Author: sbarszczak2009

Data: 2019-06-01 Stanislaw Barszczak, Jak Jas zostal magiem. Dzisiaj w naszej afrykanskiej wiosce mamy zawody sportowe. Poniewaz przynaleze do tzw. wielodzietnej rodziny, a takich w Ghanie, moim kraju, jest bardzo wiele, z niecierpliwoscia oczekuje na szczesliwa chwila wejscia do finalu zawodow. - Mamo, mnie wybierz. Muszę się powstrzymywać, żeby nie krzyczeć. Wbijam paznokcie w drewniany kij, ściskam go mocno, żeby usiedzieć w miejscu. Krople potu ściekają mi po plecach, nie wiem, czy to od porannego upału, czy dlatego, że serce tłucze mi się o żebra. Miesiąc w miesiąc byłem pomijany. Dziś musi wreszcie być inaczej. Odgarniam śnieżnobiały kędzior za ucho i staram się nie ruszać. Mama Agba jak zwykle nie ma zmiłowania, długo przygląda się każdemu z nas, aż nie wiemy, gdzie podziać wzrok. Jej brwi ściągają się w skupieniu, pogłębiając zmarszczki na ogolonej głowie. Z ciemnobrązową skórą i w niepozornym kaftanie Mama Agba niewiele się różni od reszty wioskowych starszych. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że kobieta w tym wieku może być tak niebezpieczna. – Ekhm… – chrząka z przodu Pawel, w mało subtelny sposób przypominając, że on już przeszedł tę próbę. Posyła nam uśmieszek i obraca w dłoni ręcznie rzeźbiony kij, jakby nie mogł się doczekać, aż się dowie, którego z nas pokona w czasie dzisiejszego egzaminu. Większość chlopcow boi się pojedynku z Pawlem, ale ja nie czuję strachu. Ćwiczyłem i jestem gotowy. Wiem, że stać mnie na zwycięstwo. -Janku. Chropawy głos Mamy Agby przerywa ciszę. Słychać zbiorowe westchnienie piętnastu chlopcow, którzy nie zostali wybrani. Imię odbija się od plecionych ścian trzcinowej ahéré, aż w końcu zdaję sobie sprawę, że chodzi o mnie. – Naprawdę? – pytam. Mama Agba mlaska zniecierpliwiona. – Mogę wybrać kogoś innego… – Nie! – Zrywam się na równe nogi i natychmiast posyłam jej ukłon. – Dziękuję, Mamo. Jestem gotowy. Morze brązowych twarzy rozstępuje się przede mną. Idąc, skupiam się na moich bosych stopach ocierających się o trzcinową podłogę, sprawdzam jej przyczepność, żeby zwiększyć swoje szanse na wygranie pojedynku i zdanie egzaminu. Na czarnej macie do walki Pawel pierwszy mi się kłania. Czeka, aż uczynię to samo, ale jego wzrok tylko wznieca we mnie ogień złości. Stoi w nonszalanckiej pozie, świadczącej o braku szacunku, jakbym nie był godnym przeciwnikiem. Jakby uważał, że jestem od niego gorszy. Myśli, że nie mam z nim szans. – Ukłoń się, Janku. Choć w głosie Mamy Agby pobrzmiewa wyraźna reprymenda, nie potrafię się przemóc. Stojąc tak blisko Pawla, widzę tylko jego bujne czarne włosy i kokosowy brąz skóry znacznie jaśniejszej niż moja. To karnacja tych spośród mieszkancow okolic Accry, którzy nie wiedzą, czym jest praca w słońcu. Pawel zawdzięcza to uprzywilejowanie cichemu wsparciu ojca, którego nawet nie zna. Arystokraty, który pozbył się nieprawego syna umieszczając go w naszej wiosce. Odchylam barki do tyłu i zamiast się ukłonić, dumnie wypinam pierś. Pawel odstaje wyglądem od nas o śnieżnobiałych włosach. Od tutejszych chlopcow bezustannie zmuszanych do kłaniania się takim jak on. – Janku, nie każ mi się powtarzać. – Ale Mamo… – Ukłoń się albo zejdź z ringu! Nie marnuj naszego czasu. Nie mając wyboru, zaciskam zęby i pochylam głowę. Na ustach Pawla rozkwita nieznośny uśmieszek. – Czy to takie trudne? – Kłania się znowu, choć nie musi. – Lepiej przegrać z honorem. Wśród chlopcow rozlegają się tłumione chichoty. Mama Agba ucisza je stanowczym gestem. Rzucam im złowrogie spojrzenie, po czym koncentruję się znowu na postaci przeciwnika. Zobaczymy, komu będzie do śmiechu, gdy wygram. – Na miejsca. Obaj cofamy się do krawędzi maty i unosimy swoje kije. Drwiący uśmieszek spełza z ust Pawla, a jego oczy zwężają się w szparki. To instynkt zabójczy. Patrzymy na siebie i czekamy na znak. Mama Agba przeciąga tę chwilę w nieskończoność, wreszcie woła: – Do boju! I od razu muszę się bronić. Nawet nie zdążyłem pomyśleć o wyprowadzeniu ataku, a Pawel już doskakuje do mnie z prędkością geparda. Bierze zamach kijem, mierząc w moją szyję. Ale choć za plecami słyszę stłumione okrzyki chlopcow, ani na moment nie tracę zimnej krwi. Pawel jest szybki, lecz ja potrafię być jeszcze szybszy. Unikam ciosu, wyginając się mocno do tyłu. Pawel nie czeka, aż się wyprostuję – wyprowadza kolejny atak, tym razem tnąc kijem z góry na dół z siłą chlopaka dwa razy większego od siebie. Rzucam się w bok i przetaczam po macie, a kij z trzaskiem uderza o trzciny. Pawel już bierze następny zamach. – Janku! – ostrzega mnie Mama Agba, lecz nie potrzebuję jej pomocy. Jednym płynnym ruchem przechodzę w kucki i wyciągam kij do góry, parując uderzenie Pawla. Trzcinowe ściany aż się zatrzęsły od głośnego trzasku. Moja broń też jeszcze drży, kiedy Pawel zamachuje się znowu, tym razem za cel obierając moje kolana. Odbijam się z wysuniętej do przodu nogi, robię koziołka w powietrzu ponad jego wyciągniętym kijem. Oto moja pierwsza szansa, by przejść do ataku. Wykorzystując pęd, wyprowadzam pierwszy cios. Z mojego gardła dobywa się stęknięcie. Pawel kontruje, przerywając mój atak, zanim na dobre się zaczął. – Cierpliwości, Janku! – woła Mama Agba. – Nie spiesz się. Obserwuj i reaguj. Czekaj na atak. Tłumię wzbierający w piersi jęk i kiwam głową. Cierpliwości, powtarzam sobie. Poczekaj na lepszą okazję… – Właśnie, Jan– odzywa się Pawel cicho, żeby nikt poza mną nie usłyszał. – Słuchaj się Mamy Agby. Bądź grzecznym padalcem. No tak, mogłem się tego spodziewać. To słowo. Ta wstrętna obelga. Wypowiedziana niby od niechcenia. Zawinięta w arogancki uśmieszek. Bez namysłu wyrzucam kij przed siebie. Mija brzuch Pawla o włos. Czeka mnie za to straszliwe lanie od Mamy Agby, ale i tak było warto. Nagrodą jest wystraszone spojrzenie mojego przeciwnika. – Ej! – Pawel spogląda w stronę Mamy, oczekując od niej interwencji, ale nie ma czasu się poskarżyć. Wielkimi oczami patrzy, jak obracam kij do kolejnego ataku. – To nie jest trening! – woła, uskakując przed ciosem w kolana. – Mamo... – Sam sobie nie poradzisz? – pytam ze śmiechem. – No dalej, Paul. Lepiej przegrać z honorem! W oczach Pawla pojawiają się gniewne błyski. Wygląda jak lworożec gotowy do skoku. Wściekle zaciska dłonie na kiju. Zaczyna się prawdziwa walka. Ściany chaty Mamy Agby szeleszczą, gdy nasze kije uderzają o siebie. Wymieniamy cios za cios, wypatrując szansy na kontrę, która przesądzi o wszystkim. Dostrzegam okazję i wtedy… – Uch! Kuląc ramiona, zataczam się do tyłu, fala mdłości podchodzi mi do gardła. Przez chwilę martwię się, że Pawel połamał mi żebra, lecz ból w brzuchu rozwiewa tę obawę. – Stop! – Nie! – przerywam Mamie Agbie zachrypniętym głosem. Z wysiłkiem wciągam powietrze do płuc i wspierając się kijem, prostuję plecy. – Nic mi nie jest. Jeszcze nie skończyłem. – Janku… – zaczyna Mama, lecz Pawel nie pozwala wybrzmieć jej słowom. Już mknie w moją stronę z ogniem w oczach, jego wyciągnięty kij prawie muska mi głowę. Gdy bierze nim zamach, uskakuję na bezpieczną odległość, a potem, łapiąc Pawla na wykroku, dźgam go z całej siły w mostek. – Uch! – Pawel zatacza się do tyłu z twarzą wykrzywioną bólem. Jeszcze nigdy podczas walki w chacie Mamy Agby nie został przez nikogo trafiony. Nie zna tego uczucia. Nie czekając, aż dojdzie do siebie, okręcam się i uderzam go w brzuch. Już mam zadać ostateczny cios, gdy rudawe płachty u wejścia do chaty rozchylają się i do środka wpada zdyszany Zbyszek z rozwianą białą grzywą. Szuka wzrokiem Mamy Agby. – Co się stało? Zbyszek ma łzy w oczach. – Przepraszam – kwili cicho. – Zasnałem. Ja… ja…– Wyduś to z siebie, dziecko! – Nadchodzą! – wykrzykuje wreszcie. – Są już blisko! Groza tej chwili na moment wysysa mi całe powietrze z płuc. Zresztą nie tylko mnie. Wszyscy jesteśmy sparaliżowani strachem. Instynkt przetrwania bierze jednak górę. – Prędko! – rzuca Mama Agba. – Nie ma czasu! Podnoszę Pawla z podłogi. Oddycha ciężko, ze świstem, ale musi wziąć się w garść. Chwytam jego kij i zbieram pozostałe. W chacie panuje wielkie zamieszanie. Wszyscy zacierają ślady. W powietrzu fruwają metry jasnej tkaniny. Powstaje armia trzcinowych manekinów. Czy zdążymy? Trudno powiedzieć w tym rozgardiaszu. Ja robię swoje: chowam kije pod matą ringu, żeby nikt ich nie zobaczył. Ledwie skończyłem, Pawel wpycha mi do rąk drewnianą igłę. Biegnę na swoje stanowisko, gdy płachty znów się rozwierają. – Janku! – woła ostro Mama Agba. Zastygam w bezruchu. Wszystkie oczy patrzą teraz na mnie. Nie czekając, aż się odezwę, Mama daje mi po głowie, aż czuję gorące mrówki na plecach. – Wracaj na swoje miejsce! – rzuca surowo. