówkę mistyczną, wędrówkę i pełną przygód podróż przez obcą krainę, po której nic już nie będzie takie samo, wędrówkę w przyszłość, gdzie młody Jezus miał do spełnienia dziejową misję duchową, najbardziej dramatyczną wędrówkę w głąb własnego serca i duszy. Niech ta nowa narracja działa na wyobraźnię. Grupa tybetańskich mnichów przyjeżdża do Betlejem w poszukiwaniu nowego wcielenia swojego mistrza. Docierają tam do Jezusa urodzonego rok po śmierci mnicha. Po wielu namowach oraz wprowadzenia chłopca w świat buddyzmu dwunastolatek wraz z ojcem wyrusza w podróż do tajemniczego Kaszmiru. U stóp Himalajów zostaje poddany szczegółowej weryfikacji… Posłuszeństwo Bogu jest naszym przywilejem, zauważył św. Augustyn. Nie ta nowa narracja o Jezusie wpadnie każdemu w umysł i w serce… Ale realizujmy ją wspólnie. Niech mój list czytają również papieże…Może trzeba by nawet nowego a biblijnego Soboru. Wątpiącym radzić…Aż kogut zapiał! Za każdą przesadę w głośnym myśleniu o przyszłości mojego kościoła już przepraszam bardzo. Ale jakkolwiek powyższe świadectwo czynię jeszcze samotnie, to proszę go nie zlekceważyć.

Stanisław Barszczak, Gospel- to największe rozjaśnienie świata—

Czynić dobro, bo jego nikt nie zna… pierwszy obraz rzeczy zachować.., następnie wspierać go przez życie -to jest trudne,(ang.difficult), lecz nasze zadanie. Ale tyle jest uczuć, ile serc- chciałbym napisać kolejną Annę Kareninową…Jeszcze nie wiem czy moje serce pozostanie z Polską, moją ojczyzną; nadto czy dusza moja nie przestanie biec ku Francji. Wiem, że Bóg jest bardziej obecny w dziejach,(ang. Presens), aniżeli ja sam. W tej erze jesteśmy otwarci na współczucie… powiedziałbym, iż jeszcze wciąz wymyślamy siebie…ale jak doświadczamy naszego stwórczego ja, tworzymy narrację siebie. Czy jesteśmy otwarci na tworzenie siebie w czytaniu dobrych książek, może zrażeni tylko. Zatem jak z autorem otwieramy przestrzenie siebie, czy je otwieramy, czy ‘także’ otwieramy. Współcześni autorzy opisują nam swoją walkę o wartości, na przykład Karl ove Knausgaard -Moja walka. Chciałbym być zrozumiany w dzieciństwie mojego życia. Tak więc zacząłem spisywać moje życie. Bo formy, ksztalty literatury nie zmieniają się… Kiedy zmieniłem się, powiedzmy to: w konserwatystę, to zyskałem ten dystans albo obiektywność w jezyku…ktoś już rozumie mój tekst. W pisaniu otwieram się na zasadę solidarności (ang. subsidiarity,solidarity). W kierowaniu się solidarnością w pracy: i Państwo i pracownicy są obciązeni ryzykiem niezatrudnienia wszystkich po równo… Powstają problemy, na przykład: Państwo nie chce pomóc w założeniu placu zabaw dla dzieci w Niemczech (niem.Kindergarten) tak samo nie pomagają społeczne organizacje (ang. social movement). Kiedy kosciół zamierza założyć Kindergarten z własnych środków, to nie jest solidarność. A chcrześcjaństwo wciąż się krystalizuje, następuje nowe krystalizowanie się chrześcijaństwa. Jest zawsze nadzieja na pełnię chrzescijańską poszczególnego chrześcijanina. Jesteśmy obrazem żywego Boga. Konstytucja o Kościele Sobortu Watykańskiego II Lumen gentium powiedziała to wyraźnie: kościółma być instrumentem unifikacji ludów… A przed nami pewnie jeszcze długa droga… mamy wybrać odpowiednie kryteria dla budowania komunii, rodziny ludzkiej (ang. community, family of mankind). Państwowe prawa nie powinny bazować jedynie na większości, lecz brać pod uwage każdego, w Polsce pomniejszana tradycja liberum veto…Jako Polacy mamy przed oczami idee najwspanialszego papieża dla ludzkości… który spotyka muzułmanów i jada z nimi, odwiedza Iran, Irak, podejmuje olbrzymią podróż na Wschód. Potrzebujeny kościoła uniwersalnego tzn. nie mamy iść za głosem ludzi wyłącznie, lecz iść za prawdę, która boli nawet. Jaka jest nasza miłość i prawda dzisiaj. Jeśli mamy iść za prawdą to musimy otworzyć się na uniwersalność kościoła, powrócić do solidarności narodowej, tj. do podstawowych wspólnych wartości… Jesteśmy do malych rzeczy stworzeni, nie do wielkich… to jest polonijna dekadencja melodii… Dobra Nowina to największe rozjaśnienie świata
(niem. Aufklarung). Chrońmy w nas Dobrą Nowinę o zbawieniu ludzkości. Tu trzeba siłę rozszerzać sprawiedliwości, przewidzieć szanse dla przychodzącej generacji Polaków i nie tylko. Solidarność to odpowiedzialność również za przyszłe generacje…urodziłem się w Tarnowskich Górach, na polskim Sląsku. A to znaczy, że moje szczęśliwe dzieciństwo naznaczone było olrzymią wiarą ziemskiej cywilizacji poprzednich pokoleń… To ważne, ale muszę brać pod uwagę kryzys zaufania społeczny w nowej erze również…itp. Niemiec Georg Hegel wierzył, iż tylko to, co racjonalne jest realne; Immanuel Kant- odsłaniał wieczny pokoj społeczny; Adam Smith- tworzenie bogactwa dla społeczeństwa najważniejsze… Nie jestesmy jakąś, tzn.każdą charytatywną organizacją. A przed nami jeszcze proces uczenia sie świata (Kard. Lustiger mówił w tej kontekście o dzieciństwie ludzkości). Bóg w Trójcy jedyny jako poza wiedzą, jak trzylistny kwiatek, z którego zrywamy jeden listek, teraz jest on poza dwoma listkami, i nieco od tych dwóch listkow oddalony- ale nadal jest tą roślinką. Jezusa bóstwo było w pierwszych wersjach Biblii jeszcze bardziej akcentowane (ang. his deity)…Dobra Nowina (ang.the Gospel,) jest esencją mojego życia, cztery ewangelie, w dzieciństwie mieszkałem w donu pod numerem cztery… A w Ewangelii nie jest ważna nawet etyka, ale przede wszystkim kerygma, heaven is open, to bardzo podkreślają papieże chrześcijańskiej ery. Paweł VI – Humanae vitae, ludzką godność, Jan Paweł II- podkreślał wolność, Benedykt XVI – Veritas ac Caritate, prawdę, Franciszek – jeszcze więcej i bardziej chce zbliżyć ideały narodowe -szczógolnie Ameryki, do uniwersalnego przesłania Ewangelii. Tak więc przed nami otwarła się, chyba najbardziej w dziejach, koncepcja człowieka i ludzkości (ang. man i mankind) jako uniwersalnej wspólnoty zbawionych. Islam jest bardzo podzielony(ang. Islam is divided). Za to chrześcijaństwo owocuje mądrością wieków jego tradycjii, nieustannym żonglowaniem na ludzkich wartościach. Jego świadomość zachowuje lokalizację miejsc świętych, nadto relacyjność osób, narratywność świata, i operuje językiem. Każda absencja, brak świadomości, staje się brakiem tajemnicy, a w rezultacie brakiem kultury. Jakkolwiek świat współczesny poszedł za przyspieszeniem cywilizacyjnym, to jednak zachowaliśmy przed sobą dobrą przyszłość. Comming goods – koncepcja dób wspólnych opowiada się za ideą, żebyśmy jako ludzie osiągali maksimum celów (ang. goals) naszych, a teraz już wspólnych działań. Mamy iść ku człowiekowi współczesnemu, wręcz poza każdą wiarę nawet. Moim zadaniem jest nakłonić Polaków do spotkań w dyskusji nad tymi i innymi zagadnieniami naszej a ludzkiej cywilizacji…przy długim stole, z otwartą Biblią na Czterech Ewangeliach- bo musimy nieść ewangeliczny obraz w dwudziesty pierwszy wiek najpiękniejszej a polskiej kultury. I to jest najwspanialsze a ludzkie rozjaśnienie historii dla współczesnego świata.

Stanisław Barszczak, Coraggio-odwagi!
