Stanislaw Barszczak, Bread from heaven

The European Union is a “monster”, which is deeply contemptuous of the democratic process, Greece’s former finance minister Yanis Varoufakis has told BBC HARDtalk. But now the EU had been created, disassembling it would not fix the problem and would throw Europe into a “terrible abyss”, he warned. “There is no way that we as Europeans can escape a post-modern 1930s if this monster of the European Union disintegrates under the weight of its hubris and discontent for democracy,” he said, adding that we need to civilise and democratise the “monster”. So, all nations will speak Polish. The purpose of my lecture is by no means academic. I notice an absence of Poles my homeland – or rather, their awareness in our recent history. The whip of God is near, the end is coming, we will die, Sister Lucia of Fatima has noticed … Polish Christianity and Europe are leaving the Glob, the center of Christianity has moved only for a moment, to the Americas. In fact, from the beginning, Christianity is an apostolate, but as if imposed from outside, not all Gentiles believed in the messiah! It’s not our blood, an orthodox Arab of the seventh century would say. Christianity was surrounded by social violence, as they believe.Fate made through the victory of French Charles over the Arabs in 732 stop Europe from new development, I think. Here the story was repeated again. Because today, Europe does not intend to develop anew, she plans to switch to a small one! And any systems supported by minimalism as a result … also kill Poland, my homeland, which was the result of divine solutions in the heart of modern Europe. We have to do our best, I think to change these situations, without any divisions on the worse and better. What saved Europe in 1683 against the flood of Islam? King Jan III Sobieski, but above all, the strength of the Allied Coalition. Why should we Poles do everything ourselves? We are to be freely fulfilled, beautiful – because that’s what God and his holy gospel wanted, we solved beings are. Then nobody will need to be good. Some Jews now say Jesus was the true Messiah. In this way, they give the assertion, as if the Bible contained a great truth! However, the truth itself is still to come … Christianity has behind it two thousand years coexistence with the civilization of landowners. It was created from very difficult necessities and also from the problems of understanding human matters. During the Third Reich of the Nazi, a Belgian Redemptorist published a book entitled “Jesus’ throat for his priest”. Beauteful book. I want to refer to him, but for a moment … Because a well-known German writer published a book for the evening of his life. He described in it “Jenseits” (in German) a new person. Raised after Christian, he does not want to get closer to the institutional church. “I do not need sacramental practice,” he says. The writer, on the other hand, builds his dignity on the statement that “Jenseits,” ie his second self, is burdened with faith. Because we believe more, as we know. Jenseits is not a positive feeling. As we know faith produces a doubt, it is a process. Let’s look at Schubert’s operas or Mozart’s Mass. Meister Stuck. Martin Walser does not consider himself a philosopher. He want to be forever a writer, and a musical one. So faith makes the world beautiful. And just as the greatness of faith is knowing (Kentniss), so the trait of knowledge is unknowing, Kiekegaard said. Credo ut absurdum. Intensely believers we are sometimes. And immediately the question arises: do you believe in primordial (Urknall) or in Creation (Schopfung). On Mars they will live, everything indicates it, pra-human. The famous Johann W. Goethe used to say about God: it is empty sounds (leere Laute). Yesterday was January 8, I would say that on this day I lived with Jesus’ words to her priest. But I also heard the special utterance of a Norwegian who was called “the real knowledge of the capture of the church of Jesus Christ.” It was December 11, 1952. After finishing reading some books lay down and fell asleep. And what he saw later he describes here: in his home in Oslo, he listens to the morning information from the radio. The announcer says that people left the house and did not return. A lot of people have been taken away in an unknown direction. The hour did not pass an hour when a woman heard in her garden, who was distraught at the street, for her daughter died. The trains were not canceled, people’s bodies were not found. People were in a panic. In the south even the Norwegian government took a voice in this matter. We say that the reason for disappearing so many people are Christians. That is why it was ordered to close the churches. The world held its breath, stood for a moment. But people are getting ready to pray in not yet closed churches, and singing songs, supplications while the other people taken in the morning to another order.How the lesson flows from this story? The world has become more sensitive to all wrong … Personally, I understood that man did not he is evil (in german Bose). But man must constantly renew himself, for the ultimate sad. The sling of power was at the dawn of the Third Reich (Macht Ilusion). The Nazis people were fortified with institutions. Auschwitz is an institution, not the already enigmatic slogan that means man is evil. For Auschwitz has no end (Auschwitz hat nicht Ende). And a man must renew himself constantly. Death has nothing, there is abstraction (hat gar nig) ht). Credo quia /absurdum. Europe is divided. No one negotiates with the European Union. This is the strange death of Europe. This is the moment when we have something too much … Too much to embrace, namely to understand contemporary economics, and from the first hand.The price of the euro is negative. Hidden Media is, quiet war. We create “good”, in the sense of “well”. But we should put value on, not pay only. Brussels condemns democratization, the national process. We need to stabilize economics, increase spending , move with financial operations, dare to invest more. The Chine people claim that the laundries have done a lot of work than the internet. The technology should be taken away economically. The basic economic contribution is necessary. And Europe has seen in abyss. Abuse of foreign costs increases. Not only are we socially dependent, but more and more as a confraternity based on money hi power. You need costs, economic attitudes of others to spend for tomorrow’s goals. Let’s support cooperation, especially we Poles, and we will save Europe for future societies, against hardened regulations of thoughtless law. It seems that we also have the opportunity to watch hell, stay in it! Therefore, my lecture also addresses the priests. I want to read the book by Josef Schrijvers, Jesus’ word to his priest and the book Otto Michellini Jesus to my priests. Thank you very much.

Stanislaw Barszczak,Vision of capacity of the church,testimony by Olaf Rodge

On December 11, 1952, in the morning at my brother’s house in Bergen (Norway) I had a vision that I was very moved. Just before this experience, I was busy reading the book and did not think about the rapture of the Church at all. However, I felt that I had to describe it. At first it did not seem to me to be something from God, so I rejected this idea in the belief that it was a product of my imagination. However, I could not find a room in agreement with these thoughts. God in prayer: “I can not recall everything in detail. So if you want me to describe it, let me experience it again.” After a week, the experience was repeated, it was 22:00. I felt it as clearly as if someone he was sitting next to me and reading news from a newspaper. I took a pencil briefly and I started to write it on the pages of the old cash register, lying just next to me. I wrote until the first night, then I could not write tired anymore, because I was already 79 years old! I asked God that I could rest, and if anything else were to be I got down to sleep and immediately fell asleep. After the next week, the vision was repeated and continued from the place where I finished previously. I believe that what I wrote can wake up some soul from spiritual sleep in current times.(Listen to me) It’s 9:00 am. Miss Anderson sits on the radio and listens to a children’s show. After a few minutes, the show suddenly stops. There is a sensational report from Oslo. The city is in a panic – says the announcer – the police are that the reason for all this is the disappearance of an undetermined number of people, adults and children. The publishers are I was asked to provide all information about the circumstances of the disappearance of their loved ones. In this way they tried to find a way to get to know this strange secret. A few minutes later, it was stated that the market square suddenly disappeared during the performance several women sellers. One of the women said she was paying for the flowers she bought and the seller started looking for the rest and he disappeared without a trace at that moment. She just heard him say, “Jesus, thank you.” She seemed to see a light mist, but then everything went away. At the same moment, another young woman running around started screaming in a shrill voice: “Someone stole my child! That was my son, he was eight months old, where is he? Where is the police?” The police were even nearby, but what could she do? How to help? Similar voices came from everywhere – great chaos and anxiety arose. Fat seller ran out of his store crying: “Help, help! They have disappeared two saleswoman directly from behind the shop counter!” Strange thing. Reports on the disappearance of many people have begun to flow in and from other cities such as Stockholm and Copenhagen, where in Oslo, a panic broke out. In every case people were told about the disappearance of people of different ages. The government felt helpless in the face of this mysterious incident. By listening to these news, she sighed, “My God, what is this?” She put in the door and went to the garden and stopped at the gate, looking at the street on which the neighbor was walking.Miss Holand held her hands in her eyes and sobbed in despair, “Ruta, Ruta,” and when she saw Mrs. Anderson, she rubbed her eyes and stopped, asking: “You did not see a stranger here, who would pass this way? My Ruta has disappeared! She was sitting in front of the house stairs while I was busy with one rose-bush and suddenly she disappeared. I call her, I shout, but no one answers me. It seems to me, however, that someone was riding down the street, but I am quite distracted and I can not collect my thoughts. How strange this is … “Ruta, Ruta! Where are you, who took you ?! “- Crying, she went on, and then Mr. Anderson came back home.”Have you come back? – asked the wife – Is it still very early, only half past ten? ” I could not stand it anymore. A great confusion suddenly took place in our factory. Many workers have disappeared. It was assumed that there was an accident at work, but we were looking for the missing people and we found no trace of them. Then one of the workers who claimed to be a real Christian and went to some religious congregation, full of terror began to cry, “It happened now? It happened now ?!” “What happened?” – we asked him, he told us that “Jesus he took his people, “and he began to cry, wringing his hands, and continued:” And I stayed here! I stayed here! “I asked him to calm down and not say such nonsense, but he was more and more distraught, it was terrible to hear this man, certainly not only he fell into such a doubt, we will work longer today to make up for the lost time.” In the city, the situation was just as tragic. Communication was blocked, because many bus, lorry and passenger drivers also disappeared, leaving their vehicles motionless. Trams and taxis stopped, leaving a long row of streets. People were running half-mad for looking for relatives and friends. Mr. Anderson and his wife entered the house and set up local radio news. “People from all over the world report that people have disappeared, calls have been ringing since the morning, reports and questions about these strange events are being transmitted, and the reports say that seafarers have disappeared on many ships too, in hospitals the staff are terrified, especially in maternity wards, where many mothers are grieved for losing newborn babies and some people are missing in retirement homes. ” At 11:00 it was reported from London that some adults and children disappeared around the UK around nine o’clock, leaving no trace behind. Nobody was found missing. All this is a great mystery. Several pastors summoned their congregation members stating that the most devout and faithful of them were missing. Several pastors and preachers were also sought after. The bishop of a larger religious group called a meeting with his pastors and preachers for the evening. Three and a half hours after the first information from Oslo was broadcast, new news from different countries and continents began to flow. From the Far East and from Korea, the most moving news comes. There the number of missing people is estimated at many hundreds of thousands. It is almost impossible to describe the events that took place in the first hours. A great number of people have been shocked. Many others ran around the street breaking their hands and looking for loved ones. The most moving is the view of mothers who have lost their children. Among the crowd there are also many who curse in all this. A man runs down the street waving his arms and exclaims, “Watch out, look out, we’ll all be taken soon!” – the poor guy lost his mind. On the corner, the old lady, folding her hands, looks at the sky and says as if to herself: “Oh no, if we did not get ready so that we could be taken, now no one else will be caught there in this state. Jesus, help us. Yes, it happened now, it happened now, I tried to lead a religious life, but I thought he would not come so soon … I did not take it so seriously … The management of the railway reported that for the time being, no disaster or catastrophe occurred. Only one train stopped on route without a manager and a conductor. A regulation was also issued so that the railway services would check on all level crossings if there were any passengers sought along the tracks who had disappeared from the trains in an unknown way. Similar information comes from the fjords, where some fishermen disappear from the boat. Only in the evening something like an explanation was given, appealing to the public to maintain peace and order. The authorities together with the police are trying to determine the number of missing people. This extraordinary situation absorbed even the minds of many scholars, and above all the forecasters who try to find out the causes of the events that took place. Information about the existence of a similar situation occurred in the USA, with the fact that there was a much greater confusion in communication due to the mysterious disappearance of many people. Many people are eagerly awaiting the morning news, which should bring a more extensive overview of this random information that has so far reached almost the entire world. It is 22:00. From the information so far, it is clear that this is not an isolated situation, but that it has embraced the whole world in a similar way. Previous information has been received only from larger cities, now information from rural areas is beginning to be received. Anxiety overwhelmed the whole earth, equally both hemispheres. None of the people wanted to go to bed that night. Numerous groups of people were discussing on the streets discussing what had happened. Some, however, begin to lead to hysterics. There are more and more voices that what has happened is closely related to Christianity and its followers. Those who knew the missing, in agreement with their families, are of the opinion that this applies only to fanatics and innocent children. One of the employees of the village brewery came to the conclusion that evening: “Yes, Eusus Olmsen is gone now. Now he will prosper, as he has often said in his sermons that Jesus will soon come and take him away.” “It’s true,” answered the others, “he was one of us, and he disappeared, and now?” The authorities will certainly take care of it, presumably they will infect everything related to religion, so that something similar will never happen again” “Certainly, someone from the group nodded, but these Christians were right, if we listened to them, we would probably be better off here than in this hellish mess, but now we have to live on, and it will certainly be much harder and worse.” – “Oh, you believed in them, actually you were to go with them when they were picked up,” someone sighed. – “I would like it to be so,” he answered and left. The next day did not bring anything new, nor any particularly sensational reports. All stations reported that this is and remains an unexplained mystery. At a meeting of preachers and pastors gathered in the evening, many of them were missing. The rest of them were nervous and gloomy. Many felt very unhappy. They did not have the slightest doubt that what had happened was the predicted rapture of the Church-Bride. Some of them said that despite gaining theological education and frequent study of God’s Word, they never thought it would happen in such a way. The new birth was something unknown and unknown to them, how much more the possession of the Spirit of God’s inheritance. One of the young pastors said simply: “We were not taught this way.” The lecturers have never told us that what we experienced this morning will happen. ” Journalists have admitted that there is a clear need for discussion, but the minds are too shaken to be able to reasonably talk about it. In response to the police appeal, that the population would report their views, most of the pastors and preachers gathered decided to make a report in line with their conviction, in which they jointly stated that what had happened could be considered the Church’s proclamation of the Church. That was all they could say to this moment. The police, however, did not make public statements of the pastors, because she was convinced that this was the fruit of a hysterical, out of balance imagination. However, the event was of such great importance that the government took over the matter, which stated that since all this is connected with Christianity, it should be closed and suspended in its activity until the better understanding of the whole matter and the explanation of this mystery. all churches and religious gatherings. Since this case concerns all nations, it is necessary to take a common position here after a thorough examination of the matter by an extraordinary international assembly. Among the many Christians there was general depression. Yesterday, contrary to the ban, all churches and chapels were full, but some lacked superiors and many members. In some religious communities very few believers gathered, but many sympathizers were standing so far from the side; they were mostly those who had been unhappy because of the loss of their relatives and relatives. All gathered wanted to listen to the Word of God, but it was also taken away. Some tried to read something, but they did not understand it. So they would give the Bible to others who in their turn said they could not read it at all. Many people began to cry, others left the assembly disappointed by the lack of any noteworthy explanations. And those who came to the meeting to seek the help of God, went away to the greatest extent disappointed and unhappy. Most of the gatherings were in chaos and confusion everywhere. Standing somewhere to one side, the man with clenched fists shouted to the preacher, “It’s your fault that so many of us have remained. You never told us that Jesus would come soon and take you home.” And you told us less about the necessity of having the Holy Spirit and Now I know and see that what stopped me here were small things, but … God, be kind … “-” Calm down, “cried the preacher -” I think that I have done my duties to you. ” They were all knocking at the door, but it was closed. It is impossible to describe this situation. People felt that they were facing a terrible future. The terror was felt in the air, all hope was gone as the door was already closed. Now, however, people who were satisfied with saying empty Christian declarations and platitudes, or the summer way of life knocked on them. Some maintained contact with Christianity for social reasons, others because of their work or designated task. All of them, however, were unregenerate, without the inheritance of God, and thus without the right of inheritance. In a word, for many of them the life of the Church was just a kind of passion or a pleasant or the most appropriate way to spend free time. Now all of them knocked on the closed door, crying, “Lord, Lord, open to us.” To make matters worse, it began to talk about the possibility of an explosion at any moment of the great world war. The problem of rapture of Christians leads to quick reaction of the authorities, which, according to international agreements, forbade completely practicing and participating in any religious rites, forbidding under the penalty of death the mention of the name Jesus. Nations and countries were to be cleansed of all traces of Christianity and of all that is in the slightest resemblance…However, despite the prohibitions, a large number of the remaining Christians still called to God. They were arrested and sent to death after being interrogated with the most terrible tortures. “If you curse Jesus and deny Him, you can save your life!” there were proposals for many of them. They were before the choice of life or death. Thousands of these people persevered and did not deny Jesus, so they died en masse. They were no longer entitled to any defense. Woe to the earth and those who live on it. Among those arrested, there were also those who could not stand this test and gave up. The prince of this world has mastered the whole earth. According to Luke 21: 16-17, the relatives gave each other away, condemning them to death: “Parents and brothers, relatives and friends will be issued to you, they will even kill some of you, and you will then be hated by everyone by name mine “(Luke 21: 16-17) This can not be described. God, however, described it to John, saying that the cry of those unfortunate was: “Lord, shorten these days,” because all opposition meant death at that time, and the above provisions concerning Christianity began in various countries with varying degrees of intensity, oppression in the history of mankind. “Dear friend, do not risk that you could be left here, stand before the Almighty God, and ask for grace. Today is still time. Today you can still be counted among the children of God’s children as the property of Jesus. As a member of the living Church, and then – on the day when the Lord comes – you will go with others where Jesus will take his faithful followers. Olaf Rodge … He was a Jew, a Jewish dignitary, a Pharisee named Nicodemus, was arrested, and he came to Jesus at night and said: Master! We know that you came from God as a teacher; for no one could do such miracles that you do, if God were not with him. Answering to him, Jesus said: Verily, verily, I say to you, unless one is born again, he can not see the Kingdom of God. Nicodemus said to him, how can a man be born again when he is old? Can he re-enter his mother’s womb and be born again? Jesus answered: Verily, verily, I say to you, if anyone is not born of water and the Spirit, he can not enter the Kingdom of God. For what is born of the flesh is flesh, and that which is born of the Spirit is spirit. Do not be surprised that I told you: You must be born again. (John 3: 1-7)

