Stanisław Barszczak, Wheelbarrow boy… Sanaa or Sana, is the largest city in Yemen and the centre of Sanaʽa Governorate. The city is not part of the Governorate, but forms the separate administrative district of “Amanat Al-Asemah”. Under the Yemeni constitution, Sanaʽa is the capital of the country, although the seat of the internationally recognised government moved to Aden in the aftermath of the September 21 Revolution. Aden was declared as the temporary capital by President Abdrabbuh Mansur Hadi in March 2015. Sanaʽa is one of the oldest continuously inhabited cities in the world. At an elevation of 2,300 metres (7,500 ft), it is also one of the highest capital cities in the world, and is next to the Sarawat Mountains of Jabal An-Nabi Shu’ayb and Jabal Tiyal, considered to be the highest mountains in the country and amongst the highest in the region. Sanaʽa has a population of approximately 3,937,500 (2012), making it Yemen’s largest city. The Old City of Sanaʽa, a UNESCO World Heritage Site, has a distinctive architectural character, most notably expressed in its multi-storey buildings decorated with geometric patterns. In the conflict that raged in 2015, bombs hit UNESCO sites in the old city. Located here is the Al Saleh Mosque, the largest in the city. The old fortified city has been inhabited for more than 2,500 years and contains many intact architectural gems. It was declared a World Heritage Site by the United Nations in 1986. Efforts are underway to preserve some of the oldest buildings some of which, such as the Samsarh and the Great Mosque of Sanaʽa, are more than 1,400 years old. Surrounded by ancient clay walls which stand 9-14 metres (30-46 ft) high, the Old City contains more than 100 mosques, 12 hammams (baths) and 6,500 houses. Many of the houses resemble ancient skyscrapers, reaching several stories high and topped with flat roofs. They are decorated with elaborate friezes and intricately carved frames and stained-glass windows. One of the most popular attractions is Suq al-Milh (Salt Market), where it is possible to buy salt along with bread, spices, raisins, cotton, copper, pottery, silverware, and antiques. The 7th-century Jāmiʿ al-Kabīr (the Great Mosque) is one of the oldest mosques in the world. The Bāb al-Yaman (“Gate of the Yemen”) is an iconized entry point through the city walls and is more than 1,000 years old. A commercial area of the Old City is known as Al Madina where development is proceeding rapidly. In addition to three large hotels, there are numerous stores and restaurants. The area also contains three parks and the President’s palace. The National Museum of Yemen is located here… Miss Jennifer had been in the Old City, suddenly she sung old song that she had known many years ago: I still have a thousand dreams, deep inside of me, they could become the truth, it is up to you alone. Dreams from my heart. Keep the feelings warm. It is even better to wake up, in love with your arm. I need to tell you I was often in love. But only through you a new tenderness was born in me, I never want to lose anymore. She does me so much good, never leave me alone anymore. I still have 1000 dreams. Deep within me, deep within me. But when they become truth, it’s up to you alone. Dreams from my heart. Keep the feelings warm. It is even better to wake up, in love with your arm. I still have 1000 dreams. Deep within me, deep within me. But when they become truth, it’s up to you alone. Dreams from my heart. Keep the feelings warm. It is even better to wake up, in love with your arm.(to be continued)

Stanisław Barszczak, Wheelbarrow boy.

1. An American journalist and author recounts her story of Yemen’s charms.

When Jennifer Steil took on the challenge of editing the Yemen Observer for a year, she was prepared for an adventure. But what the American journalist had not bargained for was falling in love with the country and eventually leaving with a fiancé and baby in town. “It was a wonderful place to live and ended up being the most exciting and rewarding year of my life,” she recalls on a visit to Abu Dhabi, where she was invited to speak at last week’s book fair. The 43-year-old, who wrote about her experiences in the book ‘The Woman Who Fell from the Sky,’ was first enticed to the Arab country by a former boyfriend. Then living in Yemen, he invited her to teach a three-week training course at the daily newspaper to journalists who had no notion of how to investigate and report stories. Before leaving for her first foray to the Middle East in 2006, Steil had little idea of what to expect, other than preconceptions of it being “the ancestral homeland of Osama bin Laden and full of terrorists and bombings”. Instead, she was seduced by its lush, fertile plains, verdant mountains, the “fantasia in gingerbread” of the ancient city of Sanaa and the balmy beaches of Soqotra island in the south.
Laced throughout her evocative descriptions of Sanaa’s winding labyrinthine streets, men asleep in wheelbarrows and the multitude of qamaria, or stained glass windows, casting coloured shadows like gems, is a deep affection for the country, which eventually became her home for four years. For it did not take long for her to decide to return after that three-week introduction when the newspaper’s owner offered her the post of editor.”I had the most incredible three weeks and felt I had just touched the tip of the iceberg of what the reporters wanted to know. I met the most ambitious, excited, eager journalists and they had a million questions for me,” she says. Back at her desk at The Week magazine in New York, where she held the post of science editor, she felt dispirited at the thought of the “years dwindling away with little to show for them”. She says: “I thought: ‘I’m insane to give up this opportunity. No one else on earth is going to hand me a newspaper [to run].’ ” So she packed in her US$60,000-a-year job (Dh220,000) and headed back to Yemen, this time to knock the English language newspaper into shape. Along the way, she formed lasting friendships with the three women in the newsroom, attending their weddings and celebrations and joining in qat chews, the leaf-chewing ritual that forms the fabric of Yemeni social life. “It overwhelmed me how much I was welcomed,” she says. “Yemenis were the friendliest people I had ever met. It was one of the happiest years of my life and one of the hardest.” There were plenty of challenges with the male staff resisting change or disappearing for hours on end to chew qat while her attempts to introduce ethical reporting often conflicted with the newspaper owner’s dual role as media adviser to Ali Abdullah Saleh, the president at the time.
“The women worked much harder,” she says. “I feel if Yemen were run by women, it would be much better. To even get to the newsroom, a lot of the women had already fought so many battles.” Just a few weeks before she was due to leave the country in September 2007, she met her current partner Tim Torlot, 54, who was then the British ambassador to Yemen. Steil’s book ends with him walking out on his 23-year marriage and inviting her to return to Yemen to live with him at the ambassadorial residence in the spring of 2008. But her story did not end there. There was a hostage situation when, hiking in the mountains with friends while six months pregnant, she was held at gunpoint by a “crazy sheikh” for several hours and only released when the British embassy intervened. She gave birth to their daughter Theadora in November 2009 but had to leave in May 2010 after a suicide bomb attack on Torlot’s cavalcade. Although he was not injured, it was decided it was not safe for her or their daughter to stay. Torlot joined them six months later when he had completed his posting and the family now lives in London, where he works on the Middle Eastern desk of the British government’s foreign and commonwealth office, waiting for his next ambassadorial assignment. While Steil – who is working on a novel – says she would think twice about going on dangerous reporting missions now that she is a mother, she has not lost her appetite for adventure and rues not being able to cover the groundswell of change in Yemen this year, which saw Saleh ceding power after 33 years. “I only left Yemen because I had to. If I did not have a daughter, I would have been there this year reporting,” says Steil. “My daughter spent the first few months of her life there and I want her to go back and see where she first encountered life. ” Going to Yemen changed my life entirely. It was the best decision I ever made. I owe everything I am today to Yemen; it is a very special place.”
(story to be continued)

Stanisław Barszczak, Wyznania belfra (koniec) Odkrywasz, na przykład, że świadkowie twojego życia posiadają mniej pewności, co do tego, kim jesteś lub kim byłeś… Ja osobiście czasami próbowałem sobie wyobrazić rozpacz, która prowadzi do samobójstwa, próbowałem wyczarować zgliszcza i jądro ciemności w życiu, kiedy tylko śmierć pojawia się jako światełko światła: innymi słowy, dokładne przeciwieństwo normalnego stanu życia… Wszystko w sztuce zależy od ujęcia: historia mrówek może być równie piękna, jak historia Aleksandra. Musisz pisać zgodnie ze swoimi uczuciami, upewnij się, że te uczucia są prawdziwe i niech wszystko inne będzie zawieszone. Kiedy linia jest dobra, przestaje należeć do każdej szkoły. Linia prozy musi być tak niezmienna jak linia poezji. To był powolny i bolesny interes w życiu, odkrywając, że teoria miłości nie pasuje do rzeczywistości życia. To było jak oczekiwanie, aby móc napisać symfonię, ponieważ kiedyś czytałem, powiedzmy, podręcznik kompozycji. I to była cała ta część – sposób w jaki musieliśmy żyć. Stłumiłeś jęk, kłamałeś o swojej miłości, oszukałeś prawowitego szefa i wszystko w imię honoru. To był cholerny paradoks – aby zachowywać się dobrze, trzeba zachowywać się źle. Musimy być precyzyjni odnośnie miłości, jej języka i gestów. Jeśli ma to uratować nas, musimy spojrzeć na to tak jasno, jak powinniśmy nauczyć się patrzeć na śmierć. Kiedy jesteśmy młodzi, wszyscy powyżej trzydziestego roku życia wyglądają na mężczyzn w średnim wieku, wszyscy również ponad pięćdziesięcioletni. A czas, który upływa, potwierdza, że ​​nie byliśmy tacy źli. Te małe różnice wieku, tak istotne i tak obrzydliwe, kiedy jesteśmy młodzi, ulegają erozji. Kończymy wszyscy należąc do tej samej kategorii, co osoby nie-młode. Nigdy nie myślałem o tym zbyt wiele. Większość ludzi, moim zdaniem, kradnie wiele z tego, co zaledwie jest. Gdyby nie to, jakie byłyby biedne przedmioty. W idealnym świecie młody człowiek