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć. – Mamo Agbo, ja…Nachyla się bliżej z błyskiem prawdy w oczach. Odwrócenie uwagi… Próbuje zyskać dla nas więcej czasu. – Przepraszam, Mamo Agbo. Wybacz mi. – Wracaj na swoje miejsce. Zagryzam wargę, żeby się nie uśmiechnąć, i zwieszam przepraszająco głowę, zerkając kątem oka na strażników, którzy weszli do chaty. Niższy, jak większość okolicznych żołnierzy, wyglądem przypomina Pawla: kokosowy brąz zwieńczony czarną czupryną. Mimo że otaczają go sami nastokatkowie, trzyma dłoń na rękojeści miecza. Zaciska na niej palce, jakby spodziewał się, że któryś z nas go zaatakuje. Drugi strażnik, wysoki i poważny, jest od niego dużo ciemniejszy. Stoi blisko wejścia, ze wzrokiem utkwionym w ziemi. Widocznie ma w sobie choć odrobinę wstydu. Obaj na żelaznych pancerzach noszą dumnie znak króla Sarana. Samo spojrzenie na ozdobnego białego lamparta, symbol monarchy, który ich tu przysłał, przyprawia mnie o ścisk żołądka. Z ostentacyjnym nadąsaniem wracam do trzcinowego manekina. Czuję tak wielką ulgę, że nogi prawie się pode mną uginają. Miejsce, które jeszcze przed chwilą było ringiem, teraz całkiem przekonująco udaje warsztat krawiecki. Po chwili spojrzalem na manekiny wykonywane przez dziewczyny z wioski ozdobione jasnymi materiałami w charakterystyczne wzory Mamy Agby. I przypomnialem byl sobie, ze dziewczyny z naszej wioski obszywaja brzegi rodzimych koszul tymi pieknymi wzorami juz od wielu lat. Mama Agba przechadza się między rzędami chlopcow i przygląda się ich zainteresowaniu jakim oni obdarzaja teraz zwykle manekiny. Mimo nerwów uśmiecham się, widząc, jak ignoruje nieproszonych gości. – W czym mogę pomóc? – pyta w końcu. – Zbieramy podatek – odbąkuje ciemniejszy strażnik. Mamie Agbie wydłuża się twarz. – Zapłaciłam w zeszłym tygodniu. – Nie chodzi o podatek od handlu. – Drugi strażnik toczy wzrokiem po białowłosych sympatycznych nastolatkach. – Wzrosły opłaty za padalce. Wy ich macie dużo, więc będzie was to kosztować. No tak. Ściskam koszulę manekina z taką siłą, że aż bolą mnie palce. Królowi nie wystarczy pognębić mieszkancow wioski. Musi jeszcze ukarać każdego, kto próbuje nam pomagać. Zaciskam zęby, starając się nie myśleć o strażniku, o bólu, jaki mi sprawiło tamto słowo. Padalce. Nieważne, że nigdy nie będzie nam dane stać się magami. W ich oczach wciąż jesteśmy glistami. I nie będziemy niczym więcej. Usta Mamy Agby zmieniają się w cienką kreskę. Przecież nie wytrzaśnie tych pieniędzy spod ziemi. – Podwyższyliście już podatek od mieszkancow naszej wioski w zeszłym miesiącu. I dwa miesiące temu. Jaśniejszy strażnik robi krok do przodu i sięga po miecz, jakby chciał pokazać, że nie będzie się z nikim patyczkował. – Może byłoby mądrzej nie zadawać się z glistami. – Może byłoby mądrzej nas nie okradać. Nie wiem, dlaczego to powiedziałem. Nie zdążyłem się ugryźć w język. Wszyscy w chacie wstrzymują oddech. Mama Agba sztywnieje, jej ciemne oczy błagają mnie, bym zamilkł. – Nie możecie bez końca podnosić podatków – oznajmiam. – Ibawici nie zarabiają więcej niż do tej pory. Skąd mamy wziąć tyle pieniędzy? Strażnik zbliża się niespiesznym krokiem. Korci mnie, żeby sięgnąć po kij. Mogłbym zwalić mężczyznę z nóg jednym precyzyjnym uderzeniem; jednym celnym pchnięciem zmiażdżyłbym mu gardło. Dopiero po chwili dociera do mnie, że miecz tego strażnika nie jest zwykłym mieczem. W pochwie pobłyskuje czarne ostrze, metal droższy niż złoto. Majacyt. Stop przygotowany przez króla Sarana przed obławą. Broń stworzona po to, by osłabić naszą magię i wypalać dziury w naszych ciałach. Tak jak czarny łańcuch, który zawiesili na szyi Mamy. Potężny mag moze przezwyciężyć jego moc, ale większość z nas jest bezsilna wobec tego rzadkiego metalu. Choć sam nie władam żadną magią, i tak dostaję gęsiej skórki, gdy strażnik zbliża się do mnie z majacytowym ostrzem. – Na twoim miejscu trzymałbym język za zębami, brzdacu. Ma rację. Powinienem milczeć. Schować urażoną dumę do kieszeni. Dożyć jutra. Ale gdy tak stoimy twarzą w twarz, muszę walczyć ze sobą, żeby mu nie wbić drewnianej igły w to błyszczące piwne oko. Może ja powinienem być cicho. A może on powinien umrzeć. – Sam trzymaj… Mama Agba odpycha mnie tak mocno, że się przewracam. – Proszę. – Wręcza mu garść monet. – Mamo, nie… – odzywam się, ale zamieram pod jej groźnym spojrzeniem. Zamykam usta, podnoszę się i chwytam wzorzystej koszuli manekina. Strażnik przelicza brzęczące brązowe monety w dłoni. W końcu odchrząkuje. – Za mało. – Musi wystarczyć – odpowiada Mama Agba z nutą desperacji. – To wszystko, co mam. Nienawiść aż we mnie kipi, parzy mnie od wewnątrz. To nie w porządku, że Mama Agba musi błagać o litość. Unoszę wzrok i natrafiam na spojrzenie strażnika. Błąd. Nie zdążyłem się odwrócić i ukryć obrzydzenia. Mężczyzna chwyta mnie za włosy. – Au! – krzyczę z bólu. Strażnik rzuca mnie na twarz i przygniata kolanem do ziemi. Na chwilę tracę dech. – Może i nie macie pieniędzy – mówi – ale za to padalcow jest pod dostatkiem. – Chwyta mnie brutalnie za udo. – Zacznę od tego. Robi mi się gorąco, łapię powietrze ustami, zaciskam dłonie w pięści, żeby nie było widać, że się trzęsę. Chcę krzyczeć, chcę mu połamać wszystkie kości, ale słabnę z każdą sekundą. Jego dotyk upokarza mnie i unicestwia. Na chwilę znów staję się mlokosem, bezsilnym jak wtedy, gdy żołnierz wywlekał jego matkę z domu. – Dość! – Mama Agba odsuwa strażnika i przygarnia mnie do piersi, warcząc jak lworożka broniąca młodych. – Dałam wam pieniądze, na więcej nie liczcie. Precz stąd. Podrażniony jej zuchwałością strażnik sięga po miecz, ale ciemniejszy towarzysz chwyta go za ramię. – Chodź. Musimy obejść całą wieś przed zmierzchem. – Wypowiada te słowa spokojnie, ale jakby zaciskając przy tym szczękę. Może ujrzał w naszych twarzach własną matkę albo siostrę, może przypominamy mu kogoś, kogo chciałby chronić. Jego towarzysz na chwilę zastyga w złowieszczym bezruchu. Wreszcie zdejmuje rękę z miecza i tylko tnie nas wzrokiem. – Nauczcie te karaluchy pokory albo ja to zrobię – ostrzega Mamę Agbę. Potem kieruje spojrzenie w moją stronę. I choć leje się ze mnie pot, w środku czuję mróz. Strażnik mierzy mnie wyzywającym wzrokiem. Tylko spróbuj, mam ochotę odszczeknąć, ale język wysechł mi na wiór. W milczeniu patrzymy, jak mężczyźni wychodzą, słuchamy, jak odgłosy podkutych butów nikną w oddali. Siła opuszcza Mamę Agbę; przypomina teraz płomień świecy zdmuchnięty przez wiatr. Podpiera się na manekinie, żeby nie upaść. Już nie jest śmiertelnie groźną wojowniczką, którą znam, lecz starą, niepozorną kobietą. – Mamo… Chcę jej pomóc, lecz dostaję od niej po łapach. – Odejdz! Głupi. Tak mnie nazwała w joruba, języku magów zakazanym od czasu wielkiej obławy. Tak dawno nie słyszałem naszej mowy, że upływa chwila, zanim sobie przypominam, co to słowo znaczy. – Na bogów, co w ciebie wstąpiło? Znowu wszystkie oczy w ahéré zwracają się na mnie. Nawet Zbyszek spogląda z wyrzutem. Ale jak Mama Agba może na mnie krzyczeć? Czy to moja wina, że strażnicy są złodziejami? – Próbowałem cię bronić. – Bronić mnie? – powtarza z niedowierzaniem Mama Agba. – Wiedziałeś, że nic nie wskórasz swoim gadaniem. Za to niewiele brakowało, a wszyscy byśmy przez ciebie zginęli! Robię krok w tył, zaskoczony surową oceną. Nigdy wcześniej nie widziałem w oczach Mamy Agby tak głębokiego rozczarowania. – Skoro nie wolno mi się im przeciwstawić, co my tu w ogóle robimy? – Głos mi się łamie, ale powstrzymuję łzy. – Po co nam trening, jeśli nie możemy się bronić? – Na litość boską, Janku, pomyśl trochę! O innych, a nie tylko o sobie. Gdybyś zrobił krzywdę tym ludziom, kto by obronił twojego ojca? Kto uratuje Tomka, gdy strażnicy przyjdą szukać krwawej pomsty? Otwieram usta, lecz nie wiem, co odpowiedzieć. Ona ma rację. Nawet gdybym zdołał pokonać kilku strażników, nie poradzę sobie z armią. Prędzej czy później mnie znajdą. Prędzej czy później złamią ludzi, których kocham. – Mamo Agbo? – odzywa się cienkim głosikiem Zbyszek. Stoi ze łzami w oczach, uczepiony luźnych spodni Pawla. – Dlaczego oni nas nienawidzą? Mama zgina się pod niewidzialnym ciężarem. Wyciąga ramiona w stronę Zbyszka. – To nie tak, moje dziecko. Oni nienawidzą tego, kim miałeś się stać. Zbyszek wtula się w Mamę, szata tłumi jego łkanie. Mama Agba rozgląda się po izbie, patrzy w oczy innym chlopcom, którzy powstrzymują płacz. – Janek spytał, co my tu robimy. To ważne pytanie. Często rozmawiamy o tym, jak walczyć, a nigdy o tym dlaczego. – Mama sadza Zbyszka na podłodze i kiwa dłonią na Pawla, żeby przyniosł jej stołek. – Musicie pamiętać, że świat nie zawsze tak wyglądał. Był czas, kiedy wszyscy stali po jednej stronie. Mama Agba sadowi się na siedzisku, a zainteresowani jej slowami chlopcy zbierają się wokół niej. Codziennie Mama kończy zajęcia opowieścią lub baśnią, nauką z dawnych czasów. Zwykle siadam z przodu i chłonę każde słowo. Dziś trzymam się z boku, bo jest mi wstyd. Mama Agba miarowo pociera dłonie. Mimo tego, co się wydarzyło, na jej ustach migocze niewyraźny uśmiech, uśmiech, który potrafi wywołać tylko jedna opowieść. Nie mogę się oprzeć, podchodzę bliżej, przeciskam się między chlopcami. To nasza historia. Opowieść o nas. Prawda, którą król usiłował pogrzebać razem z naszymi zmarłymi. – Na początku Orisza była szczęśliwą krainą uświęconych magów. Każdy z dziesięciu klanów został obdarzony przez bogów inną mocą. Jedni władali wodą, inni panowali nad ogniem. Jeszcze inni czytali w myślach, a nawet sięgali wzrokiem poza czas! Choć wszyscy dobrze znamy tę opowieść – od Mamy Agby, od rodziców, których straciliśmy – nie przestaje robić na nas wrażenia. Z wypiekami na twarzy słuchamy o magach posiadających dar uzdrawiania i wywoływania chorób. Nachylamy się bliżej, kiedy Mama Agba opowiada o poskromicielach dzikich zwierząt, o magach trzymających w dłoniach światło i mrok. – Wszyscy magowie rodzili się z białymi włosami – to był znak, że dotknął ich palec bogów. Używali swoich darów, by służyć ludowi Oriszy, a w zamian otaczano ich szacunkiem. Ale nie każdy przychodził na świat z darem. – Mama Agba zatacza dłonią koło. – I dlatego świętowano narodziny nowego maga, cieszono się na widok białych loków. Ci mali wybrańcy do ukończenia trzynastego roku nie byli w stanie używać magii. Dopóki ich moce się nie objawiły, nazywano ich "boskimi." Zbyszek z uśmiechem unosi brodę: bo juz wie, ze jest mieszkancem cudownej krainy Orisza. Mama Agba chwyta między palce pasmo jego białych włosów, znak szczególny, który nauczono nas ukrywać przed światem. – Magowie stali się pierwszymi królami i królowymi Oriszy. To były czasy bez wojen… Pokój jednak nie trwał wiecznie. Gdy rządzący zaczęli nadużywać magii, bogowie za karę pozbawili ich mocy. Razem z magią zniknęły białe włosy… W kolejnych pokoleniach podziw dla