Stanislaw Barszczak, Wszystkie narody mowic beda po polsku.

Cel mojego wykladu nie jest bynajmniej akademicki. Zauwazam absencje, nieobecnosc Polski, ojczyzny mojej- a raczej jej przytomnosc w naszej historii najnowszej. Bicz Boży jest blisko, koniec sie zbliża, umrzemy, to zauwazyla siostra Łucja z Fatimy…
Polskie chrzescijanstwo i Europa odstaja od swiata, centrum zycia chrzescijan przesunelo sie chocby tylko na chwile, na strone obu Ameryk.
W rzeczywistości chrześcijaństwo od początku jest apostolstwem, ale jakby narzucanym z zewnatrz, nie wszyscy poganie uwierzyli w mesjasza! To nie nasza krew, powiedzialby ortodoksyjny Arab z VII stulecia. Chrzescijanstwo otoczylo sie gwałtem spolecznym, jak oni wierza. Loš sprawil, ze zwyciestwo francuskiego Karola nad Arabami w 732 roku, powstrzymalo Europe od nowego rozwoju. Tu historia znow sie powtorzyla. Bo dzisiaj Europa jakby nie zamierzyla rozwinac sie na nowo, natomiat planuje poprzestawac na małym! A wszelkie systemy podparte minimalizmem w rezultacie… zabijaja takze Polskę, moja ojczyzne, ktora znalazla sie w rezultacie boskich zrzadzen w sercu terazniejszej Europy. Trzeba robić co w naszej mocy, uwazam, aby zmienic te sytuacje, bez jakis podziałów na gorszych i lepszych. Co uratowalo Europę w 1683 roku przed zalewem Islamem? Król Jan III Sobieski, ale przede wszystkim sila Koalicji Armii Sprzymierzonych. Dlaczego my Polacy powinniśmy czynić wszystko samemu? Mamy być wolnosciami spelnionymi, pieknymi- bo tak chcial Bog i jego swieta ewangelia, uwazam (see, solved beings). Wtedy nikt nie będzie potrzebował być dobry. Niektórzy Żydzi mówią teraz, Jezus był prawdziwym Mesjaszem. Tym samym przytakuja twierdzeniu, jakby w Biblii zawarta byla wielka prawda! Jakkolwiek sama prawda do przyjecia jest jeszcze przed nami… Chrzescijanstwo ma za soba 2 tysiace koegzystencji z cywilizacja ziemian. Powstalo z bardzo trudnych koniecznosci a takze z prob poglebienia rozumienia spraw czlowieczych. W czasach III Rzeszy hitlerowskiej belgijski redemptorysta wydal ksiazeczke pt. Oredzie Jezusa do swego kaplana. I do niego chce nawiazac, ale za chwile… Bo oto znany pisarz niemiecki pod wieczor swego zycia opublikowal ksiazeczke. Opisywal w niej “Jenseits” (niem.) osoby. Wychowany po chrzescijansku on sam nie pragnie zblizenia z kosciolem instytucjonalnym. “Nie potrzebuje praktyki sakramentalnej”, jak mowi. Pisarz natomiast buduje swoja godnosc na stwierdzeniu, ze “Jenseits,” tj. Jego drugie Ja, jest obciazone wiara. Bo my wierzymy wiecej, jak wiemy. Jenseits nie jest pozytywnym odczuciem. Skadinad slamu, ze wiara produkuje lwatpienie, jest to proces. Spojrzmy na opery Schuberta, na Msze Mozarta. Meister Stuck. Walser nie uwaza siebie za filozofa. Chce zostac na zawsze pisarzem, i to muzykalnym. Tak wiec wiara czyni swiat piekniejszym. I tak jak wielkoscia wiary jest poznanie (Kentniss), tak cecha wiedzy jest niepoznanie, to powiedzial Kiekegaard. Credo ut absurdum. Intensywnie wierzacy. I zaraz rodzi sie pytanie: czy Wierze w praprzyczyne (Urknall) czy w Stworzenie( Schopfung) Na Marsie beda zyc, wszystko na to wskazuje, pra-ludzie, pra-human. Slynny Johann W. Goethe o Bogu mawial: to puste dzwieki (leere Laute). Wczoraj byl 8 stycznia, powiedzialbym, ze w tym dniu zylem oredziami Jezusa do swego kaplana. Ale tez zaslyszalem szczegolna wypowiedz pewnego Norwega zatytulowana “prawdziwe wiedzenie pochwycenia kosciola Jezusa Chrystusa.” Bylo 11 grudnia 1952 roku. Po skonczeniu lektury jakiejs ksiazki polozyl sie i zasnal. A co widzial potem tutaj opisuje: w domu swym w Oslo slucha porannych informacji z radia. Spiker prodaje, ze ludzie wyszli z domu i dotad nie wrocili. Bardzo duzo ludzi zostalo zabranych w nieznanym kierunku. Nie minela godzina uslyszal w swym ogrodzie kobiete, ktora biegla ulica zrozpaczona, bo zginela jej čorka. Pociagi nie zostaly odwolane, nie znaleziono cial ludzi. Ludzi ogarnela panika. Po poludniu nawet rzad Norwegii zabral glos w ten sprawie. Uwazamy, ze przyczyna znikniecia tylu ludzi sa chrzescijanie. Dlatego nakazano pozamykac koscioly. Caly swiat wstrzymal oddech, stanal na chwile przerazony. Ale ludzie garna sie w niezamknietych jeszcze kosciolach i modla sie, i spiewaja piesni nabozne, suplikacje. A ludzi, ktorzy rano zostali zabrani do innego porzadku nadal nie ma. Jaka lekcja plynie z tej opowiesci? Swiat stal sie bardziej wrazliwy na wszelka krzywde… Osobiscie zrozumialem, ze czlowiek nie jest zly (Bose). Ale czlowiek musi sie odnawiac nieustannie, na sad ostateczny. Iluzija sily byla u zarania III Rzeszy (Macht Ilusion). Wojne Nazistow z swiatem obwarowano instytucjami. Auschwitz to instytucja, a nie wyswiechtane juz haslo, ze czlowiek jest zly! Bo oto czlowiek czlowiekowi zgotowal loš! Dlatego, uwazam, Auschwitz nie ma konca (Auschwitz hat nicht Ende). A czlowiek musi odnawiac sie nieustannie. Smierc nie ma nic, jest abstrakcja (hat gar night). Credo quia absurdum. Europa jest podzielona. Nikt nie negocjuje z Unia Europejska. Nastepuje dziwna Smierc Europy. To jest moment, gdy mamy czegos za duzo… Za duzo do ogarniecia, mianowicie zrozumiec wspolczesna ekonomie, i to z pierwszej reki. Cena euro jest negatywna. Toczy sie skrywana wladza Mediow, cicha wojna. Tworzymy “dobro”, w znaczeniu “well”. Ale powinnismy postawic na wartosci, a nie placic tylko. Bruksela potepia demokratyzacje, narodowy proces. Trzeba stabilizowac ekonomie, zwiekszyc wydatki, ruszyc z operacjami finansowymi, odwazyc sie na wiecej inwestycji. Wtedy nikt nie bedzie pitrzebowal byc dobry. Chinczycy twierdza, iz pralnie wykonaly w przeszlisci wieksza robote, jak internet. Oczyscic technologicznie ekonomie nalezy. Podstawowy wklad ekonomiczny jest konieczny. A europa zapatrzyla sie w otchlan bledow przeszlosci. Lekcewazenie obcych kosztow wzrasta. Nie tylko jami spoleczenstwa jestesmy od siebie uzaleznieni, ale tym bardziej i wiecej jako konfraternia oparta na pieniadzach i wladzy. Trzeba koszty, postawy ekonomiczne innych spozytkowac dla wspolnych jutrzejszych celow. Wspierajmy kooperacje, szczegolnie my Polacy, a uratujemy Europe dla przyszlych spoleczenstw, przed stwardnialymi przepisami bezmyslnych regul. Wydaje sie, ze takze my mamy mozliwosci ogladania piekla, przebywania w nim. Dlatego moj wyklad kieruje tez pod adresem duchownych. Zachecam do przeczytania ksiazki Jozefa Schrijversa, Oredzie Jezusa do swego kaplana i ksiazeczki Otto Michelliniego pt. Oredzie do moich kaplanow. Czytamy w tej ostatniej, co nastepuje: 1.1 Kapłani winni być pełni życia Bożego.1.2 Kapłani świadomi swego powołania.1.3 Kapłani idą za światem.1.4 Utrata ducha nadprzyrodzonego.1.5 Odkupienie uzupełnia się! 1.6 Duchowe niesprawiedliwości. 1.7 Doskonała komunia – tajemnica Wcielenia.1.8 Tajemnica Wcielenia i Eucharystia sprawa jedyna.1.9 Królowanie Maryi nad wszystkimi potęgami nieba i ziemi.1.10 Tajemnica krzyża – ofiarowanie się Maryi razem z Barankiem.1.11 Maryja – jako wzór doskonałego zjednoczenia z Jezusem.1.12 Godność kapłańska.1.13 Przerażające odwrócenie się kapłanów od Jezusa.1.14 Główna konieczność – zjednoczenie z Chrystusem… Czego wam i sobie zycze.