nie powinien być osobą ironiczną. W tym wieku ironia zapobiega wzrostowi, hamuje wyobraźnię. Najlepiej zacząć życie w radosnym i otwartym stanie umysłu, wierząc w innych, będąc optymistą, szczerze mówiąc o wszystkim. A potem, starać się lepiej zrozumieć rzeczy i ludzi, rozwinąć poczucie ironii. Naturalny rozwój ludzkiego życia to od optymizmu do pesymizmu; a poczucie ironii pomaga uspokoić pesymizm, pomaga osiągnąć równowagę, harmonię. Książki mówią: zrobiła to, ponieważ. Życie mówi: zrobiła tak. Książki są tam, gdzie wyjaśnione są ci rzeczy; życie jest tam, gdzie rzeczy nie są. Serce mojego życia; życie mego serca… Bóg wie, że możesz mieć komplikacje i trudności bez jakiejkolwiek kompensacyjnej głębi czy powagi. Zacznij od stwierdzenia, że ​​wyobraźnia jest wyłączną odpowiedzialnością, chyba że istnieją mocne dowody, że jest inaczej. Im lepiej znasz kogoś, tym gorzej widzisz -a im gorzej, tym łatwiej można to przenieść na fikcję. Ta ostatnia może być tak bliska, że nie ma ostrości, nadto nie ma działającego powieściopisarza, który rozwiałby ten zamęt. Ale dlaczego mielibyśmy oczekiwać, że wiek nas uspokoi? Jeśli nie życiowym biznesem jest nagradzanie zasługami, to dlaczego działalność życiowa powinna dawać nam ciepłe, wygodne uczucia do końca? Jaki możliwy ewolucyjny cel mógłby służyć nostalgii? Czy to było tak, że kolory przygasły, gdy oko znalazło się w podeszłym wieku? A może raczej w młodości twoje podekscytowanie światem przeniosło się na wszystko, co widziałeś i rozjaśniło? Życie to nie tylko dodawanie i odejmowanie. Jest także akumulacja, mnożenie, utrata, porażka. Była para, kochali się bardzo. W pewnym momencie, prędzej czy później, z tego lub innego powodu, jeden z nich zostanie zabrany. A to, co jest zabrane, jest większe niż suma tego, co tam było. To może nie być matematycznie możliwe; ale jest to emocjonalnie możliwe. Większość z nas ma tylko jedną historię do opowiedzenia. Nie chodzi mi o to, że w naszym życiu dzieje się tylko jedno: są niezliczone wydarzenia, które zamieniamy w niezliczone historie. Ale liczy się tylko jedna, tylko jedną warto wypowiedzieć. Kto powiedział, że pamięć jest tym, o czym myśleliśmy, że zapomnieliśmy? Powinno być dla nas oczywiste, że czas nie działa jako utrwalacz, a raczej jako rozpuszczalnik. Ale nie jest to wygodne – nie jest to przydatne – w to uwierzyć; nie pomaga nam w życiu; więc to ignorujemy. Pomyślał przy tym o próbie wyjaśnienia czegoś, co niedawno zauważył na swój temat: że jeśli ktokolwiek go obraził, albo któryś z jego przyjaciół, tak naprawdę nie miał nic przeciwko obrażaniu go, to podlega korekcie.. Natomiast jeśli ktoś obraził historię, którą kochał, w jego umyśle pojawiło się coś wulgarnego i wulkanicznego. Nie był pewien, co to może znaczyć – może z wyjątkiem tego, że zmienił życie i sztukę, które kroczą z powrotem do przodu, do góry nogami. Kiedy byłem jeszcze dość młody, miałem kompletne przeczucie życia. To było jak mdły zapach gotowania sera: nie musisz go jeść, żeby wiedzieć, że to sprawi, że zwymiotujesz. Nie można kochać kogoś bez wyobrażeniowego współczucia, bez zaczynania widzieć świata z innego punktu widzenia. Nie możesz być dobrym artystą lub dobrym duszpasterzem bez tej zdolności. Pokaż mi tyranów, którzy byli wielkimi kochankami. Nie dziwię się, że niektórzy wolą książki. Książki mają sens życia. Jedynym problemem jest to, że życie, które mają sens, to życie innych ludzi, nigdy własnych. A czas … jak czas najpierw nami ziewa, a potem nas miesza. Myśleliśmy, że jesteśmy dojrzali, gdy tylko jesteśmy bezpieczni. Wyobrażaliśmy sobie, że jesteśmy odpowiedzialni, ale byliśmy tylko tchórzliwi. To, co nazywane było realizmem, okazało się raczej sposobem unikania rzeczy niż stawienia im czoła. Czas … daje nam wystarczająco dużo czasu, okazuje się, że nasze najlepiej wspierane decyzje będą wydawać się chwiejne, nasze pewniki będą kapryśne. Każda historia miłosna jest potencjalną żałobną historią. Jeśli nie, to później. Jeśli nie dla jednego, to dla drugiego. Czasami dla obu. W tamtych czasach wszystko było prostsze: mniej pieniędzy, brak urządzeń elektronicznych, mała moda na tyranię, żadnych dziewczyn. Nie było nic, co odciągnęłoby nas od naszego ludzkiego i synowskiego obowiązku, który polegał na studiowaniu, zdawaniu egzaminów, wykorzystywaniu tych kwalifikacji do znalezienia pracy, a następnie ułożeniu drogi życia pełniejszej aniżeli mieli nasi rodzice. Musisz być odpowiedzialny za własne szczęście – nie możesz oczekiwać, że przejdzie przez drzwi jak paczka. Poza tym, że nie żyjesz z tymi, których kochasz, najgorszą torturą jest życie z tymi, których się nie kocha. A jednak przy najmniejszej przyjemności i bólu potrzeba nam tylko pouczenia o nietrwałości czasu. Niektóre emocje przyspieszają, inne spowalniają; okazjonalnie wydaje się, że zaginęły – aż do momentu, w którym naprawdę emocja zaginie, nigdy nie powróci. I to jest życie, prawda? Niektóre osiągnięcia i pewne rozczarowania. Było to dla mnie interesujące, choć nie narzekałbym i nie byłbym zdziwiony, gdyby inni mniej to zauważyli. Życie zawsze odrzucało prostotę. Ale to wciąż oczy, na które patrzymy, prawda? Tam właśnie znaleźliśmy tę drugą osobę, miłość życia… Czytanie jest umiejętnością większości, ale sztuką mniejszości. Niektórzy przyznają się do obrażeń i starają się je złagodzić; niektórzy spędzają życie próbując pomóc innym, którzy są w tarapatach; a następnie są tacy, których główną troską jest unikanie dalszych szkód dla siebie, bez względu na koszty. A to są ci, którzy są bezwzględni i tacy, co do których należy zachować ostrożność. Pisarz ma niewielką kontrolę nad osobistym temperamentem, nad historycznym momentem, i jest tylko częściowo odpowiedzialny za własną estetykę. Połączyłeś dwie osoby, które wcześniej nie zostały połączone; a czasami świat się zmienia, czasem nie. Mogą się rozbić i spalić lub spalić i rozbić. Ale czasami powstaje coś nowego, a potem świat się zmienia. Razem, w tym pierwszym uniesieniu, w tym pierwszym krzykliwym poczuciu uniesienia, są te osoby większe niż ich dwa oddzielne ja. Razem widzą dalej i widzą wyraźniej. Bycie bohaterem było znacznie łatwiejsze niż bycie tchórzem. Żeby zostać bohaterem, musiałeś odważyć się tylko na chwilę – kiedy wyjąłeś broń, rzuciłeś bombę, nacisnąłeś detonator, pozbyłeś się tyrana i wyjechałeś także z sobą. Ale bycie tchórzem miało rozpocząć karierę, która trwała całe życie. Nigdy nie mógłbyś się zrelaksować. Musiałeś przewidzieć następną okazję, kiedy będziesz musiał wymyślać dla siebie wymówki, mieszać, lamentować, ponownie zaznajamiać się ze smakiem gumowych butów i stanem własnego upadłego, bezwstydnego charakteru. Bycie tchórzem wymagało uporczywości, wytrwałości, odmowy zmiany – co stało się w pewnym sensie rodzajem odwagi. To jest prawdziwa różnica między ludźmi: nie pomiędzy tymi, którzy mają sekrety a tymi, którzy nie mają, ale między tymi, którzy chcą wiedzieć wszystko, a tymi, którzy nie wiedzą. To poszukiwanie jest znakiem miłości, którą utrzymuję. Być może było tak również, że przez całe życie były wewnętrzne zmagania, w końcu nie było nic więcej niż to, co inni widzieli. To była twoja natura, czy ci się to podobało, czy nie. Z religią jest różnie, rozpada się i wznosi na szczyty, ikona pozostaje; narracja jest zapomniana, ale jej reprezentacja wciąż magnetyzuje. Ale wtedy już zaczynasz rozumieć, że nagroda za zasługi nie jest życiową sprawą. Być może po prostu czuję się bezpieczniej z historią, która została mniej więcej uzgodniona. A może to znowu ten sam paradoks: historia, która dzieje się pod naszymi nosami, powinna być najczystsza, a jednak jest najbardziej rozpływająca się. Żyjemy w czasie, to nas ogranicza i definiuje, a czas ma mierzyć historię, prawda? Ale jeśli nie możemy zrozumieć czasu, nie potrafimy uchwycić jego tajemnic tempa i postępu, jaką szansę mamy z historią – nawet naszą małą, osobistą, w dużej mierze nieudokumentowaną jej częścią? Najlepszą formą rządu jest ta, która umiera, ponieważ oznacza to, że ustąpiła miejsca innemu. Co stało się z ludzkimi złudzeniami, rozpadły się. To był długi i uciążliwy proces, jak ból zęba sięgający daleko w duszę. Ale możesz wyciągnąć ząb i go nie będzie. Iluzje, nawet gdy są martwe, nadal gniją i śmierdzą w nas. Nie możemy uciec od ich smaku. Nosimy je z nami cały czas…. jak czas po raz pierwszy nas skrępuje, a potem nas psuje … śmieję się też z ulgą, że ta sama stara nudna nastolatka ‘toczy się’ z pokolenia na pokolenie. … słowa zabrały mnie z powrotem do moich lat zastoju i tego okropnego oczekiwania na rozpoczęcie życia. Gdyby pamięć nie była rzeczą, ale pamięcią pamięci, lusterkami ustawionymi równolegle, to, co mózg powiedziałby ci teraz o tym, co się wydarzyło, zostało zabarwione tym, co zaszło pomiędzy. To byłoby- jak kraj pamiętający jego historię: przeszłość nigdy nie byłaby tylko przeszłością, to właśnie to, co sprawiło, że teraźniejszość mogłaby żyć ze sobą. Nasze noce są różne. Zasypia jak ktoś poddający się łagodnemu pociągowi gorącej fali i płynie z pewnością do rana. Zasypiam bardziej niechętnie, rzucając się na fale, niechętnie pozwalając na dobry dzień na odejście lub wciąż na złe. Różne prądy płyną z naszych zaklęć nieświadomości. W tych latach z telefonami komórkowymi, pocztą elektroniczną i komunikacją techniczną i logistyczną, podróżni- uzależnieni od podstawowego systemu komunikacyjnego zwanego wizją. Inne metody – połączenie międzystrefowe, telegram – zostały oznaczone jako “Tylko do użytku awaryjnego”. Więc moi rodzice ‘wypchnęli mnie’ w nieznane, a ich biuletyny o mnie byłyby ograniczone do “Tak, dotarł bezpiecznie” i “Ostatniego razu dowiedzieliśmy się, że był w Panamie” i “Spodziewamy się go z powrotem w kilku tygodnie. ” Nie twierdzę, że było to lepsze, nie mówiąc już o tworzeniu postaci; tylko w moim przypadku prawdopodobnie to pomogło moim rodzicom oderwać się od nacisku, rozlewając lęki i dalekosiężne prognozy pogody, ostrzegając mnie przed powodziami, epidemiami i psychami, które żerują we wszędobylskich teraz plecakach. Co ja wiedziałem o życiu, ja, który żyłem tak ostrożnie? Kto ani nie wygrał, ani nie przegrał, ale po prostu niech życie mu się przytrafia. Kto miał zwykłe ambicje i ustalał się zbyt szybko, aby nie zostały zrealizowane? Kto uniknął zranienia i nazwał to zdolnością do przetrwania? Kto płacił rachunki, trzymał się w dobrych stosunkach ze wszystkimi tak dalece, jak to możliwe, dla kogo ekstaza i rozpacz wkrótce stały się tylko słowami, które kiedyś czytano w powieściach? Których samorództwo nigdy nie zadawało bólu? Ale jeśli bycie na poziomie nie chroniło cię przed bólem, może lepiej być w chmurach. Serdecznie pozdrawiam moich Czytelników.