magów stopniowo przeradzał się w strach przed nimi, a strach w nienawiść. Nienawiść zaś w przemoc, w pragnienie wytępienia magów. W izbie zrobiło się teraz jakby ciemniej. Wszyscy wiemy, co było dalej. Noc, której nigdy nie wspominamy i której nigdy nie zapomnimy. – Dopóki magowie mieli swoje moce, byli w stanie się bronić i trwać. Ale jedenaście lat temu magia zniknęła. Tylko bogowie wiedzą dlaczego. – Mama Agba zamyka oczy i wydaje z siebie ciężkie westchnienie. – Jednego dnia magia żyła, następnego umarła. Tylko bogowie wiedzą dlaczego? Z szacunku dla Mamy Agby gryzę się w język. Mówi tak, jak wszyscy dorośli, którzy widzieli wielka obławę na własne oczy. Z rezygnacją. Jak gdyby bogowie odebrali nam moc, żeby nas ukarać, a może pod wpływem kaprysu. W głębi duszy znam prawdę. Domyśliłem się jej, kiedy zobaczyłem magów innych wiosek w kajdanach. Bogowie umarli razem z naszą magią. Już nie wrócą. – Tamtego nieszczęsnego dnia król Saran nie wahał się ani chwili – ciągnie Mama Agba. – Wykorzystał moment słabości magów i zaatakował. Zamykam oczy, stawiam tamę łzom. Widzę łańcuch, który zarzucili na szyję Mamie. Krople krwi lądujące w piasku. Wspomnienie Obławy przepełnia trzcinową chatę, nasyca powietrze smutkiem. Tamtej nocy wszyscy straciliśmy bliskich, którzy byli magami. Mama Agba wstaje z westchnieniem, znów nabiera siły, z której jest znana. Patrzy po kolei na wszystkich chlopcow w izbie – jak generał przeglądający swoje wojsko.– Uczę sztuki kija każdego chętnego do nauki, bo zawsze znajdą się na tym świecie ludzie, którzy będą chcieli zrobić wam krzywdę. Ale tutaj szkolę chlopcow poległych magów. Choć nie macie już w sobie mocy, aby w przyszłości stać się magami, nadal cierpicie z powodu nienawiści i przemocy. Oto dlaczego tu jesteśmy. Oto dlaczego trenujemy. Mama gwałtownym ruchem dobywa własny rozkładany kij i uderza nim o trzcinową podłogę. – Wasi przeciwnicy noszą miecze. Dlaczego uczę was władania kijem? Powtarzamy chórem mantrę, którą nam wpoiła: – Uderza zamiast ranić, rani zamiast okaleczać, okalecza zamiast zabijać. Kij nie unicestwia. – Uczę was walki w ogrodzie, abyście na polu walki nie byli jak ogrodnicy. Daję wam siłę do walki, ale umiar także jest siłą, którą musicie posiąść. – Mama zwraca się do mnie: – Macie bronić tych, którzy sami się nie obronią. Oto prawda kija. Chlopcy kiwają głowami, a ja wbijam wzrok w ziemię. Znowu prawie doprowadziłem do tragedii. Znowu wszystkich zawiodłem. – No dobrze… – wzdycha Mama Agba. – Wystarczy na dziś. Pozbierajcie swoje rzeczy. Ciąg dalszy jutro. Chlopcy z ulgą wychodzą jeden po drugim. Chcę pójść w ich ślady, lecz pomarszczona ręka Mamy Agby chwyta mnie za ramię. – Mamo… – Milcz – ucina. Ostatni chlopcy rzucają mi współczujące spojrzenia. Łapią się odruchowo za pupy, jakby w myślach liczyli, ile dostanę batów. Dwadzieścia za nieposłuszeństwo… Pięćdziesiąt za odzywanie się bez pytania… Sto za to, że prawie nas wszystkie zabiłes… Nie. Sto batów byłoby zbyt pobłażliwą karą. Wstrzymuję oddech i szykuję się na ból. To nie potrwa długo, mówię sobie. Skończy się, zanim… – Usiądź, Janku. Mama Agba podaje mi kubek z herbatą, po czym nalewa sobie. Ciepłe naczynie ogrzewa mi dłonie, słodka woń napoju wypełnia nozdrza. Marszczę brwi. – Dodałaś trucizny? Kąciki jej ust drgnęły, ale ukrywa rozbawienie pod surową miną. Ja ukrywam swoje w kubku z herbatą, upijam łyk i rozkoszuję się smakiem miodu. Obracam kubek w dłoniach, wodzę palcami po lawendowych koralikach wzdłuż brzegu. Mama też miała taki kubek, tylko ze srebrnymi paciorkami – na cześć Olimpu, i bogini życia i śmierci. Wspomnienia na chwilę pozwalają mi zapomnieć o rozczarowaniu Mamy Agby, lecz gdy smak herbaty zanika, znów ogarnia mnie gorzkie poczucie winy. Mama Agba nie powinna musieć znosić takich szykan. Nie z mojego powodu. – Przepraszam. – Skubię koraliki na krawędzi kubka, żeby nie podnosić wzroku. – Wiem… Wiem, że tylko przysparzam ci kłopotów. Mama Agba, tak jak Pawel, jest Oriszanką, w której nie drzemią żadne magiczne moce. Przed Obławą myśleliśmy, że bogowie decydują o tym, kto się rodzi szczesliwym mieszkancem naszej wioski, a kto nie; teraz, gdy magia zniknęła, nie rozumiem, czemu właściwie służy to rozróżnienie. Mama Agba nie ma białych włosów jak my, mogłaby się wtopić w resztę Oriszan i uniknąć prześladowań. Gdyby się z nami nie zadawała, strażnicy pewnie daliby jej spokój. Jakaś cząstka mojej duszy chciałaby, żeby Mama Agba nas porzuciła i oszczędziła sobie tych cierpień. Jako dobra krawcowa pewnie mogłaby sprzedawać ubrania i nieźle z tego żyć. – Zaczynasz coraz bardziej ją przypominać, wiesz? – Mama Agba upija łyczek herbaty i się uśmiecha. – Zwłaszcza gdy krzyczysz, podobieństwo jest zatrważające. Odziedziczyłeś jej gniew. Nie wierzę własnym uszom. Mama Agba nie lubi rozmawiać o tych, których straciliśmy. Żaden z nas tego nie lubi. Aby ukryć zaskoczenie, upijam kolejny łyk herbaty. – No dobrze. – Z twarzy Mamy Agby znika uśmiech, a pojawia się na niej wyraz troski. – W czasie Obławy byłeś jeszcze dzieckiem. Bałam się, że zapomnisz. – Nie potrafiłbym, nawet gdybym chciał. Jak mogłbym zapomnieć tę twarz niczym słońce? Właśnie tę twarz staram się pamiętać. Samą twarz, a nie zwłoki ze strużką krwi na szyi. – Wiem, że walczysz dla niej. – Mama Agba przesuwa dłonią po moich białych włosach. – Ale król jest bezwzględny, Janku. Prędzej wymorduje wszystkich poddanych, niż przymknie oko na bunt wioski. Kiedy przeciwnik nie ma honoru, trzeba obrać inne, mądrzejsze metody walki. – Takie jak okładanie tych drani kijem? Mama Agba się śmieje, aż marszczy jej się skóra wokół mahoniowych oczu. – Obiecaj mi tylko, że będ ziesz ostrożny. Że poczekasz na odpowiedni moment do walki. Chwytam Mamę Agbę za dłonie i chylę przed nią nisko głowę na znak szacunku. – Obiecuję, Mamo. Więcej cię nie zawiodę. – To dobrze, bo jest coś, co mam zamiar ci pokazać, a nie chciałabym potem tego żałować. Mama Agba sięga za pazuchę i wydobywa spod szaty krótki czarny pręt. Wstrząsa nadgarstkiem, a pręt wydłuża się i zmienia w lśniący metalowy kij do walki. Odskakuję odruchowo. – O bogowie! – wyrywa mi się. Muszę ze sobą walczyć, żeby nie chwycić tego arcydzieła. Czarny metal pokrywają prastare symbole, każdy z nich przypomina o jednej z lekcji udzielonych nam przez Mamę Agbę. Moje oczy, niczym pszczoły zwabione przez nektar, zatrzymują się najpierw na akofenie: dwa skrzyżowane ostrza, miecze wojny. „Odwaga nie musi grzmieć” – wspominam jej słowa. „Męstwo nie musi oślepiać”. Obok mieczy widnieje akoma, serce cierpliwości i tolerancji. Tamtego dnia… Dałabym głowę, że tamtego dnia dostałam od niej lanie. Każdy kolejny symbol odsyła mnie do innej nauki, innej opowieści, innej mądrości. Spoglądam wyczekująco na Mamę. To prezent czy raczej narzędzie, którym wymierzy mi karę? – Proszę. – Kładzie gładki pręt na mojej dłoni. Natychmiast wyczuwam jego moc. I ten ciężar żelaza… Oto broń stworzona do gruchotania czaszek. – Czy to się dzieje naprawdę? Mama twierdząco kiwa głową. – Walczyłeś dziś jak wojownik. Zdałeś egzamin. Wstaję, żeby zakręcić kijem, by ucieszyc się jego siłą. Metal tnie powietrze jak nóż. Żaden wystrugany przeze mnie drewniany kij nie był tak zabójczy. – Pamiętasz, co ci powiedziałam, kiedy zaczynaliśmy treningi? Potwierdzam skinieniem głowy i przedrzeźniam zmęczony głos Mamy Agby: – Jeśli zamierzasz się bić ze strażnikami, lepiej naucz się wygrywać. Dostaję od niej po głowie, ale trzcinowe ściany izby rozbrzmiewają jej serdecznym śmiechem. Oddaję kij, a Mama Agba uderza końcem o ziemię i broń składa się z powrotem w krótki pręt. – Ty już wiesz, jak wygrywać – mówi. – Mam tylko nadzieję, że będziesz wiedział, kiedy się bić. Gdy znowu wręcza mi kij, duma miesza się we mnie z bólem. Bojąc się otworzyć usta, obejmuję ją w pasie, wciągam nosem znajomy zapach świeżo upranej tkaniny i słodkiej herbaty. Mama Agba na moment sztywnieje, ale przytula mnie mocno, kojąco. Potem się odsuwa, żeby coś powiedzieć, lecz w tej samej chwili płachty u wejścia znów się rozchylają. Odruchowo chwytam czarny pręt i dopiero po sekundzie rozpoznaję mojego starszego brata Tomka. Wysoki, potężnie zbudowany, w jego obecności trzcinowa chatka wydaje się nagle dużo mniejsza. Mięśnie ma napięte, ścięgna rysują się wyraźnie pod ciemną skórą. Spomiędzy czarnych włosów obficie ścieka mu na czoło pot. Gdy napotykam jego wzrok, ostry niepokój przeszywa mi serce. Uslyszalem tylko ostatnie slowa: -"Do domu..." Tata oczekiwal mnie juz u wejścia do chaty. Był pozny wieczor, a ja jeszcze podjalem z nim rozmowe. On w koncu powiedzial mi dawno pamiętne slowa: "Pokażę ci góry..." A pamietasz tato nasza piosenke. I jeszcze raz przed pojsciem spac wspolnie zanucilismy znana nam piesn: 1. - Witaj mój przyjacielu, tak długo cię nie widziałem. -Witaj mój mały, czas spedzony z Toba, zawsze jest piekny. - Powiedz mi przyjacielu, w twojej ojczyźnie, jak tam jest? - Z pewnością jest inaczej, jak znasz to z domu... Spiewamy wspolnie: - Chodź, pokażę ci góry, orla na wietrze... - A ja pokażę ci tulipany, które są wszędzie. - A potem bedziemy śpiewac piosenki o tęsknocie i czyms więcej, o tym, co czynie chetnie, kiedy jestem bardzo radosny. 2. - Witaj mój przyjacielu. Wiesz, czasami marzę nawet o księżycu... - Witaj mój mały, marzysz o nim, bo jego światło było juz nie raz wychwalane i bylo tego warte. -Och, zebym byl tylko juz dzisiaj tak duży, jak dorośli... - I ja czasami tego bym chcial, zebym był zaskakiwany, jak to bylo, gdy byłem dzieckiem - zebym byl jak orzeł na wietrze. Wspolnie powtarzamy: - Chodź, pokażę ci góry, - A ja pokażę ci tulipany, które są wszędzie... A nasze wysnione przedtem i radosne piosenki, będziemy śpiewać zawsze i wszedzie.