Stanisław Barszczak, Pan Emil.

Biuro Wandowskiego znajdowało się w poblizu Kapuzinerberg, nad rzeka Salzach, w jednym z budynków ogrodzonych płotem z drutu kolczastego, w których mieściło się jego Naczelne Dowództwo. Na biurku czekał na niego meldunek. Usiadł, zapalił i zaczął czytać. Meldunek nadszedł z Linzu, i na początku Wandowski nie mógł zrozumieć, po co przekazano go kontrwywiadowi. Była to informacja, że jakiś patrol podwiózł idącego drogą Egipcjanina, który potem zamordował nożem kaprala. Zwłoki znaleziono ubiegłej nocy, zaraz po tym, gdy odkryto nieobecność kaprala, ale upłynęło już kilka godzin od jego śmierci. Mężczyzna odpowiadający rysopisowi podwiezionego kupił na stacji bilet do Wiednia, jednak zanim znaleziono ciało, pociąg już dojechał do Wiednia i zabójca rozpłynął się w mieście. Nie było żadnych wskazówek co do motywu. Policja austriacka i żandarmeria wojskowa zaczęły dochodzenie w Linzu, a ich koledzy w Wiedniu, tak jak i Wandowski, zostali poinformowani o sprawie dziś rano. Dlaczego zaangażowano w to kontrwywiad? Wandowski zmarszczył czoło i zamyślił się. Egipcjanin w sercu Europy. Mówi, że zepsuł mu się samochód. Bierze pokój w hotelu. Wychodzi, łapie pociąg. Samochodu ani śladu. Zwłoki żołnierza znalezione w nocy w pokoju hotelowym. O co tu może chodzić? Podniósł słuchawkę i zażądał połączenia z Linzem. Wojskowa centrala polowa przez dłuższą chwilę lokalizowała kapitana Novaka, ale w końcu znaleziono go w zbrojowni i przywołano do telefonu. – To mi wygląda na zabójstwo z powodu zdemaskowania agenta – oświadczył Wandowski. – Tak mi się wydawało – zgodził się Novak. – Dlatego przesłałem meldunek do kontrwywiadu. – Bardzo dobrze. Powiedzcie mi, kapitanie, jakie ten człowiek zrobił na was wrażenie. – Kawał chłopa… – Dostałem od was rysopis, metr osiemdziesiąt, siedemdziesiąt siedem kilo, brunet, ciemne oczy, ale to mi nie mówi, jaki on jest. – Rozumiem – odparł Novak. – Cóż, mówiąc szczerze, z początku nie miałem najmniejszych podejrzeń. Był bardzo zmęczony, co zgadzałoby się z jego opowieścią o samochodzie zepsutym na drodze, ale sprawiał wrażenie praworządnego obywatela: biały, dobrze ubrany, mówił płynnie po angielsku z akcentem, który sam określił jako afrykanerski. Dokumenty miał bez zarzutu i nadal jestem przekonany, że były autentyczne. – Co wobec tego wzbudziło wasze podejrzenia? – Twierdził, że przyjechał skontrolować swoje interesy w Austrii. – To brzmi prawdopodobnie. – Być może, ale nie wyglądał mi na człowieka, który pakuje pieniądze w jakieś sklepiki, fabryczki czy fabryki bawełny. To pewny siebie światowiec, raczej zainwestowałby pieniądze na londyńskiej giełdzie czy zdeponował je w banku szwajcarskim. To tylko takie mgliste poczucie, ale rozumie pan, o co mi chodzi, prawda? – Oczywiście. – Ten facet mówi niegłupio, pomyślał Wandowski. Co on robi w takim  Linzu? – A potem przyszło mi do głowy, że dobrze byłoby się dowiedzieć, skąd on się wziął na tej drodze… – ciągnął Novak – więc kazałem biednemu Johannowi z nim zostać pod pozorem udzielenia pomocy, bo chciałem mieć pewność, że mi nie zwieje, póki nie sprawdzimy jego opowieści. Powinienem był go od razu aresztować, wiem, ale miałem tylko cień podejrzenia i… – Nie sądzę, żeby można było mieć o to do was pretensje, kapitanie – powiedział Wandowski. – Spisaliście się doskonale zapamiętując nazwisko i adres. – W porządku. Proszę mnie informować na bieżąco, gdybyście mieli coś nowego. – Tak jest. Wandowski odłożył słuchawkę…
Minęło kilka dni. Wandowski poczuł sie w obowiazku isc pozegnac Haralda Wolfa. Tym razem zwolnił sie z obowiązku jechania do biura. Wyszliśmy naprzeciw losowi, mówił sobie, spotkaliśmy sie w zyciu moze dwa razy, przy czym ja mocno gestykulowalem, wrogowie mają to do siebie, że nie widzą dziesięciu palców u obu rąk. Powiedziałbym jednak, że byl wybitnym współpracownikiem. Podczas wojny pracowal w północnej Afryce z generałem Erwinem Rommlem. Niemcy poznali sie na nim, został przełożonym kilku wielkich przedsiebiorstw w naszym miescie. Poznał kulturę arabską. Zechcialem pewnego dnia przejąć jego wiernośc logice sukcesu. Orlej nabrawszy ochoty, uczone myslen twoich nasladowac cnoty. Wyreczaj mnie Haraldzie i daruj jesli bedziem chwalić sie po swiatu, że od ciebie wzięliśmy na ten wieniec kwiatu. Byłeś prorokiem jutra, wszędzie widziałeś iskry światła. Stworzenia, które kiedys wyda przyszłość metna, niosa kolor ich blasku lub ich razow pietna. Jaką chęć uniosla mnie opiewac morza, których nie tknely me wiosla. Bywaj mi zdrowy krāju kochany… Te lzy wyciska moj codzienny trud- nie bojazn lecz tesknota…  bylebym nazad nie plynal. Jeszcze dwoistosc w moim zyciu… Piers blogoslawiona. Skonal rok stary, z jego popiolow wykwita feniks nowy. Swiat go caly nadzieja i zyczeniem wita…Czego mnie, wam i sobie życzyć w tej chwili? Zadan dla siebie: moze chwilek wesolych, moze kochania, bo chorowalem, marzylem, latalem, i spadam; a moze przyjazni. We snie marzyc, kochac swiat, sprzyjac swiatu, choćby z daleka. To straszne być starym i wiedzieć, że zmarnowało się życie. Był odpowiedzialnym katolikiem. Wszyscy biorą z nauk Kościoła to, co im się podoba, ignorują to, co im nie odpowiada. Ludzie mający za mało obowiązków, łatwo stają się leniwi i wykonują byle jak nawet tę niewielka pracę, którą im przydzielono. Skądinąd wszyscy jesteśmy dobrzy, kiedy nam wygodnie, ale to się nie liczy. Pokładać w Bogu ufność nie znaczy wcale siedzieć i nic nie robić. Ufność to wiara w powodzenie własnych czynów. W świecie arabskim każde dzieło sztuki ma maleńką skazę, żeby nie mogło w sposób świętokradczy naśladować boskiej doskonałości. Wolf tworzył swiat bez konca. Kiedys powiedział: Jeśli Bóg nie zdoła wybaczyć lubieżnym księdzom, to w niebie będzie bardzo niewielu duchownych. Tak wiec historia jest niczym opowieść, w której jedna sprawa prowadzi do drugiej, a świat jest ciągiem niepowiązanych ze sobą tajemnic, lecz ma swoją logikę, którą można poznać i pojąć, uwazam. Człowiek, który żyje w przekonaniu, że zna wolę Boga i jest gotów za wszelką cenę ją wypełnić, jest najniebezpieczniejszym człowiekiem na świecie. Świec Boże nad dusza Haralda Wolfa. Będąc jego adwersarzem będę teraz być moze jego adwokatem gdy powiem: nie wiesz, że jeśli zaprzeczasz prawdzie o sobie, tracisz duszę. Tajemnica zawsze stanowi słabość. Aczkolwiek pewnych rzeczy lepiej nie wyciągać na światło dzienne. Harald miał wspaniała matkę, ktora mawiala: Gdzie Ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie Ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, Twój naród będzie moim narodem, a Twój Bóg będzie moim Bogiem. Gdzie Ty umrzesz, tam ja umrę i tam moj duch bedzie pogrzebany. Rzeczywiście o tym, co jest prawdą, nie decyduje większość. Tutaj oddaje olbrzymią szansę ostatniego świadectwa o synu jego matce. Podobno Wolf mówił: Wolałem cierpieć sam, niż żyć ze świadomością, że ona znosi katusze. Jej dobro było dla mnie ważniejsze niż własne. Zwycięża matka! I ja osobiście nauczyłem się w ciągu swego długiego życia, że na tym właśnie polega miłość. Bog poprosił Abrahama o złożenie w ofierze jedynego syna. Nigdy więcej nie prosił o takie poświęcenie, bo ostateczna ofiara została dokonana. Z historii Abrahama wypływa lekcja, że Bóg wymaga od nas tego, co w nas najlepsze, tego, co dla nas najcenniejsze. A wiecie jacy są lekarze, za cholerę nic ci nie powiedzą… Jeśli się nią (polityką) nie interesujesz, to, co się dzieje, to twoja wina. Tak wiec niech nas Bóg chroni przed życzliwymi Niemcami. Skądinąd wiemy, miłość nigdy nie jest pozbawiona nadziei. Gdyby wszystko było proste, człowiek nie potrzebowałby Bożego wsparcia. Życie wcale nie jest takie krótkie, jak się zdaje. Te i inne refleksje skuły sie po głowie oficera wywiadu zdazajacego na pogrzeb Haralda Wolfa, by oddać mu ostatnia przysługę. Jakkolwiek on sam przezuwal juz popoludniiwa stype, w jadlospisie były specjalne oszczędnościowe dania jak kuskus, kasza z wieprzowych parowek i pasztet warzywny niezawierajacy mięsa. (koniec)

