We are stowaways, under a starry tent,
only a guest in this world, only a guest in this world. We are kings and beggars, looking for ourselves, only a guest in this world, only a guest in this world.
We build cars and computers, turned the clock upside down, only a guest in this world, only a guest in this world. Are the rulers of the planet until it falls apart,
only a guest in this world, only a guest in this world. Man needs this earth, but the earth does not need it; he who takes too much lives dangerously, brings it out of balance; nor do we see the light of the sun, that the darkness illuminates… We are only a guest in this world. So we are…
best greetings of Sevilla
Published by sbarszczak2009
Data: 2019-06-01 Stanislaw Barszczak, Jak Jas zostal magiem. Dzisiaj w naszej afrykanskiej wiosce mamy zawody sportowe. Poniewaz przynaleze do tzw. wielodzietnej rodziny, a takich w Ghanie, moim kraju, jest bardzo wiele, z niecierpliwoscia oczekuje na szczesliwa chwila wejscia do finalu zawodow. - Mamo, mnie wybierz. Muszę się powstrzymywać, żeby nie krzyczeć. Wbijam paznokcie w drewniany kij, ściskam go mocno, żeby usiedzieć w miejscu. Krople potu ściekają mi po plecach, nie wiem, czy to od porannego upału, czy dlatego, że serce tłucze mi się o żebra. Miesiąc w miesiąc byłem pomijany. Dziś musi wreszcie być inaczej. Odgarniam śnieżnobiały kędzior za ucho i staram się nie ruszać. Mama Agba jak zwykle nie ma zmiłowania, długo przygląda się każdemu z nas, aż nie wiemy, gdzie podziać wzrok. Jej brwi ściągają się w skupieniu, pogłębiając zmarszczki na ogolonej głowie. Z ciemnobrązową skórą i w niepozornym kaftanie Mama Agba niewiele się różni od reszty wioskowych starszych. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że kobieta w tym wieku może być tak niebezpieczna. – Ekhm… – chrząka z przodu Pawel, w mało subtelny sposób przypominając, że on już przeszedł tę próbę. Posyła nam uśmieszek i obraca w dłoni ręcznie rzeźbiony kij, jakby nie mogł się doczekać, aż się dowie, którego z nas pokona w czasie dzisiejszego egzaminu. Większość chlopcow boi się pojedynku z Pawlem, ale ja nie czuję strachu. Ćwiczyłem i jestem gotowy. Wiem, że stać mnie na zwycięstwo. -Janku. Chropawy głos Mamy Agby przerywa ciszę. Słychać zbiorowe westchnienie piętnastu chlopcow, którzy nie zostali wybrani. Imię odbija się od plecionych ścian trzcinowej ahéré, aż w końcu zdaję sobie sprawę, że chodzi o mnie. – Naprawdę? – pytam. Mama Agba mlaska zniecierpliwiona. – Mogę wybrać kogoś innego… – Nie! – Zrywam się na równe nogi i natychmiast posyłam jej ukłon. – Dziękuję, Mamo. Jestem gotowy. Morze brązowych twarzy rozstępuje się przede mną. Idąc, skupiam się na moich bosych stopach ocierających się o trzcinową podłogę, sprawdzam jej przyczepność, żeby zwiększyć swoje szanse na wygranie pojedynku i zdanie egzaminu. Na czarnej macie do walki Pawel pierwszy mi się kłania. Czeka, aż uczynię to samo, ale jego wzrok tylko wznieca we mnie ogień złości. Stoi w nonszalanckiej pozie, świadczącej o braku szacunku, jakbym nie był godnym przeciwnikiem. Jakby uważał, że jestem od niego gorszy. Myśli, że nie mam z nim szans. – Ukłoń się, Janku. Choć w głosie Mamy Agby pobrzmiewa wyraźna reprymenda, nie potrafię się przemóc. Stojąc tak blisko Pawla, widzę tylko jego bujne czarne włosy i kokosowy brąz skóry znacznie jaśniejszej niż moja. To karnacja tych spośród mieszkancow okolic Accry, którzy nie wiedzą, czym jest praca w słońcu. Pawel zawdzięcza to uprzywilejowanie cichemu wsparciu ojca, którego nawet nie zna. Arystokraty, który pozbył się nieprawego syna umieszczając go w naszej wiosce. Odchylam barki do tyłu i zamiast się ukłonić, dumnie wypinam pierś. Pawel odstaje wyglądem od nas o śnieżnobiałych włosach. Od tutejszych chlopcow bezustannie zmuszanych do kłaniania się takim jak on. – Janku, nie każ mi się powtarzać. – Ale Mamo… – Ukłoń się albo zejdź z ringu! Nie marnuj naszego czasu. Nie mając wyboru, zaciskam zęby i pochylam głowę. Na ustach Pawla rozkwita nieznośny uśmieszek. – Czy to takie trudne? – Kłania się znowu, choć nie musi. – Lepiej przegrać z honorem. Wśród chlopcow rozlegają się tłumione chichoty. Mama Agba ucisza je stanowczym gestem. Rzucam im złowrogie spojrzenie, po czym koncentruję się znowu na postaci przeciwnika. Zobaczymy, komu będzie do śmiechu, gdy wygram. – Na miejsca. Obaj cofamy się do krawędzi maty i unosimy swoje kije. Drwiący uśmieszek spełza z ust Pawla, a jego oczy zwężają się w szparki. To instynkt zabójczy. Patrzymy na siebie i czekamy na znak. Mama Agba przeciąga tę chwilę w nieskończoność, wreszcie woła: – Do boju! I od razu muszę się bronić. Nawet nie zdążyłem pomyśleć o wyprowadzeniu ataku, a Pawel już doskakuje do mnie z prędkością geparda. Bierze zamach kijem, mierząc w moją szyję. Ale choć za plecami słyszę stłumione okrzyki chlopcow, ani na moment nie tracę zimnej krwi. Pawel jest szybki, lecz ja potrafię być jeszcze szybszy. Unikam ciosu, wyginając się mocno do tyłu. Pawel nie czeka, aż się wyprostuję – wyprowadza kolejny atak, tym razem tnąc kijem z góry na dół z siłą chlopaka dwa razy większego od siebie. Rzucam się w bok i przetaczam po macie, a kij z trzaskiem uderza o trzciny. Pawel już bierze następny zamach. – Janku! – ostrzega mnie Mama Agba, lecz nie potrzebuję jej pomocy. Jednym płynnym ruchem przechodzę w kucki i wyciągam kij do góry, parując uderzenie Pawla. Trzcinowe ściany aż się zatrzęsły od głośnego trzasku. Moja broń też jeszcze drży, kiedy Pawel zamachuje się znowu, tym razem za cel obierając moje kolana. Odbijam się z wysuniętej do przodu nogi, robię koziołka w powietrzu ponad jego wyciągniętym kijem. Oto moja pierwsza szansa, by przejść do ataku. Wykorzystując pęd, wyprowadzam pierwszy cios. Z mojego gardła dobywa się stęknięcie. Pawel kontruje, przerywając mój atak, zanim na dobre się zaczął. – Cierpliwości, Janku! – woła Mama Agba. – Nie spiesz się. Obserwuj i reaguj. Czekaj na atak. Tłumię wzbierający w piersi jęk i kiwam głową. Cierpliwości, powtarzam sobie. Poczekaj na lepszą okazję… – Właśnie, Jan– odzywa się Pawel cicho, żeby nikt poza mną nie usłyszał. – Słuchaj się Mamy Agby. Bądź grzecznym padalcem. No tak, mogłem się tego spodziewać. To słowo. Ta wstrętna obelga. Wypowiedziana niby od niechcenia. Zawinięta w arogancki uśmieszek. Bez namysłu wyrzucam kij przed siebie. Mija brzuch Pawla o włos. Czeka mnie za to straszliwe lanie od Mamy Agby, ale i tak było warto. Nagrodą jest wystraszone spojrzenie mojego przeciwnika. – Ej! – Pawel spogląda w stronę Mamy, oczekując od niej interwencji, ale nie ma czasu się poskarżyć. Wielkimi oczami patrzy, jak obracam kij do kolejnego ataku. – To nie jest trening! – woła, uskakując przed ciosem w kolana. – Mamo... – Sam sobie nie poradzisz? – pytam ze śmiechem. – No dalej, Paul. Lepiej przegrać z honorem! W oczach Pawla pojawiają się gniewne błyski. Wygląda jak lworożec gotowy do skoku. Wściekle zaciska dłonie na kiju. Zaczyna się prawdziwa walka. Ściany chaty Mamy Agby szeleszczą, gdy nasze kije uderzają o siebie. Wymieniamy cios za cios, wypatrując szansy na kontrę, która przesądzi o wszystkim. Dostrzegam okazję i wtedy… – Uch! Kuląc ramiona, zataczam się do tyłu, fala mdłości podchodzi mi do gardła. Przez chwilę martwię się, że Pawel połamał mi żebra, lecz ból w brzuchu rozwiewa tę obawę. – Stop! – Nie! – przerywam Mamie Agbie zachrypniętym głosem. Z wysiłkiem wciągam powietrze do płuc i wspierając się kijem, prostuję plecy. – Nic mi nie jest. Jeszcze nie skończyłem. – Janku… – zaczyna Mama, lecz Pawel nie pozwala wybrzmieć jej słowom. Już mknie w moją stronę z ogniem w oczach, jego wyciągnięty kij