Pan jest zawsze blisko nas. Chciejmy spotkać go. Trzeba spotkać Boga- ale to jest dar Boga: widzieć, słyszeć! A gdzie możemy spotkać Boga? Właśnie w słowie Jezusa, w Kościele, który nie jest teatrem, lecz miejscem świętym. Otwórzmy się jeszcze raz na adorowanie Boga w naszych świątyniach. Mamy być świadkami autentycznymi Boga. Pascal, wielki, genialny napisał: spotkałem go, gdybym go nie spotkał, to bym go nie znalazł, gdybym go nie znalazł, to bym go nie spotkał… Z pokorną odwagą, z stałą wiarą mamy zacząć modlić się. Daj mi odwagę Panie modlić się nawet cierpiąc, a przy tym ofiarując się bliźnim… Aniele Boży zachowaj od złego… Mamy otworzyć się na dar Boga w pełni… Co powiedział Jan w Ewangelii: oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata. Wiara to nie najwspanialsza autostrada czy spektakularny szlak dla piechurów (wł. la strada), ale to słowo Boga, które trzeba usłyszeć i o nim zaświadczyć życiem. Mamy tym samym uświadomić sobie stałą obecność Boga w nas. W tej erze trzeba widzieć jaśniej i lepiej codzienność człowieczą. A przed nami problemy współczesne. Zatem mamy taki problem: zatrzymać ludzi w ich kraju, żeby tu pracowali, czy też nie? Po co mają zasiedlać północ Kanady itp. Wydaje się, że nie ma migrantów ekonomicznych, a to co teraz czy ostatnio przeżywała Europa, jedyną wędrówkę ludów, to wstrętne (fr. abominable). Syryjczycy, Libijczycy w Europie ojczyzn. Zauważmy tutaj, Polonia za granicą jako wspólnota godnie zachowuje związki z krajem rodzinnym. To ważne, ale są owszem ludzie z całego świata, którzy potrzebują pomocy! A tutaj w tej materii niezbędna praca praw, “mała inteligencja…” Jeszcze nie jestem instrumentalizowany przez populistyczną prawicę, zachowuję godność współ-Polaka. Zauważam jednak, że istnieje w tej erze olbrzymia odpowiedzialność odnośnie porządków w świecie, harmonia w kwestii ratowania pokoju na świecie, odpowiedzialność uporządkowania świata (fr.responsabilite des ordres du monde), ale nie odpowiedzialność następnej a tym bardziej mojej generacji… Jak może wspomniałem modlitwa, to coś może dziwnego (ang. strange), ale przede wszystkim to jest adoracja! Święty proboszcz z Ars mówił: ja patrzę na niego, a on patrzy na mnie! Muszę nieść głos Jezusa, muszę nieść Dobrą Nowinę. Jak mamy to zapisane w Ewangelii: wszyscy Cię szukają! A Jezus wyrzucał demony. Nasze świadectwo istotne dla świata… Mam przed sobą wywiad pisarza z Markiem Ostrowskim:-W PRL fascynacja zakazanym Orwellem była czymś naturalnym, a w Algierii… Boualem Sansal: – Odkryłem Orwella jako młody człowiek, tuż po uzyskaniu przez nasz kraj niepodległości. Wywarł na mnie ogromne wrażenie, ale wtedy nie zdawaliśmy sobie sprawy, że żyjemy w dyktaturze, tak upajaliśmy się wolnością. Aż do dnia, kiedy płk Bumedien dokonał zamachu stanu. Władzę przejęli wojskowi, życie kulturalne i społeczne zanikło. Słyszeliśmy w kółko przemówienia o gospodarce, w polityce wciąż przewijało się hasło „imperializm”. I tak aż do 1988 r., czyli do algierskiej wiosny. Ludzie domagali się – chyba do końca nie wiedząc, co to znaczy – demokracji, wolności i poprawy poziomu życia. Uchylono wówczas furtkę islamizmowi. Byliśmy socjalistami obojętnymi na sprawy religii. Tymczasem, zaczęły wyrastać meczety, dziewczęta założyły chusty, mężczyźni zapuścili brody… Społeczeństwo się zmieniło i było już za późno. W czasach socjalizmu żarliwość religijna była znacznie mniej widoczna? Na wsiach religia była zawsze silnie zakorzeniona, a średnia wieku dość wysoka. W miastach 80 proc. ludności to osoby poniżej 30. roku życia. Mimo że bardzo obecna w rodzinie, religia była dla nich czymś odległym. Następcy płk. Bumediena, socjalisty i niemal ateisty, nie byli religijni. Jeden wręcz lubił korzystać z uroków życia, ale pod wpływem żony, żarliwej salafitki, wpuścił do kraju różnych charyzmatycznych kaznodziejów… Boualem Sansal bynajmniej nie chwali religii, za to widzi niebezpieczeństwo dla współczesnych społeczeństw. W krajach muzułmańskich wysiłek, by wyjść z zaczarowanego świata religii, osłabł. Nie wykorzystaliśmy dekolonizacji, nie wykorzystaliśmy nawet arabskiej wiosny – mówi Boualem Sansal, Algierczyk, którego powieść “2084. Koniec świata” – książka pod tym tytułem właśnie wyszła w Polsce. Na świecie istnieje tylko jedno państwo, Abistan, od imienia jego władcy Abiego. Abi rządzi w imieniu potężnego boga Yolaha. W tym państwie wyjątkowym kultem otacza się rok 2084, ale nikt już dokładnie nie wie, co się wtedy wydarzyło. Może wtedy urodził się Abi? A może to data ostatecznego zwycięstwa nad niewiernymi? Całą wiedzę o świecie mieszkańcy Abistanu czerpią ze świętej księgi Gkabulu, która zawiera takie m.in. prawdy: „Nie jest dana człowiekowi wiedza o tym, czym jest Zło, a czym jest Dobro, ma on wiedzieć, że Yolah i Abi działają dla jego szczęścia”. W odizolowanym sanatorium przebywa Ati, który pewnego dnia zaczyna mieć wątpliwości… Istnieje groźba islamizmu w Europie. Chyba to problem planetarny. W wywiadzie Boualem Sansal mówi, że w 2084 roku Francja będzie islamistyczna. Tragedia narodowa. Abistan ostał się jako jedno państwo w świecie! Nie ma praw w tym kraju, sytuacja -pożal się Boże,(fr. miserable). “Zdaję sobie sprawę, że w dniu mojej śmierci, zostanę wydobyty z niepamięci i będę chwalony przez rząd Algierii. Nasz rząd jest bardzo dziwny. Schizofreniczny. Spójrzcie, co ratuje Emira Abdelkadera: kombatant, który buntuje się przeciwko kolonizacji, na jego koniu, z jego mieczem, natomiast nic w jego życiu począwszy z przekazaniem go Francuzom,” powiedział słynny Algierczyk. Gdy patrzę na wschód Europy, na nasze lęki Polaków, bywam za każdym razem szokowany… W totalitaryzmie nie można uwolnić człowieka. . Przy powszechnym totalitaryzmie powstaje problem kompleksywności, tj. złożoności problemowej. Jaka jest moja walka przeciw islamizmowi. Pocieszam się, naprzeciw mnie para wierzących Europejczyków. Bóg to my. Bóg zapłać.

Stanisław Barszczak, Bóg w dwudziestym pierwszym wieku—

Dzisiaj nowoczesność osiągnęła śmiertelny koniec….Koniec marzeń, jestem dzieckiem dwudziestego pierwszego wieku. Na przestrzeni wielu lat mojego życia zaangażowałem się w przesądach Kościoła i Biblii…Zresztą mama umarła za fundamentalizm. Podczas edukacji mojej w szkołach nikt mi nie powiedział, że Jezus był Żydem…Biblia bywa martwa, bo nie jest już słowem Boga, ale tym, co ja usłyszałem przez Słowo Boga. Az po kres kierujemy się ku prawdzie w tej erze świata. Czytany i słuchany przeze mnie Biskup John Spong z Amerykańskiego Kościoła Episkopalnego mówi: mamy jednego biskupa wybranego przez wiernych. Respekt dla prawdy (ang. the truth) w tej erze ostateczny. Już nie Polska, a znów Ameryka przewodzi światu. Jakkolwiek w Jezusie Bóg się zaangażował w sposób najwyższy. (ang. in unique form) Wierzę w Trójcę świętą ukazaną w Jezusie Chrystusie ostatecznie. Jeszcze czasami podejmujemy w Kościele problemy ludzkie, szczególnie chętnie homoseksualizm. Homofobia jest złem. Gdy słyszę podobne zdania czy inne, to wyzwala we mnie specyficzną seksualność. Czy homoseksualzm jest kompatybilny (do pogodzenia) z Chrześcijaństwem? Powiedzmy jasno: homoseksualizm, to moralne pozbawienie, ogołocenie (ang. moral deprivity). Homoseksualność nie jest wyborem, nie jest złem, ale nienaturalnością (ang. unnatural). Zainteresowanych zapraszam do lektury Księgi Rodzaju i Kapłańskiej. Problem poruszali teologowie historii świata, choćby Luter. Homoseksualizm jest moralnie neutralny. Jakkolwiek może być karą Boga (Rz 1) Dzisiaj jest mowa nie o homoseksualiźmie, ale raczej o homoseksualiźmie w kościele itp. Tutaj powiedziałbym: chrześcijaństwo nie jest istnieniem w tej erze. A przecież Bóg w Jezusie objawił się ostatecznie, stąd nie mogę nie zacząć go czcić. Bóg musi przemówić w każdej erze. Jezus zachęcał faryzeuszów do poważnej lektury Starego Prawa: Czy nie czytaliście, co na temat cudzołóstwa powiedział wasz Ojciec, Mojżesz? Przez wzgląd na zatwardziałość waszych serc Mojżesz dał wam to prawo. Dlaczego mnie opuściłeś, Boże- z krzyża Jezus kieruje swój żal do Ojca, to u Marka. Ale u Jana mamy inny tekst: Ojcze, w twoje ręce oddaję ducha mego. Istnieje olbrzymia różnica w ukazaniu Jezusa w pierwszych dziesiątkach chrześcijaństwa, naszej ery ostatniej wspólnoty. Jezus złożył ofiarę za grzechy ludzi. Tutaj przytoczyłbym inne słowa Jezusa: Przyszedłem zbawić to, co zginęło, pójdę za ostatnią owieczką, za zagubionymi, straconymi. Niektórzy mówią: Biblia nie jest obiektywna. Wierzę w misję Dobrej Nowiny. W Starym Testameńcie Baranek ofiarniczy, składany w ofierze Bogu, w domu niewoli u Egipcjan, symbolizował to, czym ma być human being, ludzka istota. Jezus jest nieuniknionym zbawieniem dla mnie (ang. necessary salvation) Tylko Bóg mówi… ja myślę. Kościół bez zdolności (ang. ability) do osądzania, bez zdolności do mówienia, nie jest istnieniem. Paweł nie był gejem, lecz związany był bardzo przez Prawo… Bóg nienawidził Egipcjan, czytamy w Biblii… Problemy ludzkie przedstawione w Biblii były przez stulecia ostoją fundamentalizmu świata, niewolnictwa, rasizmu, poniżania i zastraszenia kobiety. Nie należy brać Biblii literalnie. To tak jakbym powiedział: Jezus nie był Żydem, a był katolikiem! Trzysta lat po przekazaniu Izraelitom 10 Przykazań czytamy w Biblii o 1000 żonach Salomona. Pomyślmy ile tutaj powstaje problemów moralnych i nie tylko. Chciałbym otworzyć moich kochanych Czytelników na jedyny a poetycki wymiar Biblii. Rozwój w doświadczaniu Boga nie może być mutacją… Uniwersalna świadomość, mamy to osiągnąć. Przejść również powiedźmy od Boga Malachiasza ku współczesności. Papież Franciszek bardzo konserwatywny. Gdyby papieża wybrane osoby zaprosiły na współczesne debaty moralne czy ekonomiczne, byłby w niemałych tarapatach…Teologia pokutnicza zabije chrześcijaństwo. Dlaczego chrześcijaństwo jakie znamy umiera?