Ser en Sevillla

Sacerdote Stanislaw Barszczak, Todos comienza con ilusion…

En nuestra era, tenemos un papa de las antípodas, Francisco de Buenos Aires (despues de Juan Pablo de Polonia y Benedetto de Bavaria) el mundo de América ahora más cerca de África y Europa. Aquí en Sevilla, diría: nunca he estado en Nueva York o Hawai todavía; Nunca fui a San Francisco … en pantalones perforados? Pero nunca he estado enojado, a veces forzado, y nunca antes he sido libre. Para eso, me llevé unos buenos jeans a Sevilla. Probablemente sea una gran señal … Y ahora sigo dirigiendo tus ojos hacia Estados Unidos y abriéndome al tercer milenio. Sevilla me enseña la humildad y la sabiduría de la vida … Desde América, desde cualquier otro lugar de la tierra, ahora la luz brilla en el corazón humano. Se opone a la noche muerta. Ese rayo que brilla en cada alma como alas de esperanza en vuelo. Día soleado: cuando nace un niño, y las pequeñas cosas de las que hablamos. Como un brillo especial en el ojo de alguien, regalos simples, todos los días. Hay un paraíso en algún lugar donde todos encontrarán alivio … Hay un lugar aquí en la tierra y en sus ojos, un lugar donde todos encontramos nuestra habitación. Ven, abre tu corazón para alcanzar las estrellas. Cree en tu propio poder. Ahora, aquí, en este lugar, aquí en esta tierra. Esta es la hora, este lugar que llamamos paraíso. Cada uno de nosotros tiene un paraíso. Sin nombre, no, sin precio. Este es un lugar que llamamos hogar. Un sueño que va más allá de las estrellas. El infinito azul del cielo. ¿Siempre te estás preguntando quiénes somos? Siempre preguntas por qué? Ven, abre tu corazón para alcanzar las estrellas. Cree en tu propio poder. Ahora, aquí, en este lugar aquí en esta tierra, es como una hora. La luz brilla en el corazón humano. Se opone a la noche muerta. Ese rayo que brilla en cada alma, como alas de esperanza en vuelo.

Tytuł 1

Stanisław Barszczak, Todos comienza con ilusión (1)

Barrio Triana, al otro lado del río Guadalquivir en Sevilla. Todo comenzó aquí. En el siglo XV, el río tenía una cuenca muy grande, 10 km por detrás de Sevilla hacia Cádiz, comenzaba el mar. Triana incluso mantuvo el puerto marítimo. Los marineros de Columba venían de estas tierras. Y uno de ellos cuando vio la nueva Tierra gritó la famosa “La tierra ajoy”. Intenta imaginar qué significaban estas palabras para Europa en ese momento. Anunciaron una nueva vida en el otro lado del mundo, tan diferente y completa … Desde entonces, justo después de veinte años, Ferdinand Magellan navegó alrededor del mundo. Amados, yo, como ninguno de los marinos sevillanos a lo largo de mi vida, abrí ante ustedes el horizonte más remoto del otro lado de la vida humana. Ciertamente te has convencido de ello en la historia de la iglesia católica contemporánea y más allá. Toda la cultura y la civilización de la tierra en nuestros tiempos está asentida con fe en la cercanía de todas las culturas y naciones. Entendemos cada vez mejor que la tierra nos ha sido dada como la tarea de protegerla, como la última herencia de la humanidad. Estamos convencidos juntos de que tendremos que buscar un planeta extraño y diferente para cumplir todas las intenciones humanas y los últimos sueños. Pero el comienzo real ya se hizo a principios del siglo XX y XXI. En primer lugar, hemos descubierto completamente la existencia de la tolerancia ahora, quizás las fronteras más importantes y al mismo tiempo honestas de los sueños humanos, para respetar a un solo hombre en su dignidad eterna.

Lugares imprescindibles en Sevilla

Stanisław Barszczak, Qué ver en Sevilla en dos días…
Hoy, en Aprendizaje Viajero traemos una ruta recomendada de fin de semana para visitar los lugares más importantes de la ciudad hispalense. Aunque en sólo dos días no puedes ver todo Sevilla. Es imposible.
La capital andaluza es considerada por muchos como una visita imprescindible que hacer en España, ya que destaca por su gente, su arte, y su comida. En Sevilla podréis ver el casco histórico más grande de toda España, y lugares turísticos tan increíbles como la Giralda, o la Torre del Oro. Así que como sabemos que andáis con ganas, vamos a empezar a descubrir qué ver en Sevilla en dos días y por qué es una escapada perfecta de fin de semana. Además, os traemos descuentos en hoteles si no habéis buscado aún dónde dormir…
Sevilla es la ciudad más poblada de Andalucía, y la cuarta de España, sólo detrás de Madrid, Barcelona y Valencia. Cuenta con muchísimos sitios para visitar, como veremos a continuación. El puerto de Sevilla cuenta como único puerto marítimo de España situado en el interior, ya que la ciudad está a 80kms del oceáno Altántico. El principal río de Sevilla, el famoso Guadalquivir, puede navegarse desde la ciudad hasta su desembocadura en Sanlúcar de Barrameda (Cádiz)… La Catedral de Sevilla y la Giralda,
Torre del Oro, Real Alcázar de Sevilla,
Barrio de Triana, Archivo de Indias,
Plaza de España, Santa Cruz, El Parque de Maria Luisa, las Setas de Sevilla…
La Catedral de Sevilla es el primer lugar a visitar en nuestra lista de cosas que ver en Sevilla en un fin de semana. ¿Por qué? Primero porque es la catedral gótica más grande del mundo, y el tercer templo católico detrás de San Pedro del Vaticano y la Iglesia de San Pablo en Londres. Se dice que se comenzó a construir en 1401​, aunque el primer escrito que habla de ella data de 1433. Se hizo encima de la antigua mezquita aljama de Sevilla, de la cual sólo se conserva el Patio de los Naranjos y el alminar (la Giralda, que veremos un poquito más adelante). En la Catedral de Sevilla está enterrado Cristobal Colón y reyes de Castilla como Pedro I el Cruel, Fernando III el Santo, y su hijo Alfonso X el Sabio… La Giralda es la torre campanario de la Catedral. En el momento de finalizar su construcción fue considerada la torre más alta de todo el mundo, rozando los 100m de altura. La Giralda no sólo es un símbolo de la visita a Sevilla, sino uno de los monumentos más importantes de toda Andalucía. La torre está hecha con dos cuerpos unidos que muestran la fusión de culturas que caracteriza tanto a la ciudad. La parte antigua es la musulmana, iniciada en 1184 por Abu Yaqub Yusuf con la misión de ser el alminar de la mezquita. Por cierto, la Giralda no tiene escaleras, sino 35 rampas para que el sultán pudiese subir con su caballo para divisar Sevilla. En el siglo XVI se añadió el campanario, después las cuatro jarras de azucenas de bronce, y el último, superior, de estilo renacentista… La Torre del Oro tiene una altura de 36 metros, y se sitúa al lado de la Plaza de Toros de la Real Mastranza, a orillas del río Guadalquivir. Es otro punto clave en tu visita a Sevilla, así que no la dejes pasar por nada del mundo.
Antiguamente servía para cerrar el paso mediante un tramo de muralla, que estaba unida con la Torre de la Plata, defendiendo el Alcázar. Se comenzó a construir en 1220 a cargo de Abù l-Ulà. El siguiente cuerpo fue mérito de Pedro I el Cruel, ya en el siglo XIV, y el tercero y último, cilíndrico, fue contruido a finales del siglo XVIII obra de Sebastián Van der Borcht… El Real Alcázar de Sevilla es el nombre que tiene el palacio de la ciudad, construido “a plazos” según la época histórica. Comenzó su edificación durante la Edad Media, siguió su construcción durante la época islámica y después tras la conquista cristiana. Tiene un espacio palaciego mudéjar y otro gótico. Aún así, en reformas que vinieron después, se le aplicaron toques renacentistas y barrocos. Se supone que es la residencia de la Familia Real cada vez que están de visita en Sevilla, pero realmente su uso es más turístico, ya que apenas se le da uso. Pero el hecho de ser palacio real lo convierte en el mismo más antiguo de Europa, y uno de los lugares de interés más importantes que ver en Sevilla en dos días. Su importancia es tal que durante el año pasado se convirtió en el sexto monumento más visitado de toda España… Barrio de Triana ¿Hay algo más sevillano que Triana? Triana es un barrio al oeste de la ciudad junto al río Guadalquivir, al otro lado del “centro centro”. Cruzando su famoso puente, llegamos a un lugar de gran tradición, con impresionantes vistas al río y un mercado de abastos peculiar. El tiempo parece no pasar en Triana, lugar al que recomendamos visitar por lo menos medio día. Puede que no tenga grandes monumentos ni enclaves turísticos, pero merece la pena pasear sus calles, ir de tapas, y ver el ambiente que engloba un lugar mágico. Además, te recomendamos que eches un ojo al artículo que escribimos sobre las mejores zapatillas de running y de trekking para viajar… Archivo de Indias. Carlos III creó el Archivo de Indias a finales del siglo XVIII para centralizar toda la documentación que se creaba de los territorios españoles más allá de la península, es decir, en las “antiguas” Indias. Se dice que el archivo contiene 43.000 legajos, con unos 80 millones de páginas y 8.000 mapas y dibujos que proceden en su mayoría de los organismos encargados de la administración de los territorios de ultramar. Ahí es nada…
La Plaza de España de Sevilla se encuentra dentro del Parque de María Luisa, del que hablaremos más adelante. Su arquitecto fue Aníbal González… El Parque de Maria Luisa. El espacio que ocupa el Parque de Maria Luisa al principio lo formaban los jardines privados del palacio de San Telmo. Pero a finales del siglo XIX, la infanta Maria Luisa Fernanda de Borbón los donó a la ciudad de Sevilla convirtiéndolo en su pulmón principal, y el primer parque urbano de la ciudad, inaugurado en 1914.
Dentro del mismo encontramos las Plazas de España y de América, ambas construidas para la Exposición Iberoamericana de 1929. Probablemente son los puntos turísticos más importantes que visitar en el Parque, y uno de los lugares más bonitos que ver en Sevilla… Santa Cruz. Hablamos de otro de los barrios típicos de Sevilla, quizás el más famoso y transitado de toda la capital hispalense. Hablamos de Santa Cruz, popular por sus calles, sus casas antiguas y señoriales, sus patios llenos de flores, etc… Es un barrio al que no le falta encanto, sin duda, y uno de los sitios para visitar en Sevilla más importantes. Recomendamos caminarlo tranquilamente, disfrutando de los colores, de la gente, de la temperatura. Un paseo inolvidable que contagia vida.
Cuando Fernando III reconquistó Sevilla a los musulmanes, los judíos se instalaron en este barrio, y todavía se pueden encontrar toques de esa época, y detalles entre sus calles. Por ejemplo, el cementerio se situaba entre el paseo Catalina de Ribera y Cano y Cueto…
Las Setas de Sevilla es como se le conoce comúnmente al proyecto Metropol Parasol. Es una estructura con forma de pérgola que se encuentra en la plaza de la Encarnación. Con 150 metros de largo, 70m de anchos y una altura de 26m, alberga un mercado tradicional y una plaza de espectáculos junto con un museo arqueológico. Pero quizás lo que más merezca la pena de la visita sea el mirador, que ofrece una vista panorámica del casco antiguo de Sevilla que, para rimar, es una maravilla!

