Stairs to heaven (Saint John, Pathmos and Ephessus)

Stanislaw 28 Minutes

Father Stanisław Barszczak, In search of the divine formula…

What is the real purpose of the human journey to God. The famous Italian painter, representative of the Venetian school, painted a Saint John the Evangelist on the island of Patmos, where the latter had his apocalyptic visions, in a state of spiritual ecstasy, during which heaven with God and angels opened above him. According to tradition, St. John the Apostle is identified with Saint John the Evangelist and Saint John of Patmos, the author of the Apocalypse. And that’s exactly what Titian did in his painting “Saint John the Evangelist on Patmos”, where the eagle sits close to the prophet (in the foreground, in an ecstatic position) – the symbol of John the Evangelist, taken from the Apocalypse. It is from her (and indirectly from Ezekiel) that the tradition is derived that the evangelist Matthew symbolizes man, the evangelist Mark lion, the evangelist Luke ox, and the evangelist John the eagle. So, during the time of the Emperor Domitian “the whole world is in evil.” Saint John is on Patmos in this era, and this picture presented by Titian is very dramatic. It can be seen that the painter paints the figure of Saint John along the diagonal, leading from the lower left to the right upper corner, as if the prophet was guided by his outstretched hands towards God, whom he is looking for somewhere in the upper right corner, and yet this God surprises him from behind, emerging surrounded by angels from the upper left corner. And this God, looking at Saint John, heads the right lower corner. So something completely unexpected happened here – Saint John is forced to turn his head back. This arrangement of the directing of one energy to the other at right angles is called a squaring in astrology, which is considered the most unharmonious interaction. Also, the whole scenery has a dramatic character. The sky was shrouded in dark storm clouds – the sky was “angry” – and beyond them emerges, with an angry hand raised over the prophet, God on the background of eternal light. What is going on? Why does God admonish his prophet? The explanation is that the God of the Old Testament admonishes Saint John, the author of the Gospel, which in turn turns into John of Patmos, the author of the Apocalypse. And there is no meaning in this case that in reality they were probably two different people, the authors thereof, as is also evidenced by the philological analysis of both texts. In any case, in the lower left corner we see a book, which according to all logic should be the Gospel according to Saint John. In that case, the spiritual direction from the lower left to the right upper corner would have its basis in the canon of religious imagery contained in the Gospel. If God emerging from beyond the cloud was God revealing to St. John, then, according to the text of the Apocalypse, it should be Christ, even if his descriptions from this book did not adhere to the iconographic tradition of the church (Sevenfords and Seven-eyed Lamb, sword coming out of the mouth, etc.) Although they may be different from this tradition, precisely because the Old Testament God told Saint John to modify in the Old Testament the Christian vision of Christ. In any case, the main intention of the Apocalypse is to place the figure of Jesus Christ firmly in the Old Testament context, in order to acquire the new idea of ​​educated Jews who know their holy book and shape it mentally. Therefore, it would be exactly the opposite of that in the case of Gnostics such as Marcion, who just wanted to cut off Christianity from its Judaic roots. The presentation of God in the surroundings of the Cupids on the one hand – from today’s stand – somewhat infantilizes the subject, but on the other hand, if there were seven of them (because only six can be counted in the picture), it would correspond to the sky description of the Apocalypse, in which one speaks of the seven spirits of God (seven burning torches) before the throne of the Most High. But it is known that the closer to the baroque, the more and more these cupids, derived largely from the ancient mythological tradition, became an element of the canon in painting, not only religious. The whole scene painted by Titian can also be interpreted differently, more generally, deeper, more philosophically and esoterically. In the relation between man and God, the movement is going in two directions. On the one hand, man rises to God, trying to break away from the sphere of finitude. In the picture, it would be rising towards the upper right corner – the corner, which is empty, which makes all this effort seem futile … This attempt, as I pointed out above, would have its basis in the Gospel, apparently in the lower left corner so it would be an act of Christian piety. This ascent to the sky can symbolize an eagle … On the other hand, the movement towards finitude and humanity is God’s own movement, the most visible expression of which is in Christianity the Incarnation, the birth of God in human form as the Son of God and at the same time the Son of Man. With this interpretation, it is logical that Titian placed just on the left of his picture placed God the Father (and not the Son of God, Jesus Christ), heading for the earth and for the person in the person of Saint John. Because it is God the Father who creates man. And such an interpretation would explain the red color of the prophet’s robes. It is the color of blood and fire, the color of real life in the body as the basis for spiritual life and the condition for the possibility of God’s own experience. These two aspirations – one man and the other God – he presented the artist not as facing each other, but as intersecting with each other. Thus, he asserts his objection to the religious approach to this question, which should be somehow corrected (one could add, by replacing it with a deeply esoteric view).