…Teraz nauka proponuje nam inteligentny zarys odnośnie powstania wszechświata (ang. intelectual design) Nasza przestrzenna era…nasz wszechświat jest olbrzymi. A język inny w każdej epoce. Jezus- nowy Elizeusz. Otwórzmy się na jedyną poetyczność Biblii. Bóg w trzech osobach) wolny i wieczny (chrześcijaństwo) Islam przedstawia Boga jako jednego i wspaniałomyślnego- muzułmanie pytają nadto dlaczego Bóg nie mógł objawić się w czterech osobach (ang. four). Widzą w Biblii Boga Jahwe, Jezus- wielkiego wysłańca Bożego, i Anioła Boga (że to Duch święty; por. 7 aniołów, Apokalipsa św. Jana) Mamy osiągnąć poziom: od Boga klanów przejść do uniwersalnej obecności. To ratunek dla Biblii przed fundamentalizmem. Jezus był Bogiem i człowiekiem, naprawdę zmartwychwstał, i przyniósł nam ostatnią wolność. “Bóg to Źródło Miłości i Podstawa Bytu.” Bóg nie pracuje tylko przez czas naszego życia, naszej miłości i naszego bycia człowiekiem… Musimy interweniować wszędzie jako rodzeni przez Boga (ang. bearers). Nasze żywoty stają się naszymi modlitwami (ang. prayers), ale to nie znaczy, że teraz położę się, aby zasnąć. Bóg nie jest żaden…, lecz doświadczeniem. Nie wiem kim jest Bóg- mówił Biskup John Spong, po prostu doświadczam Boga…Czytajmy ewangelię Marka! Ludzki język nigdy nie obejmie doświadczenia Boga! Nie wiem kim jest Bóg, ale doświadczam go jako źródło życia! To jest sedno przesłania chrześcijaństwa- wyzwolić ludzi, bo to jest prawdziwe zmartwychwstanie! Jak doświadczam Boga…”Przyszedłem, żebyśmy życie mieli w obfitości! ( J 10) Chcę widzieć. Chcę żyć w pełni mojego człowieczeństwa! I tak. Nie bylibyśmy ludcy, człowieczy (human), jeślibyśmy nie kochali nieprzyjaciół. Nie bylibyśmy human, jeśli nie kochalibyśmy -ot przykładowo- protestantów (i na odwrót) Dzisiaj doskwiera nam “religia szczepowa” (tribal religion), należałoby odejść od tej zasady, której początki mamy w Biblii. Religia szczepowa usprawiedliwia religijne przesądy, a przez to religia nie jest błogosławieństwem XXI wieku. Prorocy to nie przepowiadacze przyszłosci, lecz oddani dziełu Boży sprawcy, którzy realizują plan Boga (ang. change agents) Nie wierzę, że nie znacie proroków. Co mówił prorok Micheasz- mamy czynić własne ofiary, sprawiedliwość, miłosierdzie. Jan napisał: Bóg jest miłością, a skoro tak, to nigdy nie poznasz Boga! Bardzo to mocno powiedziane, kochany Czytelniku. Bóg jest ostatecznym wymiarem życia (ang. ultimate dimention of life) Trzeba z tego faktu uczynić publiczne rozpoznanie! Mamy żyć Trójcą świętą. W wielkanocny poranek to naprawdę się wydarzyło, Jezus zmartwychwstał! A rezurekcja nie jest dla nas wciąż rzeczywista. (ang. substative) Wiara w zmartwychwstanie Jezusa opiera się nie na oczywistości zmartwychwstania, ale na wydarzeniu, które zagościło na ustach i w umysłach jego współczesnych i w nas. Tak więc widzicie: Chrześcijaństwo pozwala żyć w radykaliźmie Dobrej Nowiny. A przed nami Bóg wolny i miłosierny. Mamy spotkać w życiu siostrę i brata, których pokochamy ponad wszystko. Wierzę, że moje wystąpienie przed Wami, ta pozycja- ma integralność.

Jeffery L. Nicholas, Alasdair MacIntyre and Bishop John Shelby Spong ((essay by Fr Stanislaw Barszczak) 1. Alasdair MacIntyre on Tradition– MacIntyre sees three rival theories as dominating moral discourse (at least in the West). He calls them Tradition, Encyclopaedia, and Genealogy. (1) TRADITION MacIntyre stresses that there is no philosophical position that is not bound up in a tradition. It is by belonging to a tradition, by participating in it, and being changed by it (as well perhaps as changing it) that a person forms a moral position. There is no other way, according to MacIntyre. It is an illusion to think one can be a pure individual or possess a traditionless, timeless moral reason. In his book After Virtue, he defends Aristotle’s conception of human nature and morality, rooted in the polis and in tradition, against Enlightenment views and also against the moral relativism that has followed Enlightenment’s crisis. The real choice, he tells us, is between Nietzsche and Aristotle. Nietzsche was right, he says, in exposing Enlightenment illusions of objectivity. The Nietzschean exposé and the Nietzschean position become inevitable once one accepts Enlightenment. The importance of Nietzsche for MacIntyre is that he is the most consistent modern thinker on morality. What Nietzsche realises is that if “God is dead”, if modernity has rejected the view of human nature and its telos which operates in Aristotelianism (and Thomism), then modernity should also drop the traditional values which are logically connected to Aristotelianism and Thomism. Nietzsche realised that this was precisely what modern moral theories like utilitarianism failed to do – they try to combine traditional virtues inconsistently with a modern view of the self. Hence Nietzsche’s sneering at utilitarianism as “secular Christianity” and his own championing of the search for new values more consistent with a new view of the self. But the question for MacIntyre is : “Was it right in the first place to reject Aristotle?” In Three Rival Versions… , MacIntyre seems to have extended his defence of Aristotle to include a defence of Thomas Aquinas (who combined Aristotle’s ideas with those of St. Augustine). The Thomist/Aristotelian position he is championing is, he admits, merely one tradition among others. His task – by no means completed – is to try and show that Thomism is the most coherent tradition (and therefore, presumably, either the most useful or the most true). (2) ENCYCLOPAEDIA MacIntyre uses ‘Encyclopaedia’ as a blanket-term for all Enlightenment thinkers and those post- Enlightenment thinkers still touched by the ideal of objectivity and neutrality in ethics. Thus his blanket seems to spread pretty wide to include Kant’s moral philosophy, J.S. Mill, Karl Marx, G.E.Moore, and probably also evolutionary ethical positions of the Darwinian naturalist mould. The basic flaw of all moral thinking touched by Encyclopaedia, for MacIntyre, is that it has not been chastened by the Nietzschean critique. It is blind to its own time-bound tradition, believing it is describing human nature and its values as it is at all times and all places. In the case of Kant and Moore, the muddle derived from Enlightenment separation of fact and value is more tortuous. (3) GENEALOGY MacIntyre uses the terms ‘genealogy’, ‘Nietzscheanism’, ‘emotivism’, and ‘relativism’ more or less interchangeably. He is concerned with identifying a modern sort of moral relativism which perhaps receives its characteristic form in Nietzsche and emotivism: moral values are not objective but are the expression of subjective feeling; furthermore, no values can be ultimately justified and no set of values can be rationally justified better than any others. MacIntyre’s attitudes to these views is partly favourable. He applauds them for criticising the illusion of objectivity central to Enlightenment. He agrees that the subjective, historical element – the ‘tradition’ – must always be present. Pure neutral objectivity is an illusion. Where MacIntyre disagrees with ‘genealogy’ is in its conclusion that, because pure objectivity is impossible, it therefore follows that all ‘traditions’ are as good or bad, true or false, as each other. Against such relativism in truth and values, MacIntyre claims it is possible that one tradition -in his eyes Thomism – is more comprehensive, and therefore more true and valuable than the rest. He says: “The encyclopaedic, the genealogical, and the Thomistic tradition-constituted standpoints confront one another not only as rival moral theories but also as projects for constructing rival moral narratives. Is there any way that one of these rivals might prevail over the others? One possible answer was supplied by Dante: that moral narrative prevails … which is able to include its rivals within itself, not only to retell their stories as episodes within its own story, but to tell the story of the telling of their stories as such episodes.” (Three Rival Versions pp.80-81) MacIntyre’s ambitions for Thomism seem almost Hegelian: to evolve a position which includes all possible rivals to that position as ‘moments’ or ‘partial aspects’ of itself; and, furthermore, to convince the rivals of the truth of this… So, Alasdair MacIntyre on Tradition says as follows: The traditions through which particular practices are transmitted and reshaped never exist in isolation for larger social traditions. What constitutes such traditions? We are apt to be misled here by the ideological uses to which the concept of a tradition has been put by conservative political theorists. Characteristically such theorists have followed Burke in contrasting tradition with reason and the stability of tradition with conflict. Both contrasts obfuscate. For all reasoning takes place within the context of some traditional mode of thought, transcending through criticism and invention the limitations of what had hitherto been reasoned in that tradition; this is as true of modern physics as of medieval logic. Moreover when a tradition is in good order it is always partially constituted by an argument about the goods the pursuit of which gives to that tradition its particular point and purpose. So when an institution- a university, say, or a farm, or a hospital–is the bearer of a tradition of practice or practices, its common life will be partly, but in a centrally important way, constituted by a continuous argument as to what a university is and ought to be or what good farming is or what good medicine is. Traditions, when vital, embody continuities of conflict. Indeed when a tradition becomes Burkean, it is always dying or dead. (see, Alasdair MacIntyre, After Virtue, p. 221) This is a good encapsulation of MacIntyre‘s “conservative Marxism,” where he uses dialectical techniques to undermine liberal Enlightenment traditions and movement conservatism. The idea of a thriving institution as always being in a state of becoming is appealing because it maintains the notion of an active, integral participation on the part of the players, not the meaningless repetition of desiccated institutions… One point to make clear, though: when MacIntyre speaks of argument over the traditions being established in an institution, I believe he means that this argument plays out through the different, conflicting practices of the participants, rather than in an explicit dispute over the definition of the purpose and methods of the institution. The definition is articulated by the acts, not the words, of the participants. Ossification sets in when the people in a group begin arguing endlessly over definition, attempting to codify implicitly established but imprecise tradition. The most creative thinkers become bored and depart. Action is replaced by memorial enshrinement and a self-conscious glorification of the past that has led up to this crowning moment where the institution is fully defined- and dead. This is not how it always plays out. The pressure to establish a working practice in the face of potential failure and annihilation often spurs the vital conflict that MacIntyre mentions. Without that urgency, the arguments often begin before the practice does. 2. Contribution to the development of a critical theory of society. An explanation of substantive reason — In Reason, Tradition, and the Good, Jeffery L. Nicholas addresses the failure of reason in modernity to bring about a just society, a society in which people can attain fulfillment. Developing the critical theory of the Frankfurt School, Nicholas argues that we rely too heavily on a conception of rationality that is divorced from tradition and, therefore, incapable of judging ends. Without the ability to judge ends, we cannot engage in debate about the good life or the proper goods that we as individuals and as a society should pursue. Jeffery Nicholas has written an important and valuable book that invites its readers to discover the difficulties of late modern Western thought from the perspective of twentieth-century critical theory, and to consider a response to those difficulties drawn from the work of Alasdair MacIntyre and Charles Taylor. So, Nicholas claims that the project of enlightenment defined as the promotion of autonomous reason failed because it was based on a deformed notion of reason as mere rationality, and that a critical theory of society aimed at human emancipation must turn to substantive reason, a reason constituted by and constitutive of tradition. To find a reason capable of judging ends, Nicholas suggests, we must turn to Alasdair MacIntyre’s Thomistic-Aristotelianism. Substantive reason comprises thinking and acting on the set of standards and beliefs within a particular tradition. It is the impossibility of enlightenment rationality to evaluate ends and the possibility of substantive reason to evaluate ends that makes the one unsuitable and the other suitable for a critical theory of society. Nicholas’s compelling argument, written in accessible language, remains committed to the promise of reason to help individuals achieve a good and just society and a good life. This requires, however, a complete revolution in the way we approach social life.