prawie muska mi głowę. Gdy bierze nim zamach, uskakuję na bezpieczną odległość, a potem, łapiąc Pawla na wykroku, dźgam go z całej siły w mostek. – Uch! – Pawel zatacza się do tyłu z twarzą wykrzywioną bólem. Jeszcze nigdy podczas walki w chacie Mamy Agby nie został przez nikogo trafiony. Nie zna tego uczucia. Nie czekając, aż dojdzie do siebie, okręcam się i uderzam go w brzuch. Już mam zadać ostateczny cios, gdy rudawe płachty u wejścia do chaty rozchylają się i do środka wpada zdyszany Zbyszek z rozwianą białą grzywą. Szuka wzrokiem Mamy Agby. – Co się stało? Zbyszek ma łzy w oczach. – Przepraszam – kwili cicho. – Zasnałem. Ja… ja…– Wyduś to z siebie, dziecko! – Nadchodzą! – wykrzykuje wreszcie. – Są już blisko! Groza tej chwili na moment wysysa mi całe powietrze z płuc. Zresztą nie tylko mnie. Wszyscy jesteśmy sparaliżowani strachem. Instynkt przetrwania bierze jednak górę. – Prędko! – rzuca Mama Agba. – Nie ma czasu! Podnoszę Pawla z podłogi. Oddycha ciężko, ze świstem, ale musi wziąć się w garść. Chwytam jego kij i zbieram pozostałe. W chacie panuje wielkie zamieszanie. Wszyscy zacierają ślady. W powietrzu fruwają metry jasnej tkaniny. Powstaje armia trzcinowych manekinów. Czy zdążymy? Trudno powiedzieć w tym rozgardiaszu. Ja robię swoje: chowam kije pod matą ringu, żeby nikt ich nie zobaczył. Ledwie skończyłem, Pawel wpycha mi do rąk drewnianą igłę. Biegnę na swoje stanowisko, gdy płachty znów się rozwierają. – Janku! – woła ostro Mama Agba. Zastygam w bezruchu. Wszystkie oczy patrzą teraz na mnie. Nie czekając, aż się odezwę, Mama daje mi po głowie, aż czuję gorące mrówki na plecach. – Wracaj na swoje miejsce! – rzuca surowo. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć. – Mamo Agbo, ja…Nachyla się bliżej z błyskiem prawdy w oczach. Odwrócenie uwagi… Próbuje zyskać dla nas więcej czasu. – Przepraszam, Mamo Agbo. Wybacz mi. – Wracaj na swoje miejsce. Zagryzam wargę, żeby się nie uśmiechnąć, i zwieszam przepraszająco głowę, zerkając kątem oka na strażników, którzy weszli do chaty. Niższy, jak większość okolicznych żołnierzy, wyglądem przypomina Pawla: kokosowy brąz zwieńczony czarną czupryną. Mimo że otaczają go sami nastokatkowie, trzyma dłoń na rękojeści miecza. Zaciska na niej palce, jakby spodziewał się, że któryś z nas go zaatakuje. Drugi strażnik, wysoki i poważny, jest od niego dużo ciemniejszy. Stoi blisko wejścia, ze wzrokiem utkwionym w ziemi. Widocznie ma w sobie choć odrobinę wstydu. Obaj na żelaznych pancerzach noszą dumnie znak króla Sarana. Samo spojrzenie na ozdobnego białego lamparta, symbol monarchy, który ich tu przysłał, przyprawia mnie o ścisk żołądka. Z ostentacyjnym nadąsaniem wracam do trzcinowego manekina. Czuję tak wielką ulgę, że nogi prawie się pode mną uginają. Miejsce, które jeszcze przed chwilą było ringiem, teraz całkiem przekonująco udaje warsztat krawiecki. Po chwili spojrzalem na manekiny wykonywane przez dziewczyny z wioski ozdobione jasnymi materiałami w charakterystyczne wzory Mamy Agby. I przypomnialem byl sobie, ze dziewczyny z naszej wioski obszywaja brzegi rodzimych koszul tymi pieknymi wzorami juz od wielu lat. Mama Agba przechadza się między rzędami chlopcow i przygląda się ich zainteresowaniu jakim oni obdarzaja teraz zwykle manekiny. Mimo nerwów uśmiecham się, widząc, jak ignoruje nieproszonych gości. – W czym mogę pomóc? – pyta w końcu. – Zbieramy podatek – odbąkuje ciemniejszy strażnik. Mamie Agbie wydłuża się twarz. – Zapłaciłam w zeszłym tygodniu. – Nie chodzi o podatek od handlu. – Drugi strażnik toczy wzrokiem po białowłosych sympatycznych nastolatkach. – Wzrosły opłaty za padalce. Wy ich macie dużo, więc będzie was to kosztować. No tak. Ściskam koszulę manekina z taką siłą, że aż bolą mnie palce. Królowi nie wystarczy pognębić mieszkancow wioski. Musi jeszcze ukarać każdego, kto próbuje nam pomagać. Zaciskam zęby, starając się nie myśleć o strażniku, o bólu, jaki mi sprawiło tamto słowo. Padalce. Nieważne, że nigdy nie będzie nam dane stać się magami. W ich oczach wciąż jesteśmy glistami. I nie będziemy niczym więcej. Usta Mamy Agby zmieniają się w cienką kreskę. Przecież nie wytrzaśnie tych pieniędzy spod ziemi. – Podwyższyliście już podatek od mieszkancow naszej wioski w zeszłym miesiącu. I dwa miesiące temu. Jaśniejszy strażnik robi krok do przodu i sięga po miecz, jakby chciał pokazać, że nie będzie się z nikim patyczkował. – Może byłoby mądrzej nie zadawać się z glistami. – Może byłoby mądrzej nas nie okradać. Nie wiem, dlaczego to powiedziałem. Nie zdążyłem się ugryźć w język. Wszyscy w chacie wstrzymują oddech. Mama Agba sztywnieje, jej ciemne oczy błagają mnie, bym zamilkł. – Nie możecie bez końca podnosić podatków – oznajmiam. – Ibawici nie zarabiają więcej niż do tej pory. Skąd mamy wziąć tyle pieniędzy? Strażnik zbliża się niespiesznym krokiem. Korci mnie, żeby sięgnąć po kij. Mogłbym zwalić mężczyznę z nóg jednym precyzyjnym uderzeniem; jednym celnym pchnięciem zmiażdżyłbym mu gardło. Dopiero po chwili dociera do mnie, że miecz tego strażnika nie jest zwykłym mieczem. W pochwie pobłyskuje czarne ostrze, metal droższy niż złoto. Majacyt. Stop przygotowany przez króla Sarana przed obławą. Broń stworzona po to, by osłabić naszą magię i wypalać dziury w naszych ciałach. Tak jak czarny łańcuch, który zawiesili na szyi Mamy. Potężny mag moze przezwyciężyć jego moc, ale większość z nas jest bezsilna wobec tego rzadkiego metalu. Choć sam nie władam żadną magią, i tak dostaję gęsiej skórki, gdy strażnik zbliża się do mnie z majacytowym ostrzem. – Na twoim miejscu trzymałbym język za zębami, brzdacu. Ma rację. Powinienem milczeć. Schować urażoną dumę do kieszeni. Dożyć jutra. Ale gdy tak stoimy twarzą w twarz, muszę walczyć ze sobą, żeby mu nie wbić drewnianej igły w to błyszczące piwne oko. Może ja powinienem być cicho. A może on powinien umrzeć. – Sam trzymaj… Mama Agba odpycha mnie tak mocno, że się przewracam. – Proszę. – Wręcza mu garść monet. – Mamo, nie… – odzywam się, ale zamieram pod jej groźnym spojrzeniem. Zamykam usta, podnoszę się i chwytam wzorzystej koszuli manekina. Strażnik przelicza brzęczące brązowe monety w dłoni. W końcu odchrząkuje. – Za mało. – Musi wystarczyć – odpowiada Mama Agba z nutą desperacji. – To wszystko, co mam. Nienawiść aż we mnie kipi, parzy mnie od wewnątrz. To nie w porządku, że Mama Agba musi błagać o litość. Unoszę wzrok i natrafiam na spojrzenie strażnika. Błąd. Nie zdążyłem się odwrócić i ukryć obrzydzenia. Mężczyzna chwyta mnie za włosy. – Au! – krzyczę z bólu. Strażnik rzuca mnie na twarz i przygniata kolanem do ziemi. Na chwilę tracę dech. – Może i nie macie pieniędzy – mówi – ale za to padalcow jest pod dostatkiem. – Chwyta mnie brutalnie za udo. – Zacznę od tego. Robi mi się gorąco, łapię powietrze ustami, zaciskam dłonie w pięści, żeby nie było widać, że się trzęsę. Chcę krzyczeć, chcę mu połamać wszystkie kości, ale słabnę z każdą sekundą. Jego dotyk upokarza mnie i unicestwia. Na chwilę znów staję się mlokosem, bezsilnym jak wtedy, gdy żołnierz wywlekał jego matkę z domu. – Dość! – Mama Agba odsuwa strażnika i przygarnia mnie do piersi, warcząc jak lworożka broniąca młodych. – Dałam wam pieniądze, na więcej nie liczcie. Precz stąd. Podrażniony jej zuchwałością strażnik sięga po miecz, ale ciemniejszy towarzysz chwyta go za ramię. – Chodź. Musimy obejść całą wieś przed zmierzchem. – Wypowiada te słowa spokojnie, ale jakby zaciskając przy tym szczękę. Może ujrzał w naszych twarzach własną matkę albo siostrę, może przypominamy mu kogoś, kogo chciałby chronić. Jego towarzysz na chwilę zastyga w złowieszczym bezruchu. Wreszcie zdejmuje rękę z miecza i