Saint John the Apostle, the son of Zebedee the fisherman, was born in Bethsaida, the land of Galilee. He was the brother of Saint Jacob the elder and engaged in fisheries until the age of twenty-five. He often threw the nets in the fish lake of Tiberias, on whose modest waves he was returning home by a large half-boat. Raised god-fearing, he longed with all pious Jews for the appearance of the Messiah. Suddenly, he heard the news that holy man calling to repentance, whom the people consider to be the promised Messiah, he appeared over Jordan. Wishing to see this bearer of merry news, he ran to this place and saw Saint. John the Baptist, predecessor of the Savior; and he stay with him for a long time. One day he was repairing his net together with his brother Jakub in his boat, then Jesus alone comes and called them both to join him. John obeyed the Savior’s call and became His disciple and Apostle. Christ loved him most because of the angelic purity and affectionate attachment that he showed to his Master. In his Gospel, therefore, he rightly calls himself Jesus’ favorite disciple and repeats this name not with pride, but with gratitude and love for his divine Lord. “His rare purity – Saint Augustine writes – made him worthy of this love; he chose to be married and remained in it for the rest of his life.” All other advantages, says Saint Jerome, which God gave him, were the reward of his purity; Jesus appreciated his virtue so highly that when he was hanging on the cross he instructed his mother. He entrusted his virgin mother to the care of a virgin student. Who would doubt here yet that in the eyes of the Lord Jesus had high value? He spoke of the purity of the memorable words that he feeds among the lilies. Whoever has kept his heart clean will have a friend in the King of Heaven. The Savior’s love worked wonderfully on Saint John. For she made him a confidant of his holy Mysteries. He was with Peter and Jacob witness to His transfiguration on Mount Tabor, he saw the death of his chills on the Mount of Olives. Among the last supper rested his head on the breast of Jesus, his Lord made him aware of Judas’ betrayal, and he, standing under the cross, took part in the Passion and death of the Savior. Then the Lord Jesus made the favorite disciple the heir of love, which was taken over by his divine heart to his beloved Mother, because he appointed him as the protector and protector. Could he give the Savior a proof of greater love? He was the firstborn son among the children of the Blessed Mother, and we are these children. For if the Lord Jesus called us His brothers, then he himself recommended us to His Mother. In spite of deep distress, Saint John with Mary and Magdalena at the foot of the cross. John saw his dying, he saw his spear pierced, he saw blood and water spurting from the wound. He removed the holy body from the cross and placed it in the bosom of the Sorrowful Mother. He was conscious when he was put to the grave, and his heart was buried in the grave of the Savior, to whom he clung with all the strength of love. Do not be surprised, then, that when the holy women announced to him that they had seen the Lord Jesus, he immediately ran with Peter to his grave and first stood over the grave. A few days later he stood with other Disciples at Lake Tiberias. Jesus appeared on the shore, and John Him knew immediately and said about Saint Peter. Then they ate together the fish that Peter had made. After a modest feast, the Lord asked Peter about the sincerity of his attachment, handed over to the Church’s management and foretold him a martyr’s death. John stood by and listened. Peter, who loved St. John, and wanted to know the future fate of his friend, he asked the Savior, “Lord, what will happen to him?” To punish him for curiosity, the Lord Jesus replied: “If My will is to remain until I come, what do you care?” He wanted to say, ” What do you care about prolonging his life until I come back to call him?” Saint John the Apostle was with Jesus on Mount Tabor. When, after the Ascension of the Lord, Saint Peter and Saint John went to the temple, they healed in the name of Jesus of the lame at the Temple’s door. This latter is proclaiming the Lord Jesus to the people. The apostles then were imprisoned for this and put before a high council, which, however, ordered them to be released from prison, having ordered them severely that the name of Jesus would no longer be preached. They rejected this demand with indignation, saying that it is necessary to listen to God more than to people and how they once told the Holy Gospel. When they were again imprisoned, their Angel freed them, and as soon as the dawn began, the holy Men were again taught in the temple. Condemned to whipping, they were glad that they were suffering for Christ and did not cease to worship His name. Soon afterwards, he sent Peter with the apostolic collegium to Samaria, where a small parish of baptized Christians was formed, but not yet confirmed. Both Apostles gave them the Sacrament of Confirmation and returned to Jerusalem. After a few years spent in this city, John visited several countries to bring them joyful news of the arrival of Christ. Our Lady was with him, she worshiped her and greatly respected her, he took her even to Ephesus, where he founded his sacerdotal capital to manage the Christian parishes that were scattered over Asia Minor. When Mary foreknew that he would soon die, he moved with her to Jerusalem and was mortal with her bed. His sadness was not overcome when the moment of separation from his beloved Mother came. He only consoled himself with the hope that he would see her in the heavenly glory of the Son. She assured him that he would not forget about him in Heaven; And John returned to Ephesus to keep his eye on the flock, and to spread and strengthen the Kingdom of God everywhere. First of all, he tried to get brave bishops and priests, which he visited from time to time, to make them accustomed to vigilance and encourage them to zealously perform the duties of their holy office. Christ foretold that there would be scandals in his holy Church, and what happened. Already during the Apostolic period, there were among the Jewish Christians a pastor, such as Ebion and Ceryntus, denying that the Lord Jesus is the Christ and the Son of God. In the parishes for which Saint John cares carefully, there are advocates of these renegades. John warned his sheep against them and instructed them to avoid great contact with these kacres. When one day he wanted to go to a bath, he was told that Ceryntus had come to the bathhouse. The Holy Apostle withdrew immediately and said to his companions: “Let us go, brothers, that the bath to which the enemy of the truth went, did not come to our detriment.” Everybody loved a saint, and the truth that was the most important for him was the foundation of all love. To pass the testimony of the truth and to defend the hats, he wrote the holy Gospel at the request of the faithful. Before he seized the pen, he commanded universal fasting and prayers and began his work with the words: “In the beginning was the Word (ie, the Son of God), and the Word was with God and God was the Word.” Writing the Holy Gospel was an old man aged 85. The content of his writing is so exalted (says one of the Fathers of the Church) that the human spirit will not be able to grasp it. Therefore, in the paintings and statues we see the eagle at his side. In addition to the Gospel, he wrote three letters in which he encourages the love of God and neighbor. His heart was filled with love, and his life was a continuous band of acts of love. For love, for Christ and the salvation of souls, he was ready to bear everything. When the persecution of Christians broke out for the second time, he omitted nothing to encourage parishes and communities to persevere in faith. The governor of Asia, residing at the palace in Ephesus, he ordered him to be taken and put to Rome, where he was thrown in a kettle filled with boiling oil. Apparently, the Emperor Domitian himself was at this scene, I believe. God saved him so wonderfully that he went out unscathed. The boiling oil turned into a refreshing bath for him, from which he emerged more solid than before. The heathens attributed his saving to the sorcery, and Domitian the emperor banished him to the island of Patmos, where John finally wrote his revelation. After the emperor’s death, he returned to Ephesus and took over the management of Christian communities, which he visited in turn, not afraid of hardships and pestilations, so long as he could save one soul. Clement of Alexandria says that Saint. The apostle visited the churches of Asia Minor to remove various abuses and put new priests on them. When he spoke to people in the town not far from Ephesus, he noticed among the listeners an unknowing youngster. When he presented it to the Bishop, he said: “I commend your attention to this young man in the presence of Jesus Christ and the community here assembled.” The bishop took him up, taught him the principles of faith, and baptized. After a while, however, he forgot about him, and the new Christian got into the company of reckless youth, began to defend the wrong, he forgot what he had learned. His companions rushed at last for theft and robbery, and the young man became their leader. After some time, John returned and, seeing the Bishop, said to him: “Give me what I entrusted to you in front of Christ and the community!” The bishop sighed and cried, he said: “Poor boy has already died.” “How did this – John asked – what death?” “He died against God,” said the Bishop. “He was a thief and a brigadier in the nearby mountains.” John the Apostle, wept bitterly and exclaimed: “How much a guardian have I commanded the soul of his brother?” And immediately mounted the steed, he galloped down into the mountains, where the poor boy was immediately captured. John stand up before the leader; but the latter, seeing the holy man, fled. Although John was an old man, he ran after him, crying, “Son, why do you shun your father? Have mercy and do not be afraid of anything! Do not lose hope, because I will answer for Christ before you. If it is necessary, I will die for you as Christ died for us and give my soul for you. Stand, please, because God sends me behind you.” The young man paused, threw his weapon, cried, embraced the old man in his arms, begged for forgiveness, but he dared not give his hand to the blood stained. Saint John kissed his hand, promised him to beg God for the forgiveness of the wine, brought him to the commune and did not part with him until he was reconciled to God. At the end, the moment came when the Lord Jesus would take His beloved of His disciples to Him. So, on his era John was a saint in Ephesus, counting more than a hundred years of age. After taking some of the clergymen with him, he went with them to one of the surrounding mountains, and when he stood at its peak, he ordered a grave to be made there. When they had finished him, he threw his cloak over him, then said good-bye to its cloak, saying, “Be with me, Lord Jesus Christ.” To the disciples, he said, “Peace be brothers,” and ordered them to leave. What, when they did. While departing they looked back, and they saw the grave with its light of heaven surrounded. And when they returned the next day, they did not find the body of Saint John, only his shoes. It happened on December 27, 104 from the Nativity of Jesus. When John the saint was very old, his disciples to the church in his arms to carry him enslaved, he could no longer speak in the House of God, only these words he repeated: “My little sons, you love together.” Finally, the disciples heard the word so often heard, therefore they asked him, “Master, why do you always say only like this?” And he answered his sentence: “This is the commandment of the Lord, whoever is full, he can have enough.” Because these words are fulfilled – they are enough for all Christians. Counting the nineties, he dropped in strength and leaned in with an old age, never ate meat and wore only linen clothing, regretting that he could not work as it was before. It happened that one day a hunter passed around his house when John Saint was standing just stroking the partridge he held in his hand. The gunman was surprised that the aged old man was in this way chasing away having perceived John, asked the passer-by what he had in his hand, and when he heard that he was bow, he asked him again, why did he not stretch him? The hunter replied that the string would weaken. “Do not be surprised,” says John, “that my spirit rests to gain strength for work.” For the remembrance of John’s miracles, the Church gives the faithful a blessed wine, and the priest says: “Drink John’s love in the Name of the Father, Son and Holy Spirit.” This is to commemorate the zeal of the Holy Apostle, who drank a calice filled with a poisoned wine to convert a certain idolater. By banishing the goblet previously, a poisonous snake leaped from the infidels, and John’s wine did not hurt them. Let’s finish these stories with prayer. Kindly shine, Lord Jesus Christ, Your Holy Church, that in the teachings of the Holy Apostle and Evangelist, he may come to eternal goods. Through our Lord Jesus Christ, who reigns in Heaven and on earth for all ages. Amen.

Saint John the Apostle, is considered the youngest of the apostles and beloved disciple of Christ. The Christian tradition, in both Eastern and Western churches, attributes it to the Gospel of John, the Revelation of Saint John (Apocalypse) and three letters. Some contemporary studies indicate that these fragments of the Bible may be the work of two or three different authors, known as John the Evangelist, John of Patmos (John Apocaliptic) and John Presbyter. As I said, Saint. John belonged to the three chosen disciples of Jesus. He was Saint. John went first with Jesus, but he left the most powerful testimony from among the twelve: in the Gospel, in the three letters and in the book of the Apocalypse. St. John the Apostle was first disciple of Saint John the Baptist as I mentioned. With the advice of the master, he became a disciple of Jesus: The next day John (the Baptist) again stood with his two disciples, and when he saw Jesus passing, he said: Behold the Lamb of God. The two disciples heard him speak and followed Jesus. Jesus, turning around and seeing that they were following him, said to them, ‘What are you looking for?’ They answered him: Rabbi! – that is, Teacher – where do you live? He answered them: – Come and see. So they went and saw where he lived, and from that day on they stayed with. He answered them. Come and see. So they went and saw where he lived, and they remained with him from that day. It was about ten o’clock. ” So it seems that St.John met earlier “an hour” of his departure from this world. St. John witnessed the resurrection of Jairro’s daughter, the mystery of the Transfiguration on Mount Tabor and the struggles of Jesus in the Garden of Gethsemane. When Saint Jan expressed his disapproval that a stranger had the courage to expel demons from people in the name of Jesus, he received an answer from the Lord Jesus: “Do not forbid him, for no one who does miracles in my name will be able to talk badly about me at once. For whoever is not against us, he is with us.” John received the nickname “son of thunder” from Jesus. It is possible that Saint Paul refers to this episode. Marc, when in the list of apostles to the names of John and Jacob added the nickname “Boanerges” – means the sons of thunder. To the apostles John and Peter, Jesus appointed the mission of preparing the last Passover. And when the apostles of Jerusalem looked upon Jerusalem and admired its buildings, the Lord Jesus foretold the destruction of the city. “Then, in private, they asked him: Peter, Jacob, Jan and Andrzej: ‘Tell us when will it happen? And what will be the sign when all this starts to happen?’. The Gospel was written by Saint John probably after the year 70, you probably know. He held the Gospels of the Synoptics, therefore, as an eyewitness to the teachings of Jesus and events related to him, he does not repeat what has been written yet, and he completes the events with closer details and abandoned events and Jesus’ words which are the strongest Biblical proof of His divinity. John, as the only of the twelve apostles, not counting Judas, did not die a martyr’s death. According to some voices of tradition, he died a natural death at Ephesus at the beginning of the reign of Emperor Trajan. Probably his grave is located on the Ayasoluk hill in the town of Selçuk near Ephesus. In this place, in the 6th century, the magnificent St. Jana (currently in ruins). When Jan was already old, he prepared Polycarp, who later became the bishop of Smyrna and who could convey John’s message to the next century.