Stanisław Barszczak, Pan Emil. Część trzecia… Intercity wjechał na dworzec punktualnie. Wandowski zanucil znana mu pięść zolnierska, ktora przedstawiala jedynie atmosferę wojny, a nie jakis kontekst historyczny… Gdzieś w obcym kraju stapamy po kamieniach i po piasku. Z dala od domu, jakby wyjęci spod prawa, stu ludzi, i ja tam jestem. Setka ludzi i polecenie-nakaz. I sposób jego realizacji, którego nikt nie chce. Dzień po dniu, kto wie gdzie idziemy? Spalona ziemia i jaki w tym sens? Sam w ciemną noc, często przemyśliwam, że daleko stąd świeci księżyc w pełni, i daleko ode mnie płacze dziewczyna. Poniewaz świat jest taki piękny, wierze że znów cię ujrze. Oddzielił nas długi rok, bo polecenie-nakaz byl naszym przeznaczeniem. Los włącza sie w dzieje, jakby powtarzal: dziś ja a jutro ty. Słyszę z daleka jak wrony krzyczą to o świcie, dlaczego to musi być? Gdzieś w obcym kraju stapamy po kamieniach i po piasku. Z dala od domu, jak banici, stu ludzi. A ja jestem posrod nich… O brzasku dnia Wandowski ujrzal znana sylwetkę Salzburgskiego zamku. A juz w południe zasiedli z Panią Dorota, jego malzonka, do lanchu w pobliskiej restauracji. -Wiesz Dorotko, chcialbym przy okazji naszego spotkania tutaj podziekowac polskim chrzescijanom za świadectwo ich życia. Bo oni chca wolnosc swa wyznawac nie tylko od wielkich dzwonow, w swieta, lecz takze na co dzień.- Jak swiety Pawel Apostol narodow, nie przerywajac refleksji meza wyznala Pani Dorota.- Paweł obwieszczał koniec Tory, żydowskich Praw odwiecznych. Za to głosił uniwersalizm posłannictwa Chrystusa. W tych czasach świety Jakub glosił żywy Judaizm… Paweł nigdy nie widział Jezusa, zaledwie pod Damaszkiem pokazał Jezus mu swoja moc zbawczą. Wtedy Pawel przekonal sie do niego na sto procent. Pan Emil zamyslil sie, ale po chwili kontynuowal swa sprawe. W tym miejscu chcialbym powiedziec ci, ze ubiegly rok tj..2018 uwazam za szczegolnie udany. W styczniu bylem w Maroku, w lutym i marcu w Jerozolimie i Eilat, w kwietniu i pazdzierniku zawitalem w Bulgarii. W maju i listopadzie zechcialem byc w mojej ukochanej ojczyznie, w Polsce; pojechalem najpierw do Miedzyzdrojow nad polskim teraz morzem. Baltyk byl slodki, Bardzo spokojny. Tam poznalem Ks Pralata, co na spotkania duchownych wyjezdza za granice,az do Bambergu. Byl bardzo zyczliwy, moglem cos powiedziec jego parafianom. A potem bylem jeszcze w Ustroniu Morskim i w Jaroslawcu. Lato tego roku bylo upalne, znalazlem sie w Weronie, a we wrzesniu modlilem sie w San Giovanni Rotondo, odwiedzilem Luke i Torre di San Giovanni. Tam podziekowalem Wloskim wiernym za ich wsparcie wzgledem afrykanskich uchodcow, za schronienie i chleb. Przelom wrzesnia i pazdziernika to czas na wspominane juz przeze mnie Tournee po Chorwacji. Wreszcie poczatkiem listopada wyjechalem na tydzien do Bostonu, byl to mily czas spedzony w amerykanskim domu, w miasteczku o uroczej nazwie Bridgewater. Oczywiscie takze w tym roku chcialem zdac relacje z mojego chrzescijanstwa w papieskim Rzymie. Z radoscia nawiedzilem polskie Siostry Antoninki, bowiem przyjaznimy sie od lat. Ale listopad w Polsce, to byl czas okraglej, bo setnej rocznicy odzyskania przez moja ojczyzne upragnionej wolnosci, po 123 latach zaborow. Spiewalismy dla Niepodleglej. A w Warszawie z Srodmiescia, Alejami Ujazdowskimi, przeszedl cwiercmilionowy pochod, zdazal przez Most Poniatowskiego za Wisle, na Stadion Narodowy. Wezbrala fala patriotyzmu, tlum dumnych Polakow przeslicznie swietowal niezapomniana rocznice. Byly przerozne mozliwosci swietowania polskiej niepodleglosci, z fajerwerkami na niebie za Wisla wlacznie. Glob ziemski wspomnial o Polsce, jeszcze raz na chwile zablysnal swiat. Bylo bardzo milo i uroczyscie… Jak powiedzialem ubieglego roku zapragnalem byc w Chorwacji. W wyniku mozolnych przygotowan udalem sie w Tournee po Dalmacji. Podroz rozpoczalem od Rijeki, nastepnie Sveti Filip i Jakov, Zadar, bylem w Splicie, po raz drugi odwiedzilem Dubrownik, wreszcie Cavtat. Po wycieczce na wyspe Hvar (Stary Grad), z palacu imperatora rzymskiego w Splicie moglem spojrzec na Adriatyk. I ujrzalem przesliczny horyzont odslaniajacy pobliskie wyspy chorwackie. Zaraz tez pomyslalem, musisz sprobowac w swych esejach tak wyrownac horyzont zycia chrzescijanskiego. Na kazdym postoju szedlem do kosciola, aby uczestniczyc w Eucharystii..W te dni wrzesniowe i pazdziernikowe 2018 roku duzo bylo slonca i przygody jazdy autobusem chorwackimi serpentynami po adriatyckim nabrzezu. Ale najlepsze przezycie mialem w Cavtat. Wieczorem otworzylem hotelowe okno i spojrzalem w cudowne niebo. Tyle gwiazd na firmamencie jeszcze nigdy nie ujrzalem. Duzy woz, maly woz, mocnych gwiazd po horyzont. Zaraz uczynilem refleksje, zebym doczekal tylu gwiazd w zyciu. Ale bede mial gwiazd w zyciu…Lech Walesa, Andrzej Wajda, Ojciec swiety Franciszek etc. Idealna puenta eskapady do Chorwacji. Kardynal Karol Wojtyla dla moich Ziomkow teraz polisa ubezpieczeniowa…a ja nie mam polisy ubezpieczeniowej i nawet w tak poznym juz wieku stale trace kontakt z mlodymi…-Tego bym nie powiedziala, Pani Dorota saczyla sok pomaranczowy.- Wiesz co co powiem, chce ci obwiescic zatem koniec Chrystusa bezwzglednego w misji zbawienia, założenia krolestwa Boga.Odtąd Chrystus Jezus najmadrzejszy, jego Misja uniwersalistyczna dla całego świata.. Nigdy nie poznałem Osobiscie Chrystusa, ale on mi sie objawił, juz nie jako Wiara ale jako czlowiek historyczny, wielki i majestatyczny zarazem. Bo powiem ci, kościelne sakramenty są brutalizacją, która wdarła sie z kosciolem widzialnym, jako konstytucja, w zycie poszczegolnego czlowieka. A ja chce z Chrystusem budowac uniwersalnego człowieka historii.- Czy wiesz co Mel Gibson mowi o Polsce: jesteście wspaniałym narodem, thank you everyone. Pracuj lokalnie, mysl globalnie, odkryj radosc dawania na nowo, Pani Dorota uciela wywod meza. Ale malzonek chcial wykorzystac do konca przedwieczorny nastroj urokliwej chwili. Zmieniam swiat, ktory widze kazdego dnia, change the world you see. Spojrz, Dorotko. Polska wyszla na ulice. Jestesmy sila o jakiej wam sie nie snilo. Znow zablysnal swiat, cwierc miliona rodakow w manifestancji niepodleglosciowej, ruszyl las…Kwitly bzy tego dnia… Nowoczesna historia rozwija nie odkryte jeszcze fakty.- To jakas dziecieca emocja, zreszta mozesz kroczyc za Jezusem i nie byc chrzescijaninem, Pani Dorota skoczyla na krzesle.-Wczoraj zwyciezylismy w walce o nowy dzien. Jakkolwiek chcemy myslec, ze moralnosc jest kosmiczna rzecza, a nie ludzka, human. A przeciez juz od starozytnych Aten moralnosc jest sprawa ludzka, humanum. Moralnosc jest wyborem czlowieka. Sluchaj, Izraelici mieli jedna szczegolna kwestie na wygnaniu. Egzystencjalna kwestie, Jak zachowac idee wiernosci Bogu i jego ludowi. Chodzic do swiatyni, in templum, kiedy juz jej nie bylo. Sytuacja w Babilonie, to kara za nasze winy…Marduk nie zabil Yahwe. To prawda, ze Bog jest humanum, idzie ku czlowiekowi, nie posiada juz wiekszosci atrybutow, God had no attributes, jak przedtem bywalo. Byly wcielenia bogow: Echnaton, Zaratustra, Mojzesz. Ale Yahwe jest nawet zazdrosny o czlowieka, nie mă Boga poza mna, oto zazdrosc Boga. Abrahama Bog -El, w Babilonie-Marduk. Nastepuje przedziwna fundacja Boca w hebrajskim pismie. Bog ” rozsadza,” przekracza czas. Dorotko, a czy ty wiesz, co znaczy koronowanie Jezusa na krola Polski? Chodzi o idee inkoronacji Jezusa jako jedynego Boga. Przedtem nastepowalo wcielenie Boga jako Boga. Ale Bog jest jedyny,indywiduum, god is singular, individual, to wiara jeszcze a nie religia. Ta ostatnia jest interpretacja jakas… To dlatego, niektorzy uwazaja, w religii takze panteistyczna tradycja. -A powiedz mi, co ty piszesz teraz, Pani Dorota przerwala mysl meza.- Moja narracja, pisze takim jezykiem,o ktorym wiem, ze ktos go zrozumie, pisze dla ludzi, ktorzy rozpoznaja moj Jezyk. To moj kamien milowy, pisanie tekstow dla wyrobionego Czytelnika. Omawiam Absolutna koncepje Boga, Jak o tym pisac, to zalezy takze od tego, jakie jest spoleczenstwo wokol. Bo wiesz nauka mowi Jak, a religia- Dlaczego cos jest. Religia wchlania w siebie wszystko z zewnatrz i wewnatrz czlowieka. Ludzie wierza w to, w co chca wierzyc. Subiektywne doswiadczenie teraz relewantne, jesli nie istotne. Rosniemy w religii, a nie w wierze, uwazam czasem. Polska jako spoleczenstwo religijne… Ale să inne drogi, które zaopatruja, dostarczają sensu życia. Czy bylibyśmy lepsi bez religii? Religia i przemoc jesli nie gwałt w spoleczenstwie to fascynujący i globalny fenomen. Gdy jestes dobry, czytasz zycie jako silny… To absolutnie wyimaginowana koncepcja religii. Zeby zrozumiec wiare trzeba znac, poznawac takze inne emocje, jakkolwiek w wierze, biorac pod uwage tylko wiare, trudno je wyrazic. Natomiast biorac pod uwage ” fenomen religii ” mozna je wyrazic i to w zadawalacy sposob. Bo religia to jezyk przede wszystkim. Dlaczego dualizm w dziejach ludzkości, ciało i umysł, body and mind. Nie mamy absolutnie żadnej idei dlaczego tak jest. Ale każdy eksperyment odbija sie w mozgu (brain), powstaje elektromechaniczna reakcja, neuromechaniczna, wszystko jest procesem w umyśle. Ale jest faktem, religia przekształca społeczeństwo. cdn.