To nie było to wstydem, to coś co teraz odczuwałem, ani poczuciem winy, ale coś rzadszego w moim życiu i silniejszego od obu: wyrzutami sumienia. Uczucie, które jest bardziej skomplikowane, zrośnięte i pradawne. Których główną cechą jest to, że nic nie można na to poradzić: zbyt wiele czasu minęło, zbyt wiele szkód zostało zrobionych, aby dokonać poprawek. Nie wierzę w Boga, ale ponieważ wciąż pudłuję, zachowuję wobec niego szacunek. Być może miłość jest niezbędna, ponieważ jest niepotrzebna… Wspomnienia z dzieciństwa były marzeniami, które towarzyszyły mi zawsze po przebudzeniu… Możesz łatwo sobie poradzić z mózgiem, umysłem, i to wygląda rozsądnie, podczas gdy serce, ludzkie serce, obawiam się, wygląda jak upstrzony bałagan. Kiedy czytasz wspaniałą książkę, nie uciekniesz od życia, zanurzasz się głębiej w nie. Każda historia miłosna jest potencjalną historią żałobną. Kiedy jesteś młody, wolisz wulgarne miesiące, pełnię pór roku. Gdy dorośniesz, nauczysz się lubić okresy pośrednie, miesiące, w których nie możesz się zdecydować. Być może jest to sposób na przyznanie się, że rzeczy nie mogą nigdy ponownie mieć tej samej pewności. Ponadto, gdy jesteś młody, myślisz, że możesz przewidzieć prawdopodobne bóle i dolegliwości, jakie może przynieść ten czy nowy wiek. Wyobraź sobie, że jesteś samotny, rozwiedziony, owdowiały; dzieci wyrastające z dala od ciebie, umierający przyjaciele. Wyobrażasz sobie utratę statusu, utratę pożądania i celowości. Możesz pójść dalej i rozważyć własną zbliżającą się śmierć, której -pomimo tego, co możesz przeciw niej zgromadzić- możesz stawić czoła samemu. Ale wszystko to patrzy w przyszłość. A właśnie to, czego nie możesz zrobić, to patrzeć w przyszłość- wyobraź sobie, że patrzysz wstecz na przyszły punkt. Uczenie się nowych emocji, które przynosi ten czas. Odkrycie, na przykład, że liczba świadków twojego życia zmniejsza się, jest mniej potwierdzenia, a zatem mniej pewności, co do tego, kim jesteś lub kim byłeś. Nawet jeśli pilnie przechowujesz dokumentację – z słowami, dźwiękiem, obrazami – może się okazać, że uczestniczyłeś w niewłaściwym prowadzeniu dokumentacji życia… Później w życiu spodziewasz się trochę odpoczynku, prawda? Myślisz, że na to zasłużyłeś. Tak czy inaczej. Ale wtedy zaczynasz rozumieć, że nagroda za zasługi nie jest życiową sprawą. Mistyfikacja jest prosta; jasność jest najtrudniejszą rzeczą. A miłość jest miejscem spotkania prawdy i magii. Prawda, jak w fotografii; magia, jak w baloniarstwie. Zgodnie z moimi zasadami, zdecydowałem się na realia życia i poddałem się jego potrzebom: i tak minęły lata… W kategoriach chrześcijańskich porzuciłem życie, zrezygnowałem z badania go, wziąłem to, co przyszło. I tak po raz pierwszy zacząłem odczuwać bardziej ogólne wyrzuty sumienia – uczucie między użalaniem się nad sobą a nienawiścią do samego siebie – o całym moim życiu… Straciłem przyjaciół mojej młodości. Straciłem miłość matki. Porzuciłem ambitne ambicje. Chciałem, żeby życie nie przeszkadzało mi zbytnio, i udało mi się – ale jak żałosne to było. Czy rozpacz jest zła? Czy nie jest to naturalny stan życia po pewnym wieku? … Po wielu wydarzeniach pozostało tylko powtórzenie i zmniejszenie? Kto chce żyć dalej? Osobnik ekscentryczny, religijny, artystyczny (czasem); osoby o fałszywym poczuciu własnej wartości. Miękkie sery zapadają się; twarde sery są twarde. Oba bywają spleśniałe. Natura jest tak dokładna, boli dokładnie w tym miejscu, gdzie to coś jest czegoś warte, więc myślę, że w pewien sposób odczuwa się ból. Oczywiście nie lubię podróży. Podoba mi się pomysł podróży i jej wspomnienie podróży, ale nie podróż. Żyjemy z tak łatwymi założeniami, nieprawdaz. Na przykład ta nasza pamięć równa się wydarzeniom i czasowi. A to wszystko jest jeszcze dużo dziwniejsze. Kto powiedział, że pamięć jest tym, o czym myśleliśmy, że zapomnieliśmy? Powinno być dla nas oczywiste, że czas nie działa jako utrwalacz, a raczej jako rozpuszczalnik. Ale nie jest to wygodne – nie jest użyteczne – uwierzyć w to; nie pomaga nam w życiu; więc to ignorujemy. Jednym z problemów jest to, że serce nie ma kształtu serca. Wszystko, co wymyślisz, jest prawdą: możesz być tego pewien. Poezja jest przedmiotem tak precyzyjnym, jak geometria. Posiadanie pewnej książki – i wybór jej bez pomocy – jest zdefiniowaniem siebie. Życie nie będzie jak literatura. Spójrzcie na naszych rodziców – czy oni byli materiałem literackim? W najlepszym wypadku mogą aspirować do stanu gapiów i przypadkowych osób, stanowiącego tło społeczne, przeciw któremu mogą się dziać prawdziwe i ważne rzeczy. A to, o czym mówiła literatura, to: miłość, seks, moralność, przyjaźń, szczęście, cierpienie, zdrada, cudzołóstwo, dobro i zło, bohaterowie i złoczyńcy, wina i niewinność, ambicja, władza, sprawiedliwość, rewolucja, wojna, ojcowie i synowie, matki i córki, jednostka przeciwko społeczeństwu, sukces i porażka, morderstwo, samobójstwo, śmierć, Bóg. Żyjemy na płaskim poziomie, a jednak – i tak – dążymy. Myśliwi, możemy czasem sięgnąć aż do bogów. Jedni szybują ze sztuką, inni z religią; a jeszcze niektorzy -najbardziej z miłością. Ale kiedy wzbijemy się, możemy również rozbić się. Jest kilka miękkich lądowań. Możemy podskakiwać na ziemi z siłą łamania nóg, przedzierać się w kierunku jakiejś zagranicznej linii kolejowej. Ale zastanawiałem się nad kwestią nostalgii i tego, czy cierpię z tego powodu. Z pewnością nie rozchmurza mnie wspomnienie jakiegoś drobiazgowego stroju z dzieciństwa; nie chcę też oszukiwać siebie sentymentalnie na temat czegoś, co nie było prawdą w tym czasie – miłości do starej szkoły, i tak dalej. Ale jeśli nostalgia oznacza silne wspomnienie silnych emocji – i żal, że takie uczucia już nie występują w naszym życiu – wtedy przyznaję się do winy. Pamięć to tożsamość … Jesteś tym, co zrobiłeś; to, co zrobiłeś, jest w twojej pamięci; to, co pamiętasz, określa kim jesteś; kiedy zapomnisz o swoim życiu, przestajesz być, nawet przed śmiercią. Życie … to trochę jak czytanie. … Jeśli wszystkie twoje odpowiedzi na książkę zostały już zduplikowane i rozszerzone przez profesjonalnego krytyka, to jaki jest sens twojego czytania? Tyle tylko, że sens jest twój. Podobnie, dlaczego żyjesz swoim życiem? Ponieważ to jest twoje. Ale co, jeśli taka odpowiedź stopniowo staje się coraz mniej przekonująca? Życie wydawało się jeszcze bardziej zgadywaniem niż zwykle. Jak zamieniasz katastrofę w sztukę? Obecnie proces odbywa się automatycznie. Wybucha elektrownia jądrowa? W ciągu roku będziemy grać na londyńskiej scenie. Możesz mieć książkę, film, nakręconą książkę lub zarezerwowany film. Wojna? Wyślij swój esej do powieściopisarzy. Seria makabrycznych morderstw? Posłuchaj włóczęgostwa poetów. Musimy oczywiście zrozumieć tę katastrofę; aby to zrozumieć, musimy to sobie wyobrazić, więc potrzebujemy sztuki wyobraźni. Ale musimy to również usprawiedliwić i wybaczyć tę katastrofę, jednak minimalnie. Dlaczego to się stało, ten szalony akt natury, szalony ludzki moment? Cóż, to przynajmniej stworzyło sztukę. Jakkolwiek być może w końcu tak staje się katastrofa. Tak więc najlepsze życie dla pisarza to życie, które pomaga mu pisać najlepsze książki, jakie potrafi… Niektóre piegi, które kiedyś kochałem, są teraz bliżej plam wątrobowych. Ale to wciąż oczy, na które patrzymy, prawda? Tam właśnie znaleźliśmy tę drugą osobę i znaleźliśmy ją. Smutek rekonfiguruje czas, jego długość, strukturę, funkcję: jeden dzień oznacza nie więcej niż następny, dlaczego więc zostały wybrane i nadano im osobne nazwy? Ironia – Tryb współczesny: albo znak diabła, albo oznaka zdrowia psychicznego. Czy moje życie wzrosło, czy tylko dodało się samo do siebie? W moim życiu było dodawanie i odejmowanie, ale ile pomnożenia? Jeśli jesteś tak sprytny, możesz się spierać o cokolwiek. Obyś był zwyczajny, jak poeta kiedyś życzył noworodkowi… Możesz zdefiniować sieć na dwa sposoby, w zależności od twojego punktu widzenia. Zwykle powiedziałbyś, że jest to oczkowany przyrząd przeznaczony do połowu ryb. Ale możesz, bez wielkich obrażeń logicznych, odwrócić obraz i zdefiniować sieć jako żartobliwy leksykograf. Ktoś to zrobił i nazwał ją, tj. sieć kolekcją otworów połączonych sznurkiem. Mądrość polega częściowo na tym, że już nie udaje, odrzucając sztuczność. Tracisz świat na pierwszy rzut oka? Oczywiście, że tak. Po to jest świat: stracić we właściwym kontekście. Historia świata? Tylko głosy odbijające się echem w ciemności; obrazy, które palą się przez kilka stuleci, a potem znikają; historie, stare historie, które czasami wydają się nakładać; dziwne powiązania, impertynenckie połączenia. Leżymy tutaj w szpitalnym łóżku teraźniejszości (jakie ładne czyste prześcieradło otrzymujemy w dzisiejszych czasach) z bańką codziennych wiadomości kapiących do naszego przedramienia. Wydaje nam się, że wiemy, kim jesteśmy, chociaż nie do końca wiemy, dlaczego tu jesteśmy, ani jak długo będziemy musieli zostać. I podczas gdy my niepokoimy się i piszemy w zabandażowanej niepewności pytanie pozostaje otwarte: czy jesteśmy dobrowolnym pacjentem? Tworzymy historyjkę, która obejmuje fakty, których nie znamy lub których nie możemy zaakceptować; trzymamy kilka faktów i obracamy wokół nich nową historię. Naszą panikę i nasz ból łagodzi jedynie kojąca fabularyzacja; nazywamy to historią. Fakt, że ktoś umarł może oznaczać, że oni nie żyją, ale nie znaczy, że nie istnieją. Szczęście leży w wyobraźni, a nie w akcie. Przyjemność znajduje się najpierw w oczekiwaniu, później w pamięci. Powieści mówią nam najwięcej prawdy o życiu: czym jest, jak żyjemy, do czego to służy, jak je lubimy i cenimy oraz jak je tracimy. Być może to jedna z tragedii, jakie życie podarowuje dla nas: naszym przeznaczeniem jest stać się w starości tym, czym w młodości najbardziej byśmy gardzili. Jeśli człowiek nie może powiedzieć, co chce zrobić, musi dowiedzieć się, co powinien zrobić. Jeśli pożądanie się komplikuje, trzymaj się szybko obowiązku. Istnieją dwa podstawowe rodzaje samotności. Najpierw brak znalezienia kogoś, kto kocha. A inna samotność: że zostałes pozbawiony tego, którego kochałeś. Pierwszy rodzaj jest gorszy. Nic nie może się równać z samotnością duszy w okresie dojrzewania. Jak powiedzialem, życie i czytanie nie są oddzielnymi czynnościami. Kiedy czytasz wspaniałą książkę, nie uciekniesz od życia, zanurzasz się głębiej w nie. Gdyby pisarz był bardziej jak czytelnik, byłby czytelnikiem, a nie pisarzem. To jest tak nieskomplikowane. Jak rzadko nasze emocje spotykają obiekt, na który zasługują? Jak beznadziejnie sygnalizujemy; jak ciemne niebo; jak duże fale. Wszyscy jesteśmy zagubieni na morzu, obmywani nadzieją i rozpaczą, przywołujemy coś, co może nigdy nie przyjść nam na ratunek… Życie jest darem, bywamy obdarzeni bez pytania o nie; zauważmy że osoba myśląca ma filozoficzny obowiązek zbadania zarówno natury życia, jak i warunków, w jakich się znajduje. I że jeśli ta osoba postanowi odrzucić dar, o który nikt nie prosi, moralnym i ludzkim obowiązkiem jest działanie oparte na konsekwencjach tej decyzji. Kiedy jesteś młody, myślisz, że ‘starzy’ rozpaczają nad pogarszaniem się życia, ponieważ dzięki temu łatwiej im umrzeć bez żalu. Kiedy jesteś stary, niecierpliwisz się, w jaki sposób młodzi oklaskiwają najbardziej nieistotne ulepszenia … pozostając nierozważni wobec światowego barbarzyństwa. Nie mówię, że sprawy się pogorszyły. Po prostu mówię, że młodzi nie zauważyliby, gdyby to zrobili. Dawne czasy były dobre, ponieważ wtedy byliśmy młodzi i nie wiedzieliśmy, jak młodzi mogą być ignorantami. Zawsze myślałem, że jesteś tym, kim jesteś i nie powinieneś udawać nikogo innego. Ale Ojciec święty zwykł mnie poprawiać i wyjaśniać, że jesteś tym, kim udajesz. Co sprawia, że ​​chcemy poznać najgorsze? Czy to, że wolimy znać najlepsze? Czy ciekawość zawsze przeszkadza we własnym interesie? A może po prostu, że chęć poznania najgorszego jest ulubioną perwersją miłości. Książki, które mnie zabiły, one wyglądają tak, jakby zawierały wiedzę, a e-czytniki wyglądają, jakby zawierały informacje. Nie ma nic złego w byciu geniuszem, który potrafi zafascynować młodych. Raczej coś jest nie tak z młodymi, których nie może zafascynować geniusz.cdn

Stanisław Barszczak, Wyznania belfra cdn.