This is what I told you from myself, the beloved disciple of our Lord Jesus Christ. I used the third person singular. And now I would like to tell you my own story, for this purpose I will use the first person. Only a few saw the signs and understood the revelation: Mother, Joseph, shepherds and the three Magi. And they believed you. And the time was coming that the Son of God would appear: Happy is he who believes in it! The smallest bird will not rest on the greatest tree so that it will not move the most delicate strings of his life, these invisible threads constituting the core of life. Yes, and the human mind is differently sensitive to the lightest word. I was born in Alexandria, from the family of princes and priests, I received the education appropriate to my family. Very early I was discontented with the science of religion regarding the soul after death. I believed that the human soul for higher purposes is destined and drowning in thought, I saw clearly that death is only the point of separation, after which the evil go to condemnation, faithful and righteousness rise to a higher life, full of eternal joy: living with God and in God. I woke up in the morning, and the Spirit accompanied me amid the radiance of light brighter than the sun. I took my hermit’s supplies, dressed up as before, and took out the hidden treasure that I had brought with me once. I performed well in good competition. I took part in sports events on the beautiful hippodrome on Patmos. My name is John Benjamin. Imagine my competitor in the equestrian competition on Patmos was a brahmin man from Asia, who introduced himself once more: -You will know me, brothers, under the name of Melchior … I speak to you in languages, if not the oldest, the oldest used in writing – I think I was born in Hindustana, a Brahmin, and this religion left a strange vacuum in my soul, so I searched for peace and solitude in solitude, along the Ganges to the source of the Himalayan mountains, where the original nature still lures the sage with loneliness. and the exile, with a promise of security, I decided to stay only with God and pray for fasting, but the hand of God directed me into entire world of today, to the west, you see. That is why I now have the honor to fight for the winner’s laureate…

My beloved, in fact, I am personally a rich Jewish prince, a merchant from Jerusalem. As you can see, I made friends with Brahmin Sebastian, whom I know for a long time, the arch of history caused that we are only now meeting in the arena. Let him win a better one … Then you can imagine who God’s side would wear for the insanity. I’m with you. At this point, I would like to tell you also about Zenobia, my first sympathy. Together with it, we did not step away from the beloved disciple of the Lord. We followed him up to the quarry with galleries. And I can say that it was thanks to her that my life was abundant in thrilling actions, lyrical and dramatic scenes, in which the threads of social life intertwine with love. But already ad rem. Ten years ago, for the insult and the attack of a Roman soldier, (came to the recoil), I was sentenced to galleys. When I was in jail, he came to me, this very sublime Beloved disciple of the Lord, and gave me bread by bread. And he told me: – Your tears are Your heart. You’re free … So I’m a Christian anymore. And before us is the sequence of the naval battle with the participation of galleys. We will not participate in the spectacular battle scene, but only because it wants to show you a sea clash from the perspective of a great citizen in a shackled gray empire. Imagine the claustrophobic interiors below the ship, the trapping, the inability to escape … The default, the precious virtue of the woman, then gains value when mercy and mercy are its source. In my case, these virtues were lacking first. Yes, there was compassion for all this time. This property is the main spiritual difference between a man and a woman. It is difficult to determine the strength of compassion, which makes us participate in trials and experiences, which is a shamrock of others. She associates us with them, that their sufferings and joy become ours. Who in childhood did not hear about the mysterious islands, about the treasure island, where the pirates, or survivors, hid gold and precious stones, hoping to recover them as soon as circumstances permit? Who among us did not dream of discovering such abandoned treasure by himself and in this way become almost immediately rich and famous? Well, the trip to Patmos had something of an expedition in search of a lost treasure. It is not true, about the precious crumbs and valuables made of them, but about finding the meaning of the Book, in which the final secrets concerning God, man and the world are included, and which have become my destiny in meeting with the beloved disciple of our Lord. John was his name, this old man possessed my entire being and handed it over to the servants of Jesus. I will tell you, the joint exercise of the Eucharist and John, and also the taking of daily responsibilities of the head, full of spiritual indications of the Master of Nazareth, resulted in John’s visions and writings in the form of the Apocalypse. I wanted to be with him everywhere, on Patmos and in Ephesus. And I always sought his support. Meetings with Him always guaranteed a feeling of love and reciprocity. But you already know that as soon as we begin to read the writings of John, the Apocalypse, we understand very little of it at first, and if we have even begun to understand something, after some time it turns out that it was a completely wrong understanding. Many brilliant Christians, even among the greatest, spread their hands helplessly, saying: In this life we ​​will probably not find out, because the meaning of many symbols has melted in the darkness of human oblivion. In heaven, the first person I will want to talk with will certainly be St. Jan – and then I will fall asleep with questions … And yet, every pilgrim going to Patmos feeds not entirely rational hope that there, at least a small portion of this lost treasure can be recovered, and the mysterious text of John ‘s Revelation will speak to him in a similar way the way to me and those who have listened and read them during the life of the inspired author.

In front of us stretches a charming Greek town with white houses, and above it, around the high hill settled others, quite similar to the one below. Above him will be the future of the impressive walls of the monastery, which looks almost like a fairytale castle on top of a glass top. There is no time for longer looking around, however. My life is chasing us as the hero of this story. We start the four-kilometer route around local serpentines. Already after a few minutes, more or less in the middle of the route, we see a scary-looking Greek inscription “Apokalypsis”. Here you have to stop to reach the cave of Revelation. Jan prayed there and meditated in absolute silence and loneliness, halfway up the hill between the harbor and the Temple of Artemis. At the end of the route there is a lookout point for the harbor, the bay and the entire northern part of the island. This is one of these views of “See and die”. It is so beautiful that one could basically give up anything else, sit on the terrace of a nearby Roman villa, sip some wine for a few hours and just look, look and see … And if it’s numb legs, you can still go without any blueprint town and there, in one of the numerous caves, rest. And I will tell you, John is always with us, who after a while, in front of us inspired us in a vision inspired about the thick walls of the future monastry. First enter the small courtyard, and our Saint simultaneously says, over which semicircular arches rise. Red cats are basking on the stony pavement, and a bearded old man sits in the pensive beneath the gallery, who looks good from his eyes. Through the cloister, one enters a small church and side chapels. They are all covered with fabulous paintings from different eras. Are beautiful sculptures, stone doors, candelabra and expensive liturgical equipment. Suddenly, I realize, I found myself here at the foot of Sinai.