tylko tnie nas wzrokiem. – Nauczcie te karaluchy pokory albo ja to zrobię – ostrzega Mamę Agbę. Potem kieruje spojrzenie w moją stronę. I choć leje się ze mnie pot, w środku czuję mróz. Strażnik mierzy mnie wyzywającym wzrokiem. Tylko spróbuj, mam ochotę odszczeknąć, ale język wysechł mi na wiór. W milczeniu patrzymy, jak mężczyźni wychodzą, słuchamy, jak odgłosy podkutych butów nikną w oddali. Siła opuszcza Mamę Agbę; przypomina teraz płomień świecy zdmuchnięty przez wiatr. Podpiera się na manekinie, żeby nie upaść. Już nie jest śmiertelnie groźną wojowniczką, którą znam, lecz starą, niepozorną kobietą. – Mamo… Chcę jej pomóc, lecz dostaję od niej po łapach. – Odejdz! Głupi. Tak mnie nazwała w joruba, języku magów zakazanym od czasu wielkiej obławy. Tak dawno nie słyszałem naszej mowy, że upływa chwila, zanim sobie przypominam, co to słowo znaczy. – Na bogów, co w ciebie wstąpiło? Znowu wszystkie oczy w ahéré zwracają się na mnie. Nawet Zbyszek spogląda z wyrzutem. Ale jak Mama Agba może na mnie krzyczeć? Czy to moja wina, że strażnicy są złodziejami? – Próbowałem cię bronić. – Bronić mnie? – powtarza z niedowierzaniem Mama Agba. – Wiedziałeś, że nic nie wskórasz swoim gadaniem. Za to niewiele brakowało, a wszyscy byśmy przez ciebie zginęli! Robię krok w tył, zaskoczony surową oceną. Nigdy wcześniej nie widziałem w oczach Mamy Agby tak głębokiego rozczarowania. – Skoro nie wolno mi się im przeciwstawić, co my tu w ogóle robimy? – Głos mi się łamie, ale powstrzymuję łzy. – Po co nam trening, jeśli nie możemy się bronić? – Na litość boską, Janku, pomyśl trochę! O innych, a nie tylko o sobie. Gdybyś zrobił krzywdę tym ludziom, kto by obronił twojego ojca? Kto uratuje Tomka, gdy strażnicy przyjdą szukać krwawej pomsty? Otwieram usta, lecz nie wiem, co odpowiedzieć. Ona ma rację. Nawet gdybym zdołał pokonać kilku strażników, nie poradzę sobie z armią. Prędzej czy później mnie znajdą. Prędzej czy później złamią ludzi, których kocham. – Mamo Agbo? – odzywa się cienkim głosikiem Zbyszek. Stoi ze łzami w oczach, uczepiony luźnych spodni Pawla. – Dlaczego oni nas nienawidzą? Mama zgina się pod niewidzialnym ciężarem. Wyciąga ramiona w stronę Zbyszka. – To nie tak, moje dziecko. Oni nienawidzą tego, kim miałeś się stać. Zbyszek wtula się w Mamę, szata tłumi jego łkanie. Mama Agba rozgląda się po izbie, patrzy w oczy innym chlopcom, którzy powstrzymują płacz. – Janek spytał, co my tu robimy. To ważne pytanie. Często rozmawiamy o tym, jak walczyć, a nigdy o tym dlaczego. – Mama sadza Zbyszka na podłodze i kiwa dłonią na Pawla, żeby przyniosł jej stołek. – Musicie pamiętać, że świat nie zawsze tak wyglądał. Był czas, kiedy wszyscy stali po jednej stronie. Mama Agba sadowi się na siedzisku, a zainteresowani jej slowami chlopcy zbierają się wokół niej. Codziennie Mama kończy zajęcia opowieścią lub baśnią, nauką z dawnych czasów. Zwykle siadam z przodu i chłonę każde słowo. Dziś trzymam się z boku, bo jest mi wstyd. Mama Agba miarowo pociera dłonie. Mimo tego, co się wydarzyło, na jej ustach migocze niewyraźny uśmiech, uśmiech, który potrafi wywołać tylko jedna opowieść. Nie mogę się oprzeć, podchodzę bliżej, przeciskam się między chlopcami. To nasza historia. Opowieść o nas. Prawda, którą król usiłował pogrzebać razem z naszymi zmarłymi. – Na początku Orisza była szczęśliwą krainą uświęconych magów. Każdy z dziesięciu klanów został obdarzony przez bogów inną mocą. Jedni władali wodą, inni panowali nad ogniem. Jeszcze inni czytali w myślach, a nawet sięgali wzrokiem poza czas! Choć wszyscy dobrze znamy tę opowieść – od Mamy Agby, od rodziców, których straciliśmy – nie przestaje robić na nas wrażenia. Z wypiekami na twarzy słuchamy o magach posiadających dar uzdrawiania i wywoływania chorób. Nachylamy się bliżej, kiedy Mama Agba opowiada o poskromicielach dzikich zwierząt, o magach trzymających w dłoniach światło i mrok. – Wszyscy magowie rodzili się z białymi włosami – to był znak, że dotknął ich palec bogów. Używali swoich darów, by służyć ludowi Oriszy, a w zamian otaczano ich szacunkiem. Ale nie każdy przychodził na świat z darem. – Mama Agba zatacza dłonią koło. – I dlatego świętowano narodziny nowego maga, cieszono się na widok białych loków. Ci mali wybrańcy do ukończenia trzynastego roku nie byli w stanie używać magii. Dopóki ich moce się nie objawiły, nazywano ich "boskimi." Zbyszek z uśmiechem unosi brodę: bo juz wie, ze jest mieszkancem cudownej krainy Orisza. Mama Agba chwyta między palce pasmo jego białych włosów, znak szczególny, który nauczono nas ukrywać przed światem. – Magowie stali się pierwszymi królami i królowymi Oriszy. To były czasy bez wojen… Pokój jednak nie trwał wiecznie. Gdy rządzący zaczęli nadużywać magii, bogowie za karę pozbawili ich mocy. Razem z magią zniknęły białe włosy… W kolejnych pokoleniach podziw dla magów stopniowo przeradzał się w strach przed nimi, a strach w nienawiść. Nienawiść zaś w przemoc, w pragnienie wytępienia magów. W izbie zrobiło się teraz jakby ciemniej. Wszyscy wiemy, co było dalej. Noc, której nigdy nie wspominamy i której nigdy nie zapomnimy. – Dopóki magowie mieli swoje moce, byli w stanie się bronić i trwać. Ale jedenaście lat temu magia zniknęła. Tylko bogowie wiedzą dlaczego. – Mama Agba zamyka oczy i wydaje z siebie ciężkie westchnienie. – Jednego dnia magia żyła, następnego umarła. Tylko bogowie wiedzą dlaczego? Z szacunku dla Mamy Agby gryzę się w język. Mówi tak, jak wszyscy dorośli, którzy widzieli wielka obławę na własne oczy. Z rezygnacją. Jak gdyby bogowie odebrali nam moc, żeby nas ukarać, a może pod wpływem kaprysu. W głębi duszy znam prawdę. Domyśliłem się jej, kiedy zobaczyłem magów innych wiosek w kajdanach. Bogowie umarli razem z naszą magią. Już nie wrócą. – Tamtego nieszczęsnego dnia król Saran nie wahał się ani chwili – ciągnie Mama Agba. – Wykorzystał moment słabości magów i zaatakował. Zamykam oczy, stawiam tamę łzom. Widzę łańcuch, który zarzucili na szyję Mamie. Krople krwi lądujące w piasku. Wspomnienie Obławy przepełnia trzcinową chatę, nasyca powietrze smutkiem. Tamtej nocy wszyscy straciliśmy bliskich, którzy byli magami. Mama Agba wstaje z westchnieniem, znów nabiera siły, z której jest znana. Patrzy po kolei na wszystkich chlopcow w izbie – jak generał przeglądający swoje wojsko.– Uczę sztuki kija każdego chętnego do nauki, bo zawsze znajdą się na tym świecie ludzie, którzy będą chcieli zrobić wam krzywdę. Ale tutaj szkolę chlopcow poległych magów. Choć nie macie już w sobie mocy, aby w przyszłości stać się magami, nadal cierpicie z powodu nienawiści i przemocy. Oto dlaczego tu jesteśmy. Oto dlaczego trenujemy. Mama gwałtownym ruchem dobywa własny rozkładany kij i uderza nim o trzcinową podłogę. – Wasi przeciwnicy noszą miecze. Dlaczego uczę was władania kijem? Powtarzamy chórem mantrę, którą nam wpoiła: – Uderza zamiast ranić, rani zamiast okaleczać, okalecza zamiast zabijać. Kij nie unicestwia. – Uczę was walki w ogrodzie, abyście na polu walki nie byli jak ogrodnicy. Daję wam siłę do walki, ale umiar także jest siłą, którą musicie posiąść. – Mama zwraca się do mnie: – Macie bronić tych, którzy sami się nie obronią. Oto prawda kija. Chlopcy kiwają głowami, a ja wbijam wzrok w ziemię. Znowu prawie doprowadziłem do tragedii. Znowu wszystkich zawiodłem. – No dobrze… – wzdycha Mama Agba. – Wystarczy na dziś. Pozbierajcie swoje rzeczy. Ciąg dalszy jutro. Chlopcy z ulgą wychodzą jeden po drugim. Chcę pójść w ich ślady, lecz pomarszczona ręka Mamy Agby chwyta mnie za ramię. – Mamo… – Milcz – ucina. Ostatni chlopcy rzucają mi współczujące spojrzenia. Łapią się odruchowo za pupy, jakby w myślach