Stanisław Barszczak, Pan Emil.Część druga… Artur wlasnie powrocil z lodowiska, lyzwy odrzucil w kat. Do jego pokoju weszla grupka oddanych mu przyjaciol szkolnych zabaw. I znowu zaczela sie rozmowa na temat Jezusa. Bo katecheza nie dala im pelnej satysfakcji obcowania z tak wielkim Nauczycielem. Zaczal Dawid: -Pan Jezus byl Nazarejczykiem. Przebywał w Nazarecie, wiosce gdzie nie było drogi, szkoły, szpitala, synagogi w latach jego dziecinstwa. Prowadzil z Jozefem warsztat kamieniarski, naprawial narzedzia, a nastepnie zanosil do pobliskiego miasteczka Sephoris. Monolog ten przerwal Janusz:- Na Golgocie powieszony byl Jezus jako bandyta z dwoma jeszcze bandytami. Swiątynne autorytety i władza rzymska w erze Jezusa szczegolnie sprzysiezyly sie przeciwko “prowincjonalnenu” Jezusowi. Ewa zas wyszeptala:- W 64 roku w prowincji Judei wybuchlo powstanie przeciw Rzymianom. Jerozolima w odwecie za sprzeciwianie się Imperium zostala zlupiona doszczetnie. Po niej znowu zabral glos Dawid.-Jezus wybral dla swej misji apostołow, ktorzy w niczym nie wyrozniali sie od ludzi z prowincji. Nie mieli zadnej super wizji zbawienia ludzi, zaledwie Mateusz byl poborca podatkowym. Juz po smierci Nauczyciela ukazali sie jego uczniowie. Łukasz byl obywatelem rzymskim i słuchali go tylko obywatele rzymscy. -A Mateusz spisywal czyny i mowy Jezusa wylacznie dla Zydow, zauwazyl w koncu Artur. Rozmowe przerwala Pani Dorota, matka Artura, ktora wolala go ma kolacje. Wiec przyjaciele musieli sie rozstac… Z Dworca Centralnego ruszył w stronę śródmieścia. Ulice były jeszcze bardziej zatłoczone niż wtedy, gdy wyjeżdżał z Wiednia. Nagle zaroiło się od mundurów – nie tylko amerykanskich, ale również polskich, francuskich, hiszpańskich, wloskich i greckich. Chyba zabłądzil, pomyslal. Właśnie przechodził w poblizu egipskiej kantyny, istna dzielnica wschodniego Kairu. Wesołe egipskie dziewczyny w bawełnianych sukniach, obwieszone biżuterią, biły na głowę urodą swoje spocone, czerwone na twarzach i znużone europejskie konkurentki. Starsze kobiety już nie wszystkie ubierały się w tradycyjne czarne szaty z kwefami. Mężczyźni jak dawniej witali się wylewnie, zamaszyście podawali sobie dłonie, ściskali je minutę czy dwie i rozmawiali z ożywieniem. Żebracy i włóczędzy naciągali bez litości naiwnych Europejczyków. Wandowski w swoim umundurowaniu nie wzbudził ich zainteresowania, choc każdego tutaj cudzoziemca otaczał wianuszek kalek, matek z brudnymi niemowlętami, pucybutów i sprzedawców najrozmaitszych nic niewartych drobiazgów, począwszy od używanych żyletek do gigantycznych piór z gwarantowanym zapasem atramentu na pół roku. Na jezdniach panował jeszcze większy tłok. Ślamazarne, poobtłukiwane tramwaje zapchane były do granic możliwości, pasażerowie zwisali gronami z każdego pomostu, tłoczyli się w kabinach motorniczego i siedzieli po turecku na dachach. Nie lepiej wyglądały autobusy i taksówki: dawały o sobie znać braki części zamiennych, wiele wozów miało wybite okna, brakowało im reflektorów, wycieraczek, powietrza w ogumieniu, silniki krztusiły się i kopciły. Wandowski zauważył dorożki ciągnięte przez osły. Wydawalo mu sie, ze ujrzal ogromne amerykańskie krążowniki bogatych kairczyków i nieliczne angielskie austiny. Z samochodami konkurowały pojazdy zaprzęgowe: konne jednokółki gharrai, wozy wieśniaków zaprzężone w muły wraz z towarzyszącym im inwentarzem: wielbłądami, owcami i kozami, którym wstępu do centrum zabraniało najbardziej bezsilne z praw wschodu. No i hałas. Wandowski zapomniał już, jaki w mieście panuje hałas. Tramwaje dzwoniły bez przerwy. Kierowcy korzystali z klaksonów przy każdej okazji – albo i bez niej. Woźnice nie chcieli być gorsi: krzyczeli ile sił w płucach. Sklepy i kafejki puszczały arabską muzykę z tanich radioodbiorników rozkręconych na cały regulator. Uliczni sprzedawcy nieustannym wołaniem starali się wabić klientelę, a przechodnie głośno się od nich opędzali. Szczekały też psy, a od czasu do czasu zagłuszał to wszystko grzmot przelatującego nad miastem samolotu. To moje miasto, pomyślał Wandowski. Było tu kilkanaście popularnych pensjonatów, przyjmujących turystów różnych narodowości: Szwajcarów, Austriaków, Niemców, Holendrów i Francuzów. Pomyślał o tych kwaterach, ale odrzucił możliwość skorzystania z nich jako zbyt oczywistą. Przypomniał sobie tani dom noclegowy. Wandowski mógł być pewien, że nikt go tam nie obrabuje, niczym nie zarazi ani nie zamorduje, no i nikt go tam nie będzie szukał. Wyszedł z dzielnicy hoteli. Tłok panował tu mniejszy, ale niewiele. Nie widać było stąd rzeki, ale od czasu do czasu przemknął mu w szczelinie między budynkami trójkątny żagiel. Schronisko mieściło się w dużym, mocno zniszczonym budynku, który niegdyś był rezydencją jakiegoś bogacza. Nad łukiem wejścia wisiał teraz krucyfiks z brązu. W hallu bo tloczno. Na widok szerokich skórzanych pasów, okularów przeciwsłonecznych i ostrzyżonych po wojskowemu włosów Wandowski poczuł niepokój. Odwrócił się tyłem do policjantów i odezwał się po francusku do recepcjonistki:Dzień dobry, siostro. Wyprostowała się i uśmiechnęła do niego. – Dzień dobry – odparła. Była bardzo młoda. – Szuka pan noclegu? – Tak. Policjanci minęli go rozmawiając o wyścigach konnych. Zostawiwszy bagaż wyszedł zaraz na ulice. Szedł wąskimi pasażami, chwytając uchem słaby odgłos modlitw i śpiewów dobiegający z wnętrz jakiś starożytnych świątyń. Minął szkołę, synagogę i piwnicę, w której podobno uczył sie święty Stanisław Kostka, i wreszcie wszedł do najmniejszego z pięciu kościołów. Właśnie miało się zacząć nabożeństwo. Wandowski pokłonił się świętym obrazom, podszedł do ołtarza, ukląkł i ucałował dłoń księdza, a potem wrócił do ławki i usiadł. Chór zaczął śpiewać urywki Pisma po arabsku. Wandowski usadowił się wygodniej. Przeczeka tu bezpiecznie do zmroku. Później podejmie ostatnią próbę. „Mekka” był dużym nocnym klubem na otwartym powietrzu w ogrodzie nad rzeką. Panował tu zawsze tłok. Wandowski musiał poczekać w kolejce oficerów angielskich z dziewczynami, aż służba wciśnie dodatkowe stoliki w każde wolne miejsce. Konferansjer z estrady zabawiał publiczność dowcipami… Po kilkunastu minutach Wandowski dostał wreszcie stolik i butelkę szampana. Wieczór był upalny, a reflektory rampy jakby pogarszały sprawę. Publiczność hałasowała – wszyscy mieli pragnienie, a że do picia był tylko szampan, wszyscy szybko się upili i zaczęli głośno domagać się gwiazdy wieczoru, Vicky el-Aram. Najpierw jednak musieli wysłuchać I’ll see you in my dreams. Potem zapowiedziano Ich hab die Liebe gesehen. Vicky nie pojawiała się jednak przez dłuższą chwilę, więc widownia zaczęła się niecierpliwić. W końcu rozległy się bębny i publiczność umilkła. W świetle punktowego reflektora pojawiła sie Vicky. Stanęła nieruchomo pośrodku sceny z rękami wyciągniętymi w górę. Miała na sobie przezroczyste szarawary i stanik naszywany cekinami, a całe jej ciało było upudrowane na biało. Zagrała muzyka, bębny i flet, i Vicky zaczęła swój występ. Wandowski sączył szampana i patrzył na nią z uśmiechem. Wciąż była najlepsza. Jej biodra zakołysały się, przestąpiła z nogi na nogę, ramiona zaczęły wibrować i drgać, a potem jej brzuch zaczął poruszać się hipnotycznie. Rytm przyspieszył. Vicky zamknęła oczy. Każda część jej ciała poruszała się jakby niezależnie od pozostałych. Wandowskiemu wydawało się, jak pewnie zresztą każdemu mężczyźnie na widowni, że jest z nią sam na sam, że ona robi to tylko dla niego, że to nie żadne przedstawienie, żaden publiczny spektakl, że zmusza ją do tego jej własne kipiące erotyką bujne ciało. Publiczność zamarła w milczeniu, pot spływał po napiętych twarzach, a Vicky poruszała się coraz szybciej i szybciej, jak w transie. Muzyka osiągnęła punkt kulminacyjny i zamilkła i w tej ciszy Vicky wydała z siebie krótki, ostry krzyk, opadła do tyłu, rozsunęła kolana i głową dotknęła desek