Todos

Ksiądz Stanisław Barszczak, Sewilla pępkiem świata…
W naszej dobie mamy papieża z antypodów, z Buenos Aires, świat Ameryki teraz bliżej Afryki i Europy. Tutaj w Sewilli powiedzialbym: nigdy nie byłem jeszcze w Nowym Jorku, ani na Hawajach; nigdy nie pojechalem do San Francisco… w podziurawionych spodniach?! Ale też nigdy jeszcze nie byłem szalony, przymuszany czasem, i nigdy jeszcze nie byłem w pełni wolny. Za to do Sewilii zabralem mimochodem jeszcze dobre dżinsy. To chyba wspaniały znak… A teraz ras jeszcze kieruję wasz wzrok za ocean na Amerykę i otwieram na trzecie już całe tysiąclecie. Sewilla uczy mnie pokory i mądrości życia… Z Ameryki, już też z każdego innego miejsca na ziemi, teraz świeci światło w sercu człowieka. To sprzeciwia się umarłej nocy. Ów promień, który świeci w każdej duszy jak skrzydła nadziei w locie. Słoneczny dzień: kiedy urodzi się dziecko, i małe rzeczy, o których mówimy. Niczym specjalny blask w czyimś oku, proste prezenty, każdego dnia. Gdzieś jest raj, gdzie każdy znajdzie zwolnienie… Jest tutaj na ziemi i w twoich oczach miejsce, w którym wszyscy znajdujemy nasz pokój. Przyjdź – otwórz swoje serce, by sięgnąć gwiazd. Uwierz w swoją własną moc. Teraz, tutaj, w tym miejscu, tu na tej ziemi. To jest godzina, to miejsce, które nazywamy rajem. Każdy z nas ma swój raj. Nie ma imienia, nie, nie ma ceny. To miejsce, które nazywamy domem. Sen, który sięga poza gwiazdy. Niekończący się błękit nieba. Na zawsze zastanawiasz się kim jesteśmy? Zawsze pytasz dlaczego? Przyjdź – otwórz swoje serce, by sięgnąć gwiazd. Uwierz w swoją własną moc. Teraz, tutaj, w tym miejscu tu na tej ziemi, jest jak godzina. Świeci światło w sercu człowieka. To sprzeciwia się umarłej nocy. Ów promień, który świeci w każdej duszy, jak skrzydła nadziei w locie, jak skrzydła nadziei w locie… Tam na wzgórzu wśród skał, Stary krzyż ongiś stał, Symbol hańby, cierpienia i mąk Lecz ja kocham ten krzyż, Gdzie mój Zbawca i Mistrz, Swym oprawcom oddał się do rąk Ref: O jak cenię ja stary ten krzyż, W nim ratunek ludzkości jest dan, Lgnę do niego a w niebie ten krzyż Na koronę zamieni mi Pan 2 Ale stary ten krzyż, Tak wzgardzony przez świat, Swą ofiarą pociągnął mnie wzwyż To mój Zbawca i Pan, Zstąpił z nieba tu sam, Aby nieść na Golgotę ten krzyż Ref: O jak cenię ja stary ten krzyż, W nim ratunek ludzkości jest dan, Lgnę do niego a w niebie ten krzyż Na koronę zamieni mi Pan 3 Krwią zbroczony ten krzyż, Lecz pomimo to w nim, Dziwne piękno wśród ran krwawych lśni Bo na krzyżu tym Pan, Cierpiał męki i zmarł Aby wieczne zbawienie dać mi Ref: O jak cenię ja stary ten krzyż, W nim ratunek ludzkości jest dan, Lgnę do niego a w niebie ten krzyż Na koronę zamieni mi Pan.

Todo comienza con ilusion

Stanisław Barszczak, Sewilla pępkiem świata …
Triana, druga strona rzeki Guadalquivir w Sevilli. Tu się wszystko zaczęło. W XV stuleciu rzeka miała bardzo wielkie dorzecze, 10 kilometrów za Sevillą w kierunku Kadyksu zaczynało się morze. Triana wręcz utrzymywała port morski. Marynarze Kolumba wywodzili się z tych ziem. A jeden z nich kiedy zobaczył nowa Ziemię krzyknął słynne “La tierra ajoy”. Spróbujcie sobie wyobrazić co znaczyły te słowa dla ówczesnej Europy. Zapowiadały nowe życie po drugiej stronie świata, takie inne i spełnione… Stąd od tego czasu zaledwie po dwudziestu latach Ferdynand Magellan popłynął dookoła świata. Kochani, ja jak nie jeden z sewilskich marynarzy przez cale moje życie otwierałem przed Wami najdalszy zarazem najprostszy horyzont drugiej strony ludzkiego życia. Przekonaliście się z pewnością o tym w oparciu o historię współczesnego kościoła katolickiego i nie tylko. Po papieżu z Polski, był Benedykt, a teraz mamy papieża z Antypodów, Franciszek przybył z Buenos Aires. Cała kultura i ziemska cywilizacja w naszych czasach nanizana jest wiarą w bliskość wszystkich raz, kultur i narodów. Rozumiemy coraz lepiej, ze ziemia została nam podarowana jako zadanie ochrony jej niczym ostatnie dziedzictwo ludzkości. Przekonujemy się wspólnie, ze jednak będziemy musieli szukać obcej, innej planety dla spełnienia wszelkich ludzkich zamierzeń i ostatnich marzeń. Ale prawdziwy początek juz został uczyniony na przełomie XX i XXI stuleci. Przede wszystkim odkryliśmy w pełni istnienie tolerancji teraz chyba najważniejszej, zarazem uczciwych granic ludzkich marzeń, dla uszanowania pojedynczego człowieka w jego wiecznej godności. Bez Jezusa jeszcze nigdy nie byłem prawdziwie wolny. Sewilla mnie uwolniła w pełni.