liczyli, ile dostanę batów. Dwadzieścia za nieposłuszeństwo… Pięćdziesiąt za odzywanie się bez pytania… Sto za to, że prawie nas wszystkie zabiłes… Nie. Sto batów byłoby zbyt pobłażliwą karą. Wstrzymuję oddech i szykuję się na ból. To nie potrwa długo, mówię sobie. Skończy się, zanim… – Usiądź, Janku. Mama Agba podaje mi kubek z herbatą, po czym nalewa sobie. Ciepłe naczynie ogrzewa mi dłonie, słodka woń napoju wypełnia nozdrza. Marszczę brwi. – Dodałaś trucizny? Kąciki jej ust drgnęły, ale ukrywa rozbawienie pod surową miną. Ja ukrywam swoje w kubku z herbatą, upijam łyk i rozkoszuję się smakiem miodu. Obracam kubek w dłoniach, wodzę palcami po lawendowych koralikach wzdłuż brzegu. Mama też miała taki kubek, tylko ze srebrnymi paciorkami – na cześć Olimpu, i bogini życia i śmierci. Wspomnienia na chwilę pozwalają mi zapomnieć o rozczarowaniu Mamy Agby, lecz gdy smak herbaty zanika, znów ogarnia mnie gorzkie poczucie winy. Mama Agba nie powinna musieć znosić takich szykan. Nie z mojego powodu. – Przepraszam. – Skubię koraliki na krawędzi kubka, żeby nie podnosić wzroku. – Wiem… Wiem, że tylko przysparzam ci kłopotów. Mama Agba, tak jak Pawel, jest Oriszanką, w której nie drzemią żadne magiczne moce. Przed Obławą myśleliśmy, że bogowie decydują o tym, kto się rodzi szczesliwym mieszkancem naszej wioski, a kto nie; teraz, gdy magia zniknęła, nie rozumiem, czemu właściwie służy to rozróżnienie. Mama Agba nie ma białych włosów jak my, mogłaby się wtopić w resztę Oriszan i uniknąć prześladowań. Gdyby się z nami nie zadawała, strażnicy pewnie daliby jej spokój. Jakaś cząstka mojej duszy chciałaby, żeby Mama Agba nas porzuciła i oszczędziła sobie tych cierpień. Jako dobra krawcowa pewnie mogłaby sprzedawać ubrania i nieźle z tego żyć. – Zaczynasz coraz bardziej ją przypominać, wiesz? – Mama Agba upija łyczek herbaty i się uśmiecha. – Zwłaszcza gdy krzyczysz, podobieństwo jest zatrważające. Odziedziczyłeś jej gniew. Nie wierzę własnym uszom. Mama Agba nie lubi rozmawiać o tych, których straciliśmy. Żaden z nas tego nie lubi. Aby ukryć zaskoczenie, upijam kolejny łyk herbaty. – No dobrze. – Z twarzy Mamy Agby znika uśmiech, a pojawia się na niej wyraz troski. – W czasie Obławy byłeś jeszcze dzieckiem. Bałam się, że zapomnisz. – Nie potrafiłbym, nawet gdybym chciał. Jak mogłbym zapomnieć tę twarz niczym słońce? Właśnie tę twarz staram się pamiętać. Samą twarz, a nie zwłoki ze strużką krwi na szyi. – Wiem, że walczysz dla niej. – Mama Agba przesuwa dłonią po moich białych włosach. – Ale król jest bezwzględny, Janku. Prędzej wymorduje wszystkich poddanych, niż przymknie oko na bunt wioski. Kiedy przeciwnik nie ma honoru, trzeba obrać inne, mądrzejsze metody walki. – Takie jak okładanie tych drani kijem? Mama Agba się śmieje, aż marszczy jej się skóra wokół mahoniowych oczu. – Obiecaj mi tylko, że będ ziesz ostrożny. Że poczekasz na odpowiedni moment do walki. Chwytam Mamę Agbę za dłonie i chylę przed nią nisko głowę na znak szacunku. – Obiecuję, Mamo. Więcej cię nie zawiodę. – To dobrze, bo jest coś, co mam zamiar ci pokazać, a nie chciałabym potem tego żałować. Mama Agba sięga za pazuchę i wydobywa spod szaty krótki czarny pręt. Wstrząsa nadgarstkiem, a pręt wydłuża się i zmienia w lśniący metalowy kij do walki. Odskakuję odruchowo. – O bogowie! – wyrywa mi się. Muszę ze sobą walczyć, żeby nie chwycić tego arcydzieła. Czarny metal pokrywają prastare symbole, każdy z nich przypomina o jednej z lekcji udzielonych nam przez Mamę Agbę. Moje oczy, niczym pszczoły zwabione przez nektar, zatrzymują się najpierw na akofenie: dwa skrzyżowane ostrza, miecze wojny. „Odwaga nie musi grzmieć” – wspominam jej słowa. „Męstwo nie musi oślepiać”. Obok mieczy widnieje akoma, serce cierpliwości i tolerancji. Tamtego dnia… Dałabym głowę, że tamtego dnia dostałam od niej lanie. Każdy kolejny symbol odsyła mnie do innej nauki, innej opowieści, innej mądrości. Spoglądam wyczekująco na Mamę. To prezent czy raczej narzędzie, którym wymierzy mi karę? – Proszę. – Kładzie gładki pręt na mojej dłoni. Natychmiast wyczuwam jego moc. I ten ciężar żelaza… Oto broń stworzona do gruchotania czaszek. – Czy to się dzieje naprawdę? Mama twierdząco kiwa głową. – Walczyłeś dziś jak wojownik. Zdałeś egzamin. Wstaję, żeby zakręcić kijem, by ucieszyc się jego siłą. Metal tnie powietrze jak nóż. Żaden wystrugany przeze mnie drewniany kij nie był tak zabójczy. – Pamiętasz, co ci powiedziałam, kiedy zaczynaliśmy treningi? Potwierdzam skinieniem głowy i przedrzeźniam zmęczony głos Mamy Agby: – Jeśli zamierzasz się bić ze strażnikami, lepiej naucz się wygrywać. Dostaję od niej po głowie, ale trzcinowe ściany izby rozbrzmiewają jej serdecznym śmiechem. Oddaję kij, a Mama Agba uderza końcem o ziemię i broń składa się z powrotem w krótki pręt. – Ty już wiesz, jak wygrywać – mówi. – Mam tylko nadzieję, że będziesz wiedział, kiedy się bić. Gdy znowu wręcza mi kij, duma miesza się we mnie z bólem. Bojąc się otworzyć usta, obejmuję ją w pasie, wciągam nosem znajomy zapach świeżo upranej tkaniny i słodkiej herbaty. Mama Agba na moment sztywnieje, ale przytula mnie mocno, kojąco. Potem się odsuwa, żeby coś powiedzieć, lecz w tej samej chwili płachty u wejścia znów się rozchylają. Odruchowo chwytam czarny pręt i dopiero po sekundzie rozpoznaję mojego starszego brata Tomka. Wysoki, potężnie zbudowany, w jego obecności trzcinowa chatka wydaje się nagle dużo mniejsza. Mięśnie ma napięte, ścięgna rysują się wyraźnie pod ciemną skórą. Spomiędzy czarnych włosów obficie ścieka mu na czoło pot. Gdy napotykam jego wzrok, ostry niepokój przeszywa mi serce. Uslyszalem tylko ostatnie slowa: -"Do domu..." Tata oczekiwal mnie juz u wejścia do chaty. Był pozny wieczor, a ja jeszcze podjalem z nim rozmowe. On w koncu powiedzial mi dawno pamiętne slowa: "Pokażę ci góry..." A pamietasz tato nasza piosenke. I jeszcze raz przed pojsciem spac wspolnie zanucilismy znana nam piesn: 1. - Witaj mój przyjacielu, tak długo cię nie widziałem. -Witaj mój mały, czas spedzony z Toba, zawsze jest piekny. - Powiedz mi przyjacielu, w twojej ojczyźnie, jak tam jest? - Z pewnością jest inaczej, jak znasz to z domu... Spiewamy wspolnie: - Chodź, pokażę ci góry, orla na wietrze... - A ja pokażę ci tulipany, które są wszędzie. - A potem bedziemy śpiewac piosenki o tęsknocie i czyms więcej, o tym, co czynie chetnie, kiedy jestem bardzo radosny. 2. - Witaj mój przyjacielu. Wiesz, czasami marzę nawet o księżycu... - Witaj mój mały, marzysz o nim, bo jego światło było juz nie raz wychwalane i bylo tego warte. -Och, zebym byl tylko juz dzisiaj tak duży, jak dorośli... - I ja czasami tego bym chcial, zebym był zaskakiwany, jak to bylo, gdy byłem dzieckiem - zebym byl jak orzeł na wietrze. Wspolnie powtarzamy: - Chodź, pokażę ci góry, - A ja pokażę ci tulipany, które są wszędzie... A nasze wysnione przedtem i radosne piosenki, będziemy śpiewać zawsze i wszedzie. View all posts by sbarszczak2009
Published
Welcome 