Sztuka należy do wszystkich i nikogo.
Sztuka należy do wszystkich czasów i nie ma czasu. Sztuka należy do tych, którzy ją tworzą i do tych, którzy ją smakują. Sztuka nie należy już do ludu i partii, niż do arystokracji i patrona. Sztuka jest szeptem historii, słyszanym ponad szumem czasu. Sztuka nie istnieje dla sztuki: istnieje dla dobra ludzi… Bohater opowieści wyżej podpisanego miał lepszy umysł i bardziej rygorystyczny temperament niż ja; myślał logicznie, a następnie działał na podstawie logicznej myśli. Podczas gdy większość z nas, jak podejrzewam, robi coś odwrotnego: podejmujemy instynktowną decyzję, a następnie budujemy infrastrukturę rozumowania, aby to uzasadnić. I nazwij wynik zdrowym rozsądkiem. Kochająca ludzkość oznacza tyle, i tak niewiele, jak kochające krople deszczu lub kochające Drogę Mleczną. Mówisz, że kochasz ludzkość? Czy jesteś pewny, że nie traktujesz siebie jako łatwego samozadowolenia, szukającego aprobaty, upewniając się, że jesteś po właściwej stronie? Żyjemy, umieramy, jesteśmy zapamiętani, jesteśmy zapomniani. Duma skłania nas do rozwiązania problemu – rozwiązania, celu, ostatecznej przyczyny; ale im lepsze teleskopy, tym więcej gwiazd się pojawi. Miłość jest po prostu systemem, dzięki któremu można kogoś nazwać Kochanie. Historia nie jest tym, co się stało, historia jest tym, co mówią nam historycy. Flaubert, znakomity pisarz, nie tylko nienawidził kolei jako takiej; nienawidził tego, jak pochlebia ludziom iluzja postępu. Jaki był cel postępu naukowego bez moralnego postępu? Kolej pozwoliłaby tylko większej liczbie ludzi, aby mogli się poruszać, spotykać i być głupcami. Miłość nie może prowadzić tam, gdzie myślimy lub mamy nadzieję, ale niezależnie od wyniku, powinna być wezwaniem do powagi i prawdy. Jeśli tak nie jest, jeśli nie ma ona moralnego skutku, to miłość jest tylko przesadną formą przyjemności. Oczywiście możesz to zrobić w inny sposób; zawsze możesz… Nadszedł moment, zostaliśmy sami. W tamtych czasach wyobrażaliśmy sobie siebie jako trzymanych w jakimś długopisie, czekających na uwolnienie w naszym życiu. Ale kiedy już nadszedł ten moment, nasze życie – i sam czas – przyspieszył. Ale skąd mogliśmy wiedzieć, że nasze życie w ogóle się zaczęło, że została już zdobyta jakaś korzyść, że zostały zadane już jakieś szkody? Owszem pojawiła się nagle konstatacja. Jest kumulacja bytu. Jest odpowiedzialność. Ale poza tym są jedynie niepokoje. Jest wielki niepokój. Złożyłeś dwie rzeczy, które wcześniej nie były połączone. A świat się zmienił. Ludzie mogą tego nie zauważyć w tym czasie, ale to nie ma znaczenia. Świat został jednak zmieniony… W końcu łatwo nie być pisarzem. Większość ludzi nie jest pisarzami i bardzo niewiele to im szkodzi. Nie szargam slowami “kocham Cię”. Bo jeśli słowa przychodzą zbyt łatwo, użyjemy ich bez zastanowienia, nie będziemy w stanie się oprzeć. Och, mówimy, że nie, ale my to robimy, cholernie pełni nadziei- a słowa zniknęły, zużyte, wykarczowane … Myślimy, że możemy być zakochani i wypróbowujemy słowa, żeby sprawdzić, czy są odpowiednie. Skąd możemy wiedzieć, co myślimy, dopóki nie usłyszymy tego, co mówimy? Wynoś się, to się nazbyt wielkie słowa, musimy się upewnić, że na nie zasłużyliśmy, słuchaj ich ponownie: “Kocham cię… We wczesnym okresie życia świat dzieli się z grubsza na tych, którzy uprawiali seks, i tych, którzy tego nie robili. Później, na tych, którzy znali miłość, i tych, którzy nie mają tej znajomości za sobą. Później – przynajmniej, jeśli mamy szczęście (lub, z drugiej strony, pecha) – dzieli się na tych, którzy znosili smutek, i tych, którzy nie zaznali go. Podziały te są absolutne; są tropikami, przez które przechodzimy.
Kiedy masz dwadzieścia lat, nawet jeśli jesteś zdezorientowany i niepewny swoich celów, masz silne poczucie tego, czym jest samo życie, a czym w życiu jesteś i czym możesz się stać. Później … później jest więcej niepewności, więcej nakładania się, więcej powrotów, więcej fałszywych wspomnień. Wówczas możesz zapamiętać swoje krótkie życie w całości. Później pamięć staje się czymś w rodzaju strzępów i łat. Najlepsze życie dla pisarza to życie, które pomaga mu pisać najlepsze książki, jakie potrafi. Być może świat rozwija się nie dzięki dojrzewaniu, ale dzięki stałemu stanowi dojrzewania i temu ekscytującemu odkryciu. Czy wolałbyś bardziej kochać i cierpieć więcej; lub kochać mniej, a mniej cierpieć? Myślę, iż w końcu, to jedyne prawdziwe pytanie… Zbliżasz się do końca życia. Masz długą chwilę przerwy, czas na zadawanie pytań w rodzaju: co jeszcze zrobiłem źle? A jednak potrzeba nam tylko najmniejszej przyjemności lub malego bólu, aby nauczyć nas ciągłości czasu. Kiedy się zakochujemy, mamy nadzieję – zarówno egotystycznie, jak i altruistycznie – że będziemy wreszcie, prawdziwie widziani: osądzeni i zatwierdzeni. Oczywiście, miłość nie zawsze przynosi aprobatę: bycie widzianym może równie dobrze prowadzić do podtrzymywania kciuka- iż jesteś nic nie wart, oraz sezonu w piekle.