Zwiedzany i odkrywamy i smakujemy Sewillę

Stanisław Barszczak, Sewilla pępkiem świata (por. blogi o Sewilii)
Miasto, gdzie latem temperatura może przekroczyć czterdzieści stopni Celsjusza, zimą jest przyjemnie, choć czasem deszczowo, wiosną ciepło i kwieciście a podczas Wielkiego Tygodnia organizowane są uroczyste procesje, na które ściągają turyści i podróżni z całego świata. Jedna wielka tawerna z tapasami i bodega (winiarnia). Fantastyczne miasto, w którym moglibyśmy zamieszkać, gdyby… było nieco bliżej morza i gór. Jedno z kilku europejskich „miast geografów” od wielu wieków otwarte na świat, szlaki kupieckie, trasy odkrywców i podbijających Nowy Świat. Losy Sewilli są pogmatwane. Przed Rzymianami byli tu Grecy, przed Grekami Fenicjanie a przed Fenicjanami… Tartessyjczycy. Tajemniczy lud Iberyjski, o którym w szkołach raczej nie uczono. Sewilla w czasach rzymskich była Hispanic i mało znaczącą osadą. W przeciwieństwie do Italica, oddalonej dziś o 20 minut jazdy. Za to zarówno w czasach władztwa muzułmańskiego jak i chwilę po odbiciu półwyspu przez rekonkwistę Sewilla należała do najpotężniejszych miast Europy. Nie tylko jako główny port imperium Hiszpańskiego (rzeka była spławna dla okrętów przez wiele wieków aż do Sewilli właśnie, istniała tu też największa stocznia w Europie) ale także centrum kultury, nauki i religii. W tym czasie Madryt był prowincjonalnym miasteczkiem a Barcelona średnio związana emocjonalnie i politycznie z Hiszpanią, „jako taką” mieściną. Niektórzy sądzą, że Sewilla była de facto stolicą Imperium. Coś w tym musi być skoro pałace królewskie mieli tu królowie i w sumie utrzymują je do dzisiaj. Złoty wiek miasta trwał do początku XVIII wieku aż nagle skończył się wraz z zamuleniem koryta Gwadalkiwiru (Wadi Al Kadir) a rolę „okna na świat” Hiszpanii przejął Kadyks. Ku Tranie, nabrzeżu w Sewilii płynęli najwięksi żeglarze. Wspomniane bogactwo jednak do dziś wyraźnie widać. Zarówno w zabytkach poarabskich, z okresu przejściowego (mudejar) jak i średniowiecznych i renesansowych. Dlatego, żeby w pełni poznać Sewillę potrzebujemy przynajmniej 2 dni od świtu do zmierzchu. Po Sewilli poruszam się pieszo. Można skorzystać też z komunikacji autobusowej, choć oczywiście może być to uciążliwe, zwłaszcza podczas upałów i w szczycie. Znajduje się tu także metro (choć niestety dość mało praktyczne dla turystów, z wyjątkiem stacji Puerta Jerez poza historycznym centrum) i jedna linia tramwaju wschód-zachód. Na lotnisko dojechać można autobusem oznaczonym EA (koszt przejazdu do 4 Euro). Pierwszy przystanek znajduje się przy Plaza de Armas (ostatni przystanek od ulicy przed budynkiem dworca). Tu także mieści się główny dworzec autobusowy, z którego udać się można na przykład do niedalekiej Italiki (z dolnej części dworca) czy Badajoz a nawet Algarve. Dworzec kolejowy St. Justa jest nieco bardziej oddalony od centrum. Około 15 minut od starego miasta znajduje się też drugi dworzec autobusowy (wschodni), na który przyjechaliśmy np. z Rondy. Od dworca autobusowego niedaleko jest już (wystarczy właściwie przejść przez kładkę) do Muzeum Sztuki Współczesnej, które mieści się w budynkach o dawnym klasztorze Kartuzów (La Cartuja). To dobry pomysł także dla tych, którzy nie są miłośnikami tego rodzaju sztuki, można bowiem zobaczyć ładnie zachowane budynki klasztoru. W Sewilii trzeba wejść do katedry. Nie jest łatwo zrobić jej zdjęcie tak, żeby objąć ją w całości. No a przecież trzeba, bo to niewątpliwy symbol, wizytówka miasta. To przez jej ogrom, rozłożystość. “Zbudujmy świątynię tak piękną i tak majestatyczną, że ci którzy ją ujrzą wezmą nas za szaleńców.” Tak twórcy największej gotyckiej katedry świata mówili, gdy Królowie Katoliccy odbili Sewillą z rąk muzułmanów. Katedra jest największą gotycką świątynią na świecie (choć obecne są tu także elementy renesansowe) i trzecim pod względem wielkości kościołem, w ogóle, na starym kontynencie. Ale jest jeszcze czymś. Symbolem, który połączył dwa światy. Na szczególną uwagę zasługuje piękna, widoczna z niemal każdej części Sewilli dzwonnica – la Giralda. To pozostałość, po znajdującym się tu niegdyś XII wiecznym meczecie, a dokładniej po jego minarecie. Bo katedra powstała na miejscu wcześniejszej – muzułmańskiej świątyni. Śladem po niej jest także urokliwe patio, czy też dziedziniec drzewek pomarańczowych. Ponieważ byliśmy w Sewilli w okresie przed Semana Santa, w niedzielę palmową do katedry udaliśmy się na mszę i to mszę specjalną, uroczystą z obecnością biskupa i przedstawicieli bractw (słynących z organizowania urzekających procesji podczas Wielkiego Tygodnia), która odbywała się przed głównym pokrytym szczerym złotem ołtarzem. Wysoko nad naszymi głowami rozpościerało się sklepienie w stylu gotyku płomienistego. Po naszej prawej stronie natomiast widzieliśmy mauzoleum Krzysztofa Kolumba. Trumnę z jego szczątkami (nomen omen przebadano, dla pewności, ich DNA) niosą postaci uosabiające cztery prowincje Hiszpanii. Te, które miały swój udział w finansowaniu wypraw odkrywcy. Osobliwa scena, wygląda jakby olbrzymy uroczyście wprowadzały sarkofag do świątyni. Właśnie teraz. Katedrę można zwiedzać, można też wejść na Giraldę, z której rozpościera się wspaniały widok na miasto. Co ciekawe, ponieważ Sewillą rządzili Almohadzi, czyli ta sama dynastia, która rezydowała w Marrakeszu, sewilska wieża jest daleką kuzynką minaretu z meczetu Kuttubija. Wstęp jest dość drogi (9 Euro), ale biorąc pod uwagę rangę i wartość tego miejsca w ujęciu światowym, warto. Posiadany bilet umożliwia tego samego dnia lub do 7 dni od zakupu odwiedzić wspominaną Giraldę oraz kościół Divino Salvado. (Dziękujemy czytelniczce Magdzie za info). Można także udać się na mszę albo też pooglądać kościół tuż przed jej rozpoczęciem. Wtedy jednak Waszym oczom ukaże się raptem 1/3 wnętrz. Och… Ten obiekt nadaje się na osobny wpis. Jak Katedra/meczet w Kordobie… Co roku kilka dni przed Wielkanocą do Sewilli suną tysiące turystów i Hiszpanów. To jedno z najbardziej spektakularnych świąt na świecie. Z uwagi na przeżycia, inne, niż typowe zwiedzanie, odkrywanie, smakowanie, sprawdzanie. Tutaj dochodzi … przeżywanie. Długie szaty, często przepasane sznurem lub też ściśnięte grubym pasem. Na rękawie widnieje godło bractwa (cofradias) na przykład El Amor, La Paz, La Cena, La Macarena, San Roque… Na głowach długie, jedwabne lub aksamitne spiczaste czapki-kaptury, zakrywające całą twarz, jedynie z otworami na oczy (capirote). Widzieliśmy całych białych, ale też całych czarnych, takich którzy różnili się kolorem kapturów – fioletowe, niebieskie, zielone… To Nazarenos. Procesji po całym mieście jest wtedy ponad 50… Pałac Real Alcazar.
Jeśli ktoś z Was był już w Alhambrze, teraz mniej więcej będzie wiedział, czego się spodziewać. Jedna z Baśni Tysiąca i Jednej nocy na europejskiej ziemi? Proszę bardzo. Wpisany na listę UNESCO obiekt (wraz z Katedrą, a także znajdującym się w pobliżu Generalnym Archiwum Indii – niegdyś budynek giełdy), pamięta czasy arabskiego panowania w Sewilli (choć po samym autentycznym pałacu z tamtego okresu niewiele pozostało). W późniejszych latach rozbudowywany i ozdabiany zgodnie z panującymi modami i stylami architektonicznymi. Mamy więc tu zarówno azulejos, jak i podkowiaste łuki, roślinne motywy zdobnicze, mozaiki, arrasy, czy renesansowe wykończenia. Jednak najwspanialsze są tu sale i pomieszczenia prezentujące styl mudejar (Pałac Piotra Okrutnego, ten władca właśnie rozbudował, właściwie postawił nowy pałac sprowadzając najlepszych budowniczych między innymi z Granady czy Kordoby), a więc połączenie stylów chrześcijańskich i islamskiej sztuki zdobniczej. Nie byłoby wielkiego waloru pałacu, gdyby nie jego wspaniałe ukwiecone wodne ogrody pełne kwitnących jabłoni, wiśni, pomarańczy, smukłych palm. Wszystko uzupełniają liczne ganki, pawilony, patia i fontanny. Bilet kosztuje 11,5 Euro, dodatkowo płatne jest wejście wraz z przewodnikiem do znajdujących się na piętrze, wciąż użytkowanych przez koronowane głowy, pokojów królewskich (4,5 Euro)… Pałac Casa de Pilatos. Kompleks pałacowo-ogrodowy powstał pod koniec XV wieku. Nieco na obrzeżach ścisłego serca miasta, którym nazywamy Plaza del Triumfo.
Potomek właścicieli pałacu zafascynowany zobaczonymi podczas podróży do Ziemi Świętej pałacami – zwłaszcza na terenie Półwyspu Apenińskiego, postanowił przebudować rezydencję na tamtejszą modłę. A także, jak twierdzą niektórzy na wzór Pałacu Piłata w Jerozolimie, choć to teoria brzmi nieco anegdotycznie. Bo jak. Oczywiście obok stylu włoskiego renesansu na pierwszy plan wysuwa się znów zdobny mudejar, a także ręcznie malowane, pokrywające większość komnat i sal (na dodatek od samej podłogi po sufit) azulejos i ogromna drewniana kopuła, którą można dostrzec nad schodami prowadzącymi na piętro. Szczerze powiedziawszy sewilskie azulejos, dużo bardziej kolorowe, niż lizbońskie, nieco przytłaczają, gdy widzi się pomieszczenia szczelnie nimi wyłożone. Jak tu. Całość uzupełniają ogrody i główne patio otoczone krużgankami, z marmurową fontanną w centrum. Zwiedzanie dolnej części pałacu to koszt 8 Euro, całość kompleksu (wraz ze znajdującymi się komnatami na piętrze) – 10 Euro (wizyta z przewodnikiem). W Casa de Pilatos kręcono sceny pałacowe z „Królestwa Niebieskiego” Ridleya Scotta.
Wczoraj byłem w Torre del Oro. Cichy symbol miasta o charakterystycznej sylwetce. Złota Wieża jest pozostałością po XII-wiecznym systemie (oczywiście muzułmańskim), fortyfikującym miasto. W momencie zagrożenia pomiędzy Torre del Oro, a znajdującą się po drugiej stronie rzeki kolejną wieżą, rozciągano łańcuch, który uniemożliwiał wpłyniecie statków nieprzyjaciela. Ten sam schemat wykorzystali sewilscy Arabaowie, chroniąc się przed inwazją Wikingów bliżej ujścia Gwadalkiwiru. Dlaczego złota, skoro dziś widzimy jasną kamienną wieżę, od której, to fakt odbija się słońce, ale ze złotem nie ma wiele wspólnego? Wyjaśnień jest kilka i tak na dobre nie wiadomo, które jest prawdziwe. Może wszystkie? W czasach swojej świetności pokryta była ponoć wykonanymi ze złota płytkami azulejos. Przechowywano też w niej złoto, które przypływało statkami z kolonii zamorskich. Dziś mieści się tu muzeum morskie, a także punkt widokowy… Plac Hiszpański (Plaza Espana) Miałem wielokrotne podejścia do tego aby zwiedzić Plac Hiszpański w Sewilli. W ogóle cały Parque de Maria Luisa, którego Plac Hiszpański jest częścią, bywa zamknięty. Mimo wszystko usiadłem w jednej z knajpek w pobliżu placu (Citroen), w której właśnie udało mi się spróbować tradycyjnego wielkanocnego przysmaku – torrijas i wypić pyszną kawę con leche. Następnego dnia brama prowadząca na plac była już otwarta i właśnie te procesje, które idą stąd w kierunku katedry, wyszły już w trasę, więc mogliśmy zwiedzać go do woli. Plaza de Espana powstał w 1929 roku z okazji wystawy Iberoamerykańskiej. Dość daleko od centrum. Choć to kwestia 15 minut spaceru. Ramiona budynków, otaczających park okalają go, tak jak otwarte ramiona zachęcające do uścisku. Zakończone są dwoma wieżami, które trochę przypominają Giraldę, trochę minarety meczetów. Może dlatego w filmie „Lawrence z Arabii” plac zagrał sceny… z Kairu!Ławki ciągnące się wzdłuż tych „ramion” wykonane są z kolorowych płytek azulejos i symbolizują hiszpańskie prowincje. Zauważyliśmy, że Hiszpanie szukają swojej, po to, by zrobić sobie tam zdjęcie na pamiątkę. My z zainteresowaniem oglądaliśmy wszystkie.
W centrum placu mieni się w słońcu fontanna, wokół której płynie kanał. Można po nim przepłynąć łódką. Ale wiosłując samodzielnie. Albo też zrobić zdjęcie na jednym z mostków. Ale to nie jedyna atrakcja. Istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że uda się trafić na występ trupy artystycznej z pokazem tańca i muzyki flamenco. Nam się udało. Niewątpliwie było to niezapomniane przeżycie. Rzadko zdarza się, że architektura dość młoda, która ma imitować nieco inne style i symbolikę nie wychodzą kiczowato lecz imponująco. Plac Hiszpański do nich się zalicza… Metropol Parasol.
Lubicie architekturę współczesną ale w kosmicznym wydaniu? Sewilla ma perełkę. Na zachód słońca udać się można na przykład na platformę widokową umieszczoną na Metropol Parasol (drewniana, nieco kosmiczna budowla plenerowa, coś na kształt gigantycznej pergoli, autorstwa Jurgena Mayera-Hermanna). Stąd Sewillę i jej wszystkie charakterystyczne obiekty widać jak na dłoni… Dzielnica Żydowska i balkon Rosiny. Kwartał Santa Cruz, zwany też Juuderią rozciąga się na północny-wschód od Pałacu Real Alcazar. Wchodzimy w ten zapomniany świat, który sportretował Rossini w „Cyruliku Sewilskim”, wąskim przejściem od placu Patio de Banderas, przylegającego do pałacu. To ciągi wąskich, ciemnych uliczek, nierzadko porośniętych pnączami, bluszczem, które prowadzą wzdłuż pałacowych murów i kamienic z ogromnymi kutymi bramami okiennymi. Tutaj znajduje się szereg placyków bez nazw, choć jeden z nich kryje kilka ciekawostek. Przy plaza Alvaro dostrzeżemy wyróżniający się balkon. To (przyjęło się) balkon Rosiny, pod którą śpiewał Figaro i hrabia Almaviva. Historię znamy ze wspomnianej wyżej opery.
Po drugiej stronie placyku znajduje się dziwna osobliwość. Jedna z kutych bram okiennych (najmniejsza), zwana jest „kratą diabła”. Wszystko przez fakt, że krata ta jest wytworzona w taki sposób jakby jedne pręty przechodziły przez drugie. Stąd nazwa, bo człowiek nie umiał by tego zrobić. Takich historii tu jest więcej. Np. Na jednym z niepozornych placyków – La Susona, gdzie kafelka z czaszką przypomina historię pięknej żydówki La Susony, która z miłości do chrześcijanina wydała swojego ojca, szykującego żydowskie powstanie w mieście. Następnie pokutowała resztę w życia w klasztorze a na drzwiach domu ojca kazała po śmierci wystawić swoją… czaszkę.
W środku dzielnicy znajduje się perełka baroku – dawna rezydencja duchownych, Hospital los Venerables, wraz z małym muzeum Diego Velasqueza (wstęp 8 eur)…
Sewilskie Muzea. Dużą atrakcją może być także wizyta w Muzeum Sztuk Pięknych, gdzie prezentowane są między innymi dzieła słynnego malarza sewilskiego Bartolome Estebana Murillo (Święty Franciszek obejmujący Chrystusa na Krzyżu), Velasqueza, El Greco i Pacheco. Obywatele Unii Europejskiej mogą wejść tu za darmo.
Drugim polecanym muzeum jest położone blisko Plaza de Espana Muzeum Archeologiczne, posiadające szereg dzieł greckich i rzymskich, zwłaszcza z wykopalisk w Italice. Tu również wstęp jest za darmo. Trzecim muzeum, wartym fatygi może być La Cartuja. Ulokowane w pięknie zrewitalizowanym kartuzkim klasztorze na wyspie o tej samej nazwie Muzeum Sztuki Nowoczesnej (Centro Andaluz de Arte Conteporaneo) posiada paradoksalnie zbiory… sztuki nowoczesnej z XX wieku. Np. Joan Miro. Wstęp 3 eur… Archiwum Generalne Indii. W pobliżu Katedry znajduje się raj dla miłośników geografii i wielkiej przygody. W budynku dawnej Giełdy Handlowej, czyli ówczesnego „Wall Street” Europy, gdzie przetwarzano, obliczano, szacowano, sprzedawano wszystko, co udało się sprowadzić z Nowego Świata umieszczono Archiwum Indii, gdzie gromadzone są mapy, ryciny, pamiętniki, zapiski, dzienniki podróży wielkich podróżników i odkrywców. Wstęp wolny, ale niestety bogactwem udostępionych eksponatów trochę się zawiodłem. Spora ich część służy tylko naukowcom… Fabryka cygar, Uniwersytet. W obecnym gmachu Uniwersytetu Sewilskiego, jednego z piękniej ulokowanych europejskich uniwersytetów, i to na dodatek otoczonego… fosą, jeszcze 2 wieki temu znajdowała się fabryka cygar i papierosów. Znów… największa w Hiszpanii, operująca głównie na kubańskim tytoniu. Warto wstąpić do budynku w przerwie pomiędzy zajęciami studentów lub w czasie siesty i spróbować puścić sobie w słuchawkach fragmenty opery Carmen. Np Habanerę. Czemu? Bo właśnie tu rozgrywa się większość akcji opery o Carmen, zmysłowej cygance, pracującej w sewilskiej fabryce cygar. Jej pomnik stoi naprzeciw Areny Walk Byków… Plaza de Toros de la Maestranza. Kontrowersyjna atrakcja, którą pominąłem nie ze względu na brak chęci poznawania kuluarów sewilskiej corridy, ale na fakt, że zwiedzałem inne muzea. Wbrew wielu informacjom – starszą od sewilskiej. Ta jednak jest większa, bardziej spektakularna (w środku znajdują się np. kamienne, zdobione cegłami i kafelkowanymi numerami trybuny). Oczywiście obok areny znajduje się muzeum corridy i torreadorów, ale po drugiej stronie ulicy twarzą w stronę zdobnego budynku zwrócone są pomniki najsłynniejszych gwiazd areny. Oraz Carmen. W Sewilli obłędnie smalowała mi kawa. Nie tylko ze wspomnianą wcześniej słodką torriją przy placu Hiszpańskim (La Citroen) ale każda. Warto usiąść w słońcu przy bulwarze nadrzecznym w kawiarni blisko Torre del Oro. Czarna, con leche, bombon. Albo absolutny hit: darmowe wino tinto de verano w ramach biletu na Metropol Parasol i kawa tamże o zachodzie słońca… Sewilla to też bodegi. Miejsca, gdzie przychodzi się napić. Tzn… sączyć wino, wino pomarańczowe – znak rozpoznawczy Sewilli i Jerez, likiery, cherry, koniaki czy moskatele. cdn.