My beloved readers of the good news. The turbulent fate of the island, its Roman character with the hippodrome, were constantly associated with the cult of the Beloved disciple of Christ. This cult existed on Patmos from the early Christian times embracing both the grotto of Revelation and, what is interesting, the area of ​​the former Temple of Artemis. He was interrupted only by the first Arab invasions in the middle of the seventh century, and then troublesome attack of pirates, who did not save anyone who only tried to settle on the island. It was not until the end of the 11th century that the saintly monk Christodulos (Greek Servant of Christ), seeking refuge from the Turks, managed to persuade the Byzantine authorities to build a new sanctuary on Patmos surrounded by the most powerful walls that could be brought in a similar place. However, the Byzantine rule ended definitively at the beginning of the 14th century, when most of the islands in the Aegean Sea came under the rule of the Knights of St. John, whose headquarters were in Rhodes. It was the turn of the Venetians to join the Venetians, but this did not affect the location of the monastery, because the popes ordered all Catholic rulers to support the Patmos sanctuary and protect the Orthodox monks praying in it. However, two years before the fall of Constantinople, patmijski higumen (or prior), anticipating the inevitable arrival of the Turks, sent a delegation to the Sultan, who after long negotiations received a firman (or decree) confirming the previous privileges of the monastery and its possessions (called metochami) on numerous Greek islands, . The most dangerous for the fate of the sanctuary was the Turkish-Venetian war of the mid-seventeenth century, as a result of which the island suffered enormous destruction, and the monastery lost a lot of metoch, especially on the lost by the Venice of Crete. And yet at the beginning of the eighteenth century, thanks to higumen, Saint. Makarios Kalogeras, was built on Patmos – right next to the cave of Revelation – an authentic university, which quickly became the mainstay of Greek and Christian culture on the vast area of ​​the former Byzantine Empire conquered by the Turks. His reminiscence is a magnificent huge library with thousands of valuable volumes that are still awaiting cataloging. After the Turks, the Italians came to Patmos again in 1912 and left only after the fall of Mussolini in 1943, when the island was first taken over by the Germans first and then by the English. The victorious powers gave the Patmos of Greece only in 1948. Stop being afraid! (compare Ap 1, 17) Pilgrim, who arrives at Patmos expecting something majestic and dangerous there is no easy way to go over the specific spiritual cognitive dissonance he can experience here. Indeed, the island appeals to the imagination, because it is beautiful: not so majestic as it is sublime, and even winged and thrilling. Beautiful is not only the nature, but also the faces of the inhabitants of the monastery and the treasures of Christ’s wisdom and skill, which they guard. Patmos, marked by so many human crimes and suffering, speaks to us as much as the Holy Land: its landscapes, people and their works. It is not without reason that the Greeks call it “the Holy Island” … Christ, not by accident, called his Beloved disciple to Patmos, to reveal to him fully the secrets of God, man and the world. Here, where Orestes sought to free himself from madness caused by a series of subsequent murders and revenge, Jesus shows John – in sometimes difficult to bear pictures – in how much madness has plunged all mankind since she rejected God. Free from the remorse-like remorse given by the scorpion, when he strikes a man (see Rev. 9.5), however, he can only He, and not a vengeful goddess that embodies the darkness of the human unconscious. Because only He inflicted the death of hostility (see Ephesians 2:16) by breaking the vicious circle of murder, revenge and revenge upon himself when he let himself be hanged on the Cross. When we let ourselves be carried away by the charm of the Holy Island, convince the monk’s benevolent gaze and move the words of the Gospel to the yellowed parchment, then suddenly the truth is suddenly flashing in our hearts that God does not reveal himself to us in horror before his otherwise just anger, but in order to free us from the power of darkness and transfer us to the kingdom of our beloved Son, in whom we have redemption – the remission of sins (see Colossians 1: 13-14). From time to time, the inhabitants of Patmos from Greece look out over the Aegean Sea towards the light shimmering over the slopes of the mountain on the nearby island of Samos. Some people explain this strange light with static electricity, but religious people say they know better. They hurry to their neighbors to tell them that they have received another sign from someone who was sent to Patmos 1900 years ago and was the most famous of the old inhabitants of this tiny Greek island lying off the coast of Asia Minor. This famous man was condemned to live on Patmos “for speaking about God and witnessing to Jesus.” On the island he heard the voice of God resembling the sound of a trumpet, which he declared: “I am Alpha and Omega (…) What do you see, write in a scroll” (Revelation 1: 8-11). This scroll (or book) is the ending of the bestseller of all time. Some consider it to be the least understandable work ever written. It’s about the last biblical book, called the Book of Revelation or the Apocalypse. Her writer was one of the apostles of Jesus – John. His visions of the final destruction of the wicked world have been interesting for readers for centuries.

Patmos island today – this is the perfect place to write such a book. Volcanic hills and deep, dark rifts are adjacent to terraced hills overgrown with greenery and with blooming meadows warmed by the sun that rooves over the Aegean Sea. And I went there to meet the footsteps of the Beloved disciple of Christ. I remember it was early morning. Old women, dressed in black from head to toe, tried to keep up with their bitten granddaughters. A bearded fisherman was sitting nearby and preparing a meal – to soften the octopus he had just picked, he hit her on the concrete quay. I gave up my boat trip and decided to climb the mountain behind Skala to admire the panorama of the island from there. The view was unique – it looked like a huge plastic map floating on the water. Patmos is like three islets in one, connected by narrow passages. On one of them is Skala. On the second, near the uninhabited southern tip of the island, you can see the beaches. Patmos is less than 13 kilometers long, and in one place its width is the same as a stone’s throw. The turbulent history of Patmos Island is considered to be holy for almost 4000 years, when the first settlers from Asia Minor came to it. They chose the second-highest hill on the island and built there the temple of Artemis, the goddess of hunting. When around 96 AD the Apostle John was sent to Patmos, the island belonged to the Roman Empire. As I said in the fourth century, it became a part of the “Christianized” Byzantine Empire. Between the VII and X century, it was influenced by Islam. With time, Patmos was deserted. At the end of the 11th century, on the site of the pagan temple of Artemis, the monk of the Greek Orthodox Church began the construction of the fortified monastery of St. John. Gradually, the settlers returned and erected white, cubic houses in Chorze, a city that is still concentrated around the respectable defensive walls of this one monastery …

My beloved reader! Lord God needs your talent. Have thousands of dreams and more. So do not let your dream come to be small. Dream big! Keep going forward every day. Do not be afraid to leave the boxes and run outside. Do not make life as much as difference. Make difference. Get your goal every day. You must arm yourself with discipline and consistency, a certain amount of action. Always have a plan to work with. Movement with progress, move forward. Today, do something that you have never done before. You do something you never did. Open new opinion. The true desire in your hands. Live on God each day. Challenge the everyday struggles with God. Put all in God, because everything you do is his staff, grace of God. Be blessed. I wish everybody was rich and famous. So they knew this. Thank you very much.