Stanislaw Barszczak, Christ has no body on Earth but ours…(Teresa of Ávila Quotes) Let nothing perturb you, nothing frighten you. All things pass. God does not change. Patience achieves everything. May today there be peace within. May you trust God that you are exactly where you are meant to be. May you not forget the infinite possibilities that are born of faith. May you use those gifts that you have received, and pass on the love that has been given to you. May you be content knowing you are a child of God. Let this presence settle into your bones, and allow your soul the freedom to sing, dance, praise and love. It is there for each and every one of us. Let nothing disturb you, Let nothing frighten you, All things are passing away: God never changes. Patience obtains all things. Whoever has God lacks nothing; God alone suffices. It is love alone that gives worth to all things. Christ has no body now on earth but yours, no hands but yours, no feet but yours, Yours are the eyes through which to look out Christ’s compassion to the world, Yours are the feet with which he is to go about doing good; Yours are the hands with which he is to bless men now. It is foolish to think that we will enter heaven without entering into ourselves. Christ has no body now but yours. No hands, no feet on earth but yours. Yours are the eyes through which he looks compassion on this world. Yours are the feet with which he walks to do good. Yours are the hands through which he blesses all the world. Yours are the hands, yours are the feet, yours are the eyes, you are his body. Christ has no body now on earth but yours. Thank God for the things that I do not own. Love turns work into rest. The closer one approaches to God, the simpler one becomes. You pay God a compliment by asking great things of Him. The important thing is not to think much but to love much; and so do that which best stirs you to love. God save us from gloomy saints! For prayer is nothing else than being on terms of friendship with God. Trust God that you are exactly where you are meant to be. This Beloved of ours is merciful and good. Besides, he so deeply longs for our love that he keeps calling us to come closer. This voice of his is so sweet that the poor soul falls apart in the face of her own inability to instantly do whatever he asks of her. And so you can see, hearing him hurts much more than not being able to hear him… For now, his voice reaches us through words spoken by good people, through listening to spiritual talks, and reading sacred literature. God calls to us in countless little ways all the time. Through illnesses and suffering and through sorrow he calls to us. Through a truth glimpsed fleetingly in a state of prayer he calls to us. No matter how halfhearted such insights may be, God rejoices whenever we learn what he is trying to teach us, Santa Teresa de Jesús in ‘Interior Castle’ has mentioned. I am quite sure I am more afraid of people who are themselves terrified of the devil than I am of the devil himself, Santa Teresa de Jesús in ‘The Life of Saint Teresa of Ávila by Herself’ has written. Be gentle to all, and stern with yourself. . . it is presumptuous in me to wish to choose my path, because I cannot tell which path is best for me. I must leave it to the Lord, Who knows me, to lead me by the path which is best for me, so that in all things His will may be done. The devil frequently fills our thoughts with great schemes, so that instead of putting our hands to what work we can do to serve our Lord, we may rest satisfied with wishing to perform impossibilities… In light of heaven, the worst suffering on earth will be seen to be no more serious than one night in an inconvenient hotel… Untilled ground, however rich, will bring forth thistles and thorns; so also the mind of man… It is of great importance, when we begin to practise prayer, not to let ourselves be frightened by our own thoughts… Accustom yourself continually to make many acts of love, for they enkindle and melt the soul. God withholds Himself from no one who perseveres. But always when I was without a book, my soul at once became disturbed, and my thoughts wandered. For if the will has nothing to employ it and love has no present object with which to busy itself, the soul finds itself without either support or occupation, its solitude and aridity cause it great distress and its thoughts involve it in the severest conflict… The important thing is not to think much, but to love much. As I said let nothing disturb you, nothing frighten you, all things are passing, God is unchanging. Patience gains all; nothing is lacking to those who have God: God alone is sufficient. I live without really being alive… I die because I am not dying. In order that love be fully satisfied, It is necessary that It lower Itself and that It lower Itself to nothingness and transform this nothingness into fire. To have courage for whatever comes in life- everything lies in that. It is a great advantage for us to be able to consult someone who knows us, so that we may learn to know ourselves. I know a person who, though no poet, composed some verses in a very short time, which were full of feeling and admirably descriptive of her pain: they did not come from her understanding, but, in order the better to enjoy the bliss which came to her from such delectable pain, she complained of it to her God. She would have been so glad if she could have been cut to pieces, body and soul, to show what joy this pain caused her. What torments could have been set before her at such a time which she would not have found it delectable to endure for her Lord’s sake? All the trials we endure cannot be compared to these interior battles. Union is as if in a room there were two large windows through which the light streamed in it enters in diffrent places but it all becomes one… To reach something good, it is useful to have gone astray. All the way to heaven is heaven! At night a hooded monk passed by where there were no lamps. I could not see his face. I only heard these words he kept repeating: “Teach me, dear Lord, all that you know.” I knew instantly a great treasure had entered my soul. Mental prayer is, as I see it, simply a friendly intercourse and frequent solitary conversation with Him who, as we know, loves us. I used unexpectedly to experience a consciousness of the presence of God, or such a kind that I could not possibly doubt that He was within me or that I was wholly engulfed in Him. This was in no sense a vision: I believe it is called mystical theology. The soul is suspended in such a way that it seems to be completely outside itself. The will loves; the memory, I think, is almost lost; while the understanding, I believe, thought it is not lost, does not reason—I mean that it does not work, but is amazed at the extent of all it can understand; for God wills it to realize that it understands nothing of what His Majesty represents to it… Hope, O my soul, hope. You know neither the day nor the hour. Watch carefully, for everything passes quickly, even though your impatience turns a very short time into a long one… For though we know quite well that God is present in all that we do, our nature is such that it makes us lose sight of the fact; but when this favour is granted it can no longer do so, for the Lord, who is near at hand, awakens it. And even the favours aforementioned occur much more commonly, as the soul experiences a vivid and almost constant love for Him whom it sees or knows to be at its side… He has borne with thousands of foul and abominable sins which you have committed against Him, yet even they have not been enough to make Him cease looking upon you. Is it such a great matter, then, for you to avert the eyes of your soul from the outward things and sometimes to look at Him? But always when I was without a book, my soul would at once become disturbed, and my thoughts wandered. As I read, I began to call them together again and, as it were, laid a bait for my soul… Any true ecstast is a sign you are going in the right direction…don’t let any prude tell you otherwise… I would write a thousand foolish things that one might be to the point, if only it might make us praise God more. I believe, unless I had a new book, I