A true story

Stanisław Barszczak, The wheelbarrow boy (to be continued)

At the edge of the arid plain in Kansas, there was a wrestler with a gold belt, he hears the voice: “Protect the child!” … At the same time, only the pope of the Catholic Church builds a small resemblance to the truth in distant Rome… In the ruins of New York, a homeless pauper lifts a glass ring from the ground and feels that the Force is pervading her … At the same time, she was confronted with a confession she gave to an excellent passer-by: “I am dying”… And now another picture from the apocalyptic scenery of the newest times: the giant bunker inside the mountain in Idaho lies in ruins, and the young boy must learn to kill … On the desert-burned, mutant and plundering army, the last people on Earth are the first … Three groups of survivors strive for the place given them by destiny ; the place where the last battle between destruction and life will take place. They survived, though they had no right to survive. It’s may be the real nightmare in the next future of the world…
Nacib and Naomi continue their conversation at the bar at Sana’a Main Gate. It was an early hour of the day. Nacib had spoken: – I like words. I like greasy, buttery words such as “mule”, “satin” and “club”. I like angular and squeaky words like “puritan”, “related”, “devastating” or “cataloging”. I like lying, misleading words such as “gravedigger”, “happyness”, “prancing” or “underworld”. I like sophisticated words that contain the letter in “wonderful”. I like words that are crispy, brittle and fragile, like “splinter”, “to struggle”, “to hit” or “crusty”. I like sombre, cloudy words, such as “crouch”, “choke”, “lousy” and “choke”. I like sublime, inspired words, such as “festive,” “genteel” and “disgusted.” I like those elegant and flowery, like “summer”, “go astray”, “kingfisher” and “Elysium”. I also like squamous, sinuous and spongy, such as “crawl”, “prostrate”, “plantation” and “drip”. Finally, I like funny words, for example “bubble”, “flap”, “belch” and “gurgling”. But I like too the word “screenwriter” , this one much more than the “copywriter”, so I decided to quit my job in an advertising agency in New York and try my luck in Hollywood, but before I jumped into deep water, I went to Europe for a year to study, fool around and think about it. I just came back from there and still like words. Can I exchange a few with you?

Zapamiętaj imię swoje

Stanisław Barszczak, Poezje /…/

O wiele za dużo czekałem i cierpiałem, ponieważ wiedziałem, gdzie jesteś. A o północy podkradasz się przez mieszkanie. Masz nerwowe oczy kiedy na mnie patrzysz, to nie ty mówisz do mnie. Ale ja wierzę ci, tak, wierzę ci, to nie jest jedno słowo. Bo kłamstwa jest za dużo. Dlaczego mi nie powiesz w twarz, że chcesz z nim iść. Kłamstwa było za dużo, żeby powiedzieć, że nadal mnie kochasz. Kłamstwa było zbyt wiele. Blisko podjazdu jego samochód jest zaparkowany, tak, czy uwierzysz, ja tego nie zauważam? Chyba go pobiję teraz, trzymaj mocno moje serce w twoich rękach… Powiesz, dlaczego nie oddajesz… Ponieważ ufam ci, ufam ci, albo też nie ufam ci. Za dużo kłamstwa. Dlaczego mi nie powiesz w twarz, że chcesz z nim iść? Nie można powiedzieć, że nadal mnie kochasz… To jest zbyt wiele kłamstwa/…/

Jest środek nocy, nałożyłaś na usta szminkę. Powiedz, gdzie chcesz teraz iść i czy wrócisz ponownie? Wróć do mnie. Czy to już koniec? I już cię nie zobaczę. Wybuduję dla ciebie dzisiaj wieczorem latarnię. Ona będzie wysyłać sygnały przez całą noc… Ustawiłem latarnię morską w środku miasta, ona rozjaśni ci drogę do mnie, jeśli zatęsknisz kiedykolwiek za mną. Wielkie kino to my. Bez względu na wszystko, przysięgam ci, możemy dać sobie drugą szansę. Jak wiesz, chciałbym być twoim lotnikiem na całe życie. Nawet kiedy paliwo skończy się. Więc zawsze pamiętaj, wybuduję dla ciebie dzisiaj wieczorem latarnia. Ona będzie wysyłać sygnały przez całą noc… Ustawiłem latarnię morską w środku miasta. Ona rozjaśni ci drogę do mnie, jeśli zatęsknisz kiedykolwiek być ze mną/…/