estrady. Przez chwilę pozostawała w tej pozycji, a potem zgasły światła. Widzowie zerwali się na nogi z burzliwymi oklaskami. Gdy światła znowu się zapaliły, scena była pusta. Vicky nigdy nie bisowała. Wandowski wstał. Dał kelnerowi napiwek żeby zaprowadził go za kulisy. Kelner pokazał mu drzwi garderoby Vicky i odszedł. Wandowski zapukał. – Kto tam? Kiedy wszedł, siedziała na stołku, w jedwabnej narzutce, zmywając charakteryzację. Zobaczyła go w lustrze i obróciła się błyskawicznie. – Witaj, Vicky. Wbiła w niego spojrzenie. – Ty draniu – powiedziała po chwili. Nie zmieniła się wcale. Była piękną kobietą. Miała połyskujące czarne włosy, wielkie brązowe oczy i gęste rzęsy, wydatne kości policzkowe, wdzięczny i arogancki nos z lekkim garbkiem i usta pełne równych, białych zębów. Jej ciało było krągłe, ale ponieważ była wysoka, nie można było nazwać jej pulchną. Oczy Vicky rzucały gniewne iskry. – Co tutaj robisz? Gdzie byłeś? Co się stało z twoją twarzą? Wandowski usiadł na otomanie i popatrzył na nią. Stała wsparta dłońmi pod boki, z dumnie podniesionym czołem, jej piersi falowały pod zielonym jedwabiem. – Jesteś piękna. – Wynoś się stąd. Przyjrzał się jej uważnie. Zbyt dobrze znał Vicky, żeby ją lubić czy nie lubić – stanowiła część jego przeszłości, jak stary przyjaciel, który pozostanie przyjacielem niezależnie od wszystkich wad i popełnianych błędów. Zastanawiał się, co się z nią działo przez te wszystkie lata, gdy go nie było w Wiedniu. Czy wyszła za mąż, urodziła dziecko? Wiele o niej myślał tego popołudnia w chłodnym, ciemnym kościele i zastanawiał się, jak się do niej zbliżyć. Nie doszedł jednak do żadnych wniosków, bo nie był pewien, jaki jest jej stosunek do niego. I nadal nie był tego pewien. Wydawała się zła i pełna urazy, ale czy tak naprawdę do końca? Nie wiedział, jak ma się wobec niej zachować: czy być czarujący i zabawny, czy rozdrażniony i napastliwy, czy bezradny i potrzebujący pomocy? – Potrzebuję pomocy – powiedział. Jej twarz nie zmieniła wyrazu. – Mój Salzburgski dom jest pod obserwacją, we wszystkich hotelach mają mój rysopis. Nie mam dokąd pójść. Chcę się zatrzymać u ciebie. – Idź do diabła. – Pozwól mi wytłumaczyć, dlaczego odszedłem. – Po dwóch latach żadna wymówka na nic się nie zda. – Daj mi minutę, to ci wszystko wyjaśnię. Przez wzgląd na to, co nas kiedyś łączyło. – Nic ci nie jestem winna. – Spojrzała na niego gniewnie i otworzyła drzwi. Pomyślał, że chce go wyrzucić, ale tylko wystawiła głowę na zewnątrz i zawołała: – Niech mi ktoś przyniesie coś do picia! Rozluźnił się odrobinę. Vicky zamknęła drzwi. – Minutę – rzuciła. – Będziesz tak stała nade mną jak strażnik? Nie jestem groźny – powiedział i uśmiechnął się. – Ależ jesteś – odparła, ale usiadła na stołku i wróciła do zmywania makijażu. Przez całe długie popołudnie spędzone w ewangelickim kościele zastanawiał się, jak jej wyjaśnić, dlaczego zostawił ją bez pożegnania i nie dał potem znaku życia. Uznał jednak, że nic prócz prawdy jej nie przekona. Nie był zadowolony, że musi zdradzić swoją tajemnicę, ale nie miał innego wyjścia – była jego ostatnią nadzieją. – Pamiętasz, jak pojechałem do Jerozolimy? – zapytał. – Nie. – Przywiozłem ci stamtąd bransoletkę. Spojrzała na niego w lustrze. – Nie mam już jej. Wiedział, że kłamie. – Pojechałem tam, żeby się spotkać z pewnym niemieckim oficerem imieniem Heinz – powiedział. – Zaproponował mi pracę dla Niemiec. Zgodziłem się. Odwróciła się od lustra i zobaczył w jej oczach coś, co dawało cień nadziei. – Kazał mi wracać do Wiednia i czekać, aż się odezwą – dodał. – Dwa lata temu dali znać o sobie. Miałem pojechać do Berlina. Pojechałem, odbyłem szkolenie, a potem pracowałem na Bałkanach. Wróciłem do Berlina w lutym na odprawę przed nowym zadaniem. Przysłali mnie tutaj… – Rozległo się pukanie do drzwi. Kelner wniósł butelkę szampana i wiaderko z lodem. Kiedy zobaczył Wandowskiego, zapytał: – Czy mam przynieść drugi kieliszek? – Nie – machnęła niecierpliwie ręką Vicky. – Idź już. Kelner wyszedł. Wandowski otworzył wino, nalał do kieliszka i podał go Vicky, a potem pociągnął długi łyk z butelki. – Możesz mi pomóc. Przede wszystkim możesz mi udzielić schronienia. – Zrobiłabym to dla każdego, tylko nie dla ciebie. – Dopiła szampana i znów napełniła kieliszek. Wandowski zabrał go jej z ręki i wypił. –Nie bądź na mnie zła, przecież wiesz, dlaczego tak się stało. – Zniżył głos: – Wrócą stare czasy. Będziemy mieli najlepsze jedzenie i najlepszego szampana, nowe ubrania, będziemy wydawać wspaniałe przyjęcia i jeździć amerykańskim samochodem. Pojedziemy do Berlina, zawsze chciałaś tańczyć w Berlinie, będziesz tam gwiazdą. Niemcy to nowy, wspaniały naród, będziemy rządzić światem, a ty będziesz księżniczką. My… – urwał czując, że nic z tego jej nie przekonywało. Zobaczył, że jej oczy zwilgotniały nagle. Przesuwał dłońmi po jej ciele, gładząc je przez warstwę jedwabiu. – Tylko ja wiem, czego naprawdę potrzebujesz. – Pochylił się ku jej ustom, chwycił jej wargę w zęby i ścisnął, aż poczuł smak krwi. Vicky zamknęła oczy. – Nienawidzę cię – jęknęła. Minął dzień, w chłodzie wieczoru Wandowski szedł ścieżką wzdłuż Dunaju w stronę mieszkalnego statku. Rany na twarzy już mu się zagoiły i wyglądał znacznie lepiej. Miał na sobie biały garnitur i niósł dwie torby swoich ulubionych smakołyków. Hałasy centralnego Wiednia tłumiło szerokie pasmo wody. Łagodna, mulista rzeka chlupała o burty mieszkalnych łodzi przycumowanych do nabrzeża. Jednostki pływające, pomalowane kolorowo i luksusowo wyposażone, wspaniale prezentowały się w zachodzącym słońcu. Łódź Vicky była mniejsza niż pozostałe, ale bogaciej wyposażona. Kładka prowadziła z nabrzeża na górny pokład, który był otwarty dla przewiewu, a przed słońcem chroniła go płachta z tkaniny w biało-zielone pasy. Wandowski wszedł na pokład i po trapie spuścił się do wnętrza. Było zatłoczone meblami: otomany, stoliki, komódki pełne bibelotów. Na dziobie znajdowała się kuchenka. Zasłony z czerwonobrązowego pluszu oddzielały część sypialną, za którą, na rufie, była łazienka. Vicky siedziała na pufie i lakierowała sobie paznokcie palców u nóg. Niesamowite, jak niechlujnie potrafi wyglądać, pomyślał Wandowski. Miała na sobie przybrudzoną bawełnianą sukienkę, jej twarz była zmęczona, a włosy w nieładzie. Ale za pół godziny, wychodząc do klubu „Mekka”, będzie wyglądać jak marzenie. Wandowski postawił torby na stole i zaczął wyciągać z nich zakupy. – Francuski szampan, angielska marmolada, niemieckie kiełbaski… Vicky popatrzyła na niego z niedowierzaniem. – Nie ma teraz takich rzeczy. Zaraz jednak podbiegła do niego i zanurkowała do torby. – Kawior! – Zdjęła pokrywkę ze słoiczka i zaczęła palcami wybierać jego zawartość. – Nie jadłam kawioru od… – Odkąd wyjechałem – dokończył Wandowski. Wstawił szampana do kubełka z lodem. – Jeśli zaczekasz parę minut, będziesz miała do niego zimny szampan. – Nie doczekam się. – Ty nigdy niczego nie możesz się doczekać. – Wyjął z torby anglojęzyczną gazetę i zaczął ją przeglądać. Pismo było szmatławe, same oficjalne komunikaty. Vicky poszła do łazienki, żeby się przebrać. – Czy to znaczy, że przestali ciebie szukać? – zapytała przez zasłonę. – Nie. Wandowski odłożył gazetę i zmarszczył brwi. Podszedł do kubełka z lodem i wyjął butelkę. Nie była dość zimna, ale bardzo chciało mu się pić. Napełnił dwa kieliszki. Pojawiła się Vicky, ubrana: jak przypuszczał, uległa całkowitej metamorfozie – nienaganna fryzura, dyskretny makijaż, prosta wiśniowego koloru sukienka i dopasowane do niej pantofle. Parę minut później rozległy się kroki na pomoście i usłyszeli pukanie w dach. Przyjechała taksówka Vicky. Dopiła szampana i wyszła, nie żegnając się z Wandowskim. Nalał sobie jeszcze jeden kieliszek szampana i postanowił spróbować kawioru. Znalazł łyżeczkę i otworzył słoiczek. Był pusty. Vicky zjadła wszystko.(opowieść stanowi licentia poetica autora, cdn.)