Unknown's avatar

Published by sbarszczak2009

Data: 2019-06-01 Stanislaw Barszczak, Jak Jas zostal magiem. Dzisiaj w naszej afrykanskiej wiosce mamy zawody sportowe. Poniewaz przynaleze do tzw. wielodzietnej rodziny, a takich w Ghanie, moim kraju, jest bardzo wiele, z niecierpliwoscia oczekuje na szczesliwa chwila wejscia do finalu zawodow. - Mamo, mnie wybierz. Muszę się powstrzymywać, żeby nie krzyczeć. Wbijam paznokcie w drewniany kij, ściskam go mocno, żeby usiedzieć w miejscu. Krople potu ściekają mi po plecach, nie wiem, czy to od porannego upału, czy dlatego, że serce tłucze mi się o żebra. Miesiąc w miesiąc byłem pomijany. Dziś musi wreszcie być inaczej. Odgarniam śnieżnobiały kędzior za ucho i staram się nie ruszać. Mama Agba jak zwykle nie ma zmiłowania, długo przygląda się każdemu z nas, aż nie wiemy, gdzie podziać wzrok. Jej brwi ściągają się w skupieniu, pogłębiając zmarszczki na ogolonej głowie. Z ciemnobrązową skórą i w niepozornym kaftanie Mama Agba niewiele się różni od reszty wioskowych starszych. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że kobieta w tym wieku może być tak niebezpieczna. – Ekhm… – chrząka z przodu Pawel, w mało subtelny sposób przypominając, że on już przeszedł tę próbę. Posyła nam uśmieszek i obraca w dłoni ręcznie rzeźbiony kij, jakby nie mogł się doczekać, aż się dowie, którego z nas pokona w czasie dzisiejszego egzaminu. Większość chlopcow boi się pojedynku z Pawlem, ale ja nie czuję strachu. Ćwiczyłem i jestem gotowy. Wiem, że stać mnie na zwycięstwo. -Janku. Chropawy głos Mamy Agby przerywa ciszę. Słychać zbiorowe westchnienie piętnastu chlopcow, którzy nie zostali wybrani. Imię odbija się od plecionych ścian trzcinowej ahéré, aż w końcu zdaję sobie sprawę, że chodzi o mnie. – Naprawdę? – pytam. Mama Agba mlaska zniecierpliwiona. – Mogę wybrać kogoś innego… – Nie! – Zrywam się na równe nogi i natychmiast posyłam jej ukłon. – Dziękuję, Mamo. Jestem gotowy. Morze brązowych twarzy rozstępuje się przede mną. Idąc, skupiam się na moich bosych stopach ocierających się o trzcinową podłogę, sprawdzam jej przyczepność, żeby zwiększyć swoje szanse na wygranie pojedynku i zdanie egzaminu. Na czarnej macie do walki Pawel pierwszy mi się kłania. Czeka, aż uczynię to samo, ale jego wzrok tylko wznieca we mnie ogień złości. Stoi w nonszalanckiej pozie, świadczącej o braku szacunku, jakbym nie był godnym przeciwnikiem. Jakby uważał, że jestem od niego gorszy. Myśli, że nie mam z nim szans. – Ukłoń się, Janku. Choć w głosie Mamy Agby pobrzmiewa wyraźna reprymenda, nie potrafię się przemóc. Stojąc tak blisko Pawla, widzę tylko jego bujne czarne włosy i kokosowy brąz skóry znacznie jaśniejszej niż moja. To karnacja tych spośród mieszkancow okolic Accry, którzy nie wiedzą, czym jest praca w słońcu. Pawel zawdzięcza to uprzywilejowanie cichemu wsparciu ojca, którego nawet nie zna. Arystokraty, który pozbył się nieprawego syna umieszczając go w naszej wiosce. Odchylam barki do tyłu i zamiast się ukłonić, dumnie wypinam pierś. Pawel odstaje wyglądem od nas o śnieżnobiałych włosach. Od tutejszych chlopcow bezustannie zmuszanych do kłaniania się takim jak on. – Janku, nie każ mi się powtarzać. – Ale Mamo… – Ukłoń się albo zejdź z ringu! Nie marnuj naszego czasu. Nie mając wyboru, zaciskam zęby i pochylam głowę. Na ustach Pawla rozkwita nieznośny uśmieszek. – Czy to takie trudne? – Kłania się znowu, choć nie musi. – Lepiej przegrać z honorem. Wśród chlopcow rozlegają się tłumione chichoty. Mama Agba ucisza je stanowczym gestem. Rzucam im złowrogie spojrzenie, po czym koncentruję się znowu na postaci przeciwnika. Zobaczymy, komu będzie do śmiechu, gdy wygram. – Na miejsca. Obaj cofamy się do krawędzi maty i unosimy swoje kije. Drwiący uśmieszek spełza z ust Pawla, a jego oczy zwężają się w szparki. To instynkt zabójczy. Patrzymy na siebie i czekamy na znak. Mama Agba przeciąga tę chwilę w nieskończoność, wreszcie woła: – Do boju! I od razu muszę się bronić. Nawet nie zdążyłem pomyśleć o wyprowadzeniu ataku, a Pawel już doskakuje do mnie z prędkością geparda. Bierze zamach kijem, mierząc w moją szyję. Ale choć za plecami słyszę stłumione okrzyki chlopcow, ani na moment nie tracę zimnej krwi. Pawel jest szybki, lecz ja potrafię być jeszcze szybszy. Unikam ciosu, wyginając się mocno do tyłu. Pawel nie czeka, aż się wyprostuję – wyprowadza kolejny atak, tym razem tnąc kijem z góry na dół z siłą chlopaka dwa razy większego od siebie. Rzucam się w bok i przetaczam po macie, a kij z trzaskiem uderza o trzciny. Pawel już bierze następny zamach. – Janku! – ostrzega mnie Mama Agba, lecz nie potrzebuję jej pomocy. Jednym płynnym ruchem przechodzę w kucki i wyciągam kij do góry, parując uderzenie Pawla. Trzcinowe ściany aż się zatrzęsły od głośnego trzasku. Moja broń też jeszcze drży, kiedy Pawel zamachuje się znowu, tym razem za cel obierając moje kolana. Odbijam się z wysuniętej do przodu nogi, robię koziołka w powietrzu ponad jego wyciągniętym kijem. Oto moja pierwsza szansa, by przejść do ataku. Wykorzystując pęd, wyprowadzam pierwszy cios. Z mojego gardła dobywa się stęknięcie. Pawel kontruje, przerywając mój atak, zanim na dobre się zaczął. – Cierpliwości, Janku! – woła Mama Agba. – Nie spiesz się. Obserwuj i reaguj. Czekaj na atak. Tłumię wzbierający w piersi jęk i kiwam głową. Cierpliwości, powtarzam sobie. Poczekaj na lepszą okazję… – Właśnie, Jan– odzywa się Pawel cicho, żeby nikt poza mną nie usłyszał. – Słuchaj się Mamy Agby. Bądź grzecznym padalcem. No tak, mogłem się tego spodziewać. To słowo. Ta wstrętna obelga. Wypowiedziana niby od niechcenia. Zawinięta w arogancki uśmieszek. Bez namysłu wyrzucam kij przed siebie. Mija brzuch Pawla o włos. Czeka mnie za to straszliwe lanie od Mamy Agby, ale i tak było warto. Nagrodą jest wystraszone spojrzenie mojego przeciwnika. – Ej! – Pawel spogląda w stronę Mamy, oczekując od niej interwencji, ale nie ma czasu się poskarżyć. Wielkimi oczami patrzy, jak obracam kij do kolejnego ataku. – To nie jest trening! – woła, uskakując przed ciosem w kolana. – Mamo... – Sam sobie nie poradzisz? – pytam ze śmiechem. – No dalej, Paul. Lepiej przegrać z honorem! W oczach Pawla pojawiają się gniewne błyski. Wygląda jak lworożec gotowy do skoku. Wściekle zaciska dłonie na kiju. Zaczyna się prawdziwa walka. Ściany chaty Mamy Agby szeleszczą, gdy nasze kije uderzają o siebie. Wymieniamy cios za cios, wypatrując szansy na kontrę, która przesądzi o wszystkim. Dostrzegam okazję i wtedy… – Uch! Kuląc ramiona, zataczam się do tyłu, fala mdłości podchodzi mi do gardła. Przez chwilę martwię się, że Pawel połamał mi żebra, lecz ból w brzuchu rozwiewa tę obawę. – Stop! – Nie! – przerywam Mamie Agbie zachrypniętym głosem. Z wysiłkiem wciągam powietrze do płuc i wspierając się kijem, prostuję plecy. – Nic mi nie jest. Jeszcze nie skończyłem. – Janku… – zaczyna Mama, lecz Pawel nie pozwala wybrzmieć jej słowom. Już mknie w moją stronę z ogniem w oczach, jego wyciągnięty kij prawie muska mi głowę. Gdy bierze nim zamach, uskakuję na bezpieczną odległość, a potem, łapiąc Pawla na wykroku, dźgam go z całej siły w mostek. – Uch! – Pawel zatacza się do tyłu z twarzą wykrzywioną bólem. Jeszcze nigdy podczas walki w chacie Mamy Agby nie został przez nikogo trafiony. Nie zna tego uczucia. Nie czekając, aż