Im więcej się uczysz, tym mniej się obawiasz. “Ucz się” nie w sensie akademickim, lecz w praktycznym rozumieniu życia. Myślałem o rzeczach, które mi się przytrafiły przez lata i o tym, jak mało się wydarzyło. Co ja wiedziałem o życiu, ja, który żyłem tak ostrożnie? Przecież ani nie wygrałem, ani nie przegrałem, a życie po prostu mi się przydarzyło. Oto miałem zwykłe ambicje i ustatkowałem się zbyt szybko, aby one nie zostały zrealizowane. Następnie uniknąłem zranienia a nazwałem to zdolnością do przetrwania. Płaciłem rachunki, bywałem w dobrych stosunkach ze wszystkimi tak dalece, jak to możliwe, dla kogo ekstaza i rozpacz wkrótce stały się tylko słowami, o któryś kiedyś czytano w powieściach. A moje samo rządzenie się nigdy nie zadawało bólu. Cóż, było to wszystko do pomyślenia, stąd bezwiednie doznałem specjalnego rodzaju wyrzutów sumienia: zranienia zadawanego w końcu temu, który zawsze myślał, że wie, jak uniknąć zranienia wyrządzonego z tego właśnie powodu.cdn

Żyjemy w czasie – to nas trzyma i kształtuje… Tak, oczywiście byliśmy pretensjonalni – czym jest jeszcze młodość? Kiedy jesteś młody – kiedy byłem młody – chcesz, aby twoje emocje były takie, jak te, o których czytałeś w książkach. Chcesz, aby obalały twoje życie, tworzyły i definiowały nową rzeczywistość. Później, jak sądzę, chcesz, żeby czyniły coś łagodniejszego, coś bardziej praktycznego: chcesz, aby wspierały twoje życie takie, jakim jest i ostatecznie jakim stało się. Chcesz, żeby ci powiedziały, że wszystko jest w porządku. Czy w tym jest coś nie tak. Czasami myślę, że celem życia jest pogodzenie nas z ostateczną stratą przez obnoszenie nas, przez udowodnienie, jak długo to trwa, że ​​życie nie jest wszystkim, czym jest, ze jest ‘pęknięte’. Czy mój bohater rozwija się z czasem? W powieściach oczywiście to robi: w przeciwnym razie nie byłoby wielkiej historii. Ale w życiu? Czasami się zastanawiam. Zmieniają się nasze postawy i opinie, rozwijamy nowe nawyki i ekscentryczność; ale to coś innego, bardziej przypomina dekorację. Być może charakter bohatera przypomina inteligencję bytu, z wyjątkiem tego, że postać osiąga szczyt nieco później: na przykład od dwudziestu do trzydziestu lat. A potem, po prostu utknąć nam wolno w tym, co mamy. Jesteśmy sami. Jeśli tak, to wyjaśniałoby to wiele żyć, prawda? A także – jeśli to nie jest zbyt wielkie słowo – ‘naszą tragedię.’ Wiem tyle: że istnieje obiektywny czas, ale także czas subiektywny, taki, jaki nosisz na wewnętrznej stronie nadgarstka, obok miejsca, w którym leży puls. A ten osobisty czas, który jest prawdziwym czasem, mierzy się w naszym związku z pamięcią. Pamiętam okres późnej młodości, kiedy mój umysł upił się obrazem przygody. Tak właśnie a nie inaczej- to będzie, gdy dorosnę. Pójdę tam… zrób to, odkryj to, kochaj ją, a potem ją i ją. Będę żył, jak ludzie w powieściach żyją i żyją. Będzie tylko obecność namiętności i niebezpieczeństwa, ekstaza i rozpacz, potem jeszcze większa ekstaza. Jednak … kto powiedział to coś o “małości życia, którą sztuka wyolbrzymia”? Był moment, kiedy miałem dwadzieścia kilka lat, kiedy przyznałem, że moja przygoda już dawno się skończyła. Nigdy nie zrobiłbym tych rzeczy, o których marzyła młodzież. Zamiast tego kosiłem trawnik, świętowałem, miałem swoje życie. Ale czas … jak czas najpierw nam ziewa, a potem miesza. Myśleliśmy, że jesteśmy dojrzali, gdy tylko jesteśmy bezpieczni. Wyobrażaliśmy sobie, że jesteśmy odpowiedzialni, ale byliśmy tchórzliwi. To, co nazywaliśmy realizmem, okazało się raczej sposobem uniknięcia rzeczy niż stawienia im czoła. Czas … daj nam wystarczająco dużo czasu, a nasze najlepiej wspierane decyzje będą wydawać się chwiejne, nasze pewniki będą kapryśne. Pojawiały się Kobiety, wychowywały się, aby wierzyć, że mężczyźni są odpowiedzią. Nie byli. Nie były nawet jednym z pytań… Ale ty wyjdziesz z tego, to prawda. Po roku, po pięciu, mówisz do siebie. Ale nie wychodzisz z tego, jak pociąg wychodzący z tunelu, przedzierający się przez zasłony w słońce, i to szybkie, grzechotne zejście do kanału La Manche; wychodzisz z niego, jak frajer wychodzi z oleju. Jesteś smolisty i opierzony na całe życie. Historia nie jest kłamstwem zwycięzców. Teraz to wiem. To bardziej wspomnienia ocalonych, z których większość nie jest ani zwycięska, ani pokonana. Niektórzy mężczyźni: chcą, aby kobiety ich zrozumiały i w tym celu zdradzają im wszystkie swoje sekrety; a następnie, gdy są właściwie rozumiani, nienawidzą swoich kobiet za ich zrozumienie. Kiedy czytasz wspaniałą książkę, nie uciekniesz od życia, zanurzasz się głębiej w nią. Może być powierzchowna ucieczka – w różne kraje, obyczaje, wzorce mowy – ale to, co w istocie robisz, pomaga ci zrozumieć subtelności życia, paradoksy, radości, bóle i prawdy. Czytanie i życie nie są oddzielne, ale symbiotyczne… Chciałem, żeby życie nie przeszkadzało mi zbytnio, i udało mi się – i jak żałosne to było. Pisarz musi być uniwersalny ze współczucia i wyrzutkiem z natury: tylko wtedy może widzieć wyraźnie. To mówi wam belfer od biblii. CDN.

Stanisław Barszczak, Wyznania belfra…

Przedstawiamy kolejny z naszych lęków: że życie nie będzie jak literatura. Jak często opowiadamy naszą historię życia? Jak często dostosowujemy się, upiększamy, robimy podstępne cięcia? Im dłużej trwa życie, tym mniej jest tych, którzy rzucają wyzwanie naszym relacjom, przypominając nam, że nasze życie to nie nasze życie, tylko historia, którą opowiedzieliśmy o naszym życiu, odsłaniamy rany miłości. Historia jest taka, że ​​pewność powstaje w punkcie, w którym niedoskonałości pamięci spełniają niedoskonałości dokumentacji. To, co w końcu pamiętasz, nie zawsze jest takie samo, jak to, czego byłeś świadkiem. Książki mówią: zrobiłem to, ponieważ. Życie mówi: zrobiłem to albo tamto. Książki są tam, gdzie są wyjaśniane rzeczy; życie jest tam, gdzie rzeczy nie są. Nie dziwię się, że niektórzy wolą książki. Książki mają sens życia. Jedynym problemem jest to, że życie, które ma sens, to życie innych ludzi, nigdy własnych. Uderzające jest to, że może to być jedna z różnic między młodością a wiekiem: kiedy jesteśmy młodzi, wymyślamy dla siebie różne przyszłości; kiedy jesteśmy starzy, wymyślamy inną przeszłość dla innych. Kobiety planują, gdy są słabe, czy leżą ze strachu. Mężczyźni planują, kiedy są silni, a leżą z arogancji. Być głupawym, samolubnym i mieć dobre zdrowie to trzy wymogi szczęścia – choć jeśli brakuje głupoty, pozostałe są bezużyteczne. Na pewno wierzę, że wszyscy doznajemy obrażeń w taki czy inny sposób. Jak moglibyśmy nie zaznawać ich. Niektórzy przyznają się do poniesionej szkody i próbują ją złagodzić, niektórzy więc spędzają życie próbując pomóc innym, którzy są uszkodzeni; i są tacy, których główną troską jest unikanie dalszych szkód dla siebie, bez względu na koszty. A to są ci, którzy są bezwzględni i tacy, w obliczu których należy zachować ostrożność. Największym patriotyzmem jest powiedzieć krajowi w najwlasciwszym momencie, ze zachowuje się nieuczciwie, głupio, zjadliwie. Żyjemy w czasie – to nas trzyma i kształtuje – ale nigdy nie czułem, że rozumiałem to bardzo dobrze. Nie mam tu na myśli teorii o tym, jak wygina się i podwaja czas, lub może istnieć gdzie indziej w równoległych wersjach. Nie, chodzi mi o zwykły, codzienny czas, który zegary i zegarki zapewniają nam, że przechodzi regularnie: tick-tock, click-clock. Czy istnieje coś bardziej wiarygodnego niż wtorne kart rozdanie? A jednak potrzeba nam tylko najmniejszej przyjemności, małego bólu, aby nauczyć nas ciągłości czasu. Ale podobne myśli, uważam, to juz za daleko idące pole ludzkiego wyrazy życia.cdn

Stanisław Barszczak, Chrześcijanin ambasadorem radości.

W styczniu 2019 roku miało miejsce spotkanie młodych katolików w Panamie w Ameryce Środkowej. Informację o organizacji tego wydarzenia podał papież Franciszek 31 lipca 2016 podczas mszy kończącej ŚDM 2016 w Krakowie. Mottem do Panamskiego hymnu na światowy Dzień Młodych stały się słowa Maryi z Ewangelii: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,38). Andrés Carrascosa Coso (ówczesny nuncjusz w Panamie, obecnie mamy tam Polaka z Gdańska, Arcybiskup Mikołaj Adamczyk zastąpił poprzedniego nuncjusza) ogłosił, że Światowe Dni Młodzieży będą odbywać się zimą 2019. W styczniu 2017 arcybiskup Panamy ogłosił, że 34. Światowe Dni Młodzieży odbędą się 22−27 stycznia 2019. 14 maja 2017 podczas mszy świętej w hali Arena im. Roberto Durana zaprezentowano logo ŚDM w Panamie. Stylizowany zarys Kanału Panamskiego na tle granic tego kraju, krzyż pielgrzymi oraz zarys postaci Maryi z 5 gwiazdami nad Jej głową, a wszystko to ujęte w kształcie serca. Autorką logo jest studentka architektury Ambar Calvo. Logo przedstawia kartograficzne kontury Panamy zaznaczone niebieskim kolorem, czerwony krzyż po lewej stronie symbolizuje pielgrzyma. Całe logo naznaczone jest symboliką Maryi, a Matka Boża – jako Gwiazda oraz Most świata i Serce wszechświata – jest w jego centrum. Nad Jej głową symbolicznie przedstawiono Pięć gwiazd, czyli pięć kontynentów, z których przybędzie młodzież do Panamy. 3 lipca 2017 został zaprezentowany hymn ŚDM „Niech Mi się stanie według słowa Twego”, którego autorem jest panamski katechista i kantor, Abdiel Jiménez. A oto Harmonogram głównych wydarzeń tych dni: 22 stycznia – msza inaugurująca. Mszę otwierającą ŚDM odprawił arcybiskup Panamy José Domingo Ulloa Mendieta na Costa Cintera. Wzięło w niej udział ok. 75 tysięcy wiernych z różnych krajów. 24 stycznia – spotkanie z papieżem na Campo Santa Maria. 25 stycznia – droga krzyżowa na Campo Santa Maria. 26 stycznia – wieczorne czuwanie modlitewne na Campo San Juan Pablo II. 27 stycznia – msza kończąca ŚDM na Campo San Juan Pablo II. I ja tam byłem… Moja pielgrzymka trwała w sumie dwanaście dni, zaczynała się i kończyła w Niemczech: Frankfurt nad Menem, Waszyngton, Panama, a z powrotem Panama, Toronto, Londyn. A potem bus przywiózł mnie do ojczyzny. Piękne i wzruszające przeżycie, młodzi budzili świat współczesny do sprawiedliwości, wierności chrześcijańskim wartościom, do wiecznej radości z racji na podarowane człowiekowi życie… Długo spacerowałem w tych styczniowych dniach po Panamie City. Spełniły się moje marzenia, obejrzałem z wszystkich stron piękne Panamskie pobrzeże, Cinta Costera, zajechałem do Nuncjatury Apostolskiej w Clayton, przeszedłem wzdłuż i wszerz Panamską via Israel i via Espania w centrum miasta, liczyłem siedemdziesiąte piętro Panamskich wieżowców, podzielałem we wszystkim radość młodej generacji Chrześcijan zgromadzonej na błoniach Jana Pawła II. Cztery razy “pokazał mi się” papież Frańciszek, dwa razy w Papamobile na błoniach, następnie w czasie zakończenia Światowych dni młodych przy olbrzymim a wydętym maszcie Panamskiej estrady, podczas sprawowania Mszy świętej przy ołtarzu polowym, wreszcie w czarnej limuzynie zdążającej do centrum Panama City. Młodzi Hiszpanie, Francuzi, Polacy, Hindusi, wspaniała organizacja. A słońce było z nami. Panamczycy mają dziewięć miesięcy, kiedy pada deszcz. Ale życie w Panamie należy do “łatwych”, są tam i Polacy. A po spotkaniu na Statku “Dar Młodzieży”, który “pojawił się” w Panamie, było ich jakby jeszcze więcej. W Supermarketach jest kapitalne zaopatrzenie, nigdzie nie widziałem tylu gatunków kiełbas i serów jak w Panama City. Wyobraźcie sobie, że mieszkacie na 30-tym piętrze Panamskiego smukłego wieżowca. Ale teraz już powróciłem szczęśliwie do ojczyzny, zaraz też sięgnąłem do Amerykańskich wspomnień Sienkiewicza, z sprzed 140 laty. Podzielanie uczuć ludzkich a polskich, umiejętność ukazania ich w literaturze, to olbrzymia zasługa naszego Noblisty. Jak wiecie, Polaków, moich rodaków, spotykałem już na wszystkich pięciu kontynentach ziemskiego globu. I mówiłem im: Człowiek powinien świecić