Stanisław Barszczak, Pan Emil.

Był maj, po salburgskim ogrodzie hasał gorący wiatr wiosenny z południa. Stojąc pod natryskiem Emil Wandowski pomyślał z przygnębieniem, że dziś przez cały dzień będzie to jego jedyna chwila chłodu. Zakręcił wodę i wytarł się szybko. Całe ciało miał obolałe. Wczoraj grał w tenisa po raz pierwszy od lat. Wydział Wywiadu Sztabu Generalnego wystawił drużynę przeciwko lekarzom z miejskiego szpitala (szpiedzy kontra konowały, tak się to nazywało) i Wandowski – chcąc uchronić swoją drużynę od przegranej, co mu się jednak nie udało – twardo stawiał się medykom. Dziś odczuwał skutki tego wysiłku. Musiał przyznać, że nie jest w najlepszej kondycji. Wódka pravda i papierosy robią swoje, no i ma zbyt wiele zmartwień. Zapalił papierosa, odkaszlnął i zaczął się golić. Zawsze palił przy goleniu, bo tylko w ten sposób mógł pokonać nudę tej nieuniknionej codziennej czynności. Piętnaście lat temu przysiągł sobie, że zapuści brodę, gdy tylko wyjdzie z wojska, ale jeszcze nie wyszedł. Ubrał się w swój codzienny strój: ciężkie sandały, skarpety, bluzę polową i szorty khaki z klapkami, które można było odwinąć i spiąć pod kolanami dla ochrony przed komarami z pobliskiego jeziora. Ale nikt nigdy nie korzystał z tych klapek, a młodsi oficerowie z reguły je odpruwali, bo wyglądały idiotycznie. Na podłodze obok łóżka stała pusta butelka. Wandowski spojrzał na nią i poczuł niesmak do samego siebie – pierwszy raz zabrał ze sobą tę cholerną butelkę do łóżka. Podniósł ją, zakorkował i wrzucił do wiadra na śmieci, a potem zszedł na dół. W kuchni krzątał się Barak, robił herbatę. Był Ewangelikiem w podeszłym wieku i pociągał nogami, ale wydawało mu się, że jest lokajem w angielskim stylu. Nigdy nim tak naprawdę nie będzie, miał jednak w sobie pewną godność i był uczciwy, a Wandowski zdawał sobie sprawę, że to cechy niezbyt często spotykane u austriackiej służby domowej. -Artur już wstał? – zapytał. -Tak, proszę Pana, już schodzi. Wandowski kiwnął głową. Na kuchence gotowała się w rondelku woda. Włożył jajko do wrzątku i nastawił minutnik. Ukroił dwie kromki chleba i zrobił grzanki. Posmarował je masłem i pokroił w paski, wyjął jajko z wody i odciął czubek. Do kuchni wszedł Artur. -Dzień dobry, tatusiu. Wandowski uśmiechnął się do swojego dziesięcioletniego syna. -Jak się masz, stary. Śniadanie gotowe. Mały zabrał się do jedzenia. Wandowski usiadł naprzeciw niego z filiżanką herbaty i przyglądał mu się przez chwilę. Artur często ostatnio rano wyglądał na zmęczonego. Kiedyś zawsze przy śniadaniu był pełen energii. Może źle sypia, bo jego przemiana materii przestawia się na dorosłe tory? A może to dlatego, że czyta po nocy kryminały, przyświecając sobie pod kołdrą latarką? Wszyscy uważali, że Artur to skóra zdjęta z ojca, ale Wandowski nie widział w nim podobieństwa do siebie. Dostrzegał natomiast w twarzy syna rysy jego matki: szare oczy, delikatną skórę i tę pełną lekkiej wyższości minę, kiedy ktoś mu się sprzeciwiał. Wandowski zawsze sam przygotowywał synowi śniadanie. Rzecz jasna służący doskonale mógł zadbać o chłopaka i robił to na ogół, Wandowski jednak cenił sobie ten mały rytuał. Często był to jedyny moment w ciągu dnia, który spędzał z synem. Nie rozmawiali wiele -Artur jadł, a Wandowski palił – ale to nie miało znaczenia. Najważniejsze było, że mogli razem rozpocząć dzień. Po śniadaniu Artur umył zęby, a Barak wyprowadził motocykl Wandowskiego. Artur pojawił się przed domem w szkolnej czapce, a Wandowski założył swoją, oficerską, po czym zasalutowali sobie wzajemnie. Artur wyskandował: -Panie Emilu, chodźmy wygrać tę wojnę! I wyszli… Niepostrzezenie minął dzień, przyszedł wtorek. Pan Emil przygotowywał sie w sprawach zawodowych do podróży pociągiem do Wiednia, i Arturowi udziela porannych korepetycji. Jajecznica byla juz gotowa, gdy ojciec zobaczył syna. Wiec zaczął tak: Jezus przemawiał jako Żyd. Jego spoleczne nauczanie bylo czymś totalnie nowym… Ewangelisci przekazali argumenty, ktore Jezus przytaczal w swym nauczaniu, a nie historycznego Jezusa. Czy o tym będziecie mówili na wieczornej schadce z przyjaciółmi? Artur przytaknal na znak aprobaty, uwielbiał opiekunczonosc ojca. Po chwili ojciec wprowadził do menu sniadaniowego inna jeszcze refleksje. To co on pisze, to nie chrzescijanska agenda, coś napisac- by zniszczyc Jezusa! Nie. Ale to nie jest takze łagodna bigoteria, czy wręcz udawana pobożność. Religia jest osadzona mocno w emocjach czlowieka. Zyjemy w naukowej rewolucji. A ludzie są zawsze racjonalisci. Religia w spoleczenstwie, jego zdaniem, to szczegolnie problem identycznosci. Czytamy w Biblii: Trzeciego dnia zgarnal wody spod nieba w jedno miejsce. I nazwal zbiorowiska wod morzem, a lady ziemia… Nakazal tedy by ziemia obrosla mnogimi odmianami roslin dajacych nasienie i drzew rodzacych owoce… Na samym koncu uczynił człowieka na wyobrażenie swoje… -Tatusiu, to ty jesteś wojskowym pisarzem, Artur zagadnął ojca. -Podają plotki nieprawdziwe o mnie… Pierwsza piosnka nieuczona jest. Synku, blogoslawiony rok ow, miesiac i niedziela, dnia czastka, miejsce… oczki, łuczek amora… A trzeba ” trzepac zwykle strzeliste akty i koronki.” Piescic chwilę, co swietych porzuca dla lūdzi, synku- kiedysmy sami tylko i soba zajeci…Ojciec uczył sie poezji na pamięć. Mów Bozi, Boze wyznaj tajemnice… Postac czlowieka wziales, nā chwilke czy od wieka? … Rodzaj ludzki w swych dziejach sie grzebie… Przez wzglad sluszny darujcie błedom przyjaciele… Kopacz ujmie trudu robocie! Ujmie troskom gwaltu. Bo tu wieczny ma przybytek Ojczyzna, nauka, cnota… Pojrzal Jehovah i w Niej upodobal sobie, pękły niebios zwierciadla, Biala golabka spadla. Grom, blyskawica! Stan sie, stalo: Matka dziewica, Bog cialo! Tu ojciec zamyslil sie i po chwili wyznał: Synku, dosyc prawne roztrzasac zasady naszych warcab.cdn.

A Simple Twist of Fate Saved Paul Newman’s Life During his WWII Service

Paul Newman was born in 1925 in Cleveland, Ohio, the second son of Arthur and Theresa Newman. His father, who was of Jewish descent, ran a sporting goods store. His mother was a Christian Scientist from the Austro-Hungarian Empire, and she had a love of the creative arts which she passed down to young Paul. He began acting in plays in elementary school and never really stopped. He’s best known for his acting career, and he played in about 60 films in the course of his 50 years in the business. Despite his incredible body of work, Newman remained very humble about his accomplishments and always believed himself to be lucky to get to do what he did. Those beliefs had their genesis in a time before he became a big Hollywood actor. They had their roots in the period when he served his country during World War II. Newman enlisted in the Navy right after he completed high school, joining the V-12 program at Yale, with hopes of becoming a pilot. Unfortunately Newman was found to be color-blind, which made him ineligible to fly. Instead, he was shipped off to basic training and ended up becoming a gunner and rear-seat radioman for torpedo bombers. He was sent to Barber’s Point in 1944 where he was part of the operation of torpedo bomber squadrons meant to train replacement pilots for the war effort. After that, he was sent to an aircraft carrier, where he was a turret gunner for an Avenger torpedo bomber. According to Newman’s Own Foundation, one event occurred during his time in the navy that deeply affected his beliefs about humility and luck. When his squadron was in Saipan, attached to USS Bunker Hill, the pilot of the plane Newman was assigned to picked up an ear infection. As a result, the plane was grounded and didn’t go when the rest of the squadron was deployed with the Bunker Hill. Several days after the deployment, the ship was hit by kamikazes and destroyed, along with all hands. That one simple twist of fate – the pilot’s ear infection – meant the difference between his life and death. It was a fact he remained aware of his whole life. Newman certainly did see some combat during his time in the Pacific, though, and was decorated for it. During his Navy years, he was awarded a Combat Action Ribbon and also Combat Aircrew Wings for his work as a gunner and radioman. His other honors included the American Area Campaign Medal, a Good Conduct Medal, and a World War II Victory Medal. After the Japanese surrender, he spent the last few months of his active duty service in Seattle, as part of a land-based support unit, and was discharged from the Navy in 1946. He used the GI Bill to enroll in Kenyon College in Ohio and received BAs in both Drama and Economics. Later, he spent a year at the Yale School of Drama before heading to New York and studying at the Actor’s Studio. The rest of his life is much better known – his prolific acting career, his love of, and involvement with, auto racing, his family life, and his “Newman’s Own” line of salad dressings and pasta sauce. American actor Paul Newman (1925 – 2008) with his wife, actress Joanne Woodward, circa 1963. Of the latter, Newman’s Own has earned well over $100 million – more than he earned in his acting career – and he donated all of it to various charities. In 2005, he also created the Newman’s Own Foundation, with the purpose of supporting military personnel, veterans, and their families. Since 2010, the foundation and Newman’s Own, Inc. have donated over $18.6 million to help the men and women who serve. The foundation has given grants to a wide range of nonprofits who offer services to Veterans and military personnel including education services, entrepreneurship, and other services as well. It’s all part and parcel of Newman’s unfailing awareness both of his own blessings in life and the power of a little bit of luck in transforming lives. (See, © The Vintage News 2014-2018) A simple twist of fate He saved Paul. Newman’s life. But in addition to happiness, you need the enormous grace of God, which radiates from the presence of parents and the preservation of peace of heart throughout life.

Jacob William Rees-Mogg (born 24 May 1969) is a British politician who has been the Member of Parliament (MP) for North East Somerset since 2010. A member of the Conservative Party, he has been ideologically characterised as a High Tory and social conservative with reactionary, traditionalist, right-wing populist or on the far right of the Conservative Party.Rees-Mogg was born in Hammersmith, London, and was educated at Eton College, then studied History at Trinity College, Oxford, and was president of the Oxford University Conservative Association. The EU is a thread for democracy, he pleased to say. There are some quotes led through him. I’m sure Theresa May does not want to split the Conservative Party and therefore she will find that the inevitable consequence of the parliamentary arithmetic is that she will need to change it (the Brexit policy) to keep the party united… It is crucially important as it shows how well founded concerns over the Chequers conclusions are, if the Brexit Secretary could not support them they cannot genuinely be delivering Brexit… Share your thoughts on Jacob Rees-Mogg’s quotes with the community. Missing a quote of Jacob Rees-Mogg? Know another good quote of Jacob Rees-Mogg? Don’t keep it to yourself! You can this follow.

studied History at Trinity College, Oxford, and was president of the Oxford University Conservative Association. The EU is a thread for democracy, he pleased to say. There are some quotes led through him. I’m sure Theresa May does not want to split the Conservative Party and therefore she will find that the inevitable consequence of the parliamentary arithmetic is that she will need to change it (the Brexit policy) to keep the party united… It is crucially important as it shows how well founded concerns over the Chequers conclusions are, if the Brexit Secretary could not support them they cannot genuinely be delivering Brexit… Share your thoughts on Jacob Rees-Mogg’s quotes with the community. Missing a quote of Jacob Rees-Mogg? Know another good quote of Jacob Rees-Mogg? Don’t keep it to yourself! You can this follow.

  

  

Stanislaw Barszczak, Pretensje do Aniola Stroza.