dojdzie do siebie, okręcam się i uderzam go w brzuch. Już mam zadać ostateczny cios, gdy rudawe płachty u wejścia do chaty rozchylają się i do środka wpada zdyszany Zbyszek z rozwianą białą grzywą. Szuka wzrokiem Mamy Agby. – Co się stało? Zbyszek ma łzy w oczach. – Przepraszam – kwili cicho. – Zasnałem. Ja… ja…– Wyduś to z siebie, dziecko! – Nadchodzą! – wykrzykuje wreszcie. – Są już blisko! Groza tej chwili na moment wysysa mi całe powietrze z płuc. Zresztą nie tylko mnie. Wszyscy jesteśmy sparaliżowani strachem. Instynkt przetrwania bierze jednak górę. – Prędko! – rzuca Mama Agba. – Nie ma czasu! Podnoszę Pawla z podłogi. Oddycha ciężko, ze świstem, ale musi wziąć się w garść. Chwytam jego kij i zbieram pozostałe. W chacie panuje wielkie zamieszanie. Wszyscy zacierają ślady. W powietrzu fruwają metry jasnej tkaniny. Powstaje armia trzcinowych manekinów. Czy zdążymy? Trudno powiedzieć w tym rozgardiaszu. Ja robię swoje: chowam kije pod matą ringu, żeby nikt ich nie zobaczył. Ledwie skończyłem, Pawel wpycha mi do rąk drewnianą igłę. Biegnę na swoje stanowisko, gdy płachty znów się rozwierają. – Janku! – woła ostro Mama Agba. Zastygam w bezruchu. Wszystkie oczy patrzą teraz na mnie. Nie czekając, aż się odezwę, Mama daje mi po głowie, aż czuję gorące mrówki na plecach. – Wracaj na swoje miejsce! – rzuca surowo. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć. – Mamo Agbo, ja…Nachyla się bliżej z błyskiem prawdy w oczach. Odwrócenie uwagi… Próbuje zyskać dla nas więcej czasu. – Przepraszam, Mamo Agbo. Wybacz mi. – Wracaj na swoje miejsce. Zagryzam wargę, żeby się nie uśmiechnąć, i zwieszam przepraszająco głowę, zerkając kątem oka na strażników, którzy weszli do chaty. Niższy, jak większość okolicznych żołnierzy, wyglądem przypomina Pawla: kokosowy brąz zwieńczony czarną czupryną. Mimo że otaczają go sami nastokatkowie, trzyma dłoń na rękojeści miecza. Zaciska na niej palce, jakby spodziewał się, że któryś z nas go zaatakuje. Drugi strażnik, wysoki i poważny, jest od niego dużo ciemniejszy. Stoi blisko wejścia, ze wzrokiem utkwionym w ziemi. Widocznie ma w sobie choć odrobinę wstydu. Obaj na żelaznych pancerzach noszą dumnie znak króla Sarana. Samo spojrzenie na ozdobnego białego lamparta, symbol monarchy, który ich tu przysłał, przyprawia mnie o ścisk żołądka. Z ostentacyjnym nadąsaniem wracam do trzcinowego manekina. Czuję tak wielką ulgę, że nogi prawie się pode mną uginają. Miejsce, które jeszcze przed chwilą było ringiem, teraz całkiem przekonująco udaje warsztat krawiecki. Po chwili spojrzalem na manekiny wykonywane przez dziewczyny z wioski ozdobione jasnymi materiałami w charakterystyczne wzory Mamy Agby. I przypomnialem byl sobie, ze dziewczyny z naszej wioski obszywaja brzegi rodzimych koszul tymi pieknymi wzorami juz od wielu lat. Mama Agba przechadza się między rzędami chlopcow i przygląda się ich zainteresowaniu jakim oni obdarzaja teraz zwykle manekiny. Mimo nerwów uśmiecham się, widząc, jak ignoruje nieproszonych gości. – W czym mogę pomóc? – pyta w końcu. – Zbieramy podatek – odbąkuje ciemniejszy strażnik. Mamie Agbie wydłuża się twarz. – Zapłaciłam w zeszłym tygodniu. – Nie chodzi o podatek od handlu. – Drugi strażnik toczy wzrokiem po białowłosych sympatycznych nastolatkach. – Wzrosły opłaty za padalce. Wy ich macie dużo, więc będzie was to kosztować. No tak. Ściskam koszulę manekina z taką siłą, że aż bolą mnie palce. Królowi nie wystarczy pognębić mieszkancow wioski. Musi jeszcze ukarać każdego, kto próbuje nam pomagać. Zaciskam zęby, starając się nie myśleć o strażniku, o bólu, jaki mi sprawiło tamto słowo. Padalce. Nieważne, że nigdy nie będzie nam dane stać się magami. W ich oczach wciąż jesteśmy glistami. I nie będziemy niczym więcej. Usta Mamy Agby zmieniają się w cienką kreskę. Przecież nie wytrzaśnie tych pieniędzy spod ziemi. – Podwyższyliście już podatek od mieszkancow naszej wioski w zeszłym miesiącu. I dwa miesiące temu. Jaśniejszy strażnik robi krok do przodu i sięga po miecz, jakby chciał pokazać, że nie będzie się z nikim patyczkował. – Może byłoby mądrzej nie zadawać się z glistami. – Może byłoby mądrzej nas nie okradać. Nie wiem, dlaczego to powiedziałem. Nie zdążyłem się ugryźć w język. Wszyscy w chacie wstrzymują oddech. Mama Agba sztywnieje, jej ciemne oczy błagają mnie, bym zamilkł. – Nie możecie bez końca podnosić podatków – oznajmiam. – Ibawici nie zarabiają więcej niż do tej pory. Skąd mamy wziąć tyle pieniędzy? Strażnik zbliża się niespiesznym krokiem. Korci mnie, żeby sięgnąć po kij. Mogłbym zwalić mężczyznę z nóg jednym precyzyjnym uderzeniem; jednym celnym pchnięciem zmiażdżyłbym mu gardło. Dopiero po chwili dociera do mnie, że miecz tego strażnika nie jest zwykłym mieczem. W pochwie pobłyskuje czarne ostrze, metal droższy niż złoto. Majacyt. Stop przygotowany przez króla Sarana przed obławą. Broń stworzona po to, by osłabić naszą magię i wypalać dziury w naszych ciałach. Tak jak czarny łańcuch, który zawiesili na szyi Mamy. Potężny mag moze przezwyciężyć jego moc, ale większość z nas jest bezsilna wobec tego rzadkiego metalu. Choć sam nie władam żadną magią, i tak dostaję gęsiej skórki, gdy strażnik zbliża się do mnie z majacytowym ostrzem. – Na twoim miejscu trzymałbym język za zębami, brzdacu. Ma rację. Powinienem milczeć. Schować urażoną dumę do kieszeni. Dożyć jutra. Ale gdy tak stoimy twarzą w twarz, muszę walczyć ze sobą, żeby mu nie wbić drewnianej igły w to błyszczące piwne oko. Może ja powinienem być cicho. A może on powinien umrzeć. – Sam trzymaj… Mama Agba odpycha mnie tak mocno, że się przewracam. – Proszę. – Wręcza mu garść monet. – Mamo, nie… – odzywam się, ale zamieram pod jej groźnym spojrzeniem. Zamykam usta, podnoszę się i chwytam wzorzystej koszuli manekina. Strażnik przelicza brzęczące brązowe monety w dłoni. W końcu odchrząkuje. – Za mało. – Musi wystarczyć – odpowiada Mama Agba z nutą desperacji. – To wszystko, co mam. Nienawiść aż we mnie kipi, parzy mnie od wewnątrz. To nie w porządku, że Mama Agba musi błagać o litość. Unoszę wzrok i natrafiam na spojrzenie strażnika. Błąd. Nie zdążyłem się odwrócić i ukryć obrzydzenia. Mężczyzna chwyta mnie za włosy. – Au! – krzyczę z bólu. Strażnik rzuca mnie na twarz i przygniata kolanem do ziemi. Na chwilę tracę dech. – Może i nie macie pieniędzy – mówi – ale za to padalcow jest pod dostatkiem. – Chwyta mnie brutalnie za udo. – Zacznę od tego. Robi mi się gorąco, łapię powietrze ustami, zaciskam dłonie w pięści, żeby nie było widać, że się trzęsę. Chcę krzyczeć, chcę mu połamać wszystkie kości, ale słabnę z każdą sekundą. Jego dotyk upokarza mnie i unicestwia. Na chwilę znów staję się mlokosem, bezsilnym jak wtedy, gdy żołnierz wywlekał jego matkę z domu. – Dość! – Mama Agba odsuwa strażnika i przygarnia mnie do piersi, warcząc jak lworożka broniąca młodych. – Dałam wam pieniądze, na więcej nie liczcie. Precz stąd. Podrażniony jej zuchwałością strażnik sięga po miecz, ale ciemniejszy towarzysz chwyta go za ramię. – Chodź. Musimy obejść całą wieś przed zmierzchem. – Wypowiada te słowa spokojnie, ale jakby zaciskając przy tym szczękę. Może ujrzał w naszych twarzach własną matkę albo siostrę, może przypominamy mu kogoś, kogo chciałby chronić. Jego towarzysz na chwilę zastyga w złowieszczym bezruchu. Wreszcie zdejmuje