(see, Jeffery L. Nicholas, Reason, Tradition and the Good: MacIntyre’s Tradition-Constituted Reason and Frankfurt School Critical Theory, University of Notre Dame Press, 2012, 226 pp.) “Habermas moved beyond the limitations of earlier Frankfurt School theorists in order to preserve an account of reason as emancipatory. Nicholas uses a conception of reason as tradition-constituted to move beyond Habermas, while still preserving an account of reason as emancipatory. This is a book of the highest interest,” Alasdair MacIntyre had noted that. What may surprise some is that he does this not only by developing the work of the Frankfurt School theorists but also by bringing their analysis into a fruitful dialogue with the vital work of a scholar who is often thought of as their opponent: Alasdair MacIntyre. What results is a fascinating study that finds some common ground between MacIntyre and the Frankfurt School and shows the resources each give us for a renewal of critical thought.” Jeffery L. Nicholas is interested in what he calls a substantive conception of reason, a reason that is tradition-based, non-formal, non-instrumental and capable of undoing modernity’s differentiation of scientific, moral and aesthetic spheres of rationality. In positive terms, substantive reason grounds a critical theory of society and enables emancipatory projects. Nicholas’s elucidation and defense of his view comprises a critique of subjective reason that relies on Max Horkheimer’s work, a criticism of Jürgen Habermas’s communicative reason and an explanation of substantive reason that looks to Alasdair Macintyre…In introducing his concerns, Nicholas points to the lack of ethical deliberation or moral discussion in various domains. Michael Jordan as a spokesperson for Nike thinks the question of sweatshop labor is not pertinent to his job; pilots involved in bombing Baghdad at the start of the war in Iraq claim they were just following orders. Nicholas concedes that some citizens do criticize and evaluate the policies of their firms and countries. “Yet,” he continues, these critiques lack both substance and force. They lack substance because they do not arise from a shared vision of right and wrong or a shared sense of community and justice and they lack force because they cannot appeal to shared standards of reason that might motivate change. The reason these critiques cannot appeal to a shared vision or shared standards of reason is that “they arise from a reason that has fettered itself by reducing all value to self preservation.” This reason is subjective reason. Whereas objective reason aims at an objective order in terms of which action ends can be evaluated, Nicholas follows Horkheimer in arguing that subjective reason devolves into formal and instrumental rationality. Formal rationality denudes reason of content while instrumental rationality directs it towards pre-given ends, or more precisely, to the pre-given end of self-preservation. Formalization strips rationality of the ability to judge goals as worthwhile in themselves apart from subjective interests — this is, the interest of self-preservation; instrumentalization harnesses rationality to any given goal and promotes the principle of self-preservation above all other ends. Nicholas does not think Habermas’s communicative reason solves the problem. In his attempt to uncover the rational basis of communication oriented to understanding, Habermas may point to the implicit guarantee speakers make to justify the validity claims to truth, rightness and sincerity inherent in their speech acts and to discourses in which these claims are challenged and possibly redeemed. Nevertheless, communicative reason falls short, Nicholas thinks, because it is itself unable to evaluate ends. Hence, although it may expand reason beyond instrumental rationality, it fails to attack and, in fact, takes up the formal side of subjective reason. Nicholas also argues, here following Charles Taylor, that the distinction Habermas makes between the right and the good or between morality and ethics cannot hold. Rather, socialized as we are in particular ways and holding particular conceptual resources and presuppositions, our particular conceptions of the good life necessarily condition our concepts of justice and morality. Likewise, Nicholas thinks Habermas’s “formality belies a certain standpoint” (see, Reason, Tradition, and the Good, p.87). What Habermas assumes to be a formal and procedural account of reason is simply unaware of its own commitments in making its highest goal that of coming to an understanding. Chapter three of Nicholas’s book turns to MacIntyre and to his account of a tradition-constituted reason. For MacIntyre a tradition is an argument extended through time in which certain fundamental agreements are defined and redefined both by those inside the tradition and in communication with those outside of it. Reason refers to “the standards of justification and exemplars of reasoning within a tradition” (98). Nicholas is not happy with the minimalist standards of justification and exemplars of reasoning of modern philosophers and philosophies. Nor is he happy with non-cosmological languages or, in other words, languages that have shed their commitments to certain beliefs and ways of life. Cosmological languages may be incommensurable. (By incommensurable, Nicholas means that the standards of justification peculiar to one tradition appear unreasonable when translated into another. He thinks the philosophies of Aristotle, Hume and Kant are incommensurable on these terms.) Nevertheless, non-cosmological languages such as modern English are in worse shape because they hold both a “dearth and a plethora of standards of reason to which to appeal.” On the one hand, a non-cosmological language incorporates all standards of reason; on the other hand it is committed to none. Hence, non-cosmological language speakers “starve: they cannot reason because they have been deprived of the very commitments that make rationality possible.” Fortunately, according to Nicholas, we can avoid this predicament by locking onto a “genuinely emancipatory substantive reason” (125). This concept of reason takes off from MacIntyre’s tradition-constituted reason but unites it more completely with a conception of the good. The final chapters of Nicholas’s book are devoted to spelling out this option. Substantive reason is a set of social practices that involve “thinking about and acting on the set of standards and beliefs of a particular social order.” This set involves “standards and exemplars of reasoning” that “constitute an element of the tradition” and “are informed by other aspects of the tradition including the values and symbolic generalizations, the general social practices and ways of life and the larger cosmology” (125-6). This cosmology includes a view of what is good and evil (132) and all these factors are interrelated. For instance, a tradition’s conception of the good establishes the appropriate ways of life. Likewise a tradition’s conception of the good is “the conception of the best that a human being can achieve given a particular understanding of human nature” (143). In this way, substantive reason provides for the evaluation of ends. We escape from subjective reason, Nicholas argues, when we engage in concrete social practices and traditions and pursue goods defined not by our own interests and desires but by practices and traditions. Although substantive reason is thus relative to a tradition, it eschews relativism. Here Nicholas cites MacIntyre’s account of epistemological crises. Members of a tradition can find that they are unable to resolve certain issues within its parameters. According to Nicholas, they may then look to another tradition but if they are to take its standards of reasoning seriously, they must “learn” it as another first tradition. Despite a passing reference to Gadamer, Nicholas does not think a tradition can provide resources for understanding another and suggests that we must rather move from one into the other. We can then look at our original tradition from the point of view of the other and resolve the issues we could not resolve from within it. Nicholas does not attempt to offer deep or novel interpretations of Horkheimer, Habermas or MacIntyre. Indeed, some readers may question his readings of them: is it the case, for example, that Habermas thinks that coming to an understanding is our highest aim or is it rather the case that he thinks it is a requirement of coordinating action? We might also read Nicholas’s vignettes and examples somewhat differently than he does. He maintains that subjective reason is inadequate because it cannot evaluate ends and because it differentiates spheres of rationality. Nevertheless, his vignettes and examples suggest that he does not really want to de-differentiate spheres of rationality so that questions of etiology, for example, become indistinguishable from questions of evil or standards of morality become the same as standards of beauty. The vignettes and examples are perhaps better characterized as stories of people who are not concerned with the morality of their actions than as stories of people who cannot be so concerned because of the differentiation of rationality spheres. Moreover, if subjective reason cannot evaluate ends or cannot evaluate them with sufficient substance and force, what are we to do? Is Nicholas asking us to find a tradition and commit ourselves to its ends and standards of reason? If so, and if we pick different traditions from one another, will the problem with which he begins his book not continue? That is, will we not continue to lack the “shared vision of right and wrong” and the “shared standards of reason” that robbed our evaluations of ends of their substance and force in the first place? At times, Nicholas suggests that we already do inhabit a tradition, that of subjective reason. The problem is that this tradition is inadequate, so mired in an epistemological crisis that we must look for another. But if we cannot solve our problem if we opt for different traditions, should we all become, like him, Thomistic-Aristotelians? On his view becoming a Thomistic-Aristotelian will require us to learn the tradition from bottom up as natives. Reason, Tradition and the Good does not try to help us with this task. Nevertheless, Nicholas does suggest that his future work will fruitfully bring the Thomistic-Aristotelian tradition to bear on the issues with which the early Frankfurt school was concerned: domination, the critique of ideology and commodity fetishism. Perhaps this future work, then, will help us make the transition.