was never happy. Amor saca amor. Prayer and comfortable living are incompatible. We can only learn to know ourselves and do what we can – namely, surrender our will and fulfill God’s will in us. I cannot understand how humility exists, or can exist, without love, or love without humility… many people are good at talking and bad at understanding. . . you must not build upon foundations of prayer and contemplation alone, for, unless you strive after the virtues and practice them, you will never grow to be more than dwarfs. Reflect carefully on this, for it is so important that I can hardly lay too much stress on it. Fix your eyes on the Crucified and nothing else will be of much importance to you. I cannot think why we should be astonished at all the evils which exist in the Church, when those who ought to be models on which all may pattern their virtues are annulling the work wrought in the religious Orders by the spirit of the saints of old. It is a good proof and test of our love if we can bear with such faults and not be shocked by them. Others, in their turn, will bear with your faults, which, if you include those of which you are not aware, must be much more numerous… Since God has given it such great dignity, permitting it to wander at will through the rooms of the castle, from the lowest to the highest. Let it not force itself to remain for very long in the same mansion, even the one of self-knowledge… Never suppose that either the evil or the good that you do will remain secret, however strict may be your enclosure…it takes great humility to find oneself unjustly condemned and be silent, and to do this is to imitate the Lord Who set us free from all our sins. … The truly humble person will have a genuine desire to be thought little of, and persecuted, and condemned unjustly, even in serious matters. … It is a great help to meditate upon the great gain which in any case this is bound to bring us, and to realize how, properly speaking, we can never be blamed unjustly, since we are always full of faults, and a just man falls seven times a day, so that it would be a falsehood for us to say we have no sin. If, then, we are not to blame for the thing that we are accused of, we are never wholly without blame in the way that our good Jesus was. … Thou knowest, my Good, that if there is anything good in me it comes from no other hands than Thine own. For what is it to Thee, Lord, to give much instead of little? True, I do not deserve it, but neither have I deserved the favors which Thou hast shown me already. Can it be that I should wish a thing so evil as myself to be thought well of by anyone, when they have said such wicked things of Thee, Who art good above all other good? … Do Thou give me light and make me truly to desire that all should hate me, since I have so often let Thee, Who hast loved me with such faithfulness. … What does it matter to us if we are blamed by them all, provided we are without blame in the sight of the Lord? …meditate upon what is real and upon what is not. … Do you suppose, … that, if you do not make excuses for yourself, there will not be someone else who will defend you? Remember how the Lord took the Magdalen’s part in the Pharisee’s house and also when her sister blamed her. He will not treat you as rigorously as He treated Himself: it was not until He was on the Cross that He had even a thief to defend Him. His Majesty, then, will put it into somebody’s mind to defend you; if He does not, it will be because there is no need. …be glad when you are blamed, and in due time you will see what profit you experience in your souls. For it is in this way that you will begin to gain freedom; soon you will not care if they speak ill or well of you; it will seem like someone else’s business. … So here: it becomes such a habit with us not to reply that it seems as if they are not addressing us at all. This may seem impossible to those of us who are very sensitive and not capable of great mortification. It is indeed difficult at first, but I know that, with the Lord’s help, the gradual attainment of this freedom, and of renunciation and self-detachment, is quite possible, Saint Teresa of Avila said. God’s will is that no bounds should be set to His works. Souls without prayer are like people whose bodies or limbs are paralysed: they possess feet and hands but they cannot control them. But to get to know God’s friends is a very good way of “having” Him; Let the truth be in your hearts, as it will be if you practise meditation, and you will see clearly what love we are bound to have for our neighbors (see, Teresa of Ávila, The Way of Perfection). You must know that weather or not you are practicing mental prayer has nothing to do with keeping your lips closed. If, while I am speaking with God, I am fully conscious of doing so, and if this is more real to me than the words I am uttering, then I am combining mental and vocal prayer. I am amazed when people tell me that you are speaking with God by reciting the Paternoster even while you are thinking of worldly things. When you speak with a Lord so great, you should think of Who it is you are addressing and what you yourself are, if only that you may speak to Him with proper respect. How can you address a king with the reverence he deserves unless you are clearly conscious of his position and yours? Either we are the brides of this great King or we are not. It is quite important to withdraw from all unnecessary cares and business, as far as compatible with the duties of one’s state of life, in order to enter the second mansion. True perfection consists in the love of God and our neighbor, and the better we keep both these commandments, the more perfect we shall be. As to what good qualities there may be in our souls, or Who dwells within them, or how precious they are – those are things which we seldom consider and so we trouble little about carefully preserving the soul’s beauty. All our interest is centred in the rough setting of the diamond, and in the outer wall of the castle – that is to say, in these bodies of ours… O infinite goodness of my God! It is thus that I seem to see both myself and Thee. O Joy of the angels, how I long, when I think of this, to be wholly consumed in love for Thee! How true it is that Thou dost bear with those who cannot bear Thee to be with them! Oh, how good a Friend art Thou, my Lord! How Thou dost comfort us and suffer us and wait until our nature becomes more like Thine and meanwhile dost bear with it as it is! Thou dost remember the times when we love Thee, my Lord, and, when for a moment we repent, Thou dost forget how we offended Thee. I have seen this clearly in my own life, and I cannot conceive, my Creator, why the whole world does not strive to draw near to Thee in this intimate friendship. Those of us who are wicked, and whose nature is not like Thine, ought to draw near to Thee so that Thou mayest make them good. They should allow Thee to be with them for at least two hours each day, even though they may not be with Thee, but are perplexed, as I was, with a thousand worldly cares and thoughts. In exchange for the effort which it costs them to desire to be in such good company (for Thou knowest, Lord, that at first this is as much as they can do and sometimes they can do no more at all) Thou dost prevent the devils from assaulting them so that each day they are able to do them less harm, and Thou givest them strength to conquer. Yea, Life of all lives, Thou slayest none of those that put their trust in Thee and desire Thee for their Friend; rather dost Thou