rękę z miecza i tylko tnie nas wzrokiem. – Nauczcie te karaluchy pokory albo ja to zrobię – ostrzega Mamę Agbę. Potem kieruje spojrzenie w moją stronę. I choć leje się ze mnie pot, w środku czuję mróz. Strażnik mierzy mnie wyzywającym wzrokiem. Tylko spróbuj, mam ochotę odszczeknąć, ale język wysechł mi na wiór. W milczeniu patrzymy, jak mężczyźni wychodzą, słuchamy, jak odgłosy podkutych butów nikną w oddali. Siła opuszcza Mamę Agbę; przypomina teraz płomień świecy zdmuchnięty przez wiatr. Podpiera się na manekinie, żeby nie upaść. Już nie jest śmiertelnie groźną wojowniczką, którą znam, lecz starą, niepozorną kobietą. – Mamo… Chcę jej pomóc, lecz dostaję od niej po łapach. – Odejdz! Głupi. Tak mnie nazwała w joruba, języku magów zakazanym od czasu wielkiej obławy. Tak dawno nie słyszałem naszej mowy, że upływa chwila, zanim sobie przypominam, co to słowo znaczy. – Na bogów, co w ciebie wstąpiło? Znowu wszystkie oczy w ahéré zwracają się na mnie. Nawet Zbyszek spogląda z wyrzutem. Ale jak Mama Agba może na mnie krzyczeć? Czy to moja wina, że strażnicy są złodziejami? – Próbowałem cię bronić. – Bronić mnie? – powtarza z niedowierzaniem Mama Agba. – Wiedziałeś, że nic nie wskórasz swoim gadaniem. Za to niewiele brakowało, a wszyscy byśmy przez ciebie zginęli! Robię krok w tył, zaskoczony surową oceną. Nigdy wcześniej nie widziałem w oczach Mamy Agby tak głębokiego rozczarowania. – Skoro nie wolno mi się im przeciwstawić, co my tu w ogóle robimy? – Głos mi się łamie, ale powstrzymuję łzy. – Po co nam trening, jeśli nie możemy się bronić? – Na litość boską, Janku, pomyśl trochę! O innych, a nie tylko o sobie. Gdybyś zrobił krzywdę tym ludziom, kto by obronił twojego ojca? Kto uratuje Tomka, gdy strażnicy przyjdą szukać krwawej pomsty? Otwieram usta, lecz nie wiem, co odpowiedzieć. Ona ma rację. Nawet gdybym zdołał pokonać kilku strażników, nie poradzę sobie z armią. Prędzej czy później mnie znajdą. Prędzej czy później złamią ludzi, których kocham. – Mamo Agbo? – odzywa się cienkim głosikiem Zbyszek. Stoi ze łzami w oczach, uczepiony luźnych spodni Pawla. – Dlaczego oni nas nienawidzą? Mama zgina się pod niewidzialnym ciężarem. Wyciąga ramiona w stronę Zbyszka. – To nie tak, moje dziecko. Oni nienawidzą tego, kim miałeś się stać. Zbyszek wtula się w Mamę, szata tłumi jego łkanie. Mama Agba rozgląda się po izbie, patrzy w oczy innym chlopcom, którzy powstrzymują płacz. – Janek spytał, co my tu robimy. To ważne pytanie. Często rozmawiamy o tym, jak walczyć, a nigdy o tym dlaczego. – Mama sadza Zbyszka na podłodze i kiwa dłonią na Pawla, żeby przyniosł jej stołek. – Musicie pamiętać, że świat nie zawsze tak wyglądał. Był czas, kiedy wszyscy stali po jednej stronie. Mama Agba sadowi się na siedzisku, a zainteresowani jej slowami chlopcy zbierają się wokół niej. Codziennie Mama kończy zajęcia opowieścią lub baśnią, nauką z dawnych czasów. Zwykle siadam z przodu i chłonę każde słowo. Dziś trzymam się z boku, bo jest mi wstyd. Mama Agba miarowo pociera dłonie. Mimo tego, co się wydarzyło, na jej ustach migocze niewyraźny uśmiech, uśmiech, który potrafi wywołać tylko jedna opowieść. Nie mogę się oprzeć, podchodzę bliżej, przeciskam się między chlopcami. To nasza historia. Opowieść o nas. Prawda, którą król usiłował pogrzebać razem z naszymi zmarłymi. – Na początku Orisza była szczęśliwą krainą uświęconych magów. Każdy z dziesięciu klanów został obdarzony przez bogów inną mocą. Jedni władali wodą, inni panowali nad ogniem. Jeszcze inni czytali w myślach, a nawet sięgali wzrokiem poza czas! Choć wszyscy dobrze znamy tę opowieść – od Mamy Agby, od rodziców, których straciliśmy – nie przestaje robić na nas wrażenia. Z wypiekami na twarzy słuchamy o magach posiadających dar uzdrawiania i wywoływania chorób. Nachylamy się bliżej, kiedy Mama Agba opowiada o poskromicielach dzikich zwierząt, o magach trzymających w dłoniach światło i mrok. – Wszyscy magowie rodzili się z białymi włosami – to był znak, że dotknął ich palec bogów. Używali swoich darów, by służyć ludowi Oriszy, a w zamian otaczano ich szacunkiem. Ale nie każdy przychodził na świat z darem. – Mama Agba zatacza dłonią koło. – I dlatego świętowano narodziny nowego maga, cieszono się na widok białych loków. Ci mali wybrańcy do ukończenia trzynastego roku nie byli w stanie używać magii. Dopóki ich moce się nie objawiły, nazywano ich "boskimi." Zbyszek z uśmiechem unosi brodę: bo juz wie, ze jest mieszkancem cudownej krainy Orisza. Mama Agba chwyta między palce pasmo jego białych włosów, znak szczególny, który nauczono nas ukrywać przed światem. – Magowie stali się pierwszymi królami i królowymi Oriszy. To były czasy bez wojen… Pokój jednak nie trwał wiecznie. Gdy rządzący zaczęli nadużywać magii, bogowie za karę pozbawili ich mocy. Razem z magią zniknęły białe włosy… W kolejnych pokoleniach podziw dla magów stopniowo przeradzał się w strach przed nimi, a strach w nienawiść. Nienawiść zaś w przemoc, w pragnienie wytępienia magów. W izbie zrobiło się teraz jakby ciemniej. Wszyscy wiemy, co było dalej. Noc, której nigdy nie wspominamy i której nigdy nie zapomnimy. – Dopóki magowie mieli swoje moce, byli w stanie się bronić i trwać. Ale jedenaście lat temu magia zniknęła. Tylko bogowie wiedzą dlaczego. – Mama Agba zamyka oczy i wydaje z siebie ciężkie westchnienie. – Jednego dnia magia żyła, następnego umarła. Tylko bogowie wiedzą dlaczego? Z szacunku dla Mamy Agby gryzę się w język. Mówi tak, jak wszyscy dorośli, którzy widzieli wielka obławę na własne oczy. Z rezygnacją. Jak gdyby bogowie odebrali nam moc, żeby nas ukarać, a może pod wpływem kaprysu. W głębi duszy znam prawdę. Domyśliłem się jej, kiedy zobaczyłem magów innych wiosek w kajdanach. Bogowie umarli razem z naszą magią. Już nie wrócą. – Tamtego nieszczęsnego dnia król Saran nie wahał się ani chwili – ciągnie Mama Agba. – Wykorzystał moment słabości magów i zaatakował. Zamykam oczy, stawiam tamę łzom. Widzę łańcuch, który zarzucili na szyję Mamie. Krople krwi lądujące w piasku. Wspomnienie Obławy przepełnia trzcinową chatę, nasyca powietrze smutkiem. Tamtej nocy wszyscy straciliśmy bliskich, którzy byli magami. Mama Agba wstaje z westchnieniem, znów nabiera siły, z której jest znana. Patrzy po kolei na wszystkich chlopcow w izbie – jak generał przeglądający swoje wojsko.