(see, http://ndpr.nd.edu/news/reason-tradition-and-the-good-macintyre-s-tradition-constituted-reason-and-frankfurt-school-critical-theory) 3. A fundamental rethinking of Christian belief– As a priest I am not interested in sleeping with Nicholas’s and MacIntyre’s views only. John Shelby “Jack” Spong (born June 16, 1931) is a retired American bishop of the Episcopal Church. From 1979 to 2000 he was Bishop of Newark (based in Newark, New Jersey). He is a liberal Christian theologian, religion commentator and author. He calls for a fundamental rethinking of Christian belief away from theism and traditional doctrines. Spong’s writings rely on Biblical and non-Biblical sources and are influenced by modern critical analysis of these sources (see especially Spong, 1991). He is representative of a stream of thought with roots in the medieval universalism of Peter Abelard and the existentialism of Paul Tillich, whom he has called his favorite theologian. A prominent theme in Spong’s writing is that the popular and literal interpretations of Christian scripture are not sustainable and do not speak honestly to the situation of modern Christian communities. He believes in a more nuanced approach to scripture, informed by scholarship and compassion, which can be consistent with both Christian tradition and contemporary understandings of the universe. He believes that theism has lost credibility as a valid conception of God’s nature. He states that he is a Christian because he believes that Jesus Christ fully expressed the presence of a God of compassion and selfless love and that this is the meaning of the early Christian proclamation, “Jesus is Lord” (Spong, 1994 and Spong, 1991). Elaborating on this last idea he affirms that Jesus was adopted by God as his son, (Born of a Woman 1992), and he says that this would be the way God was fully incarnated in Jesus Christ. He rejects the historical truth claims of some Christian doctrines, such as the Virgin Birth (Spong, 1992) and the bodily resurrection of Jesus (Spong, 1994). In 2000, Spong was a critic of the Congregation for the Doctrine of the Faith of the Roman Catholic Church’s declaration Dominus Iesus, because it reaffirmed the Catholic doctrine that the Roman Catholic Church is the one true Church and, perhaps even more importantly, that Jesus Christ is the one and only savior for humanity. Spong has also been a strong proponent of the church reflecting the changes in society at large. Towards these ends, he calls for a new Reformation, in which many of Christianity’s basic doctrines should be reformulated.[1] His views on the future of Christianity are, “…that we have to start where we are. As I look at the history of religion, I observe that new religious insights always and only emerge out of the old traditions as they begin to die. It is not by pitching the old insights out but by journeying deeply through them into new visions that we are able to change religion’s direction. The creeds were 3rd and 4th century love songs that people composed to sing to their understanding of God. We do not have to literalize their words to perceive their meaning or their intention to join in the singing of their creedal song. I think religion in general and Christianity in particular must always be evolving. Forcing the evolution is the dialogue between yesterday’s words and today’s knowledge. The sin of Christianity is that any of us ever claimed that we had somehow captured eternal truth in the forms we had created.” Spong has debated Christian philosopher and apologist William Lane Craig on the resurrection of Jesus.(see, https://en.wikipedia.org/wiki/John_Shelby_Spong) John Shelby Spong says: “If God does intervene why is there so much suffering? Do our prayers cause God to do what God might otherwise not do? If God has the power to intervene, would God depend on our prayers to force God to do it? Are these not the problems that such an intervening theistic miracle-working deity would create? Most of us never think about these things. We are only concerned to know that somewhere there is a parent God on whom we can call who will do our bidding. That is not the mark of faith but of our own spiritual immaturity. The time has come for human beings to grow up, to claim the grandeur of our humanity and to abandon our Santa Claus view of God. When we do that we will begin to raise very different questions about the nature of faith in the 21st century. The intervening God who answers our intercessory prayers is a comfortable fiction that is no longer worthy of our worship. This kind of honesty scares people who want security not truth. I still think intercessory prayer has a place in the Christian life but it would take a book just to unload the distortions of the past and then to chart new definitions for the future. Suffice it now to say that the God who is the Source of Life, the Source of Love and the Ground of Being can only work through the life, the love and the being of people like you and me. So you and I must intervene wherever we can as God bearers. Our lives become our prayers. Prayer is not quite like saying, “Now I lay me down to sleep.” For those seeking to experience Christianity in a new and vibrant way, Episcopal Bishop John Shelby Spong offers fresh spiritual ideas. Over the past four decades, he has become one of the definitive voices for progressive Christianity. As a member of Bishop Spong’s online community, you’ll receive insightful weekly essays, access to all of the essay archives, access to message boards which will connect you with other believers in exile.John Shelby Spong says: “If God does intervene why is there so much suffering? Do our prayers cause God to do what God might otherwise not do? If God has the power to intervene, would God depend on our prayers to force God to do it? Are these not the problems that such an intervening theistic miracle-working deity would create? Most of us never think about these things. We are only concerned to know that somewhere there is a parent God on whom we can call who will do our bidding. That is not the mark of faith but of our own spiritual immaturity. The time has come for human beings to grow up, to claim the grandeur of our humanity and to abandon our Santa Claus view of God. When we do that we will begin to raise very different questions about the nature of faith in the 21st century. The intervening God who answers our intercessory prayers is a comfortable fiction that is no longer worthy of our worship. This kind of honesty scares people who want security not truth. I still think intercessory prayer has a place in the Christian life but it would take a book just to unload the distortions of the past and then to chart new definitions for the future. Suffice it now to say that the God who is the Source of Life, the Source of Love and the Ground of Being can only work through the life, the love and the being of people like you and me. So you and I must intervene wherever we can as God bearers. Our lives become our prayers. Prayer is not quite like saying, “Now I lay me down to sleep.” “Christianity is, I believe, about expanded life, heightened consciousness and achieving a new humanity. It is not about closed minds, supernatural interventions, a fallen creation, guilt, original sin or divine rescue,” atheist Episcopal Bishop John Shelby Spong says. All religion seems to need to prove that it’s the only truth. And that’s where it turns demonic. Because that’s when you get religious wars and persecutions and burning heretics at the stake… In the first gospel, Mark, the risen Christ appears physically to no one, but by the time we come to the last gospel, John, Thomas is invited to feel the nail prints in Christ’s hands and feet and the spear wound in his side/…/ It appears to be in the nature of religion itself to be prejudiced against those who are different./…/ Christianity is not about the divine becoming human so much as it is about the human becoming divine. That is a paradigm shift of the first order/…/ It appears to be in the nature of religion itself to be prejudiced against those who are different./…/ Let me say that I consider myself a deep believer in the reality of God. I might define God quite differently from the way some people in the Christian faith would do so, but I do not doubt the reality of that experience./…/ I spend my life studying that book, and every book I’ve written has in some sense been a book about the Bible, and that’s what I mean by reclaiming its value and its essence for a world that no longer treats it literally and no longer reads it traditionally/…/” So, when I’m asked to define God, I’m almost wordless, he says. What we need here to remember when going to build a healthy society of tomorrow. We are children of the twenty-first century. God is a Source of Love and Ground of Being and not only works for the time of my life, our love and our being human … We must intervene everywhere as bearers by God. Our lives are in our prayers, but that does not mean that now we lie down to sleep.(fin)

Stanisław Barszczak- Moc poczęta w miłości (Wspomnienia z Montserrat) –