chrześcijańskim a swoim światłem, w każdej erze zaświadczyć o wielkości ludzkiego ducha. Nowela Sienkiewicza “Latarnik” jest według mnie apelem do człowieczej sprawiedliwości, a której nie sposób w pełni zrealizować na przestrzeni pojedyńczego życia. Plastyczność stylu, poszukiwanie poetyckiego wyrazu dla ludzkich przeżyć, pozostają aktualnym zadaniem dla nowych adeptów pióra. W noweli Sienkiewicza opisy krajobrazów są bardzo plastyczne i niezwykle poetyckie. Tworzą nastrój w utworze, stanowią tło przedstawianych zdarzeń. Wspomnienie tropikalnego lasu wprowadza do utworu pierwiastek egzotyki. „Dalej, między Aspinwall a Panamą, widać było ogromny las, nad którym co rano i pod noc zwieszał się czerwonawy opar wyziewów – las prawdziwie podzwrotnikowy, zalany u spodu stojącą wodą, oplatany lianami, szumiący jedną falą olbrzymich storczyków, palm, drzew mlecznych, żelaznych i gumowych.” Wokół tego przepysznego zakątka rozciąga się niezmierzony ocean „podglądany” przez parę strażniczych oczu patrzących z latarni morskiej. Owa latarnia rysuje się na tle błękitnego nieba. Lecz cóż znaczą te piękne pejzaże dla starczego serca, które rwie się na wspomnienie sosnowego boru, obrazu rodzinnego domu, krzyku żurawi, jęku studni i młyna; „(…) z cienia wychylają się lasy, zarośla, szereg chałup, topole. Studnie skrzypią (…). Jaka ta ziemia kochana, śliczna w różowych blaskach jutrzni!.” Wyzyskując efekt przestrzeni, oceanu, autor zaakcentował samotność starego emigranta i odległość, jaka dzieliła go od ojczyzny. Latarnia morska znajdowała się na maleńkiej wyspie położonej niedaleko portu Aspinwall: „na całej zaś wysepce, mającej morgę rozległości, nie ma nikogo.” Już sam fakt zamieszkania na tak niewielkim zakątku izoluje człowieka od świata. Skawiński po trudach życia potrzebował samotności i odpoczynku. W ciszy i spokoju pragnął przygotować się na spotkanie ze śmiercią. Pełniąc służbę latarnika, popadł w stan odrętwienia. Bywały dni i tygodnie, kiedy nie widywano go w miasteczku. On również przestał widywać ludzi. Zespolił się z otoczeniem. „Nie rozumował nad tym, czuł tylko bezwiednie, ale w końcu zdawało mu się, ze niebo, woda, jego skała, wieża i złote ławice piasku, i wydęte żagle, i mewy, odpływy i przypływy, to jakaś wielka jedność i jedna, ogromna tajemnicza dusza; on zaś sam pogrąża się w tej tajemnicy i czuje ową duszę, która żyje i koi się.” Jego stan przypominał indyjską nirwanę – uczucie wyzbycia się wszelkich trosk, cierpień, całkowitego zapomnienia. Żyjąc na krawędzi jawy i snu, mimo samotności czuł się szczęśliwy. Znajdował w niej ukojenie. W czterdziestym dziewiątym roku (patrz 1849 rok) wyjechał do Ameryki i w awanturniczym życiu, jakie prowadził, prawie nie spotykał Polaków, a nigdy książek polskich. Z tym większą też skwapliwością i z tym żywiej bijącym sercem przewrócił kartę tytułową. Zdawało mu się teraz, że na jego samotnej skale zaczyna dziać się coś uroczystego.” Skawiński to człowiek w podeszłym wieku. Po wielu latach tułaczki pragnie odnaleźć spokój, ciszę, prywatną przystań, gdzie będzie mógł przygotować się na spotkanie śmierci. Śmierć nie kojarzy mu się z unicestwieniem, ale raczej z tajemnicą, nieskończonością. Starość traktuje jako czas zasłużonego odpoczynku. Samotna latarnia jest dla niego wymarzonym miejscem, by wskrzeszać wspomnienia, oddawać się kontemplacji, snuć refleksje. „(…) być może, że gdy się człowiek zestarzeje, woła także na niego inna nieskończoność, jeszcze ciemniejsza i bardziej tajemnicza, a im jest bardziej zmęczony życiem, tym milsze są mu te nawoływania. Ale, by ich słuchać, trzeba ciszy. Prócz tego starość lubi się odosabniać, jakby w przeczuciu grobu.” W punkcie kulminacyjnym obserwujemy Skawińskiego pochylonego nad biblią emigrantów – „Panem Tadeuszem”. Wzruszony starzec pada na ziemię, wezbrana w jego piersiach fala tęsknoty znajduje ujście w potoku łez, w gamie rozpaczliwych łkań i przywołanych w pamięci obrazów z przeszłości. Tłumione latami uczucie miłości do ojczyzny kontrastuje z pragnieniem spokoju, które narastało w mężczyźnie wraz z upływającym czasem i zbliżającą się starością. Silne doznania sprawiają, że Skawiński zapomina o swoich obowiązkach, i zostaje zwolniony z posady. Ponownie „otwierają się przed nim nowe drogi tułactwa”.W czasach romantyzmu i pozytywizmu łączono patriotyzm z walką o wolność, wiązano go również z tożsamością i świadomością narodową, istnieniem w danej kulturze i języku. Skawiński mimo licznych wędrówek po obcych kontynentach nie zapomniał o swoim pochodzeniu. Ale jakby tłumił jednak swoją miłość do ojczyzny i tęsknotę za nią. Jakkolwiek stale oczekiwał wiadomości o wyzwoleniu Polski, „odczytywał sobie hiszpańską gazetę (…) lub newyorskiego „Heralda” (…) i szukał w nich wiadomości z Europy. Biedne stare serce! Na tej wieży strażniczej i na drugiej półkuli biło jeszcze dla kraju…” Przesyłka z polskimi książkami, wśród których znalazł „Pana Tadeusza” na nowo obudziła w nim tęsknotę. Stało się tak w chwili, gdy znalazł już ukojenie w pustelniczym żywocie latarnika. Lektura poematu przeniosła jego „duszę utęsknioną” w rodzinne strony, do ojczystej ziemi. „Oto czterdzieści lat dobiegało, jak nie widział kraju, i Bóg wie ile, jak nie słyszał mowy rodzinnej (…). We łkaniu, jakie nim wstrząsało, nie było bólu, ale tylko nagle rozbudzona niezmierna miłość, przy której wszystko jest niczym…” Sienkiewicz napisał Latarnika w 1880 roku, w czasach, gdy wiele podróżował. Długa nieobecność w kraju i liczne wojaże – do Stanów Zjednoczonych, Włoch, Francji, rozbudzały w pisarzu wielką tęsknotę za ojczyzną, myślami wracał do stron rodzinnych. W Listach z podróży zanotował: „Siedzę na pokładzie, bo mi się nie chce iść spać, a nie mnie z mego nocnego siedliska ani wiatr, ani zimno. Noc jest cicha, ciepła, pogodna; Ocean ciągle gładki. (…) Powoli przychodzi mi na myśl kraj rodzinny. U nas teraz zima, robi się właśnie ranek, może mroźny, ale różowy ranek. Wioski zasypane śniegiem; dachy białe, sine dymy z kominów wznoszą się prosto ku górze; po ogrodach gałęzie zasnute szronem rysują się nieruchomo i milcząco; przed chałupami skrzypią zamarzłe żurawie studzienne, a stada wron łopotaniem skrzydeł i zwykłym budzą tych, co jeszcze śpią(…)”. Czytanie Pana Tadeusza wprawia bohatera w zadumę, wywołuje wspomnienia. Opis tych wspomnień nawiązuje do fragmentu Listów z podróży, jest podobny i sugestywny: „Zaszumiały mu w uszach lasy sosnowe, zabełkotały rzeki rodzinne. (…) Obrazy przesuwają się przed jego oczyma szybko i trochę bezładnie. (…) Wkrótce świtanie wschód ubieli: jakoż i kury pieją już w zapłociach. Jeden drugiemu podaje głos z chaty do chaty; wraz i żurawie krzyczą już gdzieś z wysoka. (…) Ale już świta, świta!. Noc blednie: z cienia wychylają się lasy, zarośla, szereg chałup, młyn, topole. Studnie skrzypią, jakby blaszana chorągiewka na wieży. Jaka ta ziemia kochana, śliczna, w różowych blaskach jutrzni!” Inspiracją do napisania noweli stała się dla pisarza notatka pochodząca z korespondencji Juliana Horaina. Dziennikarz przytaczał w niej losy niejakiego Sielawy, podróżnika i tułacza, ale swego czasu także strażnika latarni morskiej w porcie Colon – Aspinwall. Otóż Sielawa, pełniąc obowiązki latarnika, pewnego razu tak zaczytał się w lekturze Murdeliona autorstwa Zygmunta Kaczkowskiego, że zapomniał zapalić latarnianą lampę. Jakiś okręt zaczepił o skały i omal nie doszło do katastrofy. „Murdelio” autorstwa Z. Kaczkowskiego opowiada o dziedzicu sławnego i bogatego rodu – Ignacym Pawłowiczu, zwanym od rodzinnego herbu „Murdelionem”. Kanwę powieści stanowi wątek miłosny wypełniony elementami grozy. Jest to typ romansu awanturniczego. Powtórzmy, „Latarnik” i „Wspomnienie z Maripozy” stanowią cykl nowel amerykańskich. W „Liście Litwosa” (Litwos – pseudonim literacki Sienkiewicza) z grudnia 1877 roku, adresowanym do „Kuriera Codziennego” twórca Potopu wspominał dzieje Sielawy. Pisał wtedy: „Kraj ten, w którym nikt niczemu się nie dziwi, sprzyja rozwijaniu się oryginalności. Dlatego też oryginałów między naszymi rodakami, zwłaszcza starymi, tu nie brak. Umarł tu niedawno człowiek nazwiskiem Sielawa. Był to człowiek bardzo nieszczęśliwy. Gdzie nie był, jakich kolei nie przechodził, trudno by wyliczyć. Tułał się między Indianami; rozbijał się na wszystkich brzegach pięciu części świata (…). Ale miał dwa lata w życiu szczęśliwe. Został latarnikiem w Aspinwall, w Nowej Grenadzie, niedaleko równika. Siedząc na samotnej skale, nie widując ludzi po parę miesięcy, czuł się stary człowiek szczęśliwym. Zdawało mu się, że to już koniec jego wędrówek i że spokojnie dożyje wieczora życia i chwili, w której przyjdzie mu się wybrać w ostatnią podróż, wieczystą. (…) Pewnego razu znalazł między paczkami z żywnością paczkę z książkami. Stary na ich widok upadł na kolana i płakał. Kto mu je przysłał, jakim sposobem dowiedział się ten ktoś o jego adresie? nigdy nie mógł odgadnąć. Porwał książki do swej wieży, otworzył pierwszą z brzega i począł czytać. Był to Kaczkowskiego. Stary czytał, czytał, nie tylko oczyma, ale duszą i sercem. Ściemniło się, zapalił lampę i czytał dalej… Nazajutrz odebrano mu miejsce i oddano go pod sąd: zapomniał zapalić latarni! – skutkiem czego jakiś okręt uszkodził się o skały. Latarnik Sienkiewicza jest niemal więźniem. Z wyjątkiem niedzieli nie może on wcale opuszczać swej skalistej wysepki. Łódź z Aspinwall przywozi mu raz na dzień zapasy żywności i świeżą wodę, po czym przewożący oddalają się natychmiast, na całej zaś wysepce (…) nie ma nikogo.” „Był to człowiek już stary, lat siedmiudziesiąt albo i więcej, ale czerstwy, wyprostowany, mający ruchy i postawę żołnierza. Włosy miał zupełnie białe, płeć spaloną, jak u Kreolów, ale sądząc z niebieskich oczu, nie należał do ludzi Południe. Twarz jego była przygnębiona i smutna, ale uczciwa.” Skawiński wierzył w przeznaczenie: „Wierzył, że jakaś potężna a mściwa ręka ściga go wszędzie, po wszystkich lądach i wodach. (…) gdy pytano, czyja to może być ręka ukazywał tajemniczo na Gwiazdę Polarną i odpowiadał, że to idzie stamtąd…” „Miał on nieszczęście, że ilekroć rozbił gdzie namiot i rozniecił ognisko, by się osiedlić stale, jakiś wiatr wyrywał kołki namiotu, rozwiewał ognisko, a jego samego niósł na stracenie.” „(…) być może, że gdy się człowiek zestarzeje, woła także na niego inna nieskończoność, jeszcze ciemniejsza i bardziej tajemnicza, a im jest bardziej zmęczony życiem, tym milsze są mu te nawoływania. Ale, by ich słuchać, trzeba ciszy. Prócz tego starość lubi się odosabniać, jakby w przeczuciu grobu.” Kiedy jest się już dojrzałym mężczyzną, po pięćdziesiątce, który pojawił się przed laty na świecie w basenie Morza Bałtyckiego, na ziemi Polan, gdzie spędził bogate w przeżycia dzieciństwo i młodość, instynkt podpowiada człowiekowi uwielbienie dla tej ziemi, która go zrodziła. Tak stało się w życiu “latarnika z Panamy”. „Oto czterdzieści lat dobiegało, jak nie widział kraju, i Bóg wie ile, jak nie słyszał mowy rodzinnej, a tu tymczasem ta mowa przyszła sama do niego – przepłynęła ocean i znalazła go samotnika, na drugiej półkuli, taka kochana, taka droga, taka śliczna! We łkaniu, jakie nim wstrząsało, nie było bólu, ale tylko nagle rozbudzona niezmierna miłość, przy której wszystko jest niczym…On po prostu tym wielkim płaczem przepraszał tę ukochaną, oddaloną, za to, że się już tak zestarzał, tak zżył z samotną skałą i tak zapamiętał, iż się w nim i tęsknota poczynała zacierać.” „Nie rozumował nad tym, czuł tylko bezwiednie, ale w końcu zdawało mu się, ze niebo, woda, jego skała, wieża i złote ławice piasku, i wydęte żagle, i mewy, odpływy i przypływy, to jakaś wielka jedność i jedna, ogromna tajemnicza dusza; on zaś sam pogrąża się w tej tajemnicy i czuje ową duszę, która żyje i koi się.” Latarnik