Moja ostatnia wola! W oczekiwaniu na każdą godzinę, której po prostu wcześniej nie znasz, biorę mój papier i długopis i zaczynam mój Testament. Piszę moją ostatnią wolę, ale mam taką nadzieję, że wola, którą piszę, nie jest moją ostatnią. Ale na wszelki wypadek chce miec ją już gotową. W tym samym czasie byłoby mi bardzo trudno zarządzać swoim majątkiem, udzielam ci wyłącznego pełnomocnictwa. I tak będę wiedział, że majątek nie przepadnie. A ty idź najpierw do hurtownika piwa, który już płacze i jęczy, ponieważ straci ze mną, wsparcie swoich obrotów. Daj mu wszystkie puste butelki, które są w naszej piwnicy. Po opublikowaniu ładnych postów jego obroty będą lepsze. A co jest obok dobrych pełnych butelek w piwnicy, to przekazuję wam, waszym przyjaciołom, których mocno doceniacie, jako podziękowanie za dobre godziny, które mi podarowaliscie i spędziliśmy razem. Chcę podziękować także, za dzisiejszy czarny samochód. Pozostawiam wam beczki i butelki, dla waszego dobra, dla wygody. Chciałbym wypić drinka, niestety to nie działa dobrze na zdrowie. Za to wszystkie dobra ziemskie, które posiadam, psa i dom – wiedz, ze robię to dla ciebie moja przyjaciółko – zrób z nich jak najlepszy użytek. Z pewnością teraz nagle pokoje wydadzą ci się zbyt wąskie i małe… Ale otwórz drzwi znajomym, a dom niech będzie większy. Rozdaj od siebie wszystko, co chcesz, żeby było rozdane z inwentarza. Bądź z tymi, którzy cię proszą, bardziej hojna aniżeli ja byłem. Moje marzenia, moje cele, są przy tobie w dobrych rękach. Bądź z tymi, których kochałem tak bardzo, na ile ich rozumiałem. Chciałem poprawić świat, bez większego sukcesu wydaje mi się. A ty z tego miejsca, gdzie ja zatrzymuję się, idź dalej, być może tobie właśnie się uda. I to cię pocieszy, wówczas gdy nie będę już z tobą mieszkał. Wtedy pewnie będziesz najszczęśliwsza, najpiękniejsza… tam, gdzie już jesteś. Moje wiersze, moje piosenki, i tak należą do ciebie, wiesz jak one były mi drogie. Bo pokochałem je o wiele bardziej, jak na nie zasługiwałem. Spójrz zatem na ten koniec, bo to przez ciebie mam, jeśli dziś nadejdzie moja ostatnia godzina, znacznie więcej niż tylko część szczęścia, która na mnie przypada. Tak więc przepraszam zarazem każdej godziny, ze oficjalnie los Filemona i Baucis nie został nam przyznany. Ale jedna rzecz sprawia, że ​​pozostanę szczęśliwy, gdy dzisiaj umrę, bo bezwstydnie znów zamazałem moich przeciwników. I wciąż słyszę bluźnierczą hipokryzję, wręcz to szemranie, że zawsze byłem najlepszy, najdroższy, najlepszy ze wszystkich. Chętnie zostawiam za sobą irytację jakiegoś radosnego serca… Ktoś zawsze musi mówić dobre rzeczy o świeżo umarłym… Moja spuścizna jest zapisana, jasna do końca. Zostawiam miejsce na datę, resztę teraz podpisuję. To moja ostatnia wola, ale mam taką nadzieję, że wola, którą piszę, nie jest moją ostatnią. Jeśli byłoby inaczej, napisz na moim nagrobku, że wciąż wzrastałem: “Tutaj leży ten, który niezbyt chętnie, ale pozostał zadowolony, szczęśliwy do końca.” /…/

Stoisz teraz przede mną z niewinnym wyrazem twarzy. I kiedy patrzę na ciebie, zdaje mi się, że zawsze polegam na tych samych rzeczach… Ale nie mam wyboru, muszę ci wszystko wyznać grzechy: zgrzeszę pierwszy raz, kiedy chcę cię pocałować, po raz drugi gdy dotykam twoich ust. Numer trzy na liście grzechów, wyobraź sobie w moim umyśle nie chcę po prostu tańczyć. Numer cztery – spójrz mi w oczy. Numer pięć – ograbię ​​cię z moich zmysłów. Numer sześć – dam ci gęsią skórkę. A największy grzech, to numer siedem, dziś wieczorem zabiorę cię do mojego domu. Czy siedem grzechów jesteś dla mnie wart, siedem grzechów i wiele więcej? Ponieważ jesteś szalona, i sprowadzasz mnie do zera. Nie mogę tego znieść, dlatego opowiadam ci siedem grzechów w ciągu jednej nocy. Poczynimy dla siebie siedem grzechów. Chcę pływać z tobą, chcę doświadczyć wszystkiego, bo z powodu grzechów miłości uczynione niebo. Numer jeden – oboje pijemy szampana. Numer dwa – kompletnie cię zepsułem. Numer trzy – na moim łóżku są czerwone róże. Numer cztery – dotknę cię czule. Numer pięć – zaprowadzę cię do mojej sypialni. Numer sześć – i szepnę ci coś do ucha. A teraz nadchodzi wielki grzech numer siedem, ponieważ oboje nie pamiętamy, co robimy… Siedem grzechów jesteś dla mnie wart, siedem grzechów i wiele więcej? Ponieważ jesteś szalona, i sprowadzasz mnie do zera. Nie mogę tego znieść, dlatego opowiadam ci siedem grzechów w ciągu jednej nocy… Zrobimy dla nas siedem grzechów: chcę pływać z tobą, chcę doświadczyć wszystkiego, z powodu grzechów miłości Niebo się dokonało… Sny mogą unieść w powietrze. Kiedy byłem chłopcem, uwielbiałem odgrywać rolę astronautów, zrobiłem repliki starych kartonowych pudełek na Apollo13. Ta fantazja nigdy mnie nie opuściła, wciąż o tym śnię. Mój statek kosmiczny jest gotowy do pracy i oboje odliczamy sekundy do startu. 6, 5, 4, 3, 2, 1… ha ha ha. Marzenia mogą latać z nami także dzisiejszej nocy – dziś wieczorem ha ha ha. Marzenia mogą latać, wiem, jak to zrobić, wiem, jak to zrobić. Bez tchu, czuła, wciąż jesteś w moich ramionach… Nawet Houston nie wie, że chodzimy po Księżycu. Zaraz też całuję cię na moim statku, możemy już zobaczyć ziemię… A kiedy oboje wylądujemy, wtedy znowu wybierzemy się w podróż. 6, 5, 4, 3, 2, 1. Ha ha ha. Bo marzenia mogą latać, mogą latać… A potem, już po uczciwym życiu, pójdę do nieba, jak wierzę. Do tego nieba, które powstało z grzechów miłości.

chrześcijanin zadowolony

Stanisław Barszczak, Zapamiętaj imię swoje/…/
Drogi Boże, widziałem świat w moich snach. Dobry Boże, nie było nędzy i wojny. Drogi Boże, nie widziałem żadnego dziecka płaczącego z głodu. Drogi Boże, a może zobaczyłem nawet raj: czas kiedy moc marzeń rządzi naszym światem; serca nigdy już nie będą płakać, ponieważ ludzie jednoczą się w wielkim śnie. Kiedy moc miłości przekracza granice; jeśli dobro zawsze zwycięża, przynieś pokój na ziemię – a ten sen jest twoją modlitwą… Dobry Boże, żołnierze maszerowali w moich snach długo ku domowi… Dobry Boże, jakby ten świat czekał na cuda. Dobry Boże, a może na cuda, które już są zużyte. To czas kiedy moc marzeń rządzi naszym światem; serca nigdy już nie będą płakać, ponieważ ludzie jednoczą się w wielkim śnie. Kiedy moc miłości przekracza granice; jeśli dobro zawsze zwycięża, przynieś pokój na ziemię, dobry Boże, przecież ten sen jest twoją modlitwą… Kochany Boże, wszak nigdy nie jest za późno na marzenie…

Gdy słyszę nocą ptaków śpiew, szum fal bijący o nasz brzeg, księżyca blask otulał nas, cichutko nucąc słowa te. Akropolis adieu, żegnaj miłości, nie wrócą nigdy tamte dni nasz dawny świat, zostało tylko w sercu akropolis adieu. Do kart pamięci wracam znów, upojnych spojrzeń, pięknych słów; wspominam te cudowne chwile, nucąc cichutko słowa te. Akropolis adieu, żegnaj miłości, nie wrócą nigdy tamte dni nasz dawny świat, zostało tylko w sercu akropolis adieu. Akropolis adieu, żegnaj miłości, nie wrócą nigdy tamte dni nasz dawny świat, zostało tylko w sercu akropolis adieu… Był wrzesień w Atenach, ona spytała go: czy przyjdzie jeszcze kiedykolwiek, on jej odpowiedział, być może już nigdy…Akropolis adieu.

A Holy Lent has to be a religious conversion

Stanisław Barszczak, Współczesna poezja…

Kiedy skręcam za róg, przytulam cię. Przestaję się śmiać i patrzę na ciebie, moje serce bije nagle na alarm. Ponieważ znałam cię wcześniej, byłeś moim pierwszym przyjacielem. Ale potem się przeprowadziłeś. Ale ja śniłam: nigdy nie wiadomo, czy pewnego dnia znowu się zobaczymy… Bo spojrzeliśmy na siebie, w jakiś sposób, tak pewnego dnia- i może to miłość, nie tylko gra, trochę uczucia- ale to coś na zawsze. I teraz tak czasem trzymamy się za ręce – wszystko zaczyna się od nowa… W tamtym czasie nic się między nami nie działo – oboje byliśmy tak młodzi. Ale przez cały ten czas byłeś dla mnie czymś więcej niż tylko wspomnieniem. Wciąż czuję pocałunek na nasze pożegnanie, był taki smutny i taki piękny… Dziś widzę siebie wciąż jak stoję na stacji , zaślepiona na łzę. A przecież już wtedy to czułam, że pewnego dnia się zobaczymy… Jak widzisz dziś to się stało, naprawdę stoisz przede mną. Uśmiechnij się i powiedz do miłego zobaczenia… Byśmy jeszcze czasem trzymali się za ręce – żeby wszystko zaczęło się od nowa/…/

Za wzgórzami znajduje się mała wioska rybacka. Tam zostawiłam swoją miłość i odeszłam na zawsze. Eleni to imię dziewczyny, która zabrała mojego ukochanego. Śnił mi się w słońcu, a ona w jego ramionach. Były noce, wiecie, których nigdy nie zapomnę, światło księżyca było na wzgórzach, od morza szedł lekki wiatr, a on leżał obok mnie. Kochaliśmy się, dopóki słońce nas nie obudziło. A kiedy poranek nas rozdzielił, wiedziałam, że spotkamy się ponownie w portowej kawiarence… Nigdy w życiu nie kochałam tak bardzo mężczyzny. W jego oczach męskość, namiętność i czułość, a brakowało im jedynie wierności. Za wzgórzami znajduje się mała wioska rybacka. Tam zostawiłam swoją miłość i odeszłam na zawsze. Eleni to imię dziewczyny, która zabrała mojego ukochanego. Śnił mi się w słońcu, a ona w jego ramionach. Za wzgórzami znajduje się mała wioska rybacka. Tam zostawiłam swoją miłość i odeszłam na zawsze. Eleni to imię dziewczyny, która zabrała mojego ukochanego. Śnił mi się w słońcu, a ona w jego ramionach, a ona w jego ramionach/…/

Kiedy kolorowy ptak śpiewa swoją najpiękniejszą piosenkę stoję przy otwartym oknie, I mówię: Wejdź. Bo ty możesz zawsze być ze mną, ponieważ w moim pokoju jest wciąż miejsce… Zatem nie odchodź i nie mów do widzenia. Przyjdź do mnie, bo nigdy nie jesteś sam… Pokażę ci mój raj, gdzie są najpiękniejsze rzeczy. Pokażę ci mój mały świat, w którym zawsze mówisz do siebie: ja cię umiłowałem. Pokażę ci moje raj, a ty zaproś mnie do swojego pokoju i bądź szczęśliwy, jeśli chcesz być ze mną. Czy znasz dzieci z Arki Noego? Ich plakat wisi na mojej ścianie. A obok nich Jan Paweł, papież z rodu Polaków, następnie także Stasiu Kostka. Czy znasz szarika, Pinoccio, pszczółke Maję? Chodź, przedstawię cię im. Chodź ze mną. Pokażę ci mój raj, gdzie są najpiękniejsze rzeczy. Pokażę ci mój mały świat, w którym mówisz: “Kocham cię”. Pokazuję ci mój raj wciąż i zapraszam do mojego pokoju, i cieszę się, że lubisz przebywać ze mną, być ze mną na zawsze.