Na kilka dni przed Bożym Narodzeniem poruszyły nas echa gwałtu na ludności cywilnej: 12 osób zabitych, 50 rannych w zamachu w Berlinie. Dzisiaj wszystko istnieje do końca w fotografii. Gdy tylko dzieje się coś, odbywa się wesoła czy smutna impreza, robimy zdjęcia. I ja może uprawiałem taki intelektualny striptiz. Byłem może nie raz zmęczony faktem, że byłem człowiekiem. Jako pisarz już uważam ten świat, patrzę na niego inaczej. Otóż czas istnieje tak, że nie wszystko wydarza się jednocześnie. A przestrzeń istnieje tak, że nie wszystko wydarza się tobie. Nie jesteśmy szczęśliwi, szczególnie my Polacy, którzy emigrują za granicę ojczyzny w poszukiwaniu pracy. 25 milionów Polaków poza Polską, ich ojczyzną… Nasz heimat wewnętrzny znalazł się w niebezpieczeństwie. Ale nie lękajmy się. Dobrze jest być człowiekiem. Od Jezusa, rodzącego się w żłobie, przychodzi do nas moc jedyna, olbrzymia dla naszego codziennego świadectwa. Możemy mówić czynić dobrze, budować społeczeństwo. Ostatnio sięgnąłem po książkę Susan Sontag(1933–2004) pt. “Miłośnik wulkanów”. Postaci tej książki to najpierw Emma Hamilton, która obecnie jest jedna z najczęściej portretowanych kobiet końca XVIII wieku, o zdolnościach aktorskich, prezentowanych między innymi Goethemu. Była przyjaciółką Marii Karoliny Habsburg, żoną Sir Williama Hamiltona, długoletniego ambasadora brytyjskiego przy Królestwie Neapolu, wreszcie kochanką słynnego admirała Horatia Nelsona i matką jego córki. I to wszystko osiągnęła kobieta wywodząca się z nizin społecznych, która była córką ubogiego kowala. Sam życiorys Emmy mógłby posłużyć za kanwę świetnego romansu lub sagi historycznej. U Susan Sontag pozostaje jednak tylko postacią drugoplanową… Tytułowy miłośnik wulkanów to Sir William Hamilton (zwany Cavaliere). Prekursor wulkanologii, obserwator Wezuwiusza, godny następca Pliniusza Starszego. Jednocześnie miłośnik innego wulkanu: wulkanu energii, jakim jest jego druga żona – Emma. Otóż doszło tutaj do powstania przedziwnego trójkąta miłosnego małżeństwa Hamiltonów z admirałem Nelsonem, taka fabuła stanowi tylko pretekst do przedstawienia przemyśleń jednej z najznakomitszych eseistek XX wieku, jaką jest Susan Sontag. Każdy temat jest przedstawiony w niezmiernie intrygujący sposób. Od rozważań na temat natury kolekcjonerstwa, przez politykę, miłość, wartość sztuki, starzenie się, aż po myśli o naturze rewolucji. Zachęcam do lektury…
Mnie interesuje nie więzienie ale otwartość… I tak przeprowadzamy wywiad, siedzimy parapecie okna, spacerujemy nad brzegiem rzeki w naszym mieście, przy herbatce siedzimy w pokoju i przeglądamy folder z obrazami, nagle kartka folderu pokazuje nam głowę Jana Chrzciciela na misie… Osobiście jestem za spirytualnymi ceremoniami. A ludzie dzielą się na piękne kobiety (schone) i mężczyzn- którzy są silni, odważni albo straceni. Z naszym realizmem nierzadko podążamy za myślą J-P.Sartre’a. Skoro Bóg umarł czlowiek jest wolny. Egzystencja poprzedza esencje…Człowiek sam stwarza wolność (hisz. Il hombre que solo creia en el ser humano). Odsłaniamy teraz szczególną historię (ang. story), stwarzamy determinizm. Moja literatura to straszne czystki we współczesnych światach. Upraszczam. Ale w dziecinstwie miałem fabrykę jedynych wartości poprzedniej generacji, fabryki szkła w Ząbkowicach powiedzmy, ktore w końcu otworzyly mnie na sztukę literatury. Wszedłem w ten las, Niemcy wchodzą w głęboki, ogromny las, Anglicy- w mały, a ja wszedłem w las mojej generacji, który został już bardzo przetrzebiony. I powiem teraz, to jest skandal, że ja muszę o tym pisać. Ale lubię kryminały szpiegowskie, których autorami są Anthony Powell, Somerset Maugham czy John le Carre…
Przebogata kulturowo jest nasza cywilizacja. Ale co jeszcze nie wiemy? Na przykład mało wiemy o homeopatii. Homeopatia – forma medycyny niekonwencjonalnej, zaproponowana po raz pierwszy w 1796 przez niemieckiego lekarza Samuela Hahnemanna. Zwolennicy tej metody stosują wysoce rozcieńczone substancje, które domniemanie mają leczyć choroby o symptomach podobnych do tych powstałych w wyniku spożycia tychże substancji. Homeopatia bazuje na aksjomacie sformułowanym przez Hahnemanna, który nazwał go „prawem podobieństw”. Według niego substancje powodujące pewne symptomy u osób zdrowych powinny być podawane w rozcieńczonej formie pacjentom wykazującym podobne objawy. Środki są przygotowywane poprzez sukcesywne rozcieńczanie. Według współczesnych koncepcji homeopatycznych, środkiem działającym w tego rodzaju preparatach nie są cząsteczki rozpuszczonej substancji, ale cały roztwór, który pod wpływem kontaktu z substancją leczniczą trwale zmienia swoje właściwości. Nie ma zweryfikowanych obserwacji ani wiarygodnych naukowo mechanizmów fizycznych, które potwierdzałyby takie zjawisko. Nie jest też znany sposób, w jaki preparat homeopatyczny miałby zapoczątkowywać proces leczenia… Bynajmniej pojawiają się ostatnie problemy także. W tej epoce cywilizacji ludzkich zabijamy się ostatecznie, choć jesteśmy pielgrzymami li tylko na ziemi matce. Stąd moje marzenie o tym pisać. Chciałbym coś więcej powiedzieć mojej generacji: przede wszystkim to, że nie piszę o milości ale z milością. Styl to osobisty problem naszych czasów. Ktoś mnie zapytał czy jestem optymista, a jak pani mysli, odpowiedziałem. Innym razem stwierdziłem: nie jestem antysemitą. Bo jestem w roli mędrca, który zamierzył pisać o współczesnych wydarzeniach. Jakkolwiek nie piszę, aby żyć, ale aby sprawdzić moje człowieczeństwo. W tym kontekście posługiwanie się ironia, bywa formą zachowania siebie… Moja relacja do kościoła taka, jaką utrzymuję odnośnie- bycia dobrym Polakiem. Potrzebuję liturgii. Ale wróćmy do codziennych doświadczeń. Tutaj nawet sniadanie jest bardzo wazne… Śmiem twierdzić, że my nie jesteśmy zaprzyjaźnieni w pełni z codziennymi doświadczeniami, rozkochani w nich. Opisuję role mojego życia. Znajduję je jako wewnętrzny apel, aby przekazywać sobie wspomnienia zawsze i wciąż żywe i najpiękniejsze. Sztuka-artyzm przychodzi z ognia. Jakkolwiek w naszej erze przeważnie chodzimy z butelką wody, ażeby ugasić to jedynie pragnienie artyzmu. A jakie są kłamstwa mojego życia: stały ustawiczny akt rozwagi nad życiem, wydaje mi się że nie piszę niekiedy, nie czytam. Te triki towarzyszą mi każdego dnia. Choć może nie mówię, a więcej piszę. My Polacy jesteśmy wspaniałymi arbitrami pimiędzy teistami i ateistami w tym świecie. Chciałbym to zauważyć, ale przecież wszystko jest nowe, nieodkryte, mówi Peter Handke. Tak więc obce, jeszcze nie pomyślane rzeczy chcę opisać. Literatury nie wyraża się, ona opisuje uniwersalne momenty… Zatem podróżuję przez światy teraz, opisuję Ludzki heimat. Potrzebuję to. Szczyt ludzkiego wydarzenia nie tyle ogarnąć, ile osiągnąć(niem. erreichen). Heimat- to jest równocześnie jak myślę wierność Wam, kochanym moich Czytelnikom i sobie. W kościele ta wierność, to wierność misji mojego kościoła. W Ząbkowicach mojego dzieciństwa była kamionka, teren górzysty za szkołą, który pokazywał mój ówczesny horyzont, aż po cementownię w Łagiszy, klasztor w Gołonogu, Ujejsce. Później mój horyzont się rozszerzał, zrozumiałem że jest ogromny świat. Więc szybkość orientacji we współczesnym świecie należy do mojego powołania. W Tarnowskich Górach(miasto na Śląsku) urodzony, mój heimat nie ma już tego samego wejścia do domu, tamto wejscie jest już zadrzewione. Ale za to całe moje życie dojrzałe odsłaniam wsłuchując się w akustykę moich górnych marzeń. Stąd także wsłuchuję się w echo wielkich czynow poprzednich generacji Polaków. Akustyka ważna dla dyrygenta, ona uwalnia człowieka szczególnie w górach. Myślę że to, iż urodziłem się w Tarnowskich Górach, to mój początek pewnej drogi życiowej, dla mnie chyba najprawdziwszej, bo oto przejąłem akustykę poprzednich generacji, aby ją odtworzyć w tej epoce, chciałbym czynić to dla Was. W Montserrat, Matka Boża zabiera nas w podróż w górę, idziemy w górę z Nią jak z najlepszym “kumplem z dzieciństwa”… Byłem u Matki Bożej w Montserrat w Hiszpanii, 40 kilometrów od Barcelony, wysoko w górach. W tej trudnej epoce życzę Wam i sobie takiej wiary, jaką miała Matka Boża, która wybrała się z pośpiechem w góry do swojej krewnej Elżbiety. Matka Boza uwalnia z największych lęków, szczególnie w tym miejscu. W górach jest akustyka, która jest niezbędna nie tylko dyrygentom ale nam ludziom, jest to akustyka nastawiona na nasze wnętrze. Opactwo Matki Bożej w Montserrat – męski klasztor Benedyktyński, położony w masywie górskim Montserrat w Katalonii, 40 km na północny zachód od Barcelony znany z kultu figury Matki Boskiej, tzw. “Czarnulki” (La Moreneta). Usytuowany jest na zlepieńcowych formacjach skalnych, w trzech czwartych drogi na szczyt, ok 1000 m n.p.m. Drugi co do ważności, zaraz po Santiago de Compostela ośrodek pielgrzymkowy w Hiszpanii i ośrodek nacjonalizmu katalońskiego. Malownicza góra na której znajduje się klasztor jest najwyżej położonym miejscem na równinie katalońskiej i z tego powodu była odwiedzana przez ludzi chcących zobaczyć z jej szczytu wschód słońca. Ze szczytu widać cała Katalonię. Legenda głosi, że około 50 roku n. e. przybył św. Piotr_Apostoł i w grocie-pustelni pozostawił drewnianą figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem wyrzeźbioną przez Ewangelistę Łukasza. Grota i góra zostały wcześniej przygotowane na miejsce spoczynku figury przez anioły używające złotej piły. To w wyniku ich działalności góra miała uzyskać obecny kształt (jej nazwa znaczy “przepiłowana góra”). Podczas najazdu muzułmańskiego figura zaginęła, ale w 880 została cudownie odnaleziona w Świętej Grocie (Santa Cova) i jej odnalezieniu towarzyszyło wiele cudów, wizje i niebiańska muzyka. W miejscu jej odnalezienia zbudowano kaplicę. Legenda mówi też o tym, że to w tym miejscu Parsifal odnalazł św Graala. Do X w. było to ważne miejsce kultu ludowego. W 976 benedyktyni wybudowali na górze klasztor i słynna z cudów figura stała się celem pielgrzymek znanym w Katalonii i całej Hiszpanii. Klasztor szybko stał się jednym z najważniejszych centrów pielgrzymkowych średniowiecznej Hiszpanii. Miał własną flagę i cieszył się niezależnością. Od 1499 istnieje tu jedna z najstarszych wciąż działających drukarni. W 1522 po nawróceniu pielgrzymkę do klasztoru odbył Ignacy Loyola. W 1811 wojska napoleońskie zniszczyły oryginalny XII-wieczny klasztor, zaś obecny kościół pochodzi z 1874. W 1881 La Moreneta została ogłoszona patronką Katalonii. Podczas hiszpańskiej wojny domowej klasztor padł ofiarą prześladowań, 22 mnichów zostało zamordowanych. W czasach dyktatury Francisco Franco, kiedy używanie języka katalońskiego było zakazane, góra z klasztorem była miejscem schronienia dla uczonych, artystów i studentów zaangażowanych w katalońskim ruchu oporu i była pod stałą obserwacją policji.