był rozkochany w przyrodzie polskiej, a teraz przelewa to uczucie na cudowną przestrzeń Panamską. Jeszcze raz czytajmy te słowa;„Dalej, między Aspinwall a Panamą, widać było ogromny las, nad którym co rano i pod noc zwieszał się czerwonawy opar wyziewów – las prawdziwie podzwrotnikowy, zalany u spodu stojącą wodą, oplatany lianami, szumiący jedną falą olbrzymich storczyków, palm, drzew mlecznych, żelaznych i gumowych.” „(…) wieś, jakby ją wczoraj opuścił: szereg chałup ze światełkami w oknach, grobla, młyn, dwa stawy podane ku sobie i brzmiące całą noc…” Jak powiedziałem Latarnik jest niemal więźniem. Los tak chciał, mówimy. “Z wyjątkiem niedziel nie może on wcale opuszczać swej skalistej wysepki.” “Był to człowiek już stary, lat siedmiudziesiąt albo i więcej, ale czerstwy, wyprostowany, mający ruchy i postawę żołnierza. Włosy miał zupełnie białe, płeć spaloną jak u Kreolów, ale sądząc z niebieskich oczu, nie należał do ludzi Południa.” “Oto są świadectwa. Ten krzyż dostałem w roku trzydziestym. Ten drugi jest hiszpański z wojny karlistowskiej, trzeci to legia francuska, czwarty otrzymałem na Węgrzech. Potem biłem się w Stanach przeciw południowcom, ale tam nie dają krzyżów – więc oto papier.” “Jestem bardzo znużony i skołatany. Dużo, widzicie, przeszedłem. Miejsce to jest jedno z takich, jakie najgoręcej pragnąłem otrzymać. Jestem stary, potrzebuję spokoju!” “Teraz wydało mu się, jak owym żeglarzom wśród nocy, że coś zawołało na niego po imieniu głosem bardzo kochanym, a zapomnianym prawie.” “On po prostu tym wielkim płaczem przepraszał tę ukochaną, oddaloną za to, że się już tak zestarzał, tak zżył z samotną skałą i tak zapamiętał, iż się w nim i tęsknota poczęła zacierać.” We łkaniu, jakie nim wstrząsało, nie było bólu, ale tylko nagle rozbudzona niezmierna miłość, przy której wszystko jest niczym…” Jestem jak statek, który jeśli nie wejdzie do portu to utonie… (…) wiatr porywał znowu ten liść, by nim rzucać po lądach i morzach, by się nad nim znęcać do woli. Pewnego razu zdarzyło się, że latarnik w Aspinwall, niedaleko Panamy, przepadł bez wieści. Oby nigdy nie zdarzyło się, że odchodzi po pracowitym życiu człowiek- i nie ma kto zapalić świeczki na jego grobie. “Latarnik” Henryka Sienkiewicz stawał się w kolejnych latach arcydziełem polskiej literatury. Rzeczywiście losy ludzkie wydają się nieprzeciętne, bo każdemu z nas pali się świeczka osiągnięcia kiedyś chrześcijańskiego spełnienia życia i podążania najwłaściwszą ścieżyną ostatniej wieczności. I do tej chrześcijańskiej radości moich Czytelników serdecznie zapraszam.

Stanislaw Barszczak, The successful Pole (epilog)

Annette gives me a freedom in choosing a time of job. And I may write to you about my journey around the world. So,
and now here is my secret, a very simple secret: It is only with the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye. Love does not consist of gazing at each other, but in looking outward together in the same direction. What makes my spiritual desert beautiful, is that somewhere it hides a well… I am looking for friends. What does that mean? It means to establish ties. To me, you are still nothing more than a little boy who is just like a hundred thousand other little boys. And I have no need of you. And you, on your part, have no need of me. To you I am nothing more than a boy like a hundred thousand other boys. But if “you tame me,” then we shall need each other. To me, you will be unique in all the world. To you, I shall be unique in all the world…. People have forgotten this truth. But you mustn’t forget it. You become responsible forever for what you’ve tamed. You’re responsible for your rose. You alone will have the stars as no one else has them…In one of the stars I shall be living. In one of them I shall be laughing. And so it will be as if all the stars were laughing, when you look at the sky at night… Only you – will have stars that can laugh. Well, I must endure the presence of a few caterpillars if I wish to become acquainted with big butterflies… You’re beautiful, but you’re empty…One couldn’t die for you. An ordinary passerby would think my rose looked just like you. But my rose, all on her own, is more important than all of you together, since she’s the one I’ve watered. Since she’s the one I put under glass, since she’s the one I sheltered behind the screen. Since she’s the one for whom I killed myself. Since she’s the one I listened to when she complained, or when she boasted, or even sometimes when she said nothing at all. Since she’s my rose, my cornflower. Flowers are so inconsistent! But I was too young to know how to love her. You see, one loves the sunset when one is so sad. Of course I’ll hurt you. Of course you’ll hurt me. Of course we will hurt each other. But this is the very condition of existence. To become spring, means accepting the risk of winter. To become presence, means accepting the risk of absence. Even eyes are blind. You have to look with the heart. I shall look at you out of the corner of my eye, and you will say nothing. Words are the source of misunderstandings. If you love a flower that lives on a star, it is sweet to look at the sky at night. All the stars are a-bloom with flowers… A goal without a plan is just a wish. And you will sometimes open your window, so, for that pleasure… It will be as if, in place of the stars, I had given you a great number of little bells that knew how to laugh. Then you will be content that you have known me. You will always be my friend. You will want to laugh with me. And your friends will be properly astonished to see you laughing as you look up at the sky! Then you will say to them, “Yes, the stars always make me laugh!” Maybe they will think you are crazy, but not all. Believe me. Perfection is achieved, not when there is nothing more to add, but when there is nothing left to take away. True love begins when nothing is looked for in return. When you tell them you’ve made a new friend they never ask you any questions about essential matters. They never say to you What games does he love best? Does he collect butterflies? Instead they demand “How old is he? How much does he weigh? How much money does his father make? “Only from these figures do they think they have learned anything about him. A rock pile ceases to be a rock pile the moment a single man contemplates it, bearing within him the image of a cathedral. When someone blushes, doesn’t that mean ‘yes’? Beloved friends, once day knew I a rose. In my youth, in those days, I didn’t understand anything. And I should have judged her according to her actions, not her words. So, she perfumed “my planet” and lit up my life. I should never have run away! I ought to have realized the tenderness underlying her silly pretensions. No single event can awaken within us a stranger whose existence we had never suspected. To live is to be slowly born. I have no right to say or do anything that diminishes a man in his own eyes. What matters is not what I think of him but what he thinks of himself. Hurting a man in his dignity is a crime. But if you tame me, then we shall need each other. To me, you will be unique in all the world. To you, I shall be unique in all the world. If you want to build a ship, don’t drum up people together to collect wood and don’t assign them tasks and work, but rather teach them to long for the endless immensity of the sea. So, I went to America over ocean now. I saw the World Young Day in Panama City. If anybody wants a sheep, that is a proof that he exists. Now am I who I am and I have the need to be. But I always was looking for a friend. To forget a friend is sad. Not everyone has had a friend. What saves a man is to take a step. Then another step. No one is ever satisfied where he is… But if you come at just any time, I shall never know at what hour my heart is to be ready to greet you. Please “tame me”. I want to, very much. But I have not much time. I have friends to discover, and a great many things to understand. Men have no more time to understand anything. They buy things all ready made at the shops. But there is no shop anywhere where one can buy friendship, and so men have no friends any more. If you want a friend, tame me… You must be very patient. But you will sit a little closer to me, every day…
Tell me who admires and loves you, and I will tell you who you are. Wether the stars are set alight in heaven so that one day each one of us may find his own again… For millions of years flowers have been producing thorns. For millions of years sheep have been eating them all the same. Suppose I happen to know a unique flower, one that exists nowhere in the world except on my planet, one that a little sheep can wipe out in a single bite one morning, just like that, without even realizing what he’d doing. If someone loves a flower of which just one example exists among all the millions and millions of stars, that’s enough to make him happy when he looks at the stars. He tells himself ‘My flower’s up there somewhere…’ But if the sheep eats the flower, then for him it’s as if, suddenly, all the stars went out. Of course, I love you, the flower said to him. It is much more difficult to judge oneself than to judge others. If you succeed in judging yourself rightly, then you are indeed a man of true wisdom. Happiness doesn’t lie in the objects we gather around us. To find it, all we need to do is open our eyes. He who is different from me does not impoverish me – he enriches me. Our unity is constituted in something higher than ourselves – in Man… And nothing, in truth, can ever replace a lost companion. Old comrades cannot be manufactured. There is nothing that can equal the treasure of so many shared memories, so many bad times endured together, so many quarrels, reconciliations, heartfelt impulses. Friendships like that cannot be reconstructed. If you plant an oak, you will hope in vain to sit soon under its shade. For such is life. We grow rich as we plant through the early years, but then come the years when time undoes our work and cuts down our trees. One by one our comrades deprive us of their shade, and within our mourning we always feel now the secret grief of growing old. If I search among my memories for those whose taste is lasting, if I write the balance sheet of the moments that truly counted, I surely find those that no fortune could have bought me. You cannot buy the friendship of a companion bound to you forever by ordeals endured together. So, the time for action is now. It’s never too late to do something. The only things you learn are the things you tame. If you come at four in the afternoon, I’ll begin to be happy by three. At the end I’ve put surprise for you. I have been an owner of a small airplane thirty years ago. Evert week I am leading him from a hangar to fly. I take out and arrange a reconnessance of my little homeland. Today with me is a Student girl. Night, when words fade and things come alive. When the destructive analysis of day is done, and all that is truly important becomes whole and sound again. Nothing can match the treasure of common memories, of trials endured together, of quarrels and reconciliations and generous emotions. It is idle, having planted an acorn in the morning, to expect that afternoon to sit in the shade of the oak. So, look at the sky. Ask yourselves: Has the sheep eaten the flower, yes or no? And you will see how everything changes… People have stars, but they aren’t the same. For travelers, the stars are guides. For other people, they’re nothing but tiny lights. Look: you see the grain fields down yonder? The wheat fields have nothing to say to me. And that is sad. But you have hair that is the color of gold. Think how wonderful that will be when you have tamed me! The grain, which is also golden, will bring me back to the thought of you. And I shall love to listen to the wheat in the wind… He who must travel happily must travel light. I know but one freedom, and that is the freedom of the mind. Behind all seen things lies something vaster; everything is but a path, a portal or a window opening on something other than itself. I fly because it releases my mind from the tyranny of petty things. No one is ever satisfied where he is… No destiny attacks us from outside. But, within him, man bears his fate and there comes a moment when he knows himself vulnerable; and then, as in a vertigo, blunder upon blunder lures him. A civilization is built on what is required of men, not on that which is provided for them. It’s all a great mystery…Look up at the sky and you’ll see how everything changes. In the arching immensity of the night, each tells the story of his life, each offers the other the burden of memories in which the human bond is discovered. Here two men can meet, and they bestow gifts upon each other with the dignity of ambassadors. And at night you will look up at the stars. It’s too small, where I live, for me to show you where my stars is. It’s better that way. My star will just be one of the stars, for you. So you’ll like looking at all of them. They’ll all be your friends. And, besides, I am going to make you a present. Where I live, everything is very small. For true love is inexhaustible; the more you give, the more you have. and if you go to draw at the rule fountainhea, the more water you draw, the more abundant is its flow. So, wait for a time, exactly under the sta (fin)