-Jeszcze raz zastanawiam się, czy to, co czujemy dziś w naszych sercach, nie jest takie, jak te krople deszczu wciąż spadające na nas z przemoczonych liści powyżej, choć z samego nieba jakby przestało naraz padać. Zastanawiam się, jaki powod tego, ze bez naszych wspomnien nasza miłość znika i umiera… Gdy było już za późno na ratunek, było jeszcze wystarczająco wcześnie, aby zemścić się… Czy jesteś tego pewna, matko, ze chcesz uwolnić się od tej mgły? Czy nie jest lepiej, że niektóre rzeczy pozostają ukryte przed naszymi umysłami? To może pozostac bez wartosci dla niektórych, matko, ale nie dla nas. Moj sekretarz i ja chcielibyśmy znów spędzić szczęśliwe chwile, które wspólnie spędziliśmy razem. Być okradzionym z nich to tak, jakby złodziej przyszedł w nocy i odebrał nam to, co najcenniejsze… Jednak wciaz mgła pokrywa wszystkie wspomnienia, zarówno złe, jak i dobre. Czy tak nie jest, matko? -Będziemy musieli przywrocic pamieci takze te zle wspomienia, nawet jeśli sprawią, że będziemy płakać lub drżeć z gniewu. Czyż nie jest to życie, którym się podzieliliśmy u kolebki wspolnego losu. Kto wie, co się stanie, gdy ludzie z blyskotliwymi językami sprawią, że prymitywne pretensje będą rymowane ze świeżą żądzą ziemi i podboju? W jaki sposób stare rany mogą się goić, podczas gdy robaki pozostają tlustymi? Jak można nienawidzić tak głęboko za czyny jeszcze nie zrobione? (po chwili) Czy nadal tam jesteś, Aniele? -Wciąż tutaj, matko… Para malzonkow może twierdzić, że jest związana miłością, ale my, żeglarze, możemy widzieć zamiast tego uraze, gniew, a nawet nienawiśc, albo wielka jałowość, czasami lęk przed samotnością i nic więcej… Kim jest Bóg z bezgraniczną łaską, matko? Kpisz sobie ze mnie jak z pogańskiego syna, ale bogowie moich przodków realizuja wyraźnie swoje drogi i z surowo karą, kiedy łamiemy ich prawa. Twój chrześcijański Bóg miłosierdzia daje ludziom prawo do ścigania ich chciwości, ich żądzy ziemi i krwi, wiedząc, że kilka modlitw i niewielka pokuta przyniosą przebaczenie i błogosławieństwo. Ten gigant, matko, kiedyś dobrze pochowany, teraz się porusza. Kiedy wkrótce się podniesie, tak jak zechce, przyjazne więzi między nami pokażą się niczym węzły, które młode dziewczęta robią dla łodyg małych kwiatów… -Niebezpieczeństwo nie jest wartka rzeka, przyjacielu, ale jej powolnością… Czy też pokój na zawsze zbudowany na rzezi i oszustwie maga? Zeglarzu, mówiłam do ciebie szczerze i mam nadzieję, że nie wpłynie to na twoją wcześniejszą ocenę nas, jako rodzicow. Sądzę bowiem, że niektórzy usłyszą moje słowa i pomyślą, że nasza miłość jest wadliwa i zepsuta…Ale Bog zapamieta powolny a pelen milosci krok pary malzonkow podeszlych w latach ku sobie nawzajem i zrozumie jak czarne cienie sa czescia calosci. Olivier wziął miecz matczynych slow w obie ręce, zaraz tez jakby podniósł sie, a postawa jego przybrała niewątpliwą wielkość. Jozef umieścił pewne notatki obok fragmentów swoich partytur muzycznych. Olivier nie znal wowczas ich znaczenia. I powiedział, że musimy przygotować się na pewne chwile, aby poradzić sobie z nimi sprawnie, na wypadek, gdybyśmy nagle musieli przejąć kontrolę nad naszym rozumem. Te czasy istnieją dla nas wszystkich, powtarzał. Tak samo jak żadna partytura nie opiera się tylko na jednym skoku lub poziomie wysiłku muzyków w orkiestrze. Czasami polega ona na ciszy. To było dziwne ostrzeżenie, które należalo przyjąć, aby zaakceptować, że nic już nie jest bezpieczne. Synkopa powiedział, palcami wskazującymi na cudzysłów, a mysmy wypowiadali słowo, a potem tłumaczenie, lub po prostu kiwalismy znużonym rozpoznaniem . Olivier przyzwyczail się do papugowania sytuacji. Połowa życia miast ma miejsce w nocy – ostrzegał takze ojciec. Bowiem istnieje bardziej niepewna moralność, niż sądzę, pomyslcie -mowil- wybieramy życie, w którym czujemy się najbezpieczniejsi. Kiedy mówisz, że próbujesz wspomnień, musisz być w stanie sierocym. Więc tego, czego brakuje w tobie, powiedzmy jakichs rzeczy, one przychodza niemal od niechcenia do ciebie. Pamiętnik jest straconym dziedzictwem, zdajesz sobie z tego sprawę pozniej, w tym czasie musisz nauczyć się, jak i gdzie szukać. W powstałym autoportrecie wszystko się rymuje, ponieważ wszystko zostało odbite. Jeśli w przeszłości odrzucono jakis gest, teraz widzisz go w posiadaniu innego. Olivier wierzył, że coś w jego matce musi się w nim rymować. Ona w jej małej sali luster i on w jego. Utracona sekwencja w życiu, jak mówią, jest rzeczą, którą zawsze szukamy. Zamawiamy nasze życie z ledwo rysujacymi sie historiami, mamy wkroczyć na teren bez granic między dojrzewaniem a dorosłością. Twoja własna historia jest tylko jedna, a może nie tak ważna. Jaźń nie jest najważniejsza. Jeśli rana jest wielka, nie można jej przekształcić w coś, co się da wyrazic, bo zaledwie można ją jedynie zapisać. Matka Oliviera, ona musiała dostrzec, jak można zaciemnić i uczynić cos niewidzialnym lub co najmniej odległym od tego, co jest nieszczęśliwe lub niebezpieczne w życiu. Jej ostateczna umiejętność w świetle reflektorów i fikcyjnego grzmotu, pozwoliła jej wyjaśnić dla siebie, co było prawdą, a co było fałszywe, bezpieczne i niebezpieczne. Ludzie nie są tym, za kogo się uważaja. Bo jest ktoś, kto ogląda ich z nieznanego miejsca. W ten sposób odkrywamy prawdę, ewoluujemy? Gromadząc takie niepotwierdzone fragmenty? Spostrzegl Olivier. Czy wszyscy, którzy pozostali niespełnieni i utracili mnie, staną się jasni i ewidentni, gdy spojrzę wstecz za siebie? Nasi bohaterowie zwykle nie uczą nas ani nie prowadzą po pewnym czasie. Zamiast tego wybierają ochronę ostatniego terytorium, w którym się znaleźli. Myśl o codziennej awanturze zastąpiona jest niemal niewidocznymi potrzebami. Ci, którzy niegdyś szykowali tradycje, z którymi walczylismy ze śmiechu, teraz zapewniają tylko śmiech, a nie kpiny. Jesteśmy głupcami jako nastolatkowie. Mówimy źle, nie wiemy, jak być skromnym lub mniej nieśmiałym. Łatwo oceniamy. Ale jedyną nadzieją, która nam dano, choć tylko z perspektywy czasu, jest to, że się zmieniamy. Uczymy się, ewoluujemy. To, kim jestem teraz, zostało ukształtowane przez cokolwiek mi się przydarzyło, nie przez to, co osiągnąłem, ale przez to, jak się tu dostałem. Ale kogo zraniłem, żeby tu dotrzeć? Kto poprowadził mnie do czegoś lepszego? Lub przyjął kilka drobiazgów, w których byłem kompetentny? Kto nauczył mnie śmiać się, kiedy kłamałem? I kto to był sprawił, że zawahałem się przed tym, w co uwierzyłem, kto byl osobą, która towarzyszyla mi, a teraz żyje w wielu miejscach i umrze wszędzie. Olivier zauważył, że jej przesłanie łamie serce w jego ostrożności. Matka, ona była zorganizowana, żarliwie zadbana, podczas gdy on Olivier był dzikim bratem królika, pozostawiając coś zawsze za soba, co wyglądało jak ścieżka rozbijanego huraganu, gdziekolwiek się udał. Upuścił buty, płaszcz z borsuka, popiół z papierosów, ręcznik do naczyń, czasopisma z roślinami, kielnie, leżące za nim na podłodze, pozostawiając wymyte błoto z zmniaków w zlewie. Jak to sie stalo, ze rodzice znalezli Oliveira na moscie w Wenecji. On chcial im uciec podczas tek wycieczki. Jakkolwiek on ich kochal. Jozef i Lucyna przystawali do siebie, jak dwie spaczone deski, a jednak jakoś zycie toczylo sie dalej… Oni wierzyli, ze Olivier bedzie im podpora na ich sedziwe lata. Gdy na zamężną kobietę pada podejrzenie, że należy do kogo innego, cały świat urządza na nią jedną wielką obławę, często pełną bezmyślnego okrucieństwa, ktos powiedzial. Jak i to, ze nie może być nic bardziej gnębiącego dla człowieka, który prawdziwie kocha, jak to poczucie, że przynosi zło i szkodzi istocie kochanej. Wola ludzka kończy się tam, gdzie zaczyna się miłość. Ale zdarzylo pozniej to najgorsze, matka Oliviera odeszla z nim pozostawiajac Jozefa w wielkim miescie.
Olivier byl sam w pokoju.Promień słońca wchodził przez szybę i oblewał jasnością złotą, rozczochraną główkę dziecka i twarz. W polu grała mu bylica, w sadku pod chałupą ćwirkotały wróble, aż się wiśnie trzęsły. Wieczorami wsłuchiwał sie we wszystkie głosy, jakie są na wsi, i myślał sobie, że cała wieś gra.
Matka zgodzila sie wyslac Oliviera do szkol. Tam w kuzni Bozi byl nauczyciel i wychowca w jednej osobie. Był to człowiek mający nie tylko ciało, lecz i duszę z żelaza. Umiał łamać innych, umiał i siebie. W miescie Olivier ujrzal raz pochod, w ktorym najokazalej przedstawiał się regiment kaszubski, w błękitnych koletach z żołtymi ładownicami, złożony z tęgich na schwał chłopów, rosłych i tak dobranych, że jeden wydawał się być drugiemu bratem. Oni kochali swe zony i matki. Potem wrocil do siebie na obiad, a slonce przez szyby grzalo niemilosiernie. Siostry Sluzebniczki halasowaly w kuchni. A jak sobie co baby wbiją w głowę, obcęgami nie wyciągniesz, powiedzial poeta.
Wieczorami widywal sie z wychowawca, bo ten dostatni tez byl kibic i zapalony teatroman. Olivier z jego oczu wyczytal takze to: gdy pożyjesz dłużej, poznasz bracie, że gdy ktoś chce czegoś na świecie dokazać, temu nie wolno ni własnej, ni cudzej słabości folgować, nie wolno większych spraw dla mniejszych poświęcać… Bogowie i ludzie szukają miłości. Jakkolwiek
“głupota” w niczym nie jest gorsza od mądrości i w niczym się od niej nie różni… Jozef i Lucyna nie byli gorszymi osobami od innych. Jak wiecie može, miłość nie jest całkowicie ślepą, ale cierpi na daltonizm.Można kobietę kochać nie taką jaka jest, ale taką jak by być mogła. Olivier kochal matke bardziej. Bo ona kipiala energia w jego swiecie. Skadinad najenergiczniejszy człowiek potrzebuje, by go ktoś kochał. Inaczej czuje w sobie śmierć i jego energia zwraca się przeciw życiu. Pani Lucyna wyrazala przed Olivierem cala siebie, gdy byla z Olivierem: -Nie, syneczku,ja nie chcę płakać… tylko mi się tak… oczy pocą… Dobroć serca jest tym, czym ciepło słońca: ona daje życie. Ale Olivier jeszcze ani raz nie kleknal przed matka. Nie myslal wiele, može tylko to, ze Gwiazdka nadziei niknie ostatnia. Tak wyrosl na kowala swego lošu. Bardzo czesto teraz otwieral okno do krzyczących za oknem dzieci, które przeszkadzały mu w pracy.
Kto kocha- ten wierzy. Kto się kocha, temu się zwykle zdaje, że każdy sięga po przedmiot jego miłości. Zawsze szedl z duchem czasow. Miłość potrzebuje gniazda jak ptak, miłość uszlachetnia wprawdzie wszystko, ale tylko wówczas, gdy jest wielką, gdy jest jedna na całe życie, podpisywal sie obiema rekoma pod tymi slowami. Można kochać a nie lubić. W takim właśnie razie miłość gorzknieje do tego stopnia, że może stać się wiekuistym nieszczęściem. I tak na przyklad muzyka balowa sprawia, że matki słyszą gorzej niż zwykle, a ich syn lepiej.
Nie rzeczywistość sama, ale serce, z jakim ku niej przystępujemy, daje rzeczom kształty i kolory, to powiedzial Olivier do matki nieswiadomie.
On sam potem bywal zawsze otwarty na drugą połowe ludzkiego zycia. Widzial w niej podobieństwo do rwącej rzeki, która gdy wyleje, zatapia równiny, przewraca drzewa i domy, zabiera grunt w jednym miejscu, układa w innym, każdy przed nią ucieka, każdy ustępuje przed jej wściekłością, nie mogąc jej się oprzeć. Lecz chociaż taką jest rzeka, nie znaczy, że ludzie, gdy spokój powróci nie moga zabezpieczyć się groblami i tamami w taki sposób, żeby ona, przybierając później, płynęła kanałem, albo żeby jej impet nie był tak nieokiełznany ani tak szkodliwy.
Olivier ze wzgledu na nauczyciela pokochal Imperium Rosji, za to pod wieczor jego dziecinstwa poddal sie urokowi przyrodzonej sympatii ku Francuzom. Jakkolwiek
nieznajomość historii u Francuzów równa się w wielu razach osławionej nieznajomości geografii. Ale teraz juz gra role medrca. Jako sierota świata z uwiedlym kwiatkiem cnoty, a rownoczesnie prawdziwy mędrzec, zawsze jest ze swego losu zadowolony. Na goscincu swego domostwa zdaje sie powtarzac jeszcze wciaz:
Przyjaźń z kobietą zawsze kończy się miłością. Tylko bardzo małe świeczki gasną od westchnień. I wypatrujac za oknem horyzontu z daleka, jedzie lokalna kolejka nieprzerwanie dalej przed siebie.