W 1947 odbyła się tu uroczysta msza św. w której uczestniczyło 100 tys ludzi – wbrew prawu została ona odprawiona w języku katalońskim. Klasztor jest wciąż czynnym klasztorem benedyktyńskim i najważniejszym ośrodkiem religijnym w Katalonii. Już w XIX wieku stał się miejscem przechowywania dorobku kultury katalońskiej. W 1920 w gmachu bazyliki powstało muzeum (Museo de Montserrat). Obecnie muzeum posiada obrazy wielu znanych hiszpańskich malarzy, takich jak El Greco, Pablo Picasso, Dali i zagranicznych (Caravaggio, Degas, Monet, Tiepolo) i posiada 300 tys ksiąg. Sczerniała od palonych przez setki lat świec figura Matki Boskiej znajduje się w niszy, nad ołtarzem głównym bazyliki… Instynktownie nasze myśli kierujemy w tym momeńcie do Czarnej Madonny z Częstochowy, i możemy snuć porównania odnośnie sczerniałej postaci Matki Bożej na cudownym obrazie w Polsce. Badania radiowęglowe wykazały, iż figura z Montserrat pochodzi z XII wieku. Klasztor jest odwiedzany przez turystów, pielgrzymów i młode małżeństwa proszące o pomyślność dla związku. Największe pielgrzymki mają miejsce 27 kwietnia i 8 września. W Montserrat działa również 50-osobowy chłopięcy chór gregoriański, jeden z najstarszych w Europie, zwany Escolania de Montserrat. Jest to ważny ośrodek turystyczny regionu Barcelony. Można się do niego dostać dwiema liniami kolejki linowej i zębatej (jedna z nich przejeżdża obok Świętej Groty (obecnie jest tam kaplica z XVII w.) i prowadzą do niego cztery oznakowane szlaki. W pobliżu znajduje się chroniony park górski. Na górze działają dwie linie kolejki zębatej, jedna z nich prowadzi do pustelni Sant Joan, skąd w 15 minut można dojść na szczyt. Do Klasztoru ze Stacji Monsistrol jedzie się kolejką na szynach tzw. Cremallera de Montserrat… Ale powracamy do literatury. Tak więc widzicie pisanie jest częścią mojego życia, podobnie moje podróże odsłaniają mój kościół. Jak bardzo Bóg nas kocha i stwarza możliwości najpiękniejszego życia. Bardzo bliska mi osoba mi kiedyś powiedziała: przed nami piekło. Sięgnąłem jeszcze raz do Biblii. Słowo spokrewione z piełem, które przytacza Stary Testament to Sheol, a Hades pojawia się jako słowo Nowego Testamentu, także słowo Gehenna, która symbolizuje dolinę w pobliżu Jerozolimy. Piekło to nie ogień niegaszony, ale śmierć człowieka w nas. Bogaty człowiek w Biblii to naród Izraelski. Łazarz- Lasarus reprezentuje ludy pogańskie. Przez życie idziemy albo do warunkowego oczyszczenia, przez wykonywanie rzeczy prawdziwych (ang.very things) albo takze zmierzamy do śmierci- jeśli nie umiemy otworzyć się na miłość Boga. Biblia może wspominać o oddzieleniu od Boga, o minięciu się z milością Boga w tym życiu, niewykorzystaniu  Bożej mocy dla zbawienia się od śmierci-piekła, tj. niemożnosci wspólpracy rzeczywistej z miłością Bożą. “Kobieto nie umrzesz,” mówił Jezus… Do Polaków zgromadzonych w świątynii w Lliobregat powiedziałem: Boże Narodzenie jest świętem człowieka, mówił Jan Paweł Wielki, ktory był z pewnością wielki, nadto słuchany przez miliony, i był rozumiany, i ludzie czynili tak jak on chciał. Wielki i święty człowiek… Jestem w lesie, być może że się spóźniam… Ale pisarz jest na swej drodze… Zawsze przed nieznanym kierunkiem ludzkiej ścieżyny. Jako pisarza nie interesuje mnie szczeście, ale radość, szukam radości dla wszystkich każdego dnia… A pisarz gdy pisze, staje jakby przez karą śmierci. Nie jestem mistrzem swego życia, więc nie piszę o sobie. Nie jestem za przebieganiem czasu, owszem za chodzeniem w czasie… Europejskie wartości? Nie ma takich. Owszem piękne dzieciństwo jest jak muzyka, która jest wartością nadrzędną. Paweł Handke pisze podręcznie. Pisarz nie ma coś do powiedzenia, owszem ma coś do napisania. Mistyka, która towarzyszy ludziom w dziejach jest materialna, marzenia i terytoria opisać, coś pięknego. Jako dziecko byłem szalony nieco, uciekałem w ksiażki. Wymyślam teraz, obmyślam to, co nie jest świadome. I to wszystko, nowe, obce, nieopowiedziane, zamierzyłem Wam opisać. Żyjemy w czasie, gdy wszystko jest możliwe, a raczej trzeba powiedziec tutaj- wszystko jest niemożliwe. Historia Libii, Syrii, sama historia stała się monstrum.
Aleppo – miasto w północno-zachodniej Syrii, około 50 km na południe od granicy z Turcją, w połowie drogi między Eufratem a wybrzeżem Morza Śródziemnego, na krańcach Pustyni Syryjskiej, w okolicy półpustynnej, o ostrym klimacie. Siedziba władz prowincji Halab. Największe miasto Syrii – 1,4 mln mieszkańców (1990), 1,7 mln mieszkańców (1999), 2,1 mln mieszkańców (dane oficjalne z 2004 roku). Jedno z najstarszych nieprzerwanie zamieszkanych miast Bliskiego Wschodu – od co najmniej 1800 p.n.e. Zamieszkane głównie przez Arabów, dość liczni są Turcy i Ormianie, oprócz nich mieszkają w Aleppo Grecy, Kurdowie i Żydzi. Ośrodek przemysłu włókienniczego i spożywczego, ośrodek tkactwa dywanów. Jedno z większych centrów handlowych Bliskiego Wschodu. Węzeł komunikacyjny – skrzyżowanie szlaków kolejowych i drogowych, międzynarodowy port lotniczy, przez miasto przebiega rurociąg z Homsu do Latakii. Ośrodek nauki i kultury – uniwersytet, muzułmańska szkoła teologiczna, szkoła muzyczna. Tradycja muzułańska i judaistyczna podają, że podczas wędrówki z Ur do Kanaanu na fortecznym wzgórzu odpoczywał biblijny patriarcha Abraham. Aleppo powróciło do Władz z Damaszku. Chyba już koniec tej wojny, gdzie rebelianci poniesli klęskę. Kto wygrał, takim posunięciem chyba nikt nie wygrał, przegrała generacja sprawiedliwych członkow społeczeństwa, pozostał establishment, sztab ludzi związanych z obecnym prezydentem, ustalił się tradycjonalizm w najgorszym wydaniu. Bogu nie dano przemowić, jakkolwiek w to Boże Narodzenie w końcu tej wojny, w kościele w Aleppo urodził się Jezus jeszcze raz w żłobie… Dziś problem stawia się odnośnie Boga: Bóg już nie jest przyczyną świata, pytamy za to: czy Bóg jest fizyczną przyczyną świata…a to różnica. Mądrzy mówią:”come in,” odwagi w podejmowaniu wyborów ludzkich… Istnieją niejasności w kwestii kto wisiał z Jezusem etc. Nowy Testament pozostawia otwarte kwestie… Mateusz i Jan opierają się na Marku. Zmartwychwstanie- ten fakt, opierają niektórzy na zbieżności przypadków, niepodważaniu zmartwychwstania przez obcych autorów z epoki, na wrażeniu jakie ono zrobiło na Żydach. W związku z tym pastorzy amerykańscy zachęcają do wytrenowania naszej wiary. Dziś przykładowo obiektywne moralne wartości (ang. objective moral values) są do przyjęcia przez ateistów i teistów… Powstają inne zagadnienia: na przykład, czy zostawić Żydów? Inny problem w kwestii otwierania się na twardą prawdę, poszukanie w debatach finału w rodzaju: to jest prawda, it’s true. To jest teraz do przyjęcia przez większość… Jaka jest moja odpowiedzialność? Ta odpowiedzialność w której jestem członkiem społeczeństwa? (ang. member of comunity) Czy świat byłby lepszy bez religii? Kiedy mamy już dwudzieste pierwsze stulecie postawienie problemu wychodzi nierówno: bo ponad połowa w Ameryce tzw. ankietowanych podczas debat, jest za światem bez religii. Choć religia jest wciaż bardzo mocna. Podobnie jest z ankietą czy nawet debatą na temat czy śmierć to koniec? Co więcej podczas debaty, “procent ludzi” przekonanych odnośnie życia po życiu się zwiekszał. Argumenty były takie: jestem ateistą, niereligijnym człowiekiem, chciałbym wygrać to moje życie, ale brakuje szacunku z zewnątrz dla mojego życia. Religijni oponenci stwierdzali: A przeciez jest jedno życie, ktore trzeba przeżyc godnie… Szczęśliwe dzieciństwo jest skałą mojego świata. Nadszedł wiek męski, wówczas odczułem różnicę w Polsce, dysproporcję w wieku dojrzałym…A tak nie powinno być. Bo przecież to, co jest domem (ang. home) jest ze mną zawsze. Świat “wyraża się” teraz odnośnie “plastycznego umysłu”, oto ciało nieistotne. I tak podświadomość amerykańska została jakby skolonizowana teraz. Czy podobnie jest z moją podświadomością? Myślę, że podjąłem moją walkę z wiatrakami na prąd nieoczekiwanych emocji…a to już dużo. W “Lordzie Jimie” Józefa Conrada Korzeniowskiego czytamy: nie to jest najważniejsze, co czynię, ale to “dlaczego” to robię (ang. not what I do, but why I do that). A to jest właśnie istotna odpowiedź, jedyny- powiedzielibyśmy- drugi wybór naszego życia. W roku Conrada spróbujmy odpowiedzieć na to pytanie: dlaczego świat jest piękny, a pokój jest wciąż tylko upragnieniem naszej natury…Wszystkim moim Czytelnikom radości w każdym dniu nowego roku życzy autor.