– Uczę sztuki kija każdego chętnego do nauki, bo zawsze znajdą się na tym świecie ludzie, którzy będą chcieli zrobić wam krzywdę. Ale tutaj szkolę chlopcow poległych magów. Choć nie macie już w sobie mocy, aby w przyszłości stać się magami, nadal cierpicie z powodu nienawiści i przemocy. Oto dlaczego tu jesteśmy. Oto dlaczego trenujemy. Mama gwałtownym ruchem dobywa własny rozkładany kij i uderza nim o trzcinową podłogę. – Wasi przeciwnicy noszą miecze. Dlaczego uczę was władania kijem? Powtarzamy chórem mantrę, którą nam wpoiła: – Uderza zamiast ranić, rani zamiast okaleczać, okalecza zamiast zabijać. Kij nie unicestwia. – Uczę was walki w ogrodzie, abyście na polu walki nie byli jak ogrodnicy. Daję wam siłę do walki, ale umiar także jest siłą, którą musicie posiąść. – Mama zwraca się do mnie: – Macie bronić tych, którzy sami się nie obronią. Oto prawda kija. Chlopcy kiwają głowami, a ja wbijam wzrok w ziemię. Znowu prawie doprowadziłem do tragedii. Znowu wszystkich zawiodłem. – No dobrze… – wzdycha Mama Agba. – Wystarczy na dziś. Pozbierajcie swoje rzeczy. Ciąg dalszy jutro. Chlopcy z ulgą wychodzą jeden po drugim. Chcę pójść w ich ślady, lecz pomarszczona ręka Mamy Agby chwyta mnie za ramię. – Mamo… – Milcz – ucina. Ostatni chlopcy rzucają mi współczujące spojrzenia. Łapią się odruchowo za pupy, jakby w myślach liczyli, ile dostanę batów. Dwadzieścia za nieposłuszeństwo… Pięćdziesiąt za odzywanie się bez pytania… Sto za to, że prawie nas wszystkie zabiłes… Nie. Sto batów byłoby zbyt pobłażliwą karą. Wstrzymuję oddech i szykuję się na ból. To nie potrwa długo, mówię sobie. Skończy się, zanim… – Usiądź, Janku. Mama Agba podaje mi kubek z herbatą, po czym nalewa sobie. Ciepłe naczynie ogrzewa mi dłonie, słodka woń napoju wypełnia nozdrza. Marszczę brwi. – Dodałaś trucizny? Kąciki jej ust drgnęły, ale ukrywa rozbawienie pod surową miną. Ja ukrywam swoje w kubku z herbatą, upijam łyk i rozkoszuję się smakiem miodu. Obracam kubek w dłoniach, wodzę palcami po lawendowych koralikach wzdłuż brzegu. Mama też miała taki kubek, tylko ze srebrnymi paciorkami – na cześć Olimpu, i bogini życia i śmierci. Wspomnienia na chwilę pozwalają mi zapomnieć o rozczarowaniu Mamy Agby, lecz gdy smak herbaty zanika, znów ogarnia mnie gorzkie poczucie winy. Mama Agba nie powinna musieć znosić takich szykan. Nie z mojego powodu. – Przepraszam. – Skubię koraliki na krawędzi kubka, żeby nie podnosić wzroku. – Wiem… Wiem, że tylko przysparzam ci kłopotów. Mama Agba, tak jak Pawel, jest Oriszanką, w której nie drzemią żadne magiczne moce. Przed Obławą myśleliśmy, że bogowie decydują o tym, kto się rodzi szczesliwym mieszkancem naszej wioski, a kto nie; teraz, gdy magia zniknęła, nie rozumiem, czemu właściwie służy to rozróżnienie. Mama Agba nie ma białych włosów jak my, mogłaby się wtopić w resztę Oriszan i uniknąć prześladowań. Gdyby się z nami nie zadawała, strażnicy pewnie daliby jej spokój. Jakaś cząstka mojej duszy chciałaby, żeby Mama Agba nas porzuciła i oszczędziła sobie tych cierpień. Jako dobra krawcowa pewnie mogłaby sprzedawać ubrania i nieźle z tego żyć. – Zaczynasz coraz bardziej ją przypominać, wiesz? – Mama Agba upija łyczek herbaty i się uśmiecha. – Zwłaszcza gdy krzyczysz, podobieństwo jest zatrważające. Odziedziczyłeś jej gniew. Nie wierzę własnym uszom. Mama Agba nie lubi rozmawiać o tych, których straciliśmy. Żaden z nas tego nie lubi. Aby ukryć zaskoczenie, upijam kolejny łyk herbaty. – No dobrze. – Z twarzy Mamy Agby znika uśmiech, a pojawia się na niej wyraz troski. – W czasie Obławy byłeś jeszcze dzieckiem. Bałam się, że zapomnisz. – Nie potrafiłbym, nawet gdybym chciał. Jak mogłbym zapomnieć tę twarz niczym słońce? Właśnie tę twarz staram się pamiętać. Samą twarz, a nie zwłoki ze strużką krwi na szyi. – Wiem, że walczysz dla niej. – Mama Agba przesuwa dłonią po moich białych włosach. – Ale król jest bezwzględny, Janku. Prędzej wymorduje wszystkich poddanych, niż przymknie oko na bunt wioski. Kiedy przeciwnik nie ma honoru, trzeba obrać inne, mądrzejsze metody walki. – Takie jak okładanie tych drani kijem? Mama Agba się śmieje, aż marszczy jej się skóra wokół mahoniowych oczu. – Obiecaj mi tylko, że będ ziesz ostrożny. Że poczekasz na odpowiedni moment do walki. Chwytam Mamę Agbę za dłonie i chylę przed nią nisko głowę na znak szacunku. – Obiecuję, Mamo. Więcej cię nie zawiodę. – To dobrze, bo jest coś, co mam zamiar ci pokazać, a nie chciałabym potem tego żałować. Mama Agba sięga za pazuchę i wydobywa spod szaty krótki czarny pręt. Wstrząsa nadgarstkiem, a pręt wydłuża się i zmienia w lśniący metalowy kij do walki. Odskakuję odruchowo. – O bogowie! – wyrywa mi się. Muszę ze sobą walczyć, żeby nie chwycić tego arcydzieła. Czarny metal pokrywają prastare symbole, każdy z nich przypomina o jednej z lekcji udzielonych nam przez Mamę Agbę. Moje oczy, niczym pszczoły zwabione przez nektar, zatrzymują się najpierw na akofenie: dwa skrzyżowane ostrza, miecze wojny. „Odwaga nie musi grzmieć” – wspominam jej słowa. „Męstwo nie musi oślepiać”. Obok mieczy widnieje akoma, serce cierpliwości i tolerancji. Tamtego dnia… Dałabym głowę, że tamtego dnia dostałam od niej lanie. Każdy kolejny symbol odsyła mnie do innej nauki, innej opowieści, innej mądrości. Spoglądam wyczekująco na Mamę. To prezent czy raczej narzędzie, którym wymierzy mi karę? – Proszę. – Kładzie gładki pręt na mojej dłoni. Natychmiast wyczuwam jego moc. I ten ciężar żelaza… Oto broń stworzona do gruchotania czaszek. – Czy to się dzieje naprawdę? Mama twierdząco kiwa głową. – Walczyłeś dziś jak wojownik. Zdałeś egzamin. Wstaję, żeby zakręcić kijem, by ucieszyc się jego siłą. Metal tnie powietrze jak nóż. Żaden wystrugany przeze mnie drewniany kij nie był tak zabójczy. – Pamiętasz, co ci powiedziałam, kiedy zaczynaliśmy treningi? Potwierdzam skinieniem głowy i przedrzeźniam zmęczony głos Mamy Agby: – Jeśli zamierzasz się bić ze strażnikami, lepiej naucz się wygrywać. Dostaję od niej po głowie, ale trzcinowe ściany izby rozbrzmiewają jej serdecznym śmiechem. Oddaję kij, a Mama Agba uderza końcem o ziemię i broń składa się z powrotem w krótki pręt. – Ty już wiesz, jak wygrywać – mówi. – Mam tylko nadzieję, że będziesz wiedział, kiedy się bić. Gdy znowu wręcza mi kij, duma miesza się we mnie z bólem. Bojąc się otworzyć usta, obejmuję ją w pasie, wciągam nosem znajomy zapach świeżo upranej tkaniny i słodkiej herbaty. Mama Agba na moment sztywnieje, ale przytula mnie mocno, kojąco. Potem się odsuwa, żeby coś powiedzieć, lecz w tej samej chwili płachty u wejścia znów się rozchylają. Odruchowo chwytam czarny pręt i dopiero po sekundzie rozpoznaję mojego starszego brata Tomka. Wysoki, potężnie zbudowany, w jego obecności trzcinowa chatka wydaje się nagle dużo mniejsza. Mięśnie ma napięte, ścięgna rysują się wyraźnie pod ciemną skórą. Spomiędzy czarnych włosów obficie ścieka mu na czoło pot. Gdy napotykam jego wzrok, ostry niepokój przeszywa mi serce. Uslyszalem tylko ostatnie slowa: -"Do domu..." Tata oczekiwal mnie juz u wejścia do chaty. Był pozny wieczor, a ja jeszcze podjalem z nim rozmowe. On w koncu powiedzial mi dawno pamiętne slowa: "Pokażę ci góry..." A pamietasz tato nasza piosenke. I jeszcze raz przed pojsciem spac wspolnie zanucilismy znana nam piesn: 1. - Witaj mój przyjacielu, tak długo cię nie widziałem. -Witaj mój mały, czas spedzony z Toba, zawsze jest piekny. - Powiedz mi przyjacielu, w twojej ojczyźnie, jak tam jest? - Z pewnością jest inaczej, jak znasz to z domu... Spiewamy wspolnie: - Chodź, pokażę ci góry, orla na wietrze... - A ja pokażę ci tulipany, które są wszędzie. - A potem bedziemy śpiewac piosenki o tęsknocie i czyms więcej, o tym, co czynie chetnie, kiedy jestem bardzo radosny. 2. - Witaj mój przyjacielu. Wiesz, czasami marzę nawet o księżycu... - Witaj mój mały, marzysz o nim, bo jego światło było juz nie raz wychwalane i bylo tego warte. -Och, zebym byl tylko juz dzisiaj tak duży, jak dorośli... - I ja czasami tego bym chcial, zebym był zaskakiwany, jak to bylo, gdy byłem dzieckiem - zebym byl jak orzeł na wietrze. Wspolnie powtarzamy: - Chodź, pokażę ci góry, - A ja pokażę ci tulipany, które są wszędzie... A nasze wysnione przedtem i radosne piosenki, będziemy śpiewać zawsze i wszedzie.

Published

Leave a comment