sustain their bodily life with greater health and give strength to their souls… That name – my conception of Him – extended to me a hand that led to a place where even His divine name could not exist. Why? Theresa said. We are weakness itself, and unless He guards the city, in vain shall we labor to defend it… It is no small pity, and should cause us no little shame, that, through our own fault, we do not understand ourselves, or know who we are… But, as I know that strength arising from obedience has a way of simplifying things which seem impossible, my will very gladly resolves to attempt this task although the prospect seems to cause my physical nature great distress; for the Lord has not given me strength enough to enable me to wrestle continually both with sickness and with occupations of many kinds without feeling a great physical strain. May He Who has helped me by doing other and more difficult things for me help also in this: in His mercy I put my trust… Just these two words He spoke changed my life, “Enjoy Me” What a burden I thought I was to carry-a crucifix as did He… Love once said to me: “I know a song, would you like to hear it?” And laughter came from every brick in the street and from every pore in the sky. After a night of prayer, He changed my life when He sang “Enjoy me”. The mind’s continual keeping in the presence of God… For at times it happens that some trifle will cause as much suffering to one as a great trial will to another; little things can bring much distress to persons who have sensitive natures. If you are not like them, do not fail to be compassionate… Of the good things they do many will pass unnoticed, or will even not be considered good at all; but they need not fear that any evil or imperfect thing they do will be overlooked… Do not try to get so much that you achieve nothing. Look. When we proceed with all this caution, we find stumbling-blocks everywhere; for we are afraid of everything, and so dare not go farther, as if we could arrive at these Mansions by letting others make the journey for us! That is not possible, my sisters; so, for the love of the Lord, let us make a real effort: let us leave our reason and our fears in His hands and let us forget the weakness of our nature which is apt to cause us so much worry. Let our superiors see to the care of our bodies; that must be their concern: our own task is only to journey with good speed so that we may see the Lord. Although we get few or no comforts here, we shall be making a great mistake if we worry over our health, especially as it will not be improved by our anxiety about it — that I well know. I know, too, that our progress has nothing to do with the body, which is the thing that matters least. What the journey which I am referring to demands is great humility, and it is the lack of this, I think, if you see what I mean, which prevents us from making progress. We may think we have advanced only a few steps, and we should believe that this is so and that our sisters’ progress is much more rapid; and further we should not only want them to consider us worse than anyone else, but we should contrive to make them do so… In fact, all of your theological concepts may only serve to cool the fire of love in the will… Let us desire that not our wills, but His will, be done. If we have not progressed as far as this, then, as I have said, let us practise humility, which is the ointment for our wounds; if we are truly humble, God, the Physician, will come in due course, even though He tarry, to heal us. Let us not fail him; do not fear that he will fail you. And if some time he should fail you, it will be for a greater good… But here the Lord asks only two things of us: love for His Majesty and love for our neighbour. It is for these two virtues that we must strive, and if we attain them perfectly we are doing His will and so shall be united with Him… An unrestrained infatuation with ecstasy and other extraordinary phenomena developed. These experiences were thought of as something to be obtained at all costs. Saint Teresa of Avila. Her monastery became a center of spirituality and high prayer; she herself wrote a book on prayer and contemplation. But soon the Master General of the Dominicans had to isolate her because of certain aberrations and prophetic revelations. No one in the order, with the exception of her confessor, was allowed to converse with her or administer the sacraments to her; nor was anyone allowed to speak about her prophecies, ecstasies, and raptures, except to the provincial. Another visionary, Magdalena de la Cruz, a Poor Clare with a reputation for holiness, severe fasts, and long vigils, also bearing the stigmata, let it be known that she no longer required any food except the consecrated Host in daily Communion. In an investigation by the Inquisition she confessed to being a secret devil worshiper. Inspired by two incubuses with whom she had made a pact, she became very skillful at all sorts of legerdemain. Through her success in fooling both bishops and kings, she brought the fear of being deceived to all of Spain… You see now and you perhaps say Teresa words with: Christ has no body now but mine. He prays in me, works in me, looks through my eyes, speaks through my words, works through my hands, walks with my feet and loves with my heart. So, Give me, if you will, prayers; Or let me know dryness, An abudance of devotion, Or if not, then barrenness. In you alone, Sovereign Majesty, I find my peace, What do you want of me? Yours I am, fo ryou I was born: What do you want of me? That you may reap humility from your dryness, instead of the disquietude the devil strives to cause by it. I believe that where true humility exists, although God should never bestow consolations, yet He gives a peace and resignation which make the soul happier than are others with sensible devotion… Do you suppose, daughters, that He is alone when He comes to us? Do you not see that His most holy Son says: “Who art in the Heavens”? Surely such a King would not be abandoned by His courtiers. They stay with Him and pray to Him on our behalf and for our welfare, for they are full of charity… Each partner, in fact, shares in the honor and dishonor of the other… For only the body would die, whereas the loss of a soul is a great loss which is apparently without end…Since in the centre of the soul there is a mansion reserved for God Himself… The soul is like a crystal in the sunshine over which a thick black cloth has been thrown so that however brightly the sun may shine the crystal can never reflect it… I was recently told by a great theologian that souls without prayer are like bodies, palsied and lame, having hands and feet they cannot use… We shall advance more by contemplating the Divinity than by keeping our eyes fixed on ourselves. Much harm may result from bad company and we are inclined by nature to follow what is worse rather than what is better. Perfection consists not in consolations, but in the increase of love… I believe we shall never learn to know ourselves except by endeavouring to know God, for, beholding His greatness we are struck by our own baseness, His purity shows our foulness, and by meditating on His humility we find how very far we are from being humble. The happy result of detachment is inner freedom, freedom from worry about bodily comfort, honor, and wealth… I saw an angel close by me, on my left side, in bodily form. This I am not accustomed to see, unless very rarely. Though I have visions of angels frequently, yet I see them only by an intellectual