Stanisław Barszczak, Witness of human faith.
The fact that he had turned onto CINTA COSTERA that day and saw the unfortunate window was a pure coincidence. It rained for nine months, and this week full of sunshine in the heat. However, it could have been a week, a month, or even a year later; and yet no, he went there that day. Of course, sooner or later he would go there anyway – in the end, whenever he visited the new city, he had to see every corner of it. At the beginning he set a very meticulous plan: go through the whole street from the beginning to the end, go back parallel, turn into the next – it was like walking through the avenues in the supermarket – but soon came to an intersection where something caught his attention and all good intentions. That’s how it happened when he got to via Espania, then via Porras (see the Parque Recreativo Omar Torrijos); although from the cities he has visited so far, New York was the most suitable for exploration in a systematic way; at least in the case of quarters north of Fourteenth Street, the chaos of Fourteenth Street South did not particularly bother him; it certainly was not worse there than in London, Rome, Paris, or even the Boston North End, and he loved to visit these places. He started his walk around Panama City from San Francisco district, Centro de Convenciones Atlapa; then he turned west on via Israel, then close to Multiplaza Mall, south on via Italia, until he reached the intersection with Avenida Balboa and then, enchanted by its beauty, he turned right. Basically there were no gardens, fountains or pavements with magnificent trees on the street; nor did it resemble Váci utca in Budapest, Champs-Élysées in Paris, or Lombard Street in San Francisco, but nevertheless it felt its unique character and rich history. It was a narrow, one-way street, remembering many events in the history of the city. On both sides there were low, mostly the multi-storey tower blocks from the second half of the 20th century, referring to the spirit of the era to the Pope John Paul II style. There were narrow fire escapes to the brick facades few houses here with floral motifs, arched windows and stone lintels, while all kinds of premises were located on the ground floor, from cozy cafes to branded clothing stores. There were also establishments with many years of tradition, such as a hair salon, art gallery and a suitcase store. Some of the display windows covered the metal blinds, which meant that the work day had already ended. He walked the middle of the Avenida Balboa, not caring about cars. From here he had the best view of the surrounding buildings; cars were not a problem for him. He could look ahead and sideways, he could also look back at any moment to learn and remember every detail, and if necessary, make a quick move. He was most interested in urban architecture – layout of buildings and infrastructure; but he did not pay much attention to the people he met. He did not want to talk; why should he talk to some young redheaded stranger who just stood on the corner and smoked a cigarette. He did not care what she wanted to express with her dress, consisting of a leather jacket, a short skirt, and probably intentionally torn black tights; he also had no intention of asking an athletic woman in a black baseball cap who had just passed him by going to the other side of the street, as she thought the Panama City people would manage this year. Baseball did not interest him at all. He was also not interested in why a dozen people with guides in their pockets listen to a woman standing in the middle of a group; I guess she was some kind of tour pilot and that’s it. When he reached Old City and Panama City Cathedral, his attention was drawn to the restaurant on the south-east corner of the street. She looked inviting. On the sidewalk in front of the apartment were white tables with yellow, plastic chairs, but no one sat there. “Come in and warm up,” read the inscription on the window at the entrance. He came closer and looked through the glass. Inside, people were drinking coffee, working on laptops, reading newspapers. The restaurant window reflected a car that he had seen before, not once, not twice, during his travels. A non-distinctive toyota car or something like that, with equipment on the roof. If he did not know where he came from, he would have thought that someone was following him. In any case, he did not want to worry about his head any more; he preferred to look at the guests in the restaurant for a moment longer. He wished he could go inside and drink a cafe latte or a cappuccino; he could almost smell the coffee, but he knew he had to go on; after all, he had a large piece of the world ahead of him, and time was short. The next day he intended to go to the Clayton, the Apostolic Nunciature of the Holy See, and if he could get enough of the city, who knows, maybe the day after tomorrow he could go to the Tocumen airport. And yet he knew that he would remember this place: an inscription on the window, tables and chairs outside, as well as other premises at Cinta Costera and narrow passages between the buildings. He will also remember everything he saw in the surrounding streets: from Calle 24 Este till Calle 45 Este. Everything, without exception. Suddenly, about a third of a quarter from the intersection with Parque Urraca, he looked up. And it was a real coincidence. The mere fact that he turned into Avenida Balboa was not a big deviation from his habits. In the end, he usually looked at the premises, read the inscriptions in the exhibition windows, memorized the house numbers, and often looked at the café’s regulars. However, he did not always look up buildings above the first floor. Sometimes he forgot about it, sometimes he did not have time. He might as well have passed the entire street and did not notice the window at all; just in this, not a different tenement house. What if it was not just a coincidence, just a peculiar kind of test? He knew that he would manage to be ready, but those who wanted to use his talents certainly needed convincing proof before cooperating. The window opened up was on the five floor, above the news-and newspaper kiosk – again the same car reflected in the glass – and a shop with aprons. Half of the bottom part of the window obscured the air conditioner. His attention was caught by something white, just above the air conditioner. At first glance it resembled a styrofoam head that can be seen in a department store or a hair salon. Strange that someone puts something like this in the window of their apartment, he thought. A bald head with no expression, holding a guard over City Costera. He came to the conclusion that absolutely everything can be found in the living windows of Panama City. At the owner’s place, he would at least have sun glasses that would give the head some personality; maybe a bit of eccentricity. Though, on the other hand, he had to admit that people did not really consider him an eccentric. However, the longer he looked, the less he was sure that he could see the styrofoam head. Its surface seemed more shimmering and even slippery. It looked rather like it was made of soft plastic, such as used for bags in the grocery store or matte covers for clothes from dry cleaners. He narrowed his eyes, straining his eyes. The white, almost round object in the window still resembled the shape of the head. Under the plastic sheath, something like the nose, forehead and chin, and even open lips were visible, as if someone was breathing hard. Or he seemed to shout loudly. It was not a white stocking superimposed on someone’s head; the gloss of the material indicated a different type of material. Who would be so foolish as to put a plastic bag on his head? In this way, you can easily suffocate. That someone would have to pull the plastic bag in the back of the head, otherwise the contours of the face would not be outlined. And yet there were neither hands nor arms. Or maybe… Did he become a witness to the murder? Has anyone just put a plastic bag on the victim’s head, wanting to strangle it, cut off the supply of oxygen? Did he see the outline of wide open mouths that desperately caught oxygen? Who was the victim? Man? Woman? Who was the murderer? Suddenly he remembered the two boys in “the window of village,” close to the village beach, many years ago. However, this time he was sure that he saw an adult person whose life was coming to an end. That’s what it looked like. He felt his heart beat harder. He has seen many during his travels; things that should not have happened. However, he had never witnessed a murder before. Yes, murders. He was certain now. He did not shout, he did not reach for his cell phone to call the police, he did not ask anyone for help, he did not run up the stairs to the second floor of the building to stop the drama going on. Instead, he simply stretched his hand shyly, as though hoping to touch the victim’s face from the five floor… He was so absorbed in what was happening in the window that he did not notice at first that someone was coming to the door. The door opened. “Vincent, get your ass and go,” someone shouted from the corridor. -What’s for supper tonight? – He asked. – Grilled hamburgers. “Okay,” said Thomas, the young man indifferently in front of the computer. His friend, Mr. TOMASZ, also had some kind of schizophrenia, he did not pay attention to car horns and people storing the street. Vincent, he got him last saturday. Mr Thomas spun around again in his chair to look again at the immobilized image of the window on the overly large computer screen… Did anyone else see it? Did anyone else look up? No one saw the boy in the window. Nobody looked up. Nobody helped him, Vincent thought. The man left a picture of the window on the computer screen so that he could return to it, in order to be able to return to it after dinner, and decide what to do next. (the story will follow soon)