Stanisław Barszczak, Widzieć jasno w zachwyceniu…

…”Widziałam orła cieñ, Do góry wzbił się niczym wiatr, Niebo to jego świat, Z obłokiem tañczył w świetle dnia. Widziałam orła cieñ, Do góry wzbił się niczym wiatr, Niebo to jego świat, Z obłokiem tañczył w świetle dnia. Słyszał ludzki szept, Krzyczał, że wolność domem jest, Nie ma koñca drogi tej, I że nie wie co to gniew. Przemierzał życia sens, Skrzydłami witał każdy dzieñ, Zataczał lądy, morza łez, Bezpamiętnie gasił gniew. Choć pamięć krótka jest,
Zostawiła słów tych treść, Nie umknie jej już żaden gest, żadna myśl i żaden sens.” (Autor tekstu: Katarzyna Stankiewicz. Kompozytor: Robert Janson. Rok powstania: 1996 Wykonanie oryginalne: Varius Manx (1996). Wykonanie: Anita Lipnicka)…

Dzisiaj powszechnie odbywają się Konferencje, tudzież międzynarodowe na różne tematy, Panele, Sympozja. Ostatnio przeważyła na powrót Inteligencja kwadratowa w tych ciężkich czasach. Tak więc nie mówi się o początku życia, ale o przechodzeniu pomiędzy formami życia. Bóg już nie jest konieczny. Cuda żądają zawieszenia(ang. suspension) praw fizyki- po prostu prawa fizyki są niekompletne (ang.incomplete), są generalizacjami- uogólnieniami które odzwierciedlają granice wiedzy. Nie są prawami naturalnymi, ale- Newtona, które modyfikuje z kolei Einstein. Twórcza nauka jest nonsensem. Darwin stracił wiarę w Boga nie przez ewolucję, natomaist stracił córkę i to było pierwszym powodem jego odejścia od Boga. Zatem ukazuje siê teraz powierdzenie odchylenia między nonracjonalnymi lękami i racjonalnymi próbami obrony teizmu. Patrzeć na stwórczość, kreatywność świata i nie wierzyć w Boga to jest niemożliwe, powiedział amerykañski astronauta. Za Bogiem przemawia nawet stała kosmologiczna, którą wprowadza nauka do opisu zjawisk przyrody, ale przecież najbardziej – różnorodność i bujność samego życia. O czym już się przekonałem pośród moich wojaży do współczesnego świata. Tak więc urzeczywistniło się marzenie moje przeżyć ostatnich w moim długim życiu. Przeżyłem wojnę komunizmu z solidarności, jak również doby- narzucanej przez współczesne galerie architektury. Pozostałem sobą. Choć przy mnie już brak towarzyszów młodości życia. A teraz ciągnę samotnie los nowych a ludzkich przeznaczeñ. Świat zaś poszedł naprzód w utrzymaniu poprzednich a modnych kiedyśœ sposobów kontynuacji życia. Nieustannie wkomponuję mu moją walkę o ratowanie pojedynczej jednostki od ostatniego zniknięcia. Poszukuję takich form wyrażenia siebie, które pokonają mody przeszłości, uratują- powiedziałbym- samego człowieka początku trzeciego tysiąclecia chrześcijañstwa, cywilizację Zachodu (WEST), to jest zachodnich wartości. Powszechnie mówi się obecnie o zderzeniu cywilizacji- islamskiej i zachodniej(west), ortodoksyjnej, japoñskiej, hinduskiej, chinskiej itp. Logika rozdziela rzeczywistość świata. Cywilizacjo Zachodu: dokąd zmierzasz? Dokąd idziesz…? Powiedziałby Piotr Święty, do Rzymu, Panie… Rzadko docieram tam, dokąd się wybieram. Ale w tych dniach osiagnąłem Lwów -to mój obecny przystanek, i jakby podróż dwóch różnych braci ku sobie. Bo taka jest rzeczywistość współczesna. Oto twarze mamy skierowane na ulice…tematy czerpiemy z przedmiotów zewnętrznych. I taka jest Ukraina. Jakkolwiek każde określenie jest negacją, to jednak jeszcze raz do Was, moich kochanych Czytelników ośmielam się napisać. Może nie nowe śluby króla Jana Kazimierza, ale o powinności codziennych a powszechnych uprzejmości. Ratować co się da! Nasz współczesny lęk o jutro nie może istnieć bez nadziei. Bo też nie istnieją kłamstwa, a tylko kalekie prawdy. Stąd czytywam teksty Marcina Lutra – teologa, następnie Adama Smitha o głosie sumienia, literaturę Ransmyra Christopha, nadto o bohaterskich kobietach w naszeh erze, które nie pozwalają na uparte obumieranie ludzkości. Lwów przechowuje w sali lustrzanej tamtejszej opery obrazy, w których inne kontynenty przekazują Polakom prezenty, bo czuły się im winne w nowym stuleciu ostatniej prawdy. W ten sposób polski artysta pokazywał wielkość naszego narodu. A to było nie tak dawno, bo przed stu laty zaledwie. Rzeczpospolita sięgała wręcz od Bałtyku po morze Czarne. Jej autorytet był wzniosły. Dziś też narody Europy i świata oddają sprawiedliwość Polsce ostatnich dekad, lub próbują to wyrazić, że są jej winni podarki. W Brukseli zapytują może: czy Poseł z Lechistanu już przybył? Przypomniałem przed momentem wspólczesną debatę pt. nauka odrzuca Boga. Istotnie nauka usiłuje wyjaśniać rzeczywistość przez deterministyczne prawa. Nauka ugólnia. Religia opiera się na Biblii, w której znajduje się tekst o tym, że słoñce wstrzymało swój bieg. A przecież gdyby się zatrzymało słoñce, to wszechświat zmieniałby się nie do poznania. Mówienie o religii w aspekcje inteligentnej wykładni świata jest nie do utrzymania, zauważają to teiści. Aczkolwiek Religia zgadza się z racjonalnością. Inna rzecz, że ludzie postępują nieracjonalnie. “Ludzie się nie zmieniają, tyl­ko ucza się żyć sa­mi z sobą…” A przy tym ludzie wierzą w lepszy świat… Zarzut, że religia opiera się na stworzonej w naszej głowie koncepcji Boga jest nie do utrzymania, także to, że teisci stanowią kongres ludzi obdarzonych halucynacjami… To tak jakbyśmy powiedzieli, ze 3 procent w świecie jest teistow a ponad 90 procent stanowią ateiści. To tak jakbyśmy powiedzieli, że przykazania: nie kradnij, nie zabijaj, nie obowiazują nas. To tak jakbysmy mówili, oto: man pieniądze albo nie mam pieniedzy. Ateiści chcą wierzyć, że bogiem świata jest inteligentny instrument życia, paluch uniwersalnych praw. Czy za teistami, którzy opowiadają się za Bogiem, konieczny jest Bóg? To jest złe pytanie…Zauważają ateiści, że cuda są wypełnieniem braków uniwersalnych praw. Wszechświat nie jest deterministyczny, mówią teisci. Ateisci uwa¿aja, że powiedzieli i chcą powiedzieć jak najwięcej o realności świata, zarazem uznają, że nawet Einstein nie opisał w sposób zadowalający praw wszechświata- uznają przy tym, że zajmują ludzką pozycję. Dzisiaj zgadzamy się z tym, że Newton i Einstein otworzyli nowe horyzonty życia. A trzeba odkrycia samych ludzkich przeznaczeñ- tym samym nie sposób nie wziąźć Boga pod uwagę w tworzeniu ludzkiej kultury bycia. Jak powiedzieliśmy przed chwilą, wszechświat nie jest deterministyczny. Nauka chce w sposob deterministyczny wyjaśniać powszechne zjawiska. Owszem nauki uczą logiki. Ale przecież historia niczego nas nie nauczyła, mówią inni. Tworzymy czyny, które nas przerastają, Picasso podpisałby się pod tym stwierdzeniem. Jakkolwiek osobiście poczuwam się tutaj do stwierdzenia: w moich czynach nie mogę być sprzeczny. Świat między innymi postępuje według zasad seksu. A sprzeczność rozbija moją integralność. Tak więc wciąż cieszy nas fakt: jeszcze słychać śpiew i rżenie koni…Góralu, czy Ci nie żal, odchodzić od stron ojczystych… Krzyże podwyższają, podnoszą! Bóg mi przekazał w czasie honor Polaków i jemu tylko go oddam, Książe Józef Poniatowski stwierdził to w krytycznym momeñcie jego życia. Królem jestem ludzi nie sumienia, powiedział król Stefan Batory. Nadto istnieje Boska tęsknota za człowiekiem, jak myślę. Zamierzam wynieść się ponad pychę, mawiał poeta, ból pokolenia brać. Już po wszystkim…po życiu. Nie mam żadnego prawa do wdzieczności… A trzeba pokutowac za to, czego sie użyło. Samemu brać sobie świat. Bynajmniej jestem optymistą, obwieszczam rzymską radość jutra. Młodzi, kocham to, co wy kochacie! Bo mam tylko pewność raju młodości. zarazem zdejmuję katarakty ze ślepych rzek naszych namiętności. Demokracja koñczy się dyktatura, uwazają niektórzy. Czytajcie poezje, uparte życie coś warte. Odnawiajmy oblicze ziemi. Widzieć jasno w zachwyceniu…”Nic na świecie nie jest doskonałe. Brzegi każdego bochenka chleba są przypalone, a każdy owoc ma dziurki wydrążone przez robaki, kiedy zaś człowiek napije się zdrowo, musi potem cierpieć od przepicia. Toteż nie ma również doskonałej sprawiedliwości. Każda sprawiedliwość zawiera niesprawiedliwość, nawet dobre uczynki mogą mieć złe następstwa, a najlepsze zamiary moga prowadzić do śmierci i zagłady,” powiedział Miki Waltari. “Każdy musi najpierw sam doświadczyć, zanim uwierzy, (…)jestem tym, czym zrobiły mnie moje uczynki, i nic innego nie ma znaczenia,(…) najdłuższa wędrówka człowieka odbywa się w nim samym. Nikt nie może dotrzeć do swoich własnych granic,” zauważył on. Przed laty zadebiutowałem publikacja książki pt. Zabliżniona rana. Istotnie człowiek przychodzi na świat z krwawiacą raną. Ta ostatnia jednak może się zabliźnić, a co w następstwie powstanie? Błogosławiona rana ludzkiego szczęścia. Mówią niektórzy: świat jest zły i jeszcze to się mu ułatwia. Ale szczęście polega nie na poznaniu, ale na dażeniu do poznania… Bóg światy stwarza, nie zapisuje w księgach słodyczy. A my powinniśmy w naszym ludzkim życiu mu dorównać tylko. Trzeba nam znaleść autentyczny głos. W tych ciężkich czasach usiłowałem w koñcu znaleźć niezbędne słowa, aby spłacić mój dług wdzięczności, który zaciągnąłem od poprzedniej generacji. Proszę Was tylko o sfinalizowanie mojej sprawy. Pokój zamieszka, kiedy Pan przybędzie. W adwentowej refleksji, w skupieniu przy konfesjonale, w ciszy wyczekiwania na wigilijną gwiazdę, do gorącego i otwartego serca niech przyjdzie Pan i umocni nas swoim pokojem, byśmy go mogli rozdawac wszędzie tam, gdzie niepokój. Błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia i szczęśliwego nowego 2017 roku. Łaczę wyrazy szacunku.(fin)