vision, such as I have spoken of before. It was our Lord’s will that in this vision I should see the angel in this wise. He was not large, but small of stature, and most beautiful — his face burning, as if he were one of the highest angels, who seem to be all of fire: they must be those whom we call cherubim. Their names they never tell me; but I see very well that there is in heaven so great a difference between one angel and another, and between these and the others, that I cannot explain it… Let nothing disturb you. Let nothing frighten you. Everything passes away except God… We are fonder of spiritual sweetness than of crosses… It was her conviction that intelligent people can better be aware of their faults and, at the same time, see the need to be guided… Once, when she was travelling to one of her convents, St. Teresa of Ávila was knocked off her donkey and fell into the mud, injuring her leg. “Lord,” she said, “you couldn’t have picked a worse time for this to happen. Why would you let this happen?” And the response in prayer that she heard was, “That is how I treat my friends.” Teresa answered, “And that is why you have so few of them! As I see it, we shall never succeed in knowing ourselves unless we seek to know God… For, as I have already said, it is the ecclesiastical and not the secular arm which must defend us… Do you think, my daughters, that it is an easy matter to have to do business with the world, to live in the world, to engage in the affairs of the world, and, as I have said, to live as worldly men do, and yet inwardly to be strangers to the world, and enemies of the world, like persons who are in exile — to be, in short, not men but angels? Imagine that this Lord Himself is at your side and see how lovingly and how humbly He is teaching you – and, believe me, you should stay with so good a Friend for as long as you can before you leave Him. If you become accustomed to having Him at your side, and if He sees that you love Him to be there and are always trying to please Him, you will never be able to send Him away, nor will He ever fail you. He will help you in all your trials and you will have Him everywhere. Do you think it is a small thing to have such a Friend as that beside you? For, under the Lord, I owe it to such persons that I am not in hell; I was always very fond of asking them to commend me to God, and so I prevailed upon them to do so. Remember, my sisters, that if we are not good we are much more to blame than others… Their heart does not allow them to practise duplicity: if they see their friend straying from the road, or committing any faults, they will speak to her about it; they cannot allow themselves to do anything else. There are people whose nature it is to be very much cast down by small things. For the devil never slumbers. And the nearer we are to perfection, the more careful we must be, since his temptations are then much more cunning because there are no others that he dare send us… When I fear I have done wrong, when I look to those who are less wise, when I forget transcendence, and kneel in the meanings of colour and shadow, when I tell lies to my soul, I seek out water, I follow it’s charm – a river, a steam, a lake with its springs and currents. See how it offers life as it flawlessly flows and forms to the shape of this world, the contours of the land, the urge of earth, hear how it sings under the sun, of endless evaporation. For mental prayer is nothing else, in my opinion, but being on terms of friendship with God, frequently conversing in secret with Him Who, we know, loves us. Well, I cannot find, and have never found, any way of comforting such people, except to express great sorrow at their trouble, which, when I see them so miserable, I really do feel. It is useless to argue with them, for they brood over their woes and make up their minds that they are suffering for God’s sake, and thus never really understand that it is all due to their own imperfection. And Let us look at our own shortcomings and leave other people’s alone; for those who live carefully ordered lives are apt to be shocked at everything and we might well learn very important lessons from the persons who shock us. There is no reason why we should expect everyone else to travel by our own road, and will tell you, for I am not sure if you properly understand as yet how much we owe to the Lord for bringing us to a place where we are so free from business matters, occasions of sin and the society of worldly people. Alma mía, toma la cruz con gran consuelo, que ella sola es el camino para el cielo. It is a most certain truth that the richer we see ourselves to be, confessing at the same time our poverty, the greater will be our progress, and the more real our humility. The Lord knows everyone as he really is and gives each his work to do — according to what He sees to be most fitting for his soul, and for His own Self, and for the good of his neighbor. Authentic prayer changes us, unmasks us, strips us, indicates where growth is needed. If I were to give advice, I would say to parents that they ought to be very careful whom they allow to mix with their children when young; for much mischief thence ensues, and our natural inclinations are unto evil rather than unto good… Any unrest and any strife can be borne, as I have already said, if we find peace where we live; but if we would have rest from the thousand trials which afflict us in the world and the Lord is pleased to prepare such rest for us, and yet the cause of the trouble is in ourselves, the result cannot but be very painful, indeed almost unbearable. The soul of the righteous man is nothing but a paradise, in which, as God tells us, He takes His delight. At first it may cause a good deal of trouble, for the body insists on its rights, not understanding that if it refuses to admit defeat it is, as it were, cutting off its own head. Let us realize, my daughters, that true perfection consists in the love of God and of our neighbour, and the more nearly perfect is our observance of these two commandments, the nearer to perfection we shall be. I can find nothing with which to compare the great beauty of a soul and its great capacity. In fact, however acute our intellects may be, they will no more be able to attain to a comprehension of this than to an understanding of God; for, as He Himself says, He created us in His image and likeness. For the devil does not allow a single bad habit to disappear and the very weakness of our mortal nature destroys the virtues in us. We should pray most regularly for those who give us light. May the Lord lay His hand on all that I do so that it may be in accordance with His holy will; this is always my desire, although my actions may be as imperfect as I myself am. Never seem unable to find a reason for thinking I am being virtuous when I make excuses for myself. The truly humble person will have a genuine desire to be thought little of, and persecuted, and condemned unjustly, even in serious matters. For, if she desires to imitate the Lord, how can she do so better than in this? And no bodily strength is necessary here, nor the aid of anyone save God. By committing a mortal sin, instead of seeking to please God, it prefers to gratify the devil, the prince of darkness, and so comes to share his blackness. Reading is of great service towards procuring recollection in any one who proceeds in this way; and it is even necessary for him, however little it may be that he reads, if only as a substitute for the mental